Blog

<figure id="figure-c8wp63evfm6lyyobd"><img id="c8wp63evfm6lyyobd" src="https://cdn.durable.co/blocks/23etU3QnQd9sypG8AOTwDRmVHSJGW0TQJCjVuvrR48DSpeHfHyLRz7Fres0oYzSZ.png" alt="Lefwijf Quifaina Reina blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Quifaina Reina blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 15%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="15%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/23etU3QnQd9sypG8AOTwDRmVHSJGW0TQJCjVuvrR48DSpeHfHyLRz7Fres0oYzSZ.png" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 15%;"></figure><h2>Van reddingsboei naar zinkend schip - Quifaina Reina</h2><p style="padding-left: 160px;" data-mce-style="padding-left: 160px;"><em>Quifaina's Notities over Lef &amp; Leven | deel 1/3</em></p><p><br></p><p>Soms ben je bereid anderen in nood te helpen door een reddingsboei te zijn. Zelfs door je huis open te stellen en zelfs door een moeder voor een ander kind te zijn. Hoe sterk is de reddingsboei?</p><p>Enige tijd geleden ontving mijn dochter vreemde berichten van haar beste vriendin: ‘Mama, Sara* en haar moeder zitten in een soort huis en ze mogen niet zeggen waar.’ Ik kijk haar verward aan en mijn hersenen maken overuren want ik snap er niks van. Blijkt dat Sara en haar moeder in een blijf-van-mijn-lijf-huis zitten op een geheime locatie. Enkele dagen later mogen ze weer naar hun eigen huis en willen langskomen voor advies. Ik dacht, hoe kan ik ze helpen? Ik weet niet eens wat er aan de hand is.&nbsp;</p><h3>Achter gesloten deuren</h3><p>Ik hoor het verhaal van de moeder aan dat bestaat uit verwarrende berichten ondersteund met beeldmateriaal. Ik vind dit moeilijk en gedachten schieten door mijn hoofd. Ik kan me heel goed inleven wat Sara's moeder op die momenten meemaakte maar ik ben ook voorzichtig want ik weet niet wat er precies achter gesloten deuren gebeurt. Ik voel me ook in twee richtingen getrokken. Aan de ene kant wil ik helpen omdat niemand zich onveilig moet voelen en aan de andere kant wil ik me niet in iets mengen dat niet mijn zaak is.</p><p>Weken gaan voorbij en Sara is vaker dan normaal bij ons en blijft vaker logeren en als het tijd is om naar huis te gaan, stelt ze dit tot op de laatste minuut uit. Ik bespreek dit met mijn dochter en zeg dat ik het geen fijn idee vindt dat Sara elke keer in het donker alleen naar huis gaat. Naar huis gaat ze voortaan als het nog licht is.&nbsp;</p><h3>Onbekende locatie</h3><p>Tot op dat moment wisten we nog steeds niet wat er was gebeurd. Wel had ik een slecht gevoel bij Sara's vader want na alles wat ik zelf heb meegemaakt, leer je wel bepaalde signalen herkennen. Dit besprak ik ook met mijn dochter. Kom ik een dag thuis, open de voordeur en mijn dochter en Sara staan gelijk voor me. Sara moet naar huis maar durft niet want ze heeft ruzie met haar vader. Dat verklaarde de gemiste oproepen van hem &nbsp;op mijn telefoon.<br>Ik bel nu terug. Blijkt dat Sara niet op de afgesproken tijd thuis was. Ik hoor dat hij geërgerd is en ik zie de angst in Sara’s ogen. Ik stel voor dat ze allebei even de tijd nodig hebben om tot zichzelf te komen en dat Sara nog een nachtje blijft slapen. Hij gaat akkoord en Sara is helemaal opgelucht.