Blog

<figure id="figure-y856vtet3fm7bmv81s"><iframe id="y856vtet3fm7bmv81s" src="https://www.youtube.com/embed/SUpnuMrVwR0" class="w-full bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 16/9;" allowfullscreen="" data-url="https://youtu.be/SUpnuMrVwR0?si=JN00SxcN9thIIZfY" data-corners="default" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://www.youtube.com/embed/SUpnuMrVwR0" data-mce-style="aspect-ratio: 16/9;"></iframe></figure><h2>Vergeving is de sleutel naar echte vrijheid - Meredith Krind</h2><p>Nooit geweten dat vergeving de meest krachtigste sleutel is naar vrijheid. Een van de moeilijkste dingen in het leven is om te vergeven, ongeacht of het nu om een ander gaat of om jezelf.</p><p>In mijn leven hebben schuld en schaamte een belemmerende rol gespeeld in het ervaren van echte vrijheid, mede door een traumatische gebeurtenis in mijn leven.Waarom is het zo moeilijk? Het is soms ook makkelijker om boos te blijven, dat is wat je kent, het voelt veilig. Niet vergeven heeft ook een functie, je wilt dat de ander ook pijn voelt en weet wat hij/zij je heeft aangedaan. Het is een overlevingsmechanisme dat tijdelijk goed werk doet. Totdat het niet meer vóór ons werkt maar tegen ons.</p><h3>Pijn loslaten</h3><p>We kunnen bijvoorbeeld vermijdend gedrag vertonen door op plekken niet te willen komen waar ‘de ander’ wellicht zich zal bevinden, waardoor deuren dicht blijven die we misschien anders graag zouden willen openen. Soms is het angst om ‘de ander’ ergens tegen te komen omdat we niet weten hoe we hierop zouden reageren. Ik was me destijds niet bewust van de belemmeringen in mijn leven en daarom hield ik de pijn vast.</p><p>Vergeven is ook de pijn loslaten en niet weten wat daar voor in de plaats komt. Vergeven betekent ook dat er een deur opengaat die eerst gesloten was. Want achter iedere deur is er weer een deur, ten slotte kan een deur die jij voor jezelf opent, zich ook openen voor de ander.</p><p>Vergeven is een enorme uitdaging, een stap naar vrijheid, een stap naar een nieuw begin. Ook nadat je wellicht jarenlang jezelf te kort hebt gedaan - je voelde je afgewezen, gekleineerd en machteloos. Ook dan is het nog - of zeker - mogelijk.</p><h3>De deuren van vergeving</h3><p>Ik heb bewust gekozen om voorgoed af te rekenen met de schaamte en de schuld door te vergeven. In LEFWIJF Empowers heb ik mijn verhaal 'Vergeven is een keuze' hierover kunnen schrijven en wil ik anderen daarmee bemoedigen en inspireren om ook die stap te zetten naar vergeving. Zo ben ik dankbaar dat ik met dit verhaal Luc Schouten, een van de 35 mede-auteurs, heb mogen inspireren de moedige en dappere stap te maken naar vergeving. Haar verhaal heeft een positief gevolg gekregen.</p><p>In mijn videopodcast kun je luisteren en kijken naar een interview waarin ik samen met Lucinda Douglas, initiatiefneemster van LEFWIJF Empowers, je meeneem in mijn verhaal. Ik laat je alles zien over sleutels en de deuren van vergeving.</p><p><em>- Maak je een wandeling of zit je in de auto? Luister dan naar de podcast <a data-mce-href="https://open.spotify.com/episode/57OJFHSehmONEkHN8nuf8j" href="https://open.spotify.com/episode/57OJFHSehmONEkHN8nuf8j" target="_blank" rel="noopener">"Ik heb hem vergeven' op Spotify</a>.</em></p><p><br></p><p><em>@ Gefascineerd door menselijk gedrag. Meredith Krind is een bevlogen, energieke en krachtige vrouw met humor. Als coach helpt zij mensen af te rekenen met het verleden en stappen vooruit te zetten. Meredith is mede-eigenaar van Mariposa Tranformation Coaching &nbsp;en Covered by The Lion.