Blog

<figure id="figure-tk4c07teom6j1syj5"><img id="tk4c07teom6j1syj5" src="https://cdn.durable.co/blocks/25qPOuSWWmYET89xbkkmouC8aYi02Kc26o7uhfRBaxN2zv4UnB8o5HkbcxLPfgj3.jpg" alt="Lefwijf Peggy Senchi blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Peggy Senchi blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 70%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="70%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/25qPOuSWWmYET89xbkkmouC8aYi02Kc26o7uhfRBaxN2zv4UnB8o5HkbcxLPfgj3.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 70%;"></figure><h2>Het licht van lef -&nbsp;Peggy Senchi</h2><p>Een gevoel van reflectie bekruipt me, het afgelopen jaar flitst door mijn gedachten. Waar was ik toen en waar ben ik nu? De afgelopen jaren werkte ik met volle overgave aan mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik stapte uit mijn comfortzone, bouwde aan mijn zelfvertrouwen en werd online zichtbaar. Dit proces heeft mijn sterkere versie doen ontwaken en ik sta nu steviger in mijn schoenen dan ooit.</p><p>Deze groei brengt veel moois. Positieve reacties stromen binnen; mensen zeggen dat ik straal, mijn licht deel en anderen inspireer. Maar deze weg kent ook een keerzijde.</p><h3>De keerzijde van groei</h3><p>Wanneer je groeit en je licht laat schijnen, reageert niet iedereen altijd even enthousiast. Sommigen voelen zich bedreigd, anderen projecteren hun onzekerheden op jou. Ik voel die energie, want ‘energie liegt nooit’. Het zit in de kleine dingen: sarcastische opmerkingen zoals ‘Elke keer als ik op social media kijk, zie ik jou weer.’Of de stilte van mensen die nooit reageren of liken, maar wel afkeurend kijken naar je gebruik van het woord lefwijf. Zelfs mensen die ooit dichtbij stonden, lijken nu verder weg dan ooit en bijna onherkenbaar.&nbsp;<br></p><p>Groei confronteert - niet alleen anderen, maar ook jezelf. Toch weiger ik te dimmen om het anderen comfortabeler te maken. Is mijn zichtbaarheid te fel? Zet een zonnebril op, zeg ik.&nbsp;</p><h3>Lefwijf Empowers, een bron van kracht</h3><p>Mijn deelname aan LEFWIJF Empowers bemoedigt me. Samen met een groep krachtige vrouwen deel ik verhalen over lef, doorzettingsvermogen en empowerment. Deze beweging inspireert en motiveert, ook als het schuurt. En dat mag.<br>Mensen zien je graag vooruitgaan, maar niet te veel en ga hen zeker niet voorbij. Dit herkennen velen van ons. Het doet soms pijn, zeker als het mensen betreft die je als reisgenoten in de reis van dit leven zag. Maar soms moet je zonder hen verder. Wellicht mogen onze wegen elkaar in een nieuw hoofdstuk weer kruisen.</p><h3>Omringd door nieuw licht</h3><p>Wat deze reis me ook leert, is dat nieuwe mensen altijd op je pad zullen komen. Mensen die je energie voelen en op dezelfde frequentie zitten. Deze inspirerende zielen worden je nieuwe reisgenoten, je cheerleaders, je tribe. Zij herinneren je eraan dat je er mag zijn en dat je mag schijnen. Dat doen zij immers ook en zoals een dame tegen me zei; ‘Pak je kans, er is ruimte genoeg voor ons allemaal.’</p><p>Ja, afstand nemen van mensen kan verdrietig zijn. Maar die pijn weegt niet op tegen het verlies dat je voelt als je jezelf kleiner maakt. Het leven is te kort om je licht te dimmen. Je bent hier om te schijnen.</p><h3>Ik blijf hier!</h3><p>Laat je licht stralen, want het licht zit in iedereen. De wereld heeft al genoeg duisternis, dus jouw licht is harder nodig dan ooit. Voor sommigen voelt verstoppen misschien veilig, maar dat comfort houdt je klein. Het leven is jouw reis, jouw verhaal, jouw moment om te schitteren. Dus aan iedereen die mij op social media volgt, me ziet stralen en denkt ‘Daar heb je haar weer…’, ja, hier ben ik en ik blijf hier!</p><p>Laten we elkaar aanmoedigen om te blijven schijnen. Zonder schaamte. Zonder schuldgevoel. Hoe meer we onszelf laten zien, hoe meer we anderen inspireren om hetzelfde te doen. Hoe meer we schijnen, hoe lichter en mooier de wereld wordt.</p><p><br></p><p><em>@ Peggy Senchi is een trotse deelnemer van Lefwijf Empowers en een inspirator op het gebied van, persoonlijke groei en zelfvertrouwen. Ze gelooft dat persoonlijke ontwikkeling niet alleen jezelf versterkt, maar ook anderen inspireert en de wereld een stukje lichter maakt. Haar missie is om anderen te motiveren hun eigen pad te bewandelen en hun licht voluit te laten schijnen. <a data-mce-href="http://www.ssenchi.nl" href="http://www.ssenchi.nl" target="_blank" rel="noopener">ssenchi.nl</a></em></p>