</p><p>Dagen later hebben een ontdane Sara aan de telefoon. Mijn dochter is ook in paniek: ‘Mama, mama! Sara moet nu kleren pakken en ze moet mee met mensen die ze niet kent!’ Het blijkt jeugdzorg te zijn, er is dus meer aan de hand dan ik dacht. Sara verdwijnt naar een onbekende locatie tot er onderzoek gedaan is. We mogen Sara bezoeken en ik krijg meer details van wat er zich allemaal achter die gesloten deur afspeelde. Maar wat nu met Sara want ook haar geheime veilige haven kent een houdbaarheidsdatum?</p><h3>Veilige haven?</h3><p>Ik bied aan om voor Sara - die wel al acht jaar kennen - de nieuwe veilige haven te zijn. Want dan kan ze gewoon naar school, naar haar bijbaantje en ze voelde toch al als een bonuskind. Ik besluit om pleegmoeder te worden van Sara maar dat gaat niet zomaar. Er volgen ontelbare gesprekken en evenzovele formulieren om in te vullen. Uiteindelijk is Sara een deel van onze familie. We plannen leuke tripjes en we laten Sara zien hoe het ook kan. Ze durft weer iets meer te glimlachen en me toe te laten want ja… ik ben nu wel meer dan alleen de moeder van Sara's vriendin.</p><p>Bij een van de gesprekken met jeugdzorg is ook de moeder van Sara aanwezig en ik leer haar op een andere manier kenen. Ook al had ze mij maanden geleden om hulp gevraagd, nu kon ze niet begrijpen waarom Sara niet meer thuis mag wonen en ze is voorral gekwetst dat Sara bij ons woont. <br>Ook Sara verandert in een ander kind. Ze wil natuurlijk haar moeder niet het gevoel geven dat ze voor ons kiest en aan de andere kant durft ze ons niet meer die glimlach te geven dat ze zicht prettig voelt bij ons. Ik merk dat heel geleidelijk mijn mijn veilige haven verandert in een zinkend schip.&nbsp;</p><h3>De zwaarste beslissing</h3><p>Ik voel me niet meer prettig in mijn eigen huis. Ik verander in een persoon die ik niet fijn vind. Ik zit niet meer lekker in mijn vel omdat ik me langzaam leeg gezogen voel door alle gebeurtenissen. Ook de relatie met mijn eigen dochter begint eronder te lijden en het geheel verandert ook haar. Zij is niet meer die dochter die ik ken. <br>Bij jeugdzorg moet ik bekennen dat mijn veilige haven niet meer de juiste plek is voor Sara. Die reddingsboei die ik overboord gooide, blijkt ons allemaal onder water te trekken en als ik op dat moment duidelijk zie dat ik mijn eigen kinderen eerst zal redden, is het tijd om Sara achter te laten.&nbsp;</p><p>Hoe moeilijk die keuze ook is, ik moet mijn innerlijke durf - mijn lefwijf - terugpakken en de zwaarste beslissing maken om mezelf en mijn dochter weer helder en liefdevol op de eerste plaats te zetten. Ook al begrijpt mijn dochter het niet op dat moment dat ik voor onszelf moet kiezen om samen ons schip te lijmen. De kraken zullen voor altijd zichtbaar zijn maar als gezin liggen wij weer op koers en varen langzaam de horizon tegemoet.&nbsp;</p><p>* Naam veranderd &nbsp;omwille van privacy.</p><p><br></p><p><em>@ Quifaina Reina is moeder van twee prachtige dochters die beiden als puzzelstukjes haar leven compleet maken. Daarnaast is Quifaina de trotse mede-eigenaar van schoonmaakbedrijf From Zero Cleaning. <a data-mce-href="http://www.fromzerocleaning.nl" href="http://www.fromzerocleaning.nl" target="_blank" rel="noopener">fromzerocleaning.nl</a></em></p>

