Blog

<figure id="figure-yio6p9mi8m667b2dd"><img id="yio6p9mi8m667b2dd" src="https://cdn.durable.co/blocks/374LiFKU8JPGIxTT1ew8zvrQHcTIwiGj5fAIiYOj3wrWEevzTT5XqVtZk0j2Wicf.jpg" alt="Lefwijf Bianca Hersov-Lisman blogt op Lefwijf.nl" title="Lefwijf Bianca Hersov-Lisman blogt op Lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 50%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="50%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/374LiFKU8JPGIxTT1ew8zvrQHcTIwiGj5fAIiYOj3wrWEevzTT5XqVtZk0j2Wicf.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 50%;"></figure><h2>Lef, ondernemen en... ik - Bianca Hersov</h2><p>Wat mij opvalt, is dat lef hebben vaak als een mannelijke eigenschap wordt gezien, terwijl kwetsbaarheid eerder wordt toegeschreven aan vrouwen. Maar in ondernemerschap is lef essentieel. Het Engelse gezegde vat het prachtig samen:‘Courage is to start something knowing you might fail.’ Persoonlijk heb ik niet zo’n moeite met het tonen van lef.&nbsp;</p><p>Overigens beschouw ik lef als meer dan moed. Het is een mix van passie, doorzettingsvermogen, flexibiliteit en visie. Deze combinatie stelt je in staat risico’s te nemen, obstakels te overwinnen en nieuwe wegen in te slaan.</p><h3>Lef als rode draad</h3><p>Lef is een rode draad in mijn persoonlijke en professionele leven. Op mijn 22ste verhuisde ik van Nederland naar Zuid-Afrika; een beslissing vol onzekerheden, maar ik werd gedreven door een innerlijke drang naar avontuur en groei. Het opbouwen van een carrière in een vreemd land, zonder netwerk, vroeg om lef. Later moest ik dit opnieuw aanspreken toen ik mijn succesvolle carrière in de financiële sector achter me liet om mijn eigen bedrijven te starten.</p><p>Voor veel vrouwen is lef echter niet vanzelfsprekend. Meisjes worden vaak ontmoedigd om risicovolle of uitdagende dingen te doen. Denk aan jurkjes die klimmen bemoeilijken of de opvatting dat schieten, vissen of hutten bouwen jongensachtig is.Deze sociale normen kunnen ervoor zorgen dat vrouwen hun lef kwijtraken.</p><h3>Lef ontwikkelen door actie</h3><p>Zelf heb ik dit ook ervaren, maar het waren juist de momenten waarin ik tegen de stroom inging die mij het meeste brachten. Mijn passie voor avontuursporten – snowboarden, duiken, paragliden en parachutespringen – heeft me geleerd risico’s te nemen. Deze ervaringen gaven me het vertrouwen om in mijn werk ook risico’s te durven nemen.<br>Lef kun je echter altijd opnieuw ontdekken. Het vraagt bewustzijn en actie. Stel jezelf eens de vraag: hoe krijg ik mijn lef terug? Kun je falen zien als een stap vooruit, als een waardevolle les? </p><p>Kwetsbaarheid én lef zijn krachtige eigenschappen. Als je beide kunt omarmen, ben je in staat om niet alleen jezelf te verrijken, maar ook anderen te inspireren.<br>Wees niet bang om risico’s te nemen. Jouw lef maakt verschil voor jezelf en voor de wereld om je heen. Als jij geniet van jouw lef en het verschil dat je maakt, genieten anderen mee.</p><p><br></p><p><em>Bianca Hersov-Lisman woont in Johannesburg (Zuid-Afrika) en zij is eigenaar van het <a data-mce-href="http://www.jhbccc.co.za/" href="http://www.jhbccc.co.za/" target="_blank" rel="noopener">Corporate Conference Centre</a> en het <a data-mce-href="http://www.gvgh.co.za" href="http://www.gvgh.co.za" target="_blank" rel="noopener">Glendower View Guest House </a>waar zij zich inspant voor unieke klantervaringen. De passie voor reizen, gastronomie, mensen, ondernemen en actieve sporten vormt haar drijvende kracht. </em></p>