<a data-mce-href="http://www.mariposatransformation.nl" href="http://www.mariposatransformation.nl" target="_blank" rel="noopener"> mariposatransformation.nl</a></em></p><figure id="figure-pshqqbddifm7bn8rie"><img id="pshqqbddifm7bn8rie" src="https://cdn.durable.co/covers/a295rJEzlO2ecxYoGBLIB8sIzKmHTtd7UKti3k0eRDZFgHxbdvSNFRwm7fH41Vlv.jpg" alt="Lefwijf Meredith Krind blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Meredith Krind blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 25%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="25%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/covers/a295rJEzlO2ecxYoGBLIB8sIzKmHTtd7UKti3k0eRDZFgHxbdvSNFRwm7fH41Vlv.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 25%;"></figure>

Vergeving is de sleutel naar echte vrijheid - Meredith Krind

<figure id="figure-971mrobnm7a89xis"><img id="971mrobnm7a89xis" src="https://cdn.durable.co/blocks/1dIqVr8x8EVipfYhmrDAVaRJYKK2aKxQLh3yi1c32XyvXJVjJpo2m5mwuRrtteEc.jpg" alt="Lefwijf Carola van Berckel blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Carola van Berckel blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 75%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="75%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/1dIqVr8x8EVipfYhmrDAVaRJYKK2aKxQLh3yi1c32XyvXJVjJpo2m5mwuRrtteEc.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 75%;"></figure><h2>De grot, de sprong &amp; de liefde - Carola van Berckel</h2><p>Op een heerlijk zonnige dag in maart, loop ik over een rotsachtig stuk op ‘The Big Island’ van Hawaii. Ik geniet van de rust en de zonnestralen op mijn huid, alleen het ruisen van de zee en het knerpen van het gesteente onder mijn voeten zijn hoorbaar. De wind streelt zachtjes langs mijn wangen. Op zo’n moment voel ik mij zo één met de natuur en mijn omgeving en vult mijn hart zich met blijdschap en dankbaarheid.</p><h3>Het plateau</h3><p>Langzaam aan merk ik dat, hoe dichterbij ik kom, er drukke stemmen in de buurt zijn en ik besluit er naar toe te lopen. Met open mond kijk ik vol verbazing naar het schouwspel… Een groepje jongvolwassenen staat op de rotsen en ik zie dat ze allemaal naar eenzelfde punt staren. Wanneer ik nog dichterbij kom, zie ik dat ze kijken naar iemand die een stuk verder op een plateau staat en over de rand naar beneden kijkt. Achter hem staat nog iemand tegen de rotswand.</p><p>De groep begint te joelen en dan springt hij van het plateau af. Ik houd mijn adem in en hij landt in het woelige water van de oceaan. Zijn gezicht straalt in het water en hij zwemt langzaam naar de kant en klautert omhoog naar zijn vrienden. Iedereen is blij, hij heeft de sprong gewaagd en het is gelukt.</p><p>In gedachten loop ik terug en het gevoel dat ik dit eigenlijk zelf ook wil doen, laat mij niet los. Als ik spring, wil ik liever niet dat er zoveel mensen bij zijn, wat als ik niet durf… Ik besluit om een keer alleen te gaan… eerst om te kijken of het niet zo druk is en dan misschien wil ik wel springen. Al mijmerend loop ik terug.&nbsp;</p><h3>De grot</h3><p>Dit besluit laat mij niet los. Een paar dagen later ga ik op weg, mijn rugzak om en ik hoop op de stilte waarin ik de sprong misschien wel durf te maken. Het is heerlijk weer, ik geniet van de zon op mijn huid en stukjes waarin ik, vanaf het kronkelende landweggetje, mooie uitkijkpunten over de oceaan tegenkom. Wat voel ik mij hier op mijn gemak. De weg is wat langer dan dat ik mij herinner en ik begin dorst te krijgen, de zon begint te branden. Maar dan vind ik de plek. Het is even zoeken naar de opening van de grot. Vol goede moed ga ik naar binnen, mijn ogen moeten even wennen aan het donker. Tot mijn verbazing en