Het licht van lef - Peggy Senchi

<figure id="figure-4xtv1ioy7m6j0w54z"><img id="4xtv1ioy7m6j0w54z" src="https://cdn.durable.co/blocks/21tpSuz2cJICSIfcvRfA4dEFlYOaq0ITEXg1j8RM7RVfUZdRCpdCZke54uvO5x0k.jpg" alt="Lefwijf Lisa Enik Indrayani blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Lisa Enik Indrayani blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl selected" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 45% 0%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="45%" data-positiony="0%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/21tpSuz2cJICSIfcvRfA4dEFlYOaq0ITEXg1j8RM7RVfUZdRCpdCZke54uvO5x0k.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 45% 0%;" data-mce-selected="1"></figure><h2>Van ver. Lef-overpeinzing door Lisa Enik Indrayani</h2><p>Met tegenzin sleep ik mezelf uit bed naar de badkamer. Hopelijk &nbsp;knap ik op van een warme douche. In de spiegel kijkt een vrouw me vermoeid en verslagen aan. ‘Wie houd jij voor de gek?’, hoor ik haar in gedachten zeggen. Met een diepe zucht wrijf ik over mijn gezicht en doe een poging om de wallen onder mijn ogen glad te trekken, misschien zit daaronder nog ergens een lefwijf verstopt maar elk spoor van haar ontbreekt.&nbsp;</p><p>‘Ik had je nodig gister’, zeg ik hardop. ‘Ik heb je zo hard nodig en zelfs jij laat mij in de steek.’ Boos stap ik onder de douche.</p><p>Mijn tranen lijken onopgemerkt als het warme water over mijn gezicht stroomt maar lang ontkennen kan ik niet. ‘Geef nou maar toe, je bent geen lefwijf’, hoor ik de stem luid en duidelijk zeggen in mijn gedachten. ‘Een lefwijf is iemand die zichzelf altijd vol zelfvertrouwen laat zien. Een lefwijf is niet bang om afgewezen te worden of om haar mening luid en duidelijk te formuleren. Nee, zij neemt haar plek in en blijft daar. Niets en niemand krijgt haar daar weg. Geef nou maar toe, je bent geen lefwijf want de laatste tijd ben jij niets van dit alles!’</p><p>Abrupt word ik uit mijn eigen gedachtespinsels getrokken door een ijskoude waterplens. ‘Aaah!!’ Ik kan nog net een een harde kreet uitslaan voordat mijn lichaam bevriest. Vanuit de verte hoor ik iemand roepen: ‘Sorry!’</p><p>De drie hele seconden onder de koude douche lijken minstens drie minuten en de schrik die zich uitte in een harde kreet slaat om in iets anders. Ik voel het bloed door mijn aderen stromen en heel even voel ik dat ik leef. Daar wil ik meer van! In een oogwenk draai ik de temperatuur van de douchekraan van 38 graden naar 0 graden. Weer sla ik een harde kreet maar dit keer niet van schrik maar van opwinding. ‘Leef! Kom hier, in het nu en leef!” schreeuwt de stem in mij.</p><p>Mijn hele lichaam tintelt van mijn tenen tot aan mijn kruin en ik betrap mezelf op een glimlach als ik me afdroog. Terug voor de spiegel zie ik het gezicht van diezelfde vermoeide en verslagen vrouw van daarnet. Ergens voel ik teleurstelling maar heb je echt de illusie dat het allemaal verandert na één keer eventjes koud douchen?<br>‘Nee Lisa Enik Indrayani, het gaat om wat je elke dag keer op keer doet’, zeg ik hardop tegen mezelf en ik wijs er met mijn wijsvinger bij om het extra kracht bij te zetten. Zoals een wijze schooljuf die je tranen wegveegt en je op een liefdevolle maar daadkrachtige manier toespreekt. De blik in mijn ogen spreekt hoop uit.</p><p>Opstaan na elke keer dat je gevallen bent, ook al moet je jezelf vooruit slepen. Vind de moed en de kracht in jezelf om door te gaan, ook al voelt het leven als een grote tegenslag. Post die ene story, doe die ene sales call en schrijf je verhaal eens op in een boek met nog 34 andere vrouwen. Trakteer jezelf op taart! Want je leeft en dat moet je vieren, iedere dag.</p><p>Ook al zie ik haar vandaag nog in de verte, morgen is ze dichterbij. Ze zit in mij. Ik ben haar. Ik ben een Lefwijf. Altijd al geweest.</p><p><br></p><p><em>@ In haar eigen praktijk Lisa Enik Coaching in Rotterdam werkt Lisa als Traumaseksuoloog, Vitaloog® en Ademcoach waar zij vrouwen en mannen begeleidt op hun pad naar herstel na seksueel misbruik en seksueel geweld. Vanuit haar innerlijke passie en kracht helpt zij mensen op een liefdevolle, respectvolle maar ook directe ‘Rotterdamse’ manier waaronder een gezonde doses humor. <a data-mce-href="http://www.lisaenik.com" href="http://www.lisaenik.com" target="_blank" rel="noopener">lisaenik.com</a></em></p><p><br></p>