Lef, ondernemen en... ik - Bianca Hersov

<figure id="figure-dex8siaxv9m5w7demr"><img id="dex8siaxv9m5w7demr" src="https://cdn.durable.co/blocks/261sLjPBoN9Ypeut3HJVEBFqfrzeYuEpaTO34Oc9408d3Q6G6qMCRPanumsmh5yW.jpg" alt="Lefwijf Judith Donkers blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Judith Donkers blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 15%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="15%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/261sLjPBoN9Ypeut3HJVEBFqfrzeYuEpaTO34Oc9408d3Q6G6qMCRPanumsmh5yW.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 15%;"></figure><h2>Flamenco, Miss Piggy &amp; podiumvrees - Judith Donkers</h2><p>Een paar jaar geleden had ik het&nbsp;geweldige idee om Flamenco-les te nemen. Ik hou van dansen, bewegen en van de Spaanse muziek en cultuur. Gelukkig kwam ik in mijn woonplaats in een geweldig leuke (vrouwen)groep terecht, waar techniek en plezier hand in hand gingen. Met een geweldige juf, die ons niet per se tot de grootste Flamenca’s wilde kneden maar vooral ging voor lef, trots en performance.&nbsp;</p><h3>Olé! Maar mijn spiegelbeeld zei nee</h3><p>De palma’s (handklappen) gingen me prima af; ritmevast ben ik wel. Maar dat voetenwerk, de choreografie en het er dan ook nog een beetje leuk uit laten zien voor een immense spiegel… oehfff, confronterend. Het voetenwerk is namelijk na één seizoen al serieus complex. Mijn binnenste ik had ontzettend veel plezier tijdens de lessen en het oefenen. Mijn spiegelbeeld daarentegen overtuigde me nog voor geen meter.</p><h3>Miss Piggy wil gezien worden</h3><p>Docente Mirjam bracht ons als inspirerende metafoor haar liefde voor Miss Piggy bij: ‘Ik heb geen probleem; ik ben geweldig en daar laat ik jullie van meegenieten. Kijk naar mij! Ik sta hier te stralen voor jou’. Mijn innerlijke Miss Piggy had nog wat te overwinnen; zoveel was duidelijk. Ik dééd wel Flamenco, maar ik durfde er niet echt voor te gaan. Alle concentratie legde ik op techniek, passen, tellen. Terwijl de kern zit in ‘er gaan staan’, uitstraling, houding aannemen en overtuiging laten zien. Beetje smokkelen mag best, maar blijf je publiek geven: ‘kijk naar mij!’</p><h3>Remmende stemmetjes</h3><p>Aan het eind van het eerste jaar kwam de vraag of we als groep aan de eindpresentaties van de dansschool wilden meedoen, in een theater. Ik had uiteraard een goede smoes en ook niet één seconde serieus overwogen om daar te gaan staan. Ik. Ga. Dat. Niet. Doen. &nbsp; &nbsp;</p><p>Reuzetrots was ik op hen die dat wél deden. Ik zag ze stralen, groeien en genieten als het gaat om ‘je plaats innemen’. Waarom durfde ik dat niet? Het moest natuurlijk eerst mooi, goed, bijna perfect of tenminste acceptabel zijn qua resultaat. En die focus op het resultaat, die belemmerde me enorm om te genieten van het proces en van het doen. Mijn innerlijke Miss Piggy werd geremd door stemmetjes ‘het ziet er niet uit’, ‘je doet het niet goed genoeg’. Ofwel: Ga daar nou maar niet mee lopen showen. Je maakt jezelf belachelijk.</p><h3>Podiumvrees</h3><p>Ergens hunkert mijn innerlijke Miss Piggy om gezien te worden. Maar oh, wat heeft ze een podiumvrees. Over de lijnen van de inhoud is alles oké maar mijn eigenste kale kleine ikje… die bescherm ik liever dat dat ik haar laat zien. Vroeger zei ik wel eens ‘Laat me over een half uur in het Spaans tegen 2.000 man iets vertellen over mijn werk en ik fix het. Maar vraag me niet tegen vijf mensen hier in de kamer in tien minuten mezelf te presenteren’. Ik werd vervolgens meestal meewarig aangekeken. Dat er voor mij een verschil was in de zakelijke performance - veilig, inhoud, een rol - en de privémodus - kwetsbaar en klein - werd niet gezien en werd ook onvoorstelbaar genoemd. Tja, mijn Miss Piggy speelt soms spelletjes met mij.</p><h3>Rolmodel</h3><p>Ondertussen ben ik er wél van overtuigd dat pas als je jouw hele wezen omarmt, je echt kunt stralen. Het perfecte van het imperfecte laten zien, als kracht. In dat opzicht is Miss Piggy absoluut het ultieme LEFWIJF: Een rolmodel voor alles wat wij als girlpower omarmen. Alle blogs hier op de website en alle verhalen in de LEFWIJF-boeken zijn het levende bewijs dat het delen van je onzekerheden helpt om je hele zelf te laten zien. Op papier durf ik dat al wel!</p><p><br></p><p><em> @ Energiek, bevlogen en tikkie onconventioneel... lefwijf Judith Donkers (1971) doet het op háár manier en altijd vol overtuiging. Met een authentieke leiderschapsstijl bouwt zij krachtige teams waar werkplezier en resultaat leveren samengaan.</em></p><p><br></p>