Van reddingsboei naar zinkend schip - Quifaina Reina

<figure id="figure-1y4crehhg8m6kijl7w"><img id="1y4crehhg8m6kijl7w" src="https://cdn.durable.co/blocks/16aBcH6KUqdhdKfOw0ssZjsuakkBx1lPiiMIwydbkhuqDMl7Dov1LawU8XKqzVlm.jpg" alt="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="Aquarel en limerick van Luc Schouten" data-positionx="null" data-positiony="null" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/16aBcH6KUqdhdKfOw0ssZjsuakkBx1lPiiMIwydbkhuqDMl7Dov1LawU8XKqzVlm.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"><figcaption class="body-normal text-gray-500 mt-2">Aquarel en limerick van Luc Schouten</figcaption></figure><p style="padding-left: 240px;" data-mce-style="padding-left: 240px;">Try<br>Let your tears out<br>Dry them and shout<br>Watch and get out</p><h2>Viral! Daar ga ik… ga je mee? - Luc Schouten</h2><p>Even terug naar het begin, waarom deed ik ook alweer mee aan Lefwijf Empowers? In oktober 2024 kwam ik in contact met Lucinda Douglas over een heel ander onderwerp. Twee weken na dat videogesprek kwam Lucinda bij terug. Wat ik haar in dat gesprek naast het oorspronkelijke onderwerp nog meer had verteld, had haar duidelijk bezig gehouden. Ze vroeg of ik mee wilde doen aan Lefwijf Empowers… daar hoefde ik niet over na te denken: Ja!&nbsp;</p><h3>Toxische relaties</h3><p>Ik wilde al jaren mijn verhaal delen, het verhaal over mijn groei. Groei, die ik mocht doormaken dankzij een toxische relatie. Dat verhaal zette ik in no time op papier. Ik hoopte vurig dat ik minimaal één vrouw zou kunnen raken die ook in een toxische relatie zat. Ik hoopte dat deze vrouw een inzicht zou krijgen door mijn verhaal. Dan zou ik al het verschil hebben gemaakt.&nbsp;<br>Lefwijf Empowers kruiste op het juiste moment mijn pad en hielp mij deze wens te realiseren. Samen met 34 andere vrouwen deel ik mijn eigen verhaal.</p><p>Ik schreef in eerdere blogs dat bovendien de kurk van mijn fles is geknald en de geest uit de fles is. Er vloeit nog zoveel meer uit mijn hand, alles wat al jaren zat te broeden. Mijn legacy, aquarellen en tekeningen met gedichtjes. Het is een mooi bijverschijnsel. Alles wat ik al die jaren onder mijn huid al met me meedroeg, komt er nu uit.</p><h3>Mijn verhaal viral</h3><p>Sinds mijn podcast (mijn allereerste ooit!) met Lucinda is gepubliceerd onder de vlag van Lefwijf Empowers, ontvouwt zich een heel ander fenomeen. Omdat de start van mijn persoonlijke groeipad zó uniek en bizar is, trekt dit heel veel mensen naar de podcast om deze te beluisteren. Vervolgens barst mijn telefoon volledig uit de voegen met talloze reacties. Mijn hart maakt een sprongetje want mijn doel wordt op deze manier meer dan overtroffen</p><p>De Youtube podcast is al ongelofelijk vaak bekeken, op Spotify loopt dat aantal ook gestaag op. Er ontstaat een stroom aan berichtjes en ik weet niet wat me overkomt. Zoveel mensen die persoonlijk bij me ‘langskomen’. Ook mensen die tijdens het bewandelen van mijn pad samen hebben opgelopen melden zich. Sommigen waren heel nauw in dit proces betrokken, anderen keken vanaf een grote afstand toe of hadden er wel eens wat over gehoord. Sommigen kenden mijn verhaal nog niet, ondanks dat ik het nooit onder stoelen of banken heb gestoken.</p><p>Coaches uit het verleden, mijn advocaat, vrienden, familie, (oud-)collega’s, iedereen roept kreten als stoer, dapper, krachtig, helder. Mensen bellen en we gaan afspreken. Veel mensen willen ook graag al het boek bestellen. &nbsp;</p><h3>Mijn doel</h3><p>Langzaam dringt het tot me door wat dat andere fenomeen is. Mijn doel is al ruimschoots overschreden, nog veel meer dan ik had durven dromen. Mijn doel om minstens één vrouw te raken en het inzicht geven dat zij wellicht ook in een toxische relatie zit en wat je dan te doen staat. Door aan Lefwijf Empowers mee te doen, heb ik nu écht een statement kunnen maken. Is dat niet prachtig!&nbsp;</p><h3>Woorden die het verschil maken</h3><p>Eén van de mensen die mij op dit pad in het verleden heeft bijgestaan, vertelt me dat ze ontzettend veel vrouwen in haar praktijk ontmoet die op een of andere manier in een toxische relatie zijn beland. Ik vraag me af of dit een verschijnsel van deze tijd is. In welke wereld leven we eigenlijk, waarin we veel ongezonde hechting of onthechting zien?</p><p>Ik weet het nu zeker. Door mijn ‘coming out’ - zo voelt het echt - en door mijn verhaal hardop uit te spreken ga ik een verschil maken om toxische relaties te laten stoppen. Mijn woorden zijn gesproken en veroorzaken een rimpeleffect met grote reikwijdte. Ik verstil er van. Spread the word and open somebody’s eyes…&nbsp;</p><p><br></p><p><em>@ Waar het leven schuurt, groei je. Luc Schouten verbindt, verzorgt en focust. Is een overlever en leidt een team van global risk managers bij een internationaal informatietechnologiebedrijf.</em></p>

