Blog

<figure id="figure-gptkj7nxjuhmadm5sfe"><img id="gptkj7nxjuhmadm5sfe" src="https://cdn.durable.co/blocks/21sa3EVsy8bxLxFYvlQ2LyOnvVV4R7F0Nti95efvVx7r5guECfajmSD2IZkfjXnz.jpg" alt="Lefwijf Shirley Serno blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Shirley Serno blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 30%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="30%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/21sa3EVsy8bxLxFYvlQ2LyOnvVV4R7F0Nti95efvVx7r5guECfajmSD2IZkfjXnz.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 30%;"></figure><h2>Mijn naam is Shirley… en ik ben Boos - Shirley Serno</h2><p>Boos en ik gaan al zo lang terug dat ik eigenlijk niet weet wanneer onze band begon. Mijn eerste aanraking met Boos was waarschijnlijk toen ik een jaar of vijf was. Het was een warme, zonnige dag. Samen met mijn vriendjes Speelsheid en Plezier hadden wij een geweldig plan: stiekem eieren uit de koelkast stelen en ze in de voortuin op de tegels kapot smijten. Fantastisch geluid, zo’n ei dat kapot pletst. Totdat mijn moeder naar buiten kwam stormen. Ik snapte niet wat ik verkeerd had gedaan. Het was toch gewoon leuk?</p><p>Enter stage right: Boos. Wow, ik was meteen ondersteboven! Ze was sterk, luid en ze stond aan mijn kant! Mijn vriendjes waren wat terughoudend om haar toe te laten, maar ik wist het zeker: met Boos aan mijn zijde kon niemand mij meer pijn doen.&nbsp;</p><h3>Best Friends</h3><p>In de jaren daarna groeide onze band. Ik herinner mij een dag toen ik door mijn moeder voor straf naar mijn kamer werd gestuurd. Ik voelde mij klein en afgewezen. Ik verstopte me in de kledingkast, trok de deur dicht en huilde. En alsof zij gedachten kon lezen, daar was ze… Boos. Samen droogden wij de traantjes, en sloten wij een BFF-pact. Vanaf dat moment kregen Speelsheid en Plezier steeds minder ruimte. Boos overtuigde me dat ik hen niet nodig had. Dat ik sterker was zonder hen. Wij vs. de wereld! Niemand zou tussen ons in komen.</p><p>Samen hebben wij in mijn vroege volwassen jaren veel bereikt. Zij had een stuwende werking op mij. Zij gaf me pit. Drive. Zij gaf mij de overtuiging mee: ‘Luister je niet? Dan doe ik het lekker zelf wel!’ Vooral toen ik op mijn 18e verhuisde naar Nederland en helemaal opnieuw moest beginnen. Ik kende bijna niemand, maar op Boos kon ik terugvallen.&nbsp;</p><p>Boos hield mij staande in nieuwe situaties, op werkplekken waar ik me niet gezien voelde, in relaties waar ik me niet veilig waande. Boos deed mij geloven dat ik heel sterk was. Onafhankelijk. Hulp vragen? Niet nodig. Kwetsbaarheid tonen? Dat is voor losers. Zij hield me overeind. Of eigenlijk: zij duwde me vooruit. Maar waar ik vroeger dacht dat dat kracht was, ontdekte ik later dat het vooral… uitputting was.&nbsp;</p><h3>Moeder</h3><p>Je vraagt je af, op wie was ik dan zo boos? Mijn moeder. Ik heb jarenlang gedacht dat ik tweede keus was na haar werk. Als ze me aandacht gaf, was ik boos omdat het te laat kwam. Als ze iets probeerde goed te maken met cadeaus, werd ik nóg bozer. Boos dat ik het gevoel had niet echt met haar te kunnen praten. Bijvoorbeeld wanneer ik op de middelbare school gepest werd door een jongen op wie ik ook verliefd was, boos dat zij het niet leek door te hebben.</p><p>Toen mijn moeder stierf, bleef ik boos. Maar, ineens had Boos geen bestemming meer. Er was niemand meer om tegen te keren. Vanuit die doelloosheid begon Boos langzaam haar grip te verliezen. Wat ooit groots voelde, werd een energiezuiger. Het kostte steeds meer energie om datzelfde gevoel van macht en controle vast te houden. Wat ooit stuwde, begon me leeg te trekken.&nbsp;</p><p>Vanaf het moment dat ik zelf moeder werd, begon er iets te schuiven. Ik was het zat om steeds ruzie te maken met mijn man, op mijn werk steeds over mijn grenzen heen te gaan, om mijn kinderen te commanderen in plaats van met hen te zijn. Mijn lijf was moe en mijn hart verlangde naar lichtheid en rust.