Van ver. Lef-overpeinzing door Lisa Enik Indrayani

<figure id="figure-9vg80ta3xm6hkla4c"><img id="9vg80ta3xm6hkla4c" src="https://cdn.durable.co/blocks/20SdG4ftaAsHeBtv2q1g4dDYRUBsQMpc0EFbzF7qF6ih6XbNkouKtBXsNI7Ifd99.jpg" alt="Lefwijf Arja van der Pot blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Arja van der Pot blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/20SdG4ftaAsHeBtv2q1g4dDYRUBsQMpc0EFbzF7qF6ih6XbNkouKtBXsNI7Ifd99.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h2>Bewijsdrang van een Lefwijf - Arja van der Pot</h2><p>Ineens realiseerde ik: ‘Dit is het. Ik ben 61. Ik heb genoeg mijn best gedaan om te bewijzen wat ik waard ben. Ik ga voor niemand meer veranderen of me mooier voordoen dan ik ben.’</p><p>Een klein meisje van vier was ik toen ik voor een liesbreuk naar het ziekenhuis moest. Helemaal alleen, in een tijd dat er nog geen kinderafdelingen waren.&nbsp;Ongetwijfeld hebben mijn ouders geprobeerd me erop voor te bereiden. Maar desondanks voelde ik me verraden. En in de steek gelaten. Ik was zo boos, dat ik m’n tong uitstak naar mijn ouders toen ik ze door het raam in de gang zag aankomen voor het bezoekuur.&nbsp;</p><p>Weer thuis bleek ik er verlatingsangst aan te hebben overgehouden, wat resulteerde in een paar bezoekjes aan een psycholoog. Dat was heel wat in 1968. Gelukkig kwam het goed. Wat ik er ook aan over hield, was dat ik begon te stotteren. En dát ging niet meer over.&nbsp;</p><h3>Iets te bewijzen</h3><p>Mijn tijd op de lagere school was daardoor niet altijd makkelijk. Maar ik was het beste en braafste meisje van de klas, dat maakte veel goed. Het voortgezet onderwijs was nóg wat lastiger. Als onzekere puber hoopte ik iedere dag maar weer dat ik geen beurt zou krijgen in de klas. En voor gek zou staan.&nbsp;</p><p>Het gevoel dat ik iets te bewijzen had, werd gedurende mijn leven steeds sterker. Steeds weer de schaamte als ik de blik in de ogen van de ander zag. Medelijden, ongemak, onbegrip, ergernis. Ik zag het allemaal, ontwikkelde er een vlijmscherpe antenne voor.&nbsp;<br>Maar ik liet me niet kleinhouden. Wat ik dolgraag wilde, was bewijzen dat ik wel degelijk kon praten én absoluut niet gek of sneu was. Ik koos er daarom juist voor om het onderwijs in te gaan. Voor de klas speelde ik mijn rol, sprak ik vloeiend.&nbsp;</p><h3>Eigenwaarde en kicken</h3><p>En ook daarna, als topverkoper. En als trainer. En als succesvolle ondernemer in de kinderopvang. Mijn eigenwaarde haalde ik uit mijn succes. Ik had flink wat te compenseren en dat deed ik, dat lukte! Kicken vond ik het om te zien hoe de blik in de ogen van de ander veranderde van medelijden naar respect!&nbsp;</p><p>Tot ik het roer volledig omgooide. Mijn mooie bedrijf verkocht en aan de andere kant van het land opnieuw begon. Waar niemand mij kende, ik nog niet succesvol was. Waar in het verleden behaalde resultaten geen garantie voor de toekomst bleken. Ik schreef hierover in LEFWIJF 2 en het vervolg lees je in LEFWIJF Empowers dat voorjaar 2025 uitkomt.&nbsp;</p><p>Ik heb nog nooit zo erg gestotterd als toen. Als nu. Ja, de oorzaak van mijn bewijsdrang werd steeds duidelijker. Maar dat loste het niet helemaal op. Er zit altijd nog iets in mij dat zó graag van het stotteren af wil. Ik zou zó graag ‘normaal’ zijn, wat dat dan ook is. En gezien worden als succesvol!</p><h3>Goed zoals ik ben</h3><p>Op een online bijeenkomst van LEFWIJF Empowers kwamen de woorden van gastspreekster Jacqueline Prins bij mij binnen. Vertaalde ik ze naar mijzelf:</p><p>Dit is het. Ik ben 61. Ik heb genoeg gestreden, therapieën gevolgd, mijn best gedaan het te overwinnen. En vooral ook genoeg geprobeerd het te compenseren met altijd de allerbeste te willen zijn.&nbsp;<br>Het is goed zoals het is. Ik heb te accepteren dat het niet beter gaat worden. En het is goed zoals het is. Ik ben goed zoals ik ben.&nbsp;</p><p><br></p><p><em>@ Arja van der Pot is de Multi-Mentor voor vrijheid door inzet van de krachtige combinatie van vitaliteit, zelfleiderschap, imago en passief inkomen. Juist ook voor Sterke Vrouwen! <a data-mce-href="http://www.arjavanderpot.nl" href="http://www.arjavanderpot.nl" target="_blank" rel="noopener">arjavanderpot.nl</a></em></p>