Viral! Daar ga ik… ga je mee? - Luc Schouten

<figure id="figure-pzyfbabrcom6ki4sg4"><img id="pzyfbabrcom6ki4sg4" src="https://cdn.durable.co/blocks/22cantr8v9OpQwjUFAdGprBdEeYYfm8PWKNRy8YfrZGP5suVRkzxyQq51b0yOyhn.jpg" alt="Lefwijf Annelies Beekman blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Annelies Beekman blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="null" data-positiony="null" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/22cantr8v9OpQwjUFAdGprBdEeYYfm8PWKNRy8YfrZGP5suVRkzxyQq51b0yOyhn.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"></figure><h2>'Mama, wat wil jij later worden?' - Annelies Beekman</h2><p>Toen ik moeder werd, voelde het alsof ik mezelf automatisch naar de laatste plaats verbande. Mijn kinderen kwamen altijd eerst. Dat voelde als de juiste keuze en ergens gaf het me ook voldoening. Maar na verloop van tijd merkte ik dat iets begon te knagen.</p><p>Ik herinner me een avond waarop ik uitgeput op de bank zat. Mijn kinderen sliepen eindelijk, en ik voelde me leeg. Niet moe, maar leeg. Terwijl ik alles gaf aan anderen, had ik mezelf langzaam maar zeker verloren. Mijn dromen? Geparkeerd. Mijn eigen behoeften? Nauwelijks meer zichtbaar.Ik dacht: ‘Dit hoort erbij. Dit is wat het betekent om een goede moeder te zijn.’ Maar tegelijkertijd vroeg ik me af: ‘Is dit het nu?” Hoe kan ik een bron van liefde en energie zijn voor mijn kinderen als mijn eigen bron opdroogt?</p><h3>Het keerpunt, mezelf op de eerste plaats</h3><p>Het keerpunt kwam op een onverwacht moment. Mijn oudste vroeg: ‘Mama, wat wil jij eigenlijk later worden?’ Die vraag raakte me keihard. Ik wist het niet meer. Wanneer had ik voor het laatst nagedacht over wat ík wilde? Dat moment opende mijn ogen. Ik realiseerde me dat ik niet hoefde te kiezen tussen moeder zijn en mezelf blijven. Het is geen of-of-verhaal, maar een én-én-verhaal.</p><p>Sterker nog, door mezelf op de eerste plaats te zetten, werd ik een betere moeder. Waarom? Omdat ik met meer energie, plezier en voldoening in het leven sta. En dat straal ik uit naar mijn kinderen. Ze zien me weer lachen, weer dromen, weer genieten van wie ik ben.</p><h3>Balans betekent toestemmen mezelf te zijn</h3><p>Wat ik heb geleerd, is dat balans niet betekent dat alles perfect in evenwicht is. Het betekent dat ik mezelf toestemming geef om ook ik te zijn – zonder schuldgevoel. Ik gun mezelf tijd voor mijn eigen dromen, mijn eigen groei, mijn eigen geluk. En ja, dat betekent soms nee zeggen tegen mijn kinderen of anderen. Maar dat is oké.</p><h3>Het mooiste cadeau&nbsp;</h3><p>Nu zie ik het anders. Door mijn kinderen te laten zien dat ik trouw blijf aan mezelf, geef ik ze een krachtig voorbeeld. Ze leren dat dromen najagen mag, dat keuzes maken voor jezelf goed is.<br>En als ik ooit twijfel of het egoïstisch is om voor mezelf te kiezen, stel ik mezelf de vraag: ‘Wat zou ik willen dat mijn kinderen doen?’ Zouden zij zichzelf altijd op de laatste plaats moeten zetten? Natuurlijk niet. Ik wil dat ze leren dat het oké is om voor zichzelf te kiezen.</p><p>Door mezelf op de eerste plaats te zetten, geef ik mijn kinderen misschien wel het mooiste cadeau: het voorbeeld dat je kan leven met lef en liefde. Het begint bij mij.</p><p><em><br data-mce-bogus="1"></em></p><p><em>@ Annelies Beekman is coach en spreker. Haar missie is het begeleiden van vrouwen die willen breken met uitstelgedrag, zelftwijfel en beperkende patronen. Waarbij het levensverhaal van Annelies en haar zoektocht naar balans tussen ambitie, moederschap en zelfliefde, de basis vormt. <a data-mce-href="http://www.anneliesbeekman.nl" href="http://www.anneliesbeekman.nl" target="_blank" rel="noopener">anneliesbeekman.nl</a>.</em></p>