&nbsp;</p><h3>Ruimte</h3><p>In 2019 barstte de bom. Boos en ik kregen knallende ruzie. Ik zei dat ik burned-out was. Dat ik haar dankbaar was, maar dat onze tijd samen voorbij moest zijn. Daarmee kwam er ruimte. Ruimte voor wat Boos jarenlang goedbedoeld had weggehouden: verdriet. Verdriet over het tienermeisje dat niet meer naar school durfde omdat zij gepest werd. Verdriet over het gevoel niet goed genoeg te zijn voor de aandacht van haar moeder, over de eenzaamheid in banen die niet pasten. Tegelijkertijd kwam ook opluchting. Eindelijk kon ik voelen wat er echt in mij leefde. Langzaam kwamen de oude bekenden Speelsheid en Plezier weer terug. En sterker nog, ze namen Vergeving mee.&nbsp;</p><p>Boos komt nog weleens plots en onaangekondigd op visite. Bijvoorbeeld als mijn man voor de derde keer vraagt waar de boter is terwijl hij voor de open koelkast staat. Of als een troela míjn parkeerplek inpikt, terwijl ik al drie rondjes heb gereden. Of als de kinderen weigeren in bad te gaan. Dan staat zij ineens naast mij. </p><p>Ze blijft niet lang, maar het voelt als vanouds, wij kennen elkaar immers door en door. We groeten elkaar, erkennen elkaar, en dan laat ik haar weer gaan. Want mijn leven is voller zonder haar, er is meer ruimte voor liefdevolle verbinding – met mezelf, met mijn kinderen, met de wereld om mij heen. Zonder Boos op de voorgrond kan ik voelen, lachen, ademhalen.</p><p>Hallo allemaal….mijn naam is Shirley en ik Ben.&nbsp;</p><p><br></p><p><em>@ Shirley Serno is een cross cultural coach die op pragmatische wijze anderen begeleidt naar een leven met meer authenticiteit, kracht en moed. Zij gelooft in ‘Leren door te doen’, een goed ontbijt als onmisbare start van de dag en is voorstander van meer dankbaar zijn voor de kleine wonderen van het leven. <a data-mce-href="http://www.bateleurcoaching.com" href="http://www.bateleurcoaching.com" target="_blank" rel="noopener">bateleurcoaching.com</a></em></p>

Mijn naam is Shirley... en ik ben Boos - Shirley Serno

<figure id="figure-5ez3img9p8m9gow5na" class=""><img id="5ez3img9p8m9gow5na" src="https://cdn.durable.co/blocks/178QKmmtGEqTpWQTXVdggt2cYlRiYg0P4YWVQJtTYLoER16sCevZKR5ZJ6Tulojk.jpg" alt="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl over euthanasie" title="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl over euthanasie" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/178QKmmtGEqTpWQTXVdggt2cYlRiYg0P4YWVQJtTYLoER16sCevZKR5ZJ6Tulojk.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h2>Wilt u euthanasie erbij, mevrouw? - Luc Schouten</h2><p><br>‘Ik wil niet gereanimeerd worden en ik wil ook géén euthanasie’, zegt mijn moeder stellig als we bij de notaris haar levenstestament doornemen. Moeder heeft al vele jaren een levenstestament maar het is tijd om dit weer even op te frissen. Tegenwoordig kan je daar ook een bepaling over reanimeren en euthanasie in opnemen en de notaris vraagt wat zij wenst.&nbsp;</p><h3>'Kijk, hier is mijn niet-reanimeren penning'</h3><p>Dat moeder niet gereanimeerd wil worden, volg ik. Ze is op dat moment vijfentachtig jaar. Ik heb voor haar een gepersonaliseerde niet-reanimeren penning gekocht. ‘Kijk! Ik draag mijn niet-reanimeren penning!' en ze laat hem vol trots zien aan eenieder die het maar wil zien en horen. Dat ze geen euthanasie wil, kon ik in eerste instantie niet zo goed rijmen met de wens om niet gereanimeerd te willen worden. Ik snap dat je niet gereanimeerd wilt worden omdat je niet als een kasplantje uit een reanimatie wilt komen. <br>Op een dag komt er een leeftijd dat je daarvoor bedankt. Maar het lijkt mij dat je dan tegelijkertijd ook zelf de controle wilt behouden over je leven als het een kant op gaat waar je niet naar toe wilt. Als de kwaliteit van leven “beneden NAP” komt. Ik begrijp de door mijn moeder gemaakte keuzes niet goed en het houdt me bezig.</p><figure id="figure-3cwxu42fnm9gpy62q" class=""><img id="3cwxu42fnm9gpy62q" src="https://cdn.durable.co/blocks/33VKc21iYmC4nV41dzwnvHbimlVKHOhtdN7FXcsZP5WTUKV5t8joSJJNNMZY58CB.jpg" alt="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl over euthanasie" title="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl over euthanasie" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/33VKc21iYmC4nV41dzwnvHbimlVKHOhtdN7FXcsZP5WTUKV5t8joSJJNNMZY58CB.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"></figure><h3>Ik ga hier dood!