Flamenco, Miss Piggy & podiumvrees - Judith Donkers

<figure id="figure-ysi4rk01h2m5pefx34" class=""><img id="ysi4rk01h2m5pefx34" src="https://cdn.durable.co/blocks/20FO69H20s4cZqJ1LNW1yZLarjkxbnTR15RX4LiZWQnh4o4Sik89qKgqEjOjWlC8.jpg" alt="Blog van lefwijf Peggy Sanchi op lefwijf.nl" title="Blog van lefwijf Peggy Sanchi op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/20FO69H20s4cZqJ1LNW1yZLarjkxbnTR15RX4LiZWQnh4o4Sik89qKgqEjOjWlC8.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h2>Ben jij ook ambivert? - Peggy Senchi</h2><p>Ook al kom ik uit een gezin van dertien kinderen, ken ik zeker gevoelens van eenzaamheid. Als klein kind kwam ik naar Nederland en woonde bij een familielid - zonder mijn eigen broers en zussen - in een grote familie. Ondanks dat ik fysiek niet alleen was, voelde ik me vaak eenzaam. Die ervaring heeft me gevormd, maar het heeft ook iets belangrijks duidelijk gemaakt: eenzaamheid gaat niet over het aantal mensen om je heen, maar over het gevoel van verbinding - of het gebrek daaraan.</p><p>Je kunt omringd zijn door familie, vrienden of collega's maar als die interacties oppervlakkig blijven of niet resoneren met wie jij bent, voel je je alsnog alleen. Dat heb ik vaak gevoeld, vooral in mijn jongere jaren. Ik paste me aan, zette een glimlach op maar vanbinnen voelde ik me niet altijd gezien.</p><h3>Wie ben ik écht?</h3><p>Pas veel later dringt het tot me door waar dat vandaan komt. Ik kende mezelf niet echt. Wie ben ik werkelijk? Wat drijft mij? Wat maakt dat ik me goed voel? Dat inzicht brengt me bij een belangrijk punt: verbinding begint altijd bij jezelf. Pas wanneer je echt weet wie je bent en wat je nodig hebt, kun je die diepere verbinding met anderen aangaan. Waar voel jij je oprecht goed bij? Welke mensen vullen jouw energie aan in plaats van deze weg te nemen? Zodra je daar helderheid over hebt, wordt het makkelijker om keuzes te maken die dichter bij jezelf staan.&nbsp;</p><p>Sterker nog… als jij zelf niet goed weet wie je bent, laat je onbewust anderen bepalen wie jij zou moeten zijn. Je wordt dan meegesleurd door de verwachtingen van anderen in plaats van trouw te blijven aan jezelf en zelf de regie te nemen.</p><h3>Ik ben ambivert&nbsp;</h3><p>Ik ontdekte dat ik een ambivert ben - iemand die zich bevindt tussen introvert en extravert. Dat betekent dat ik kan genieten van drukte en contact maar dat ik me op andere momenten terugtrek om op te laden. In gezelschap kan ik soms energie verliezen, dan verlang ik naar rust, stilte en tijd voor mezelf.&nbsp;<br>Toch merk ik dat ik helemaal opbloei wanneer ik omringd ben door de juiste mensen. Mensen die me begrijpen, waarmee ik diepgaande gesprekken kan voeren of waarmee ik gewoon in stilte kan zijn zonder dat het ongemakkelijk voelt. Dan ben ik enthousiast, sociaal en voel ik me opgeladen na afloop. Dat is de ambivert in mij.</p><h3>De kracht van echte verbinding</h3><p>Voor mij is de kracht van verbinding essentieel - met anderen maar ook met mezelf. Ik geloof dat je pas echt tot bloei komt als je doet waar je voor geboren bent, wanneer je in je kracht staat en je omringd bent met mensen die je steunen en inspireren. Dat is een belangrijke les die ik heb geleerd in mijn persoonlijke en professionele leven.</p><p>Als coach zie ik het keer op keer gebeuren: mensen die zich niet gezien of gehoord voelen, raken uitgeput. Maar zodra er ruimte komt voor wie ze werkelijk zijn - zonder maskers, zonder ‘doen alsof’ - begint er iets te veranderen. Ze voelen zich weer verbonden, energiek en groeien naar de beste versie van zichzelf.</p><h3>Verbinding begint bij jezelf</h3><p>Verbinding is altijd mogelijk en het is nooit te laat om nieuwe relaties aan te gaan of oude verbindingen nieuw leven in te blazen. Maar misschien begint de mooiste verbinding wel met jezelf. Ontdekken wie je bent, wat je nodig hebt en wat jou gelukkig maakt. Dat kan een mooi cadeau zijn dat je jezelf geeft in 2025. Ik wens je een jaar vol betekenisvolle verbindingen. En vergeet niet: de belangrijkste verbinding is die met jezelf.</p><p><br data-mce-bogus="1"></p><p><em>@ Peggy Senchi's doel is om (jonge) mensen te begeleiden die worstelen met vragen over hun identiteit, keuzes en balans. Vanuit haar persoonlijke verhaal en levenservaring helpt zij hen inzichten te krijgen die zij zelf pas later in haar leven heeft ontdekt. Door praktische oefeningen en krachtige gesprekken ondersteunt Peggy hen bij het ontdekken van hun eigen kracht en potentieel &nbsp;zodat zij met vertrouwen en richting door het leven kunnen gaan. <a data-mce-href="http://www.ssenchi.nl" href="http://www.ssenchi.nl" target="_blank" rel="noopener" data-mce-selected="inline-boundary">ssenchi.nl</a></em></p>