‘Mama, wat wil jij later worden?’ - Annelies Beekman

<figure id="figure-tk4c07teom6j1syj5"><img id="tk4c07teom6j1syj5" src="https://cdn.durable.co/blocks/25qPOuSWWmYET89xbkkmouC8aYi02Kc26o7uhfRBaxN2zv4UnB8o5HkbcxLPfgj3.jpg" alt="Lefwijf Peggy Senchi blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Peggy Senchi blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 70%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="70%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/25qPOuSWWmYET89xbkkmouC8aYi02Kc26o7uhfRBaxN2zv4UnB8o5HkbcxLPfgj3.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 70%;"></figure><h2>Het licht van lef -&nbsp;Peggy Senchi</h2><p>Een gevoel van reflectie bekruipt me, het afgelopen jaar flitst door mijn gedachten. Waar was ik toen en waar ben ik nu? De afgelopen jaren werkte ik met volle overgave aan mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik stapte uit mijn comfortzone, bouwde aan mijn zelfvertrouwen en werd online zichtbaar. Dit proces heeft mijn sterkere versie doen ontwaken en ik sta nu steviger in mijn schoenen dan ooit.</p><p>Deze groei brengt veel moois. Positieve reacties stromen binnen; mensen zeggen dat ik straal, mijn licht deel en anderen inspireer. Maar deze weg kent ook een keerzijde.</p><h3>De keerzijde van groei</h3><p>Wanneer je groeit en je licht laat schijnen, reageert niet iedereen altijd even enthousiast. Sommigen voelen zich bedreigd, anderen projecteren hun onzekerheden op jou. Ik voel die energie, want ‘energie liegt nooit’. Het zit in de kleine dingen: sarcastische opmerkingen zoals ‘Elke keer als ik op social media kijk, zie ik jou weer.’Of de stilte van mensen die nooit reageren of liken, maar wel afkeurend kijken naar je gebruik van het woord lefwijf. Zelfs mensen die ooit dichtbij stonden, lijken nu verder weg dan ooit en bijna onherkenbaar.&nbsp;<br></p><p>Groei confronteert - niet alleen anderen, maar ook jezelf. Toch weiger ik te dimmen om het anderen comfortabeler te maken. Is mijn zichtbaarheid te fel? Zet een zonnebril op, zeg ik.&nbsp;</p><h3>Lefwijf Empowers, een bron van kracht</h3><p>Mijn deelname aan LEFWIJF Empowers bemoedigt me. Samen met een groep krachtige vrouwen deel ik verhalen over lef, doorzettingsvermogen en empowerment. Deze beweging inspireert en motiveert, ook als het schuurt. En dat mag.<br>Mensen zien je graag vooruitgaan, maar niet te veel en ga hen zeker niet voorbij. Dit herkennen velen van ons. Het doet soms pijn, zeker als het mensen betreft die je als reisgenoten in de reis van dit leven zag. Maar soms moet je zonder hen verder. Wellicht mogen onze wegen elkaar in een nieuw hoofdstuk weer kruisen.</p><h3>Omringd door nieuw licht</h3><p>Wat deze reis me ook leert, is dat nieuwe mensen altijd op je pad zullen komen. Mensen die je energie voelen en op dezelfde frequentie zitten. Deze inspirerende zielen worden je nieuwe reisgenoten, je cheerleaders, je tribe. Zij herinneren je eraan dat je er mag zijn en dat je mag schijnen. Dat doen zij immers ook en zoals een dame tegen me zei; ‘Pak je kans, er is ruimte genoeg voor ons allemaal.’</p><p>Ja, afstand nemen van mensen kan verdrietig zijn. Maar die pijn weegt niet op tegen het verlies dat je voelt als je jezelf kleiner maakt. Het leven is te kort om je licht te dimmen. Je bent hier om te schijnen.</p><h3>Ik blijf hier!</h3><p>Laat je licht stralen, want het licht zit in iedereen. De wereld heeft al genoeg duisternis, dus jouw licht is harder nodig dan ooit. Voor sommigen voelt verstoppen misschien veilig, maar dat comfort houdt je klein. Het leven is jouw reis, jouw verhaal, jouw moment om te schitteren. Dus aan iedereen die mij op social media volgt, me ziet stralen en denkt ‘Daar heb je haar weer…’, ja, hier ben ik en ik blijf hier!</p><p>Laten we elkaar aanmoedigen om te blijven schijnen. Zonder schaamte. Zonder schuldgevoel. Hoe meer we onszelf laten zien, hoe meer we anderen inspireren om hetzelfde te doen. Hoe meer we schijnen, hoe lichter en mooier de wereld wordt.</p><p><br></p><p><em>@ Peggy Senchi is een trotse deelnemer van Lefwijf Empowers en een inspirator op het gebied van, persoonlijke groei en zelfvertrouwen. Ze gelooft dat persoonlijke ontwikkeling niet alleen jezelf versterkt, maar ook anderen inspireert en de wereld een stukje lichter maakt. Haar missie is om anderen te motiveren hun eigen pad te bewandelen en hun licht voluit te laten schijnen. <a data-mce-href="http://www.ssenchi.nl" href="http://www.ssenchi.nl" target="_blank" rel="noopener">ssenchi.nl</a></em></p>