</h3><p>Mijn moeder heeft de nadrukkelijke wens geuit dat ze in haar eigen huis wil blijven wonen waar ze al bijna vijftig jaar woont. Ik herinner me ontelbare vurige en soms onaangename discussies die we hier over gevoerd hebben. Vaak stond ze dan op en leunde met een verhit hoofd over de tafel en riep met stemverheffing ‘Ik ga hier dood!’ Ik denk serieus dat als ze ooit in een verzorgingstehuis terechtkomt, dat ze dan sowieso binnen een paar weken dood gaat omdat dit volledig tegen haar wens indruist. Ze wil pertinent niet naar een verzorgingstehuis waar ze in een luier wordt gehesen en in een rolstoel terecht kan komen. Samen met een ouderenverpleegkundige bedenken we met succes allerlei vangnetjes met als doel haar te ondersteunen in deze wens.&nbsp;</p><h3>Definieer kwaliteit van leven</h3><p>Twee jaar later belandt mijn moeder met een herseninfarct in het ziekenhuis. Ze heeft uitval aan haar rechterzijde en de spraak is weggevallen. Ze is in een rolstoel terechtgekomen én heeft een luier aan. Peinzend aan de rand van mijn moeders bed denk ik er lang over na. Dit is dus precies de situatie waar mijn moeder absoluut niet in terecht wilde komen. En dat vang je niet af met een levenstestament bij een notaris. Wat is eigenlijk kwaliteit van leven? Voor mijn moeder is haar huidige situatie zeker niet de kwaliteit die zij voor ogen heeft.</p><h3>Beslissen over leven en dood, ik ben God niet!</h3><p>Het is nu mijn taak om de artsen zo goed mogelijk te informeren wat mijn moeder niet en wel wil. Een heel lastige taak, zo blijkt een paar dagen later. We hebben ingezet op comfort en vermijden van pijn. Ik word ’s avonds gebeld dat mijn moeder niet meer goed kan slikken. Orale inname van haar bloedverdunners zou tot verslikking kunnen leiden. Dan loopt ze het risico op een longontsteking en dus zal ze oncomfortabel zijn. Een andere vorm van inname bij deze medicatie is er niet. Het protocol luidt dat bij elk moment dat de patiënt de medicatie niet kan innemen, het aanspreekpunt wordt gebeld.&nbsp;</p><p>Ik zit enorm in mijn maag met deze vraag. Het voelt alsof ik nu beslis over het leven van mijn moeder. Ik ben God niet! Geen bloedverdunners, dat betekent een verhoogd risico op nog een herseninfarct en hoe komt ze dáár dan uit? Wordt ze dan het bewuste kasplantje? Dan kruis ik mijn vingers dat er écht vuurwerk in haar hoofd komt en dat ze dat niet meer hoeft mee te maken. Een paar dagen later wordt het als vanzelf voor mij duidelijk. Ik bedenk me dat moeder al eerder een herseninfarct heeft gehad en die kwam door de medicatie heen. Kennelijk maakt het niet zoveel meer uit of ze in dit stadium wel of geen medicatie voor bloedverdunning neemt. Ik laat het los en word iets rustiger.&nbsp;</p><h3>Waar trek ik de grens?</h3><p>Ik vraag me af waar voor mij de grens zou liggen en of ik tot euthanasie over zou willen gaan. Of ik tot euthanasie zou kunnen overgaan. Ik laat pijnlijke dodelijke ziektes voor dit vraagstuk voor het gemak even buiten beschouwing en realiseer me tegelijkertijd dat ik dat stuk onterecht bagatelliseer. Ligt voor mij de grens van kwaliteit van leven bij het dragen van een luier? Of ligt die grens bij het moeten zitten in een rolstoel? Of heel ergens anders? </p><p>Maar stel dat ik eenmaal in die luierfase terecht ben gekomen, misschien kan ik dan nog wel genieten van klassieke muziek, of van het bezoek van mijn kinderen, of een tedere aanraking van de hand van mijn partner op mijn gezicht of een kam door mijn haren. Misschien heb ik tegen die tijd wel kleinkinderen die ik nog graag wil zien. Ik denk dat een mens zijn grenzen in de loop der tijd centimeter voor centimeter verlegt, bijna onzichtbaar en toch schuif je geleidelijk maar zeker de grens voor je uit. De contouren van die grenzen zijn vaag, zelfs onzichtbaar voor iedereen, jezelf incluis.&nbsp;</p><p>Kennelijk is die grens van kwaliteit van leven enorm afhankelijk van allerlei factoren waar je op dat moment in beland bent. Factoren waar je je eerder in je leven onmogelijk een voorstelling van kunt maken. Ik kan wel bedenken wat ik er nu van denk te vinden als ik op tachtigjarige leeftijd in een luier in een verzorgingstehuis beland, maar ik kan het niet voelen. </p><p>Als ik in een verzorgingstehuis kom, denk ik wel eens: ‘Dit hoeft voor mij niet hoor! Ik hoop dat er tegen die tijd een pilletje op mijn nachtkastje ligt.’ Maar eerlijk gezegd, als er tegen die tijd dat pilletje daadwerkelijk op mijn nachtkastje ligt, dan zal ik het zeer waarschijnlijk niet nemen. Er zijn dan vast genoeg mooie dingen die de kwaliteit van mijn leven dan nog positief beïnvloeden. Wellicht dingen die ik vandaag de dag niet eens kan bedenken of die nu nog niet bestaan.&nbsp;</p><h3>De wettenvangers van Hamelen</h3><p>Langzaam begin ik meer begrip te krijgen voor het feit dat het een schier onmogelijke taak voor de overheid is om hier wetten voor te bedenken. Als ik het niet voor mezelf kan bepalen, niet vandaag maar ook niet in de toekomst, hoe kan de overheid dan in hemelsnaam in één wet regels vangen die op iedereen toepasbaar moeten zijn. Respect voor alle beleidsmakers.&nbsp;</p><h3>Het heft in eigen hand</h3><p>Mijn moeder heeft het heft in eigen hand genomen. Na drie weken in ziekenhuis en herstelkliniek breekt haar levenslijntje en laat ze letterlijk haar hoofd hangen. Zo tref ik haar aan in de rolstoel. Ze reageert nergens op. Ze is die avond in bed gelegd en er niet meer uitgekomen. Op een enkel hapje na weigert ze simpelweg haar eten en drinken, draait haar hoofd vastberaden opzij en houdt haar mond stijf dicht. Geen euthanasie maar wel de regie tot het allerlaatste moment zelf behouden. Respect mam. Zo doe je dat dus.&nbsp;</p><p>Rest mij alleen de vraag wie er op mijn bedrand mijn hand vasthoudt als mijn tijd is gekomen dat ik hulpbehoevend word. Let me introduce you to R2D2.</p><figure id="figure-gawizx6z3sm9gozpbn" class=""><img id="gawizx6z3sm9gozpbn" src="https://cdn.durable.co/blocks/2fL3icbpG2ka6UL8MrBJHrN639TcjLXa1kwCnbEDHzhN3qKAndEOeHiDRwsX52M3.jpg" alt="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl over euthanasie" title="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl over euthanasie" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="Afbeelding Luc Schouten" data-positionx="null" data-positiony="null" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/2fL3icbpG2ka6UL8MrBJHrN639TcjLXa1kwCnbEDHzhN3qKAndEOeHiDRwsX52M3.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"><figcaption class="body-normal text-gray-500 mt-2">Afbeelding Luc Schouten</figcaption><em></em></figure><p><em>@ Waar het leven schuurt, groei je. Luc Schouten verbindt, verzorgt en focust. Is een overlever en leidt een team van global risk managers bij een internationaal informatietechnologiebedrijf.&nbsp;</em></p>

Wilt u euthanasie erbij, mevrouw? - Luc Schouten

<figure id="figure-mc0wi2wmcnm9e0flr5"><img id="mc0wi2wmcnm9e0flr5" src="https://cdn.durable.co/blocks/c0c7gWOJqzWUpwAGcA6DOzuYuMpOcSDEmbn0wvQT2lsjXVeRWFqvTmsZsOjTqF0c.jpg" alt="Lefwijf Annelies Beekman blogt op lefwijf.nl over zelfdoding" title="Lefwijf Annelies Beekman blogt op lefwijf.nl over zelfdoding" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionX="undefined" data-positionY="undefined" data-fullWidth="false"/></figure><h2>Het moment dat alles stilvalt - Annelies Beekman</h2><p>Er zijn van die momenten die je niet ziet aankomen.<br>Die je wereld op z’n kop zetten, je hart kapottrekken en je met open ogen laten achterblijven. Zonder houvast. Zonder script. Zonder waarschuwing.</p><p>Recent was zo’n moment.<br>Iemand die dicht bij me staat, had geprobeerd om uit het leven te stappen.<br>Zonder iets te zeggen. Geen aankondiging. Geen signaal.<br>Geen ‘Ik weet het even niet meer.’<br>Gewoon… gedaan.<br>Zwijgend. Opgebrand. Klaar.</p><p>En toen het tot me doordrong, kwam de klap.<br>Niet alleen de schrik. Niet alleen het verdriet.&nbsp;<br>Maar ook het onbegrip. De duizend vragen. De eindeloze herhalingen in mijn hoofd.<br>De pijn van het niet weten.<br>En vooral… het gevoel dat ik hem niet heb kunnen bereiken.</p><h3>Wat ik voelde</h3><p>Ongeloof.<br>Hoe dan? Waarom heb je niks gezegd? Waarom heb je me niet gebeld, niet geappt, niet gegild?<br>Boosheid.<br>Op het leven. Op hem. Op mezelf. Op het hele systeem dat mensen zo stilletjes laat lijden terwijl de buitenkant gewoon doordraait.</p><p>Verdriet.<br>Zoveel verdriet. Over zijn pijn. Over zijn wanhoop. Over het feit dat iemand die ik liefheb zó diep zat. Dat hij het leven zó zat was, dat de dood als de enige uitweg voelde.