Bewijsdrang van een Lefwijf - Arja van der Pot

<figure id="figure-8o9866hrvkm6g83uww"><img id="8o9866hrvkm6g83uww" src="https://cdn.durable.co/blocks/06Z0ekvgh0nokyfheAb3GJZPGXZnt2tQHEksAiyDYri90MLoCM4wNoLjLwsxkeXK.jpg" alt="Lefwijf Judith Donkers blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Judith Donkers blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl selected" style="aspect-ratio: 3/2; object-position: 15% 50%;" data-corners="default" data-aspect="3:2" data-caption="" data-positionx="15%" data-positiony="50%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/06Z0ekvgh0nokyfheAb3GJZPGXZnt2tQHEksAiyDYri90MLoCM4wNoLjLwsxkeXK.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 3/2; object-position: 15% 50%;" data-mce-selected="1"></figure><h2>Emotioneel ongemak - Judith Donkers</h2><p>Tijdens de laatste jaren van zijn leven, hebben mijn vader en ik enorm gebotst. Ik zat vol verwijten; hij was er niet genoeg voor mij. Na het overlijden van mijn moeder, vijftien eerder, was hij naar Spanje vertrokken. Een vlucht, dat zag hij zelf ook wel. Het verlies en de nieuwe werkelijkheid kon hij niet onder ogen komen. En ik had dus in korte tijd zowel geen moeder meer als geen beschikbare vader. Maar ik had hem nodig; wilde dat hij er voor mij was. Voor mijn zonen, zijn kleinzonen. Lang schermde ik met dat laatste maar pas toen ik uitsprak dat ík hem nodig had, raakte ik iets bij hem. Waarschijnlijk omdat toen de échte pijn er mocht zijn.</p><h3>Tijd voor rouwen</h3><p>Pas toen mijn vader er niet meer was, begreep ik dat hij geen kant op kon met zijn gevoelens. En dat dit voor hem ook pijnlijk en lastig moet zijn geweest. Wij hadden de beste gesprekken en als er een fles wijn op tafel stond, iets minder remming. Als je je als ouder niet kunt verhouden tot je eigen emoties, zoals verdriet en boosheid, dan ben je waarschijnlijk ook niet in staat de emoties van je kinderen goed op te vangen en te begeleiden. Daar heb je emotionele zelfkennis voor nodig en als die is weggestopt achter een dikke deur, dan kun je dat ook een kind niet geven.&nbsp;</p><p>Beiden hebben wij niet kunnen rouwen, na het overlijden van mijn moeder. Ik omdat ik eerder met het verlies van een oma voor mijn kinderen bezig was, dan met mijn eigen verdriet. Het gezinsleven moest door, werk vroeg veel en al snel werd ook mijn toenmalige man (langdurig) ziek. Ik kon het verdriet niet toestaan, kon mezelf niet kwetsbaar laten zijn. Het kaartenhuis kon niet instorten; kwetsbaarheid was eng en vermeed ik. Emotie duwde ik weg; gevoel liet ik maar beperkt toe.