Het licht van lef - Peggy Senchi

<figure id="figure-4xtv1ioy7m6j0w54z"><img id="4xtv1ioy7m6j0w54z" src="https://cdn.durable.co/blocks/21tpSuz2cJICSIfcvRfA4dEFlYOaq0ITEXg1j8RM7RVfUZdRCpdCZke54uvO5x0k.jpg" alt="Lefwijf Lisa Enik Indrayani blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Lisa Enik Indrayani blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl selected" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 45% 0%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="45%" data-positiony="0%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/21tpSuz2cJICSIfcvRfA4dEFlYOaq0ITEXg1j8RM7RVfUZdRCpdCZke54uvO5x0k.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 45% 0%;" data-mce-selected="1"></figure><h2>Van ver. Lef-overpeinzing door Lisa Enik Indrayani</h2><p>Met tegenzin sleep ik mezelf uit bed naar de badkamer. Hopelijk &nbsp;knap ik op van een warme douche. In de spiegel kijkt een vrouw me vermoeid en verslagen aan. ‘Wie houd jij voor de gek?’, hoor ik haar in gedachten zeggen. Met een diepe zucht wrijf ik over mijn gezicht en doe een poging om de wallen onder mijn ogen glad te trekken, misschien zit daaronder nog ergens een lefwijf verstopt maar elk spoor van haar ontbreekt.&nbsp;</p><p>‘Ik had je nodig gister’, zeg ik hardop. ‘Ik heb je zo hard nodig en zelfs jij laat mij in de steek.’ Boos stap ik onder de douche.</p><p>Mijn tranen lijken onopgemerkt als het warme water over mijn gezicht stroomt maar lang ontkennen kan ik niet. ‘Geef nou maar toe, je bent geen lefwijf’, hoor ik de stem luid en duidelijk zeggen in mijn gedachten. ‘Een lefwijf is iemand die zichzelf altijd vol zelfvertrouwen laat zien. Een lefwijf is niet bang om afgewezen te worden of om haar mening luid en duidelijk te formuleren. Nee, zij neemt haar plek in en blijft daar. Niets en niemand krijgt haar daar weg. Geef nou maar toe, je bent geen lefwijf want de laatste tijd ben jij niets van dit alles!’</p><p>Abrupt word ik uit mijn eigen gedachtespinsels getrokken door een ijskoude waterplens. ‘Aaah!!’ Ik kan nog net een een harde kreet uitslaan voordat mijn lichaam bevriest. Vanuit de verte hoor ik iemand roepen: ‘Sorry!’</p><p>De drie hele seconden onder de koude douche lijken minstens drie minuten en de schrik die zich uitte in een harde kreet slaat om in iets anders. Ik voel het bloed door mijn aderen stromen en heel even voel ik dat ik leef. Daar wil ik meer van! In een oogwenk draai ik de temperatuur van de douchekraan van 38 graden naar 0 graden. Weer sla ik een harde kreet maar dit keer niet van schrik maar van opwinding. ‘Leef! Kom hier, in het nu en leef!” schreeuwt de stem in mij.</p><p>Mijn hele lichaam tintelt van mijn tenen tot aan mijn kruin en ik betrap mezelf op een glimlach als ik me afdroog. Terug voor de spiegel zie ik het gezicht van diezelfde vermoeide en verslagen vrouw van daarnet. Ergens voel ik teleurstelling maar heb je echt de illusie dat het allemaal verandert na één keer eventjes koud douchen?<br>‘Nee Lisa Enik Indrayani, het gaat om wat je elke dag keer op keer doet’, zeg ik hardop tegen mezelf en ik wijs er met mijn wijsvinger bij om het extra kracht bij te zetten. Zoals een wijze schooljuf die je tranen wegveegt en je op een liefdevolle maar daadkrachtige manier toespreekt. De blik in mijn ogen spreekt hoop uit.</p><p>Opstaan na elke keer dat je gevallen bent, ook al moet je jezelf vooruit slepen. Vind de moed en de kracht in jezelf om door te gaan, ook al voelt het leven als een grote tegenslag. Post die ene story, doe die ene sales call en schrijf je verhaal eens op in een boek met nog 34 andere vrouwen. Trakteer jezelf op taart! Want je leeft en dat moet je vieren, iedere dag.</p><p>Ook al zie ik haar vandaag nog in de verte, morgen is ze dichterbij. Ze zit in mij. Ik ben haar. Ik ben een Lefwijf. Altijd al geweest.</p><p><br></p><p><em>@ In haar eigen praktijk Lisa Enik Coaching in Rotterdam werkt Lisa als Traumaseksuoloog, Vitaloog® en Ademcoach waar zij vrouwen en mannen begeleidt op hun pad naar herstel na seksueel misbruik en seksueel geweld. Vanuit haar innerlijke passie en kracht helpt zij mensen op een liefdevolle, respectvolle maar ook directe ‘Rotterdamse’ manier waaronder een gezonde doses humor. <a data-mce-href="http://www.lisaenik.com" href="http://www.lisaenik.com" target="_blank" rel="noopener">lisaenik.com</a></em></p><p><br></p>