<br>En ja, ook… schuldgevoel.<br>Dat sluipt erin. Dat stemmetje dat fluistert:<br>Had ik maar…<br>Was ik maar…<br>Waarom heb ik niet…<br>Het is niet rationeel. En ik wéét dat het niet mijn schuld is. Maar mijn hart denkt daar soms anders over.</p><h3>Dichtbij en toch machteloos&nbsp;</h3><p>Ik kende het verhaal.<br>De worstelingen. De zware dagen.<br>We hadden gesprekken, momenten van stilte.<br>En toch voelde ik me zó machteloos toen het gebeurde.<br>Alsof ik even helemaal niets meer kon betekenen.</p><p>Dat is misschien nog wel het pijnlijkste: je houdt van iemand, met alles wat je hebt — maar je kunt niet voorkomen dat ze het op willen geven.<br>En dat is een bittere pil. Want mijn liefde is groot. Mijn hart is zacht.<br>En ik geloof in het leven. In hoop. In doorgaan.<br>Maar ik weet nu ook: soms is iemand zó moe, dat zelfs liefde niet meer aankomt.<br>Dat zelfs hoop te zwaar voelt.</p><h3>De kracht van er gewoon zijn</h3><p>En wat ik toen voelde, ergens diep vanbinnen?<br>Dankbaarheid.<br>Dat hij het overleefd heeft. Dat er een tweede kans is.<br>Dat we opnieuw mogen beginnen, en dat ik nu wél de kans heb om te zeggen: je hoeft het niet alleen te doen.<br>Want ik geloof daarin: de kracht van aanwezigheid.<br>Niet met oplossingen. Niet met perfecte woorden.<br>Maar gewoon... er zijn. Stil. Liefdevol. Eerlijk.<br>Niet oordelen. Niet fixen.<br>Maar blijven, als de ander wil verdwijnen.</p><h3>Wat ik meeneem</h3><p>Deze ervaring heeft me wakker geschud.<br>Om écht te zijn.<br>Om niet meer om de pijn heen te draaien.<br>Om mensen niet alleen maar te vragen hoe het gaat, maar ook écht te luisteren.<br>Om te durven blijven, ook als het ongemakkelijk is.<br>Om het gesprek aan te gaan, ook als ik niet weet wat ik moet zeggen.</p><p>Het leven is zó kwetsbaar. En zó waardevol.<br>En soms, als je niet weet wat je moet doen, is simpelweg blijven zitten al genoeg.<br>Met liefde. Met zachtheid. Met alles wat jij bént.</p><h3>En jij?</h3><p>Misschien schrijf ik dit ook wel voor jou.<br>Omdat jij dit hebt meegemaakt.<br>Of omdat je iemand kent die stil is geworden.<br>Of omdat jij zélf aan het wankelen bent.</p><p>Alsjeblieft, weet dan:<br>💛 Je hoeft het niet alleen te dragen.<br>💛 Je mag praten, huilen, schreeuwen, voelen.<br>💛 Je bent niet gek. En niet zwak.<br>💛 Je bent nodig. Gewoon zoals je bent.</p><p>Stuur dat appje. Trek aan de bel. Of blijf zitten naast iemand die het zelf niet meer weet.<br>Want liefde is niet groots of meeslepend.<br>Liefde is blijven. In het donker. In het onzekere. In de stilte.<br>En dat… dat is misschien wel het mooiste wat we voor elkaar kunnen doen.</p><p>Wil je praten? Of iemand doorverwijzen?<br>Neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie of bel 0800-0113 (gratis en 24/7 bereikbaar).<br>Je bent niet alleen. En je hoeft het ook niet alleen te doen. 🖤</p><p><br></p><p><em>@ Annelies Beekman is coach en spreker. Haar missie is het begeleiden van vrouwen die willen breken met uitstelgedrag, zelftwijfel en beperkende patronen. Waarbij het levensverhaal van Annelies en haar zoektocht naar balans tussen ambitie, moederschap en zelfliefde, de basis vormt. <a data-mce-href="http://www.anneliesbeekman.nl" href="http://www.anneliesbeekman.nl" target="_blank" rel="noopener">anneliesbeekman.nl</a>.</em></p>

Het moment dat alles stilvalt - Annelies Beekman

<figure id="figure-a4pt894cgm986eri2"><img id="a4pt894cgm986eri2" src="https://cdn.durable.co/blocks/1X3HIdY2MtU5QIYGsbvQJCHGxNRfOZ7sSXA32O26CwHAi883GsY0c3703ry0YxiZ.jpg" alt="Lefwijf Quifaina Reina blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Quifaina Reina blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 45%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="45%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/1X3HIdY2MtU5QIYGsbvQJCHGxNRfOZ7sSXA32O26CwHAi883GsY0c3703ry0YxiZ.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 45%;"></figure><h2>Een deur opent - Quifaina Reina</h2><p><br>We groeien dagelijks, de één in de lengte en een ander maakt een groei in persoonlijkheid. Dat laatste geldt zeker voor mij voor de afgelopen periode, persoonlijk én zakelijk en soms moest ik zelfs even pauzeren.