&nbsp;</p><h3>Luisteren naar emoties</h3><p>Zowel qua uiterlijk als qua karakter lijk ik enorm op mijn moeder. Lang dacht ik dat dát de reden was; dat het te confronterend was voor mijn vader om de verbinding met mij écht aangaan. Ik herinner me nog een gesprek waarin hij mij verweet dat ik de kleinkinderen op oma’s verjaardag - zijn vrouw - had geappt wat ze van haar herinnerden. Hij kon dat niet aan en vond dat ik verantwoordelijk was voor het feit dat hij daar nachten niet van had geslapen; echt ziek van was. Ik voel nog hoe boos ik daar op mijn beurt over werd: ‘Pap, dat is van jóu. Je kunt mij niet verbieden het met mijn kinderen over mijn moeder te hebben.’ Beiden kropen we weg in ‘het niet begrepen worden’. Pijnlijk, verwijtend.&nbsp;</p><p>Ik denk dat ik me toen voor het eerst realiseerde, dat hij niet kón rouwen. Dat het niet afgesloten was, omdat hij verdriet en verlies in zichzelf niet kon toelaten. Dat gaf nog geen begrip, maar ik keek al wel wat milder naar hem.&nbsp;</p><h3>Familiepatronen doorgeven</h3><p>Pas afgelopen jaar kwam daar een heel ander perspectief door inzicht bij. Omgaan met emoties zit niet zo sterk in het familiesysteem. Mijn vaders vader is opgegroeid in een weeshuis. Bij zijn geboorte overleed zijn moeder. Hoe leeft dat dan door in zo’n klein kind? Dat je de liefde niet waard bent? Dat jij er niet mag zijn? Mijn overgrootvader bleef achter met twee kleintjes en een pasgeboren baby.</p><p>Dat ging niet lang goed, was in die tijd onmogelijk en uiteindelijk eindigde mijn opa met zijn iets oudere zusje in een weeshuis. Ik stel me zo voor dat daar begin 20ste eeuw ook niet een heel rijke voedingsbodem van warmte en emotionele ontwikkeling werd meegegeven. Ik denk dat het mijn vader eenvoudig weg niet voorgeleefd is hoe je om gaat met emoties en hoe je emotionele zelfkennis ontwikkelt. Laat staan dan dat hij handvatten aangereikt heeft gekregen hoe hij dat met zijn kinderen moest doen.</p><h3>Emotionele zelfkennis ontwikkelen is mijn missie</h3><p>Ik heb het mijn vader vergeven, zijn emotionele ongemak. En me gerealiseerd dat ik dat niet wil doorgeven. Sindsdien zie ik emoties - privé en ook op het werk - als cadeautjes. Emoties gebruiken we om de ervaringen die het leven biedt, te evalueren. Het maakt alles meer hanteerbaar, als je jouw emotionele reacties en gevoelens daarbij onderzoekt. Het maakt je sterker!</p><p>‘Emoties op werk, emotioneel ongemak en (vrouwelijk) leiderschap’ is daarom een thema, waar ik regelmatig lezingen of inspiratiesessies over geef. Het komt vanuit mijn hart als ik hierover mag spreken en iedere dag doe ik weer nieuwe verhalen en voorbeelden op die mijn spreekbeurten verrijken en persoonlijk maken. Hoe verhoud jij je tot jouw emoties?</p><p><br></p><p><em>@ Energiek, bevlogen en tikkie onconventioneel... lefwijf Judith Donkers (1971) doet het op háár manier en altijd vol overtuiging. Met een authentieke leiderschapsstijl bouwt zij krachtige teams waar werkplezier en resultaat leveren samengaan.</em></p><p><br></p>