Ben jij ook ambivert? - Peggy Senchi

<figure id="figure-e2u3ab2hpm5mfh9fo"><img id="e2u3ab2hpm5mfh9fo" src="https://cdn.durable.co/blocks/b2rE23Ts3GrZDdh6b4J76o8prXdEU3pX527T68VcxPoDqWO1uNdxKRD0Pcn90wAH.jpg" alt="Lefwijf en pilote Marita van Herpen blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf en pilote Marita van Herpen blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="null" data-positiony="null" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/b2rE23Ts3GrZDdh6b4J76o8prXdEU3pX527T68VcxPoDqWO1uNdxKRD0Pcn90wAH.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"></figure><h2>Weerstand? Vlieg mee en groei - Marita van Herpen</h2><p>Ieder jaar heeft zijn eigen ups en downs, uitdagingen en kansen. Maar zo af en toe zit er een jaar bij met uitzonderlijk veel wervelingen die elkaar op hun eigen moment afwisselen. Je incasseringsvermogen, flexibiliteit, geduld, doorzettingsvermogen en positiviteit worden danig op de proef gesteld. Voor mij was 2015 zo'n jaar met veel zakelijke en persoonlijke wervelingen, de ene wat uitdagender dan de andere. Maar de lessen die ik toen leerde, daar heb ik nu tien jaar later, nog steeds profijt van.</p><h3>De hoogste route over de Pyreneeën&nbsp;</h3><p>Op een van die wervelingen nemen mijn herinneringen mij terug naar een vliegtrip die ik maakte met een vierpersoons vliegtuigje van Alicante naar Eindhoven. Met mijn Privat Pilot-vliegbrevet in de tas laat ik mij door een lijndienst naar het warme Spanje vliegen. Op het terras, uitkijkend op de kust van de Middellandse Zee, maak ik samen met mijn vliegmaat Richard het vliegplan. Richard is een zeer ervaren gezagvoerder bij een koninklijke luchtvaartmaatschappij en had de heenvlucht een week eerder al gemaakt.</p><p>De ruim 1.600 km lange route delen we op in kortere etappes. We rekenen uit waar we wanneer willen zijn en met hoeveel brandstof aan boord. We bepalen waar we willen tanken en welke uitwijkvliegvelden we willen gebruiken bij slechtere weersomstandigheden of bij nood. Ondanks de redelijke kans op dikke bewolking besluiten we toch de kortste, maar tevens de hoogste route over de Pyreneeën te nemen. Een uitdaging voor dit kleine vliegtuig zonder zuurstoffaciliteiten. Nu had ik voldoende vliegervaring in ons vlakke Nederland waar alles heel overzichtelijk is en je bij goed zicht kilometers ver kan kijken. Met berglandschap is het een ander verhaal; je ziet namelijk niet wat er zich achter de berg bevindt.