&nbsp;</p><p>Ik sta tegenwoordig vaak stil om te evalueren wat wel en niet voor me werkt. Zo sluit ik regelmatige deuren of neem afscheid van oude patronen die me niet meer gelukkig maken. Van relaties en vrienden tot personeel en ik merk dat me dit ruimte geeft om… te groeien. Het geeft zelfs ruimte om nieuw geluk te vinden en vlinders te voelen.&nbsp;</p><h3>Glimlach</h3><p>Elke nieuwe deur die opent, voelt vreemd en spannend en gaat gepaard met een hard kloppend hart. Eerlijk gezegd voelt het soms aan of ‘to good to be true’ is want na alle bagage en littekens die ik de afgelopen jaren verzameld heb, ga je op een automatische piloot leven. Ik bent op je hoede en alert maar toch ga ik die uitdaging aan omdat er namelijk iets heel moois uit een ontmoeting of situatie kan komen.</p><p>Ik betrap me regelmatig met een glimlach op m’n gezicht als ik zie wat de ander ziet. Een sterke, mooie en zelfverzekerde vrouw die zich af en toe toch kwetsbaar opstelt. Langzaam en beetje bij beetje valt er een steen uit mijn stevig gebouwde muur.&nbsp;</p><h3>Samen</h3><p>Het is helemaal niet erg om dit stap voor stap te doen want dat vind ik de kracht van groeien; in je eigen tempo en tenslotte is elke stap een stap meer dan gisteren. En loopt het allemaal niet zoals ik het graag wil, dan heb ik die deur ook weer snel gesloten. </p><p>Dit pad is niet een rechte lijn, ook de verschillende zijwegen kunnen nodig zijn om op een bestemming te komen. Waarin ook anderen hun steentje kunnen bijdragen. Want dat ontdekte ik ook. Bij sommige stappen zijn anderen nodig. Iedereen heeft de juiste mensen, de juiste village, stam of tribe nodig en dat is mijn grootste groei tot nu toe. Zo kom ik, zo komen we allemaal verder.</p><p><br></p><p><em>@ Quifaina Reina is moeder van twee prachtige dochters die beiden als puzzelstukjes haar leven compleet maken. Daarnaast is Quifaina de trotse mede-eigenaar van schoonmaakbedrijf From Zero Cleaning. <a data-mce-href="http://www.fromzerocleaning.nl" href="http://www.fromzerocleaning.nl" target="_blank" rel="noopener">fromzerocleaning.nl</a></em></p>

Een deur opent - Quifaina Reina

<figure id="figure-wtxkiy4xvvm96qce42"><img id="wtxkiy4xvvm96qce42" src="https://cdn.durable.co/blocks/27wI1FLZr3fI6lg4kAoNUUDmETppppFY6wpegJvfyAOZM6xJB7Pu1jxL8BmKstb9.jpg" alt="Lefwijf Peggy Senchi blogt op lefwijf.nl over identiteit" title="Lefwijf Peggy Senchi blogt op lefwijf.nl over identiteit" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="null" data-positiony="null" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/27wI1FLZr3fI6lg4kAoNUUDmETppppFY6wpegJvfyAOZM6xJB7Pu1jxL8BmKstb9.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"></figure><h2>Wie ben jij? - Peggy Senchi</h2><p>‘Wie ben jij?’ Een vraag die zovelen zo vaak wordt gesteld. In interviews, op netwerkborrels, bij een sollicitatie of - zoals bij mij - tijdens een beoordelingsgesprek.<br></p><p>Ik weet nog goed dat ik daar zat, jaren geleden. ‘Peggy, wie ben jij? En wat zijn jouw ambities?’ Serieus? Op dat moment wist ik het gewoon niet. Ik had geen pasklaar antwoord. Geen helder carrièrepad uitgestippeld, geen droomjob op mijn vision board.<br>Wat ik wél had? Een baan. Een inkomen. De mogelijkheid om mijn kinderen te verzorgen en elke maand mijn rekeningen te betalen. En dat voelde al als topsport. Dus nee, ik had geen ruimte voor grootse ambities. Mijn enige ambitie was overleven.</p><h3>‘Ma, er zit zoveel meer in jou’&nbsp;</h3><p>Mijn dochter zei het vaak: ‘Ma, er zit zoveel meer in jou.’ Ze zag het, hoe jong ze toen ook was.<br>Maar ik wuifde het weg. ‘Wees blij dat ik een vaste eenvoudige baan heb’, antwoordde ik dan. ’Daarom komen jullie niets tekort.’<br>Ik was moe van de vragen. Moe van het dragen. Moe van het doorgaan. En ook een beetje bang. Want ergens wist ik wel: als ik echt stilsta, dan komt er iets naar boven wat ik lang heb weggestopt.</p><h3>Vier namen, één zoekende ziel</h3><p>Ik ben geboren als Peggy Boldewijn maar als kind noemde mijn familie me Carootje. Ze vonden dat ik sprekend leek op mijn overgrootmoeder, zo sterk zelfs, dat ze geloofden dat ik een reïncarnatie van haar was. Op mijn vierde werd ik erkend door mijn vader &nbsp;en vanaf dat moment heette ik Peggy Delchot maar voor de familie bleef ik Carootje. En toen ik in 2011 trouwde met Angelo en werd ik Peggy Senchi. Vier namen. Vier identiteiten. Maar wie ben ík?