Emotioneel ongemak - Judith Donkers

<figure id="figure-p20ykhvi06m6ev05qu"><img id="p20ykhvi06m6ev05qu" src="https://cdn.durable.co/blocks/374LiFKU8JPGIxTT1ew8zvrQHcTIwiGj5fAIiYOj3wrWEevzTT5XqVtZk0j2Wicf.jpg" alt="Lefwijf Bianca Hersov schrijft een blog op lefwijf.nl" title="Lefwijf Bianca Hersov schrijft een blog op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 50%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionX="50%" data-positionY="50%" data-fullWidth="false"/></figure><h2>Ondernemen is als tuinieren. De vier seizoenen van Bianca Hersov</h2><p>Van jongs af aan liep ik al rond met allerlei bedrijfszaadjes in mijn hoofd. Het leek wel alsof ik overal mogelijkheden zag om een bedrijf te beginnen. Best bijzonder eigenlijk, want ik groeide niet op in een ondernemersgezin. Mijn ouders waren voorzichtig, wat ook logisch was: ze werden onverwachts jong ouders en moesten hard werken om rond te komen.</p><p>Toch begon ik al vroeg met ondernemen. Van ‘heitje voor een karweitje’ tot bramen plukken, jam maken en verkopen, en staan op rommelmarkten – ik vond het allemaal leuk. Verkooppraatjes waren mij met de paplepel ingegoten, leek het wel.</p><h3>Creativiteit drijft ondernemen</h3><p>Na mijn carrière in het bankwezen, deed ik een opleiding in binnenhuisarchitectuur met het idee dat ik iets creatiefs wilde doen en na de geboorte van mijn dochter begon ik mijn eerste bedrijf: <em>Urban Living</em>. Ik deed maar wat, eerlijk gezegd. Mijn advies gaf ik vaak weg – tijdens feestjes of bij een glas wijn – in plaats van het te verkopen. Maar leerde ik er veel van en voerde leuke projecten uit.</p><p>Toen mijn man en ik in 2000 samen een trainingsbedrijf begonnen, kwam er een aantal jaren later een nieuwe kans: een eigen conferentieruimte - <em>Corporate Conference Centre</em> in Johannesburg. Hier kon ik mijn creativiteit kwijt en mijn ervaring in klantgericht werken inzetten, gecombineerd met mijn achtergrond in de financiële sector. Het waren drukke jaren, waarin ik vaak ‘by the seat of my pants’ vloog, zonder strak plan of regels. Wat ik wel altijd had, was een sterk gevoel voor wat juist voelde, en de overtuiging: ‘Begin zoals je wilt doorgaan.’</p><h3>Mijn vier seizoenen van ondernemen</h3><p>Net als een tuin ging mijn bedrijf door verschillende seizoenen, elk met eigen uitdagingen. Wat ik in de loop der jaren heb geleerd, is dat je niet alles van tevoren hoeft te weten om te starten. De juiste mensen op de juiste plek maken het verschil en durven aanpassen als dingen niet werken, is essentieel.</p><p>Lente is de start: nieuwe ideeën, energie, groei. Dit is ook mijn favoriete seizoen waarin ik bruis van motivatie. Een plan op papier heb ik vaak niet, maar ik kan altijd een duidelijk beeld schetsen voor mijn team. Dat heeft me tot nu toe geholpen om de dingen precies zo te realiseren als ik ze in mijn hoofd zag.