schrik wordt de grot bijzonder smal. Teruggaan is geen optie meer, ik moet verder. <br></p><p>Ik wurm mij door de smalle donkere doorgang. Wat een avontuur, mijn hart bonkt in mijn keel. Ik verwerp de gedachte de weg terug niet meer te kunnen vinden. Elk stap kost nu moeite. En dan wordt het langzaam lichter en het geluid van de zee verwelkomt me. Ik sta op het plateau. Wat een mooi uitzicht! Ik had het gedaan, ik had de grot getrotseerd. Ik ga op de rotsachtige ondergrond zitten en neem met volle teugen de oceaan in mij op en de golven die onder mij spelen en wegrollen.</p><p>Nu wordt het zo langzaam aan wel tijd om mij klaar te maken voor de sprong. Waar wil ik eigenlijk voor springen? Ik vind dat ik met een doel deze sprong moet wagen. De relatie waar ik in zit, loopt niet zo lekker en ik verlang naar échte liefde, verdieping en verbinding. Dat lijkt mij een goed doel om voor te springen.</p><h3>De sprong</h3><p>Ik sta op en loop heen een weer op het plateau. Over de rand durf ik niet zo goed te kijken, het is behoorlijk diep. Ik maak mij klaar voor de sprong. Ik wil springen voor de liefde. Mijn knieën beginnen te knikken. Waarom doe ik dit alweer? Kan ik niet een keer wat rustigere dingen doen? Nee, houd ik mezelf voor, er is geen weg terug. Maar ook al wil ik, mijn lichaam springt niet. Ik denk sterk aan de liefde en… daar zweef ik.</p><p>Mijn hart zit in mijn keel, de wind suist langs mijn lichaam en de rest van de wereld lijkt stil te staan. Totdat ik het water raak en onderwater verdwijn. Nog nooit ben ik zo diep gegaan. De val wordt geremd en ik ga omhoog. Dat is fijn want door de spanning was ik vergeten flink adem te halen. Het laatste stuk onderwater leek een eeuwigheid te duren. Naar adem happend kom ik boven. Ik heb het gedaan, juich en steek mijn handen boven het water uit. Ik heb de sprong gewaagd en het is gelukt! Watertrappelend en dobberend kijk ik omhoog naar de rotsen, het plateau en de schitterend blauwe lucht. Dankbaarheid vervult me.</p><p>Maar een volgende uitdaging doet zich voor. De zee is hier niet bepaald kalm en de rotswand scherp en hoog… hoe en waar kom ik uit het water? Om de rotsen heen zwemmen lijkt mij te gevaarlijk door de stroming. Ik realiseer me ook ineens dat niemand weet waar ik ben. En er is verder geen ziel te bekennen dus om hulp roepen is ook geen optie. Vreemd genoeg raak ik niet in paniek.&nbsp;</p><h3>De golf</h3><p>Ik denk eraan dat mijn reis op Hawaii een aaneenschakeling is van magische momenten waarbij ik continue ‘bezig ben’ met wat er ontstaat, waar ik op in kan spelen en wie mijn aandacht trekt. Tot nog toe had dit goed uitgewerkt. De golven beuken op de rotsen rondom mij en ik denk; waarom kan ik het niet gewoon vragen? Zoals ik de afgelopen weken ook met de dolfijnen en de walvissen communiceerde, gewoon via mijn gedachten, dat had altijd gewerkt, dus waarom nu niet? <br>In gedachten stel ik de vraag: ‘Kan iemand mij helpen?’ En ik voel alsof ik opgetild word door een golf of een zachte hand en ik weet dat dit mijn kans is. Ik ga mee in die golf en kan zo mijn handen en voeten op een rots zetten. Verbaasd en met een glimlach van oor tot oor zit ik op een rots boven de oceaan naar de golven te kijken. Wat een magisch moment. Dan zie ik ook hoe ik verder terug kan.</p><p>Op de terugweg kan ik de glimlach niet van mijn gezicht krijgen, wat een sprong was dat. Maar dat ik zo’n antwoord op mijn vraag kreeg, had ik nooit verwacht. Dankbaar voor deze fantastische ervaring wandel ik terug.