</p><h3>'Wie denk jij wel niet dat je bent?'</h3><p>In de collectivistische cultuur waarin ik ben opgegroeid, leer je al vroeg om voor anderen te zorgen. Je leert jezelf weg te cijferen. Als tiende kind in een gezin van dertien val je al snel weg in de massa. Er was geen ruimte voor nuance. Geen ruimte voor ík. Sterker nog – als ik mijn hoofd iets te ver opstak of een mening deelde, voelde ik het direct: ‘Wie ben jij?’ ‘Wie denk jij wel niet dat je bent?’<br>Alsof ik mijn plek moest kennen. Alsof mijn stem te luid was voor mijn rol en mijn plek.</p><p>Dat ervaarde ik niet alleen thuis maar ook op de werkvloer. Alsof mijn waarde vooral lag in wat ik dóe voor anderen, niet in wie ik bén. Jarenlang ben ik onderschat. Maar pijnlijker: ik heb mezelf onderschat. Ik dacht dat ik ‘gewoon’ een ondersteunende kracht was. Dat het mijn taak was om anderen te helpen schitteren.</p><h3>Van overleven naar zijn</h3><p>Tot ik mezelf begon terug te vinden. Niet ineens hoor, het ging stap voor stap. Een stem hier, een ervaring daar. Een stukje lef, een sprankje hoop. En toen kwam het moment dat ik mezelf durfde toe te staan om méér te zijn dan ‘degene die het allemaal wel regelt’.</p><p>Ik ben Peggy.<br>Ik ben een vrouw met kracht, dromen en een verhaal dat gehoord mag worden.<br>Ik ben een moeder, partner, vriendin, professional – maar ook een individu met eigen verlangens.<br>Ik ben het waard om gezien en gehoord te worden.</p><p>En misschien ben ik nog steeds aan het ontdekken wie ik ten diepste ben. Maar één ding weet ik zeker: ik mag er zijn, met alles wat ik ben en alles wat ik nog aan het worden ben. Want ik ben geliefd door Degene die mij als eerste kende. En wie ik bén, laat ik niet langer definiëren door anderen.</p><h3>Loop mee</h3><p>Herken jij jezelf hierin? Ben jij die persoon die altijd klaarstaat voor anderen maar zichzelf is kwijtgeraakt onderweg? Weet dan: je bent niet alleen. Als coach loop ik graag een stukje met je mee, zodat jij weer in contact komt met wie jij werkelijk bent.</p><p><br data-mce-bogus="1"></p><p><em>@ Peggy Senchi is Lifestyle coach, ervaringsdeskundige op het gebied van burn-out en trotse Lefwijf van het jaar 2025. Vanuit haar eigen levensverhaal begeleidt ze mensen die vastzitten in een overlevingsmodus, op weg naar leven in vrijheid, zelfliefde en lef. <a data-mce-href="http://www.ssenchi.nl" href="http://www.ssenchi.nl" target="_blank" rel="noopener">ssenchi.nl</a></em></p>

Wie ben jij? - Peggy Senchi

<figure id="figure-ncl6ijr7udm96pmy7j"><img id="ncl6ijr7udm96pmy7j" src="https://cdn.durable.co/blocks/386JQh7Yj6coHlZyx2AvFaGUelmsXd16ZvuCF2gICWOxjoRCcpKkv5nCA8EMggd7.jpg" alt="Lefwijf Claudia Esajas blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Claudia Esajas blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/386JQh7Yj6coHlZyx2AvFaGUelmsXd16ZvuCF2gICWOxjoRCcpKkv5nCA8EMggd7.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h2>‘You called and I came’ - Claudia Esajas</h2><p>Sommige mensen loop je niet zomaar tegen het lijf. Die ontmoet je omdat het moet. Omdat je ziel hen al kent. Ricardo was zo iemand. Mijn soulmate. Mijn beste vriend. Mijn reddingsboei in een zomer waarin alles in mij uit elkaar viel.</p><p>Het was 2013. Een jaar dat begon met een schok. Ik ontdekte dat mijn partner al een jaar een affaire had. En niet met zomaar iemand, maar met een vrouw die vlakbij woonde. Alles in mij schreeuwde: nee! Het voelde als een herhaling van een oud, pijnlijk patroon; ik was mijn moeder geworden. Mijn lijf protesteerde. Mijn geest brak. We gingen uit elkaar en ik was kapot. Verslagen. Radeloos.</p><p>Op een dag kreeg ik uit het niets een telefoontje van een kennis. Ze zei: ‘Claudia, ik heb een nieuwe huurder. Hij is een beetje eenzaam en ik denk dat jullie veel gemeen hebben. Hij is ook coach. Mag ik jouw nummer aan hem doorgeven?’ Ik zei: ‘Geef maar.’