Van ver. Lef-overpeinzing door Lisa Enik Indrayani

<figure id="figure-9vg80ta3xm6hkla4c"><img id="9vg80ta3xm6hkla4c" src="https://cdn.durable.co/blocks/20SdG4ftaAsHeBtv2q1g4dDYRUBsQMpc0EFbzF7qF6ih6XbNkouKtBXsNI7Ifd99.jpg" alt="Lefwijf Arja van der Pot blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Arja van der Pot blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/20SdG4ftaAsHeBtv2q1g4dDYRUBsQMpc0EFbzF7qF6ih6XbNkouKtBXsNI7Ifd99.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h2>Bewijsdrang van een Lefwijf - Arja van der Pot</h2><p>Ineens realiseerde ik: ‘Dit is het. Ik ben 61. Ik heb genoeg mijn best gedaan om te bewijzen wat ik waard ben. Ik ga voor niemand meer veranderen of me mooier voordoen dan ik ben.’</p><p>Een klein meisje van vier was ik toen ik voor een liesbreuk naar het ziekenhuis moest. Helemaal alleen, in een tijd dat er nog geen kinderafdelingen waren.&nbsp;Ongetwijfeld hebben mijn ouders geprobeerd me erop voor te bereiden. Maar desondanks voelde ik me verraden. En in de steek gelaten. Ik was zo boos, dat ik m’n tong uitstak naar mijn ouders toen ik ze door het raam in de gang zag aankomen voor het bezoekuur.&nbsp;</p><p>Weer thuis bleek ik er verlatingsangst aan te hebben overgehouden, wat resulteerde in een paar bezoekjes aan een psycholoog. Dat was heel wat in 1968. Gelukkig kwam het goed. Wat ik er ook aan over hield, was dat ik begon te stotteren. En dát ging niet meer over.&nbsp;</p><h3>Iets te bewijzen</h3><p>Mijn tijd op de lagere school was daardoor niet altijd makkelijk. Maar ik was het beste en braafste meisje van de klas, dat maakte veel goed. Het voortgezet onderwijs was nóg wat lastiger. Als onzekere puber hoopte ik iedere dag maar weer dat ik geen beurt zou krijgen in de klas. En voor gek zou staan.&nbsp;</p><p>Het gevoel dat ik iets te bewijzen had, werd gedurende mijn leven steeds sterker. Steeds weer de schaamte als ik de blik in de ogen van de ander zag. Medelijden, ongemak, onbegrip, ergernis. Ik zag het allemaal, ontwikkelde er een vlijmscherpe antenne voor.&nbsp;<br>Maar ik liet me niet kleinhouden. Wat ik dolgraag wilde, was bewijzen dat ik wel degelijk kon praten én absoluut niet gek of sneu was. Ik koos er daarom juist voor om het onderwijs in te gaan. Voor de klas speelde ik mijn rol, sprak ik vloeiend.