&nbsp;</p><h3>Tegen de weerstand in…</h3><p>En we zijn op weg. Als we de top van de berg naderen op zo’n 3.300 meter hoogte, krijgen we te maken met hele zware turbulentie. Het vliegtuigje danst ongecontroleerd in de lucht. Het is dat ik alle vertrouwen heb in mijn vliegmaat dat ik rustig kan blijven om zijn advies op te volgen: ‘Laat je meeliften door de turbulentie, het heeft geen zin om met alle geweld op hoogte te willen blijven en tegen de weerstand in te gaan’. </p><p>En zo laat ik ons meevieren in een veilige hoogte-laagte marge. Na tien minuten van lage ups en hoge downs wordt de lucht rustiger. Pas op de hoogte om de top te passeren, krijgen we overzicht om te bepalen of we terug moeten of dat we de geplande route kunnen voortzetten. Met enkele openingen in de bewolking, waardoor we ook enig zicht op de grond hebben, kunnen we de daling inzetten. Na twee tussenstops in Frankrijk en zeven vlieguren later landen we, geheel volgens planning, veilig op Eindhoven Airport. Werkelijk een prachttrip! Trots en met een hele ervaring rijker voel ik mij vanaf dat moment een echte pilote die het natuurgeweld heeft getrotseerd.&nbsp;</p><h3>Ruimte om te leren en te groeien</h3><p>Weerstand, of het nu fysiek, mentaal of emotioneel is, daagt je uit en dwingt je om nieuwe vaardigheden te ontwikkelen, grenzen te verleggen en sterker te worden.<br>Net zoals tijdens mijn vliegtrip, waar ik leerde om niet tegen de weerstand in te vechten maar me te laten meevoeren met de flow en de weerstand te ervaren en te overwinnen; dán komt er ruimte vrij om te leren, te groeien en verder te komen. Het resultaat van groei zie je pas echt duidelijk als je er verder vanaf staat. </p><p>Nu, tien jaar later, weet ik dat weerstand nodig is om vooruit te komen. En bij elke berg die ik tegenkom, laat ik mijn hart spreken, bepaal de grote lijnen van mijn route en ga de uitdaging aan. Ik ben een lefwijf. Ik ben benieuwd wat er achter de bergtop van 2025 te vinden is, maar dat weet ik je volgend jaar te vertellen!</p><p><br></p><p>@ Marita van Herpen is een bevlogen piloot en mentor die vrouwen empowert om vanuit hun hart te vliegen. Met haar unieke inzichten geeft zij ideeën vleugels, helpt zij angsten te overwinnen en moedigt zij aan om dromen waar te maken. In haar eerste boek <em>Als ik vlieg, voel ik me vrij</em> deelt zij 30 inspirerende vliegverhalen. Meer informatie vind je op <a data-mce-href="http://www.wingwomangeeftjevleugels.nl" href="http://www.wingwomangeeftjevleugels.nl" target="_blank" rel="noopener">wingwomangeeftjevleugels.nl</a></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p>