</p><h3>Herkenning</h3><p>Hij belde mij en we spraken af in een koffietentje in de Amsterdamse Poort; hij woonde ook in Zuidoost. Vlak voordat we elkaar zouden ontmoeten, belde hij me. ‘Claudia’, zei hij met zijn Spaanse accent, ‘suddenly I thought – how are we going to recognize each other?’ En ik lachte: ‘Ricardo, how could you ever think we are not going to recognize each other?’</p><p>Even later stapte ik het koffietentje binnen en er was een onmiddellijke herkenning; onze ogen kruisten elkaar en het was alsof we elkaar al eeuwen kenden. We gingen zitten, bestelden koffie en begonnen te praten. En we praatten. En praatten. En praatten. Het was een gesprek zonder einde, zonder rem. Onze zielen herkenden elkaar. Dat weet ik zeker.</p><p>Ricardo was een mysticus. Een man met een diepe, oude ziel. Hij sprak met passie over astrologie, het universum, de mystiek van het bestaan. Zelfs in die afschuwelijke zomer vol verdriet, herinner ik me onze ontmoetingen als lichtpuntjes. Hij bracht helderheid, schoonheid, troost.</p><h3>Herinnering</h3><p>Ook mijn kinderen waren dol &nbsp;op hem. Hij gaf ze schilderles. Toen ze klaar waren dronken we een glaasje limonade in de keuken, ze waren nog helemaal uitgelaten en op een gegeven moment maakten we een rondedansje van plezier. We hielden elkaars handen vast en draaiden in het rond. Ik keek naar Ricardo. En op dat moment kwam er een flashback. Niet naar iets wat eerder was gebeurd, maar naar een ander moment – op een strand in Barcelona. Het zand, de zon, de zee. Het voelde alsof we daar ook samen waren geweest. Alsof dit allemaal al eens had plaatsgevonden. Een herinnering van vóór dit leven.</p><p>Er kwam een moment dat hij terugging naar Barcelona en ik hielp hem met het boeken van zijn ticket. Hij moest zijn geboortedatum invullen. ‘September 3rd’, zei hij. Waarop ik zei: ‘Je maakt een grapje’. Mijn ex – ja, díe ex – was óók jarig op 3 september. Echt weer een raar toeval.</p><p>Toen kwam dat ene telefoontje. ‘Claudia, I went to the hospital. They thought it was my heart, because of the arrhythmia. But it’s not my heart. It’s a tumor pressing against it. It has spread to my kidneys. There’s nothing they can do.’ Mijn adem stokte. Alles stond stil. Maar ik wist één ding: ik moest hem nog zien.&nbsp;</p><h3>Afscheid in Barcelona</h3><p>En dus ging ik naar Barcelona, waar hij weer was gaan wonen - in de oude visserswijk, La Barceloneta, vlakbij zee. We wandelden urenlang door de stad. Hij vertelde me verhalen, liet me zijn plekken zien, gaf me het boek La Catedral del Mar &nbsp;over de kathedraal Santa Maria del Mar die we zouden bezoeken. Een prachtige vertelling waarin het verleden tot leven komt.</p><p>We stapten we de kathedraal binnen. Gotisch. Majestueus. Het licht viel zacht door de glas-in-loodramen. Samen zaten we daar op één van de houten banken. Zwijgend. In stilte. In overgave. Ik deed een gebed. Toen we weer naar buiten liepen, zei ik: ‘It’s like we stepped into another time.’ En hij keek me aan en zei: ‘Yes. Like a portal.’<br>Dat was het laatste wat we echt deelden. Daarna werd het stil. Maar ik wist het. Zijn ziel had al afscheid genomen.</p><p>Jaren later, tijdens een sessie onder hypnose, verscheen hij weer. Zijn energie, zijn aanwezigheid, alsof hij nooit écht was weggegaan. En ik vroeg hem: ‘Waarom kwam je in mijn leven, alleen om me daarna weer te verlaten?’ En hij antwoordde heel zacht, heel eenvoudig: ‘You called… and I came.’</p><p>Ricardo was mijn bestie. Mijn soulmate. Mijn gids in een tijd waarin ik niet wist hoe verder. En ik weet dat hij er nog is. In een andere dimensie. Misschien op het strand, misschien in die prachtige kathedraal. Maar altijd in mijn hart.&nbsp;</p><p>💫 Voor altijd verbonden. Bedankt, Ricardo. Voor jouw liefde. Voor jouw licht.</p><p><br></p><p><em>@ Claudia Esajas is spreker, coach en verbinder. Het is haar missie om mensen te helpen hun innerlijke kracht te omarmen en vol vertrouwen hun authentieke boodschap met impact te delen zodat hun stem telt. Claudia's eigen reis van heling inspireert haar om anderen te helpen hun stem te vinden en te gebruiken, zelfs als het moeilijk is. <a data-mce-href="http://www.claudiaesajas.com" href="http://www.claudiaesajas.com" target="_blank" rel="noopener">claudiaesajas.com</a></em></p>

'You called and I came' - Claudia Esajas

LEFWIJF