&nbsp;</p><h3>Eigenwaarde en kicken</h3><p>En ook daarna, als topverkoper. En als trainer. En als succesvolle ondernemer in de kinderopvang. Mijn eigenwaarde haalde ik uit mijn succes. Ik had flink wat te compenseren en dat deed ik, dat lukte! Kicken vond ik het om te zien hoe de blik in de ogen van de ander veranderde van medelijden naar respect!&nbsp;</p><p>Tot ik het roer volledig omgooide. Mijn mooie bedrijf verkocht en aan de andere kant van het land opnieuw begon. Waar niemand mij kende, ik nog niet succesvol was. Waar in het verleden behaalde resultaten geen garantie voor de toekomst bleken. Ik schreef hierover in LEFWIJF 2 en het vervolg lees je in LEFWIJF Empowers dat voorjaar 2025 uitkomt.&nbsp;</p><p>Ik heb nog nooit zo erg gestotterd als toen. Als nu. Ja, de oorzaak van mijn bewijsdrang werd steeds duidelijker. Maar dat loste het niet helemaal op. Er zit altijd nog iets in mij dat zó graag van het stotteren af wil. Ik zou zó graag ‘normaal’ zijn, wat dat dan ook is. En gezien worden als succesvol!</p><h3>Goed zoals ik ben</h3><p>Op een online bijeenkomst van LEFWIJF Empowers kwamen de woorden van gastspreekster Jacqueline Prins bij mij binnen. Vertaalde ik ze naar mijzelf:</p><p>Dit is het. Ik ben 61. Ik heb genoeg gestreden, therapieën gevolgd, mijn best gedaan het te overwinnen. En vooral ook genoeg geprobeerd het te compenseren met altijd de allerbeste te willen zijn.&nbsp;<br>Het is goed zoals het is. Ik heb te accepteren dat het niet beter gaat worden. En het is goed zoals het is. Ik ben goed zoals ik ben.&nbsp;</p><p><br></p><p><em>@ Arja van der Pot is de Multi-Mentor voor vrijheid door inzet van de krachtige combinatie van vitaliteit, zelfleiderschap, imago en passief inkomen. Juist ook voor Sterke Vrouwen! <a data-mce-href="http://www.arjavanderpot.nl" href="http://www.arjavanderpot.nl" target="_blank" rel="noopener">arjavanderpot.nl</a></em></p>

Bewijsdrang van een Lefwijf - Arja van der Pot

LEFWIJF

Ben jij een Lefwijf en schrijf je mee aan LEFWIJF Empowers of LEFWIJF Inspires? Vergroot jouw zichtbaarheid en expertise met jouw deelname. Een initiatief van Lucinda Douglas.

Blogs. Lefwijven vertellen

Van reddingsboei naar zinkend schip - Quifaina Reina

Viral! Daar ga ik… ga je mee? - Luc Schouten

‘Mama, wat wil jij later worden?’ - Annelies Beekman

Het licht van lef - Peggy Senchi

Van ver. Lef-overpeinzing door Lisa Enik Indrayani

Bewijsdrang van een Lefwijf - Arja van der Pot