Weerstand? Vlieg mee en groei - Marita van Herpen

<figure id="figure-13qw8gvhxjm56r31vy" class=""><img id="13qw8gvhxjm56r31vy" src="https://cdn.durable.co/blocks/33hsCcVNFnrnWmPNnUlooP5KNV61X7SKmrgZQAZl3UCRJS1tPOYbpORoktIeQ5Sy.png" alt="Lefwijf Natalie Fonteni blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Natalie Fonteni blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/33hsCcVNFnrnWmPNnUlooP5KNV61X7SKmrgZQAZl3UCRJS1tPOYbpORoktIeQ5Sy.png" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h2>Waarom ik schrijf - Natalie Fonteni</h2><p>Al van kinds af aan schrijf ik. Gedichten, gedachten, verhalen – alles wat maar in mijn hoofd zat, vond zijn weg naar papier. Ik schreef vooral van me af. De woorden die ik opschreef, gaven me ruimte in mijn hoofd, een moment van rust. Hele schriften vol woorden, alleen voor mijn ogen bestemd. Schrijven was mijn veilige haven, mijn manier om de wereld te begrijpen.</p><p>Toch is het nu, jaren later, nog steeds spannend om mijn woorden de wereld in te sturen. Want laten we eerlijk zijn: schrijven is niet alleen creëren, het is ook delen. En dat delen voelt kwetsbaar.<br>Elke keer als ik begin, zit ik met dezelfde vragen. Welke details vertel ik? Wat houd ik voor mezelf? Hoe deel ik mijn waarheid zonder te veel prijs te geven? Ik wil mijn lezers meenemen, mijn verhaal vertellen en een boodschap achterlaten. Maar hoe doe je dat zonder iemand voor het hoofd te stoten?</p><h3>Schrijven is kiezen en loslaten</h3><p>Daar ga ik weer, om 07.15 uur. Een paar keer per week pak ik mijn laptop, zet een kop thee naast me en begin met een blanco pagina. Mijn hoofd zit vol gedachten, nog rauw van de nacht. Soms vloeien de woorden moeiteloos, alsof ze al dagen klaarstaan om opgeschreven te worden. Andere keren zijn ze ongrijpbaar, verstopt achter twijfel en perfectionisme. Maar ik blijf zitten, blijf schrijven.<br>Dan komt het moment van schrappen. Wat laat ik staan? Wat haal ik weg? Het voelt als een puzzel. Elk woord moet op zijn plek vallen, anders klopt het verhaal niet. Sommige stukken zijn te persoonlijk, te rauw. Andere missen de kracht om echt te raken. Schrijven is kiezen, loslaten, opnieuw beginnen.</p><p>Toch fluistert er altijd een stemmetje: ‘Durf te delen.’ Want ik weet waarvoor ik dit doe. Mijn missie is duidelijk. Ik wil mijn verhaal vertellen, niet om te choqueren of te kwetsen, maar om te verbinden. Ik wil laten zien dat niemand alleen is in zijn worstelingen. Mijn woorden zijn niet bedoeld om te confronteren, maar om te inspireren.<br>Toch blijft het spannend. Mijn verhaal delen betekent dat ik mezelf laat zien, zonder filters. En dat is eng. Maar ik weet ook dat juist daar de kracht ligt. In de kwetsbaarheid zit het echte. Zo ontstond ook <em>Scherven van Veiligheid</em>, mijn verhaal in <em>LEFWIJF Empowers</em>.</p><h3>Lefwijf zijn is durven delen</h3><p>Dus ik schrijf. Ik voeg woorden toe, ik schrap, ik herzie. En ik laat mijn pen mijn waarheid vertellen, zelfs als die me ongemakkelijk maakt. Want dat is voor mij wat schrijven is: mezelf én jou een spiegel voorhouden. Een vonkje herkenning, begrip of inspiratie achterlaten.&nbsp;<br>Mijn schrijfproces is een reis van geven en loslaten. Niet perfect, niet compleet, maar altijd oprecht. En misschien is dat precies wat het betekent om een lefwijf te zijn: durven doen, durven delen, durven schrijven.<br><br></p><p><br></p><p><em>@ Natalie Fonteni zet mensen en organisaties in beweging. Of het nu gaat om het doorbreken van stigma’s of het inspireren van anderen om zichtbaar en authentiek te zijn, Natalie doet het op haar manier: met passie, lef en visie. <a data-mce-href="http://www.soulvive.nl" href="http://www.soulvive.nl" target="_blank" rel="noopener">soulvive.nl</a>&nbsp;</em></p>