</p><p>In de zomer komt alles samen. Maar net als in een tuin vraagt deze periode om constante aandacht. Van onkruid wieden - nemen we afscheid van een methode of medewerker? - tot water geven - bijspijkeren van kennis, marktonderzoek en het optimaliseren van processen. Het is een tijd van consistentie, uithoudingsvermogen en scherp blijven.&nbsp;</p><h3>Voor mij is het nooit écht winter...</h3><p>De herfst is de fase waarin ik de vruchten plukte van mijn harde werk. Voor mij betekende dit een periode waarin mijn bedrijf met maar een paar uur aandacht per dag draaide of zelfs alleen kon worden gelaten omdat ik een sterk management team had. Ik had tijd voor mijn gezin, reizen en sporten maar bleef wel altijd dingen aanscherpen. Wat kan er beter? Wat kan anders?</p><p>En dan is er de winter, die voelt als een moment van reflectie en heruitvinding. Soms betekent dit loslaten – producten schrappen, of zelfs een bedrijf verkopen – om ruimte te maken voor nieuwe energie.&nbsp;<br>Maar… voor mij is het nooit écht winter. Er zijn altijd nieuwe ideeën en plannen die mijn creativiteit prikkelen.Twee jaar na de opening van het conferentiecentrum opende ik een guest house, <em>the Glendower View Guest House</em>. Nog drie jaar later, zonder echte ervaring, een cateringbedrijf, <em>Urban Spoon</em>.&nbsp;Wat een positieve energie. Het mooiste is dat ik als ondernemer de vrijheid heb om te doen wat goed voelt. Niemand stopt me.</p><h3>Ondernemen vraagt lef</h3><p>Ondernemen is niet voor iedereen, net zoals niet iedereen groene vingers heeft. Het vraagt lef, doorzettingsvermogen en visie. Maar het belangrijkste dat ik heb geleerd, is om niet te blijven hangen in ‘Wat als het niet lukt?’ maar te denken: ‘Wat als het wél lukt?’&nbsp;<br>Soms voelt ondernemen als een eiland, alsof je er alleen voor staat. Maar ik weet inmiddels dat je altijd hulp kunt vragen en kunt samenwerken – juist door te ruilen wat je zelf te bieden hebt.</p><p>Voor mij is ondernemerschap een manier van leven geworden. Groei, bloei, oogst en rust – net als een tuin.</p><p><br></p><p><em>@ Bianca Hersov-Lisman woont in Johannesburg (Zuid-Afrika) en zij is eigenaar van het <a data-mce-href="http://www.jhbccc.co.za/" href="http://www.jhbccc.co.za/" target="_blank" rel="noopener">Corporate Conference Centre</a> en het<a data-mce-href="http://www.gvgh.co.za/" href="http://www.gvgh.co.za/" target="_blank" rel="noopener"> Glendower View Guest House</a> waar zij zich inspant voor unieke klantervaringen. De passie voor reizen, gastronomie, mensen, ondernemen en actieve sporten vormt haar drijvende kracht.</em></p><p><br></p>