Waarom ik schrijf  - Natalie Fonteni

<figure id="figure-sww484nxllm4tn45kf"><img id="sww484nxllm4tn45kf" src="https://cdn.durable.co/blocks/eMHvyglrmTJRfypPIxCKhPe5T3N9hOxNzjDppQmUAj3ayWFunmzMNF4sUHNFzi07.jpg" alt="Blog van lefwijf Natasia Agard op lefwijf.nl" title="Blog van lefwijf Natasia Agard op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 50%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="50%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/eMHvyglrmTJRfypPIxCKhPe5T3N9hOxNzjDppQmUAj3ayWFunmzMNF4sUHNFzi07.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 50%;"></figure><h2>Bribi na krakti - Natasia Agard</h2><p>Geloof is kracht oftewel <em>bribi na krakti.</em> Twee stemmingen die aan elkaar gelijkgesteld zijn. Bribi na krakti is ook het themalied van Natio, het Surinaamse nationale voetbalelftal. Jongens van Surinaamse afkomst, woonachtig in Nederland die bereid zijn voor het land van hun (groot)ouders uit te komen. Ze geven hoop en een nieuwe kans voor Suriname om als klein land met de grote jongens te spelen. Een droomkans. &nbsp;&nbsp;</p><p>Geloof is uitgestelde teleurstelling? Nee, een lefwijf heeft de zekerheid dat wat je verwacht ook werkelijkheid zal worden. Ik volg de wedstrijd van Natio tegen Canada en ik zie hun vechtlust. Hun motivatie om alles eruit te halen. En hoewel de wedstrijd eindigt in een teleurstellende 1-0 nederlaag, geeft de wedstrijd mij nog meer kracht om door te gaan met alles wat ik onderneem. De wedstrijd komt me voor als een metafoor van het leven.</p><h3>Houd vast aan je dromen</h3><p>Houd vast aan je dromen. Maak ze specifiek, meetbaar en realistisch. Denk aan de consequenties van je dromen en durf om ze zo mooi mogelijk te maken. Spreek ze uit en geef ze vorm. Ze krijgen hierdoor bestaansrecht. Soms moet je vechten voor je dromen. Ze zullen niet gewoon in je handen gelegd worden. Ik blijf gefocust op mijn dromen en ik weet waar ik ’s morgens voor uit bed stap. &nbsp;</p><p>In het leven kan een kubieke meter aan kans langskomen. Je kan ernaar kijken en het laten gaan of je kan het pakken en er iets mee doen. Het leven geeft kansen. Ik noem ze stepping stones om je dichter bij je doel of droom te brengen. Belangrijk is om ze te herkennen.<br>Ik herinner me een Whatsapp-bericht dat mijn zoon was geselecteerd om naar een basketbaltraining-academie in de VS te gaan. Het was een kans om zijn lang gekoesterde droom te verwerkelijken.</p><h3>Van angst naar overwinning</h3><p>Kansen dien je goed te benutten. Je weet namelijk niet wanneer en in welke vorm de volgende langskomt. Twijfels en onzekerheid over de juiste timing hebben me vaak ervan weerhouden in actie te komen. Ik leer elke keer weer dat het niet direct perfect hoeft te zijn. Kom in beweging en het scenario ontvouwt zich stap voor stap.