Ondernemen is als tuinieren. De vier seizoenen van Bianca Hersov

<figure id="figure-30do2a94bkm6c0hl44"><img id="30do2a94bkm6c0hl44" src="https://cdn.durable.co/blocks/23etU3QnQd9sypG8AOTwDRmVHSJGW0TQJCjVuvrR48DSpeHfHyLRz7Fres0oYzSZ.png" alt="Lefwijf Quifaina Reina blogt bij lefwijf.nl" title="Lefwijf Quifaina Reina blogt bij lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 25%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="25%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/23etU3QnQd9sypG8AOTwDRmVHSJGW0TQJCjVuvrR48DSpeHfHyLRz7Fres0oYzSZ.png" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 25%;"></figure><h2>From Zero to… - Quifaina Reina</h2><p>'Zullen we voor onszelf beginnen?’ Ik belde mijn moeder op en legde het idee haar voor. Na lang wikken en wegen besloot ik dat het wel tijd was voor meer uitdaging. De kalender wees 2021 aan.&nbsp;</p><p>Op m’n zestiende begon ik naast mijn school met een bijbaantje in de schoonmaak. De werktijden waren flexibel en het verdiende best goed voor een scholier. De komende tijd bleef ik dit doen. &nbsp;Ondertussen volgde ik een andere opleiding, een BBL-opleiding waarbij ik vier dagen in de week werkte en een dag naar school ging. Halverwege mijn opleiding raakte ik zwanger van mijn nu veertienjarige dochter. Ik besloot mijn opleiding een niveau lager af te ronden om zo toch een diploma in de pocket te hebben.</p><h3>De schoonmaak</h3><p>Toen mijn dochter oud genoeg was om naar de kinderopvang te gaan, besloot ik mijn BBL toch weer op te pakken en dat kon omdat ik al mijn niveau 2-diploma versneld had afgerond. Ik werkte nu in een kledingwinkel maar het werk daar nam af en de werktijden sloten niet helemaal aan bij mijn privéleven. <br>Dus… ik ging de schoonmaak weer in. Dit werk was ideaal te combineren met een kleine baby want je kan de uren werken die bij je passen. Na jaren in de schoonmaak kregen we een klap van corona. Terwijl kantoormedewerkers vanuit huis mochten werken, zaten wij in de schoonmaakbranche in de hoek van het ‘cruciale beroep’ waar de klappen vielen.</p><h3>Starten met niets, from zero…</h3><p>Toch kreeg ik in die tijd steeds meer de vraag of ik ook privé schoonmaakte. En toen begon ik na te denken… na wat onderzoek kwamen een gevoel en een gedachte bijeen. Mijn moeder en ik besloten ons eigen schoonmaakbedrijf op te richten. We namen allebei ontslag en… we begonnen. We hadden geen ervaring met een bedrijf runnen en nauwelijks budget. We startten eigenlijk met niets en daarom noemden we het bedrijf dan ook From Zero Cleaning… Als lefwijven sprongen we in het diepe.</p><p>Inmiddels is onze baby een peuter geworden en ze doet het prima. We mogen op mooie locaties werken voor particuliere en zakelijke klanten. Met ons schoonmaakbedrijf laten wel elke ruimte blinken en fris ruiken, laat dat maar aan mijn moeder Ilse Reina over! Wat mooi dat mijn moeder met mij wil samenwerken. En als eigenaren zijn we al een stuk wijzer geworden over de business : )</p><p><br></p><p><em>Quifaina Reina is moeder van twee prachtige dochters die beiden als puzzelstukjes haar leven compleet maken. Daarnaast is Quifaina de trotse mede-eigenaar van schoonmaakbedrijf From Zero Cleaning. <a data-mce-href="http://www.fromzerocleaning.nl" href="http://www.fromzerocleaning.nl" target="_blank" rel="noopener">fromzerocleaning.nl</a></em></p><p><br></p><p><br></p>

From Zero to... - Quifaina Reina

LEFWIJF

Ben jij een Lefwijf en schrijf je mee aan het boek LEFWIJF Empowers? Vergroot jouw zichtbaarheid en expertise met jouw deelname. Een initiatief van Lucinda Douglas.

LEFWIJF

Blogs. Lefwijven vertellen

Het licht van lef - Peggy Senchi

Van ver. Lef-overpeinzing door Lisa Enik Indrayani

Bewijsdrang van een Lefwijf - Arja van der Pot

Emotioneel ongemak - Judith Donkers

Ondernemen is als tuinieren. De vier seizoenen van Bianca...

From Zero to... - Quifaina Reina