</p><p>Ook al lijkt de situatie hopeloos of buiten je invloedssfeer, ga door, blijf actie ondernemen, blijf zoeken naar mogelijkheden om de situatie te overwinnen. Wat zeg je tegen jezelf op zulke momenten? Ik kan het niet aan! Je hebt helemaal gelijk. Wie ben jij om dit te willen? Wie ben jij om jezelf zo groot te schatten? Ik kan het! Je hebt ook gelijk. Je hele wezen zal zich erop richten om succes te boeken. Waar gaat je energie naar toe? Naar wat je als onmogelijk ervaart of naar wat je als mogelijk ziet. Er is een dunne lijn tussen succes en mislukking. Tussen overwinning en angst.</p><h3>Kies voor de aanval en eis je plek</h3><p>Soms is het nodig om om jezelf met iemand of een situatie te confronteren. Sommige situaties verdwijnen pas als je erop afgaat, in plaats van te hopen dat ze zichzelf oplossen. David confronteerde Goliath met zijn godlasterende houding en ging het gevecht aan. Neem je plek in, beter nog, eis je plek op want niemand zal je die plek geven.<br>Toen ik een bepaalde bewerkelijke zaak bij de overheid geregeld wilde hebben, had ik alleen mijn mobiele telefoon. Geen relaties op de juiste plekken. Daarmee belde ik tweemaal per dag naar de betreffende afdelingen. Totdat ze niet meer om mij heen konden en mijn stukken werden getekend en de zaak afgerond kon worden. Vastbijten.</p><h3>Jouw supporters</h3><p>Je hebt mensen nodig op wie je terug kan vallen voor een gesprek, gebed, een schouder maar ook een schop onder je kont. Een supportteam: jouw gezin, familie, gemeenteleden, vrienden en zelfs collega’s. Iemand die je kan bellen om drie uur in de ochtend om te klankborden. Weten dat je zulke mensen in je binnencirkel hebt, geeft rust en energie in het leven.&nbsp;</p><p>Het maakt niet uit welke positie je op het veld inneemt. Een lefwijf heeft alles meegekregen om met elke situatie om te gaan en deze aan te pakken. Mislukking bestaat niet, alleen feedback. Het leven is een aaneenschakeling van positieve leermomenten en voorzetjes zodat jij uiteindelijk kunt inkoppen. <em>Bribi na krakti.</em></p><p><br></p><p><em>@&nbsp;‘Er zijn geen mensen zonder hulpbronnen, alleen mensen die hun hulpbronnen niet gebruiken.’ Natasia L.H. Agard is communicatietrainer en life coach binnen haar eigen bedrijf. Zij richt zich vooral op het versterken van jonge vrouwelijke professionals en begeleidt ze bij het bereiken van hun doelen. <a data-mce-href="https://www.acacia-development.org/" href="https://www.acacia-development.org/" target="_blank" rel="noopener">acacia-development.org</a></em></p>

Bribi na krakti - Natasia Agard

LEFWIJF

Ben jij een Lefwijf en schrijf je mee aan LEFWIJF Empowers of LEFWIJF Inspires? Vergroot jouw zichtbaarheid en expertise met jouw deelname. Een initiatief van Lucinda Douglas.

Blogs. Lefwijven vertellen

Lef, ondernemen en... ik - Bianca Hersov

Flamenco, Miss Piggy & podiumvrees - Judith Donkers

Ben jij ook ambivert? - Peggy Senchi

Weerstand? Vlieg mee en groei - Marita van Herpen

Waarom ik schrijf - Natalie Fonteni

Bribi na krakti - Natasia Agard