<br>Eigenlijk was de sprong onverantwoord. Maar de waardevolle lessen en ervaringen die ik eruit heb gehaald, neemt niemand mij meer af. Het doorzetten en mijn focus houden op het licht dat gaat komen, ook al is pad nog zo smal en spannend, heeft mij in de rest van mijn leven vaker geholpen.&nbsp;</p><h3>De liefde</h3><p>Ik ben trots op de sprong en de liefde waar ik voor gesprongen ben… die is opgebloeid en wij zijn getrouwd. Maar de ervaring in het water, dat ik eigenlijk alles mag vragen en dat ik vaak niet krijg omdat ik het niet vraag, is toch echt een hele bijzondere ervaring. Het gevoel om opgetild te worden en neergezet te worden waar het hoog en veilig is. Wat een levenslessen. Dat ik mijn angst kan overwinnen door actie te ondernemen. Wat een kracht is er in de magie van het vragen en ontvangen. Wanneer ik iets echt wil, kan de kracht van verlangen en intentie en fantastische motivatie zijn.</p><p><br></p><p><em>@ Carola van Berckel is een gepassioneerde coach met meer dan twintig jaar ervaring in het bedrijfsleven, waar zij haar expertise heeft opgebouwd in transformatieprocessen, leiderschap en teamontwikkeling. <a data-mce-href="http://www.liferesultscoach.nl" href="http://www.liferesultscoach.nl" target="_blank" rel="noopener">liferesultscoach.nl</a></em></p><figure id="figure-isco6e4zgm7a8ltot" class=""><img id="isco6e4zgm7a8ltot" src="https://cdn.durable.co/blocks/1fXVYCuAsOcLk9wdrWBJdfh3rW4KdKH3zidLS72QArGgudx6pVFAlPGhB3MZJfzc.jpg" alt="Lefwijf Carola van Berckel blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Carola van Berckel blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/1fXVYCuAsOcLk9wdrWBJdfh3rW4KdKH3zidLS72QArGgudx6pVFAlPGhB3MZJfzc.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"></figure><p><br></p><p><br></p>

De grot, de sprong & de liefde - Carola van Berckel

<figure id="figure-5mj07xsg6m7623co4"><img id="5mj07xsg6m7623co4" src="https://cdn.durable.co/blocks/23etU3QnQd9sypG8AOTwDRmVHSJGW0TQJCjVuvrR48DSpeHfHyLRz7Fres0oYzSZ.png" alt="lefwijf Quifaina Reina blogt op lefwijf.nl" title="lefwijf Quifaina Reina blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/23etU3QnQd9sypG8AOTwDRmVHSJGW0TQJCjVuvrR48DSpeHfHyLRz7Fres0oYzSZ.png" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"></figure><h2>Bagage - Quifaina Reina</h2><p style="padding-left: 80px;" data-mce-style="padding-left: 80px;"><em>Quifaina’s Notities over Lef &amp; Leven | deel 3/3</em></p><p><br></p><p>Ook als lefwijf sjouw je in je leven soms heel wat bagage mee. Koffers of een rugzak gevuld met wel en wee, zowel zakelijk als privé. Met van alles erin. In een van die koffers van mijn bagage trof ik naast donkere wolken toch heel veel zonneschijn.<br>Mijn dochter en ik keken ernaar toen uit die koffer plotseling twee prachtige mini-mensjes sprongen. In de vorm van een zusje en een broertje. Omdat de vader van mijn dochter een andere vriendin had.</p><h3>Die andere moeder</h3><p>De relatie tussen mij en die andere moeder was in het begin verre van gezellig, daar had hij wel voor gezorgd. Zoals door te zorgen dat wij niet samen in dezelfde ruimte zouden zijn, zijn manier om de controle te behouden. We waren al jaren uit elkaar en ik zag hem liever gaan dan komen, maar ja… we hebben een samen een dochter en hij heeft volgens de wet rechten als vader.&nbsp;<br>De momenten dat we elkaar ontmoeten had hij de gekste verhalen over die vriendin. Hij schetste in zijn ogen het perfecte plaatje en deed nu alles anders. Met als resultaat dat zowel ik als zij een compleet vreemd beeld van elkaar hadden zonder elkaar ooit ontmoet te hebben. Echt heel vreemd. Manipulatie werkt. Totdat zij en ik via Messenger berichten begonnen te sturen, zag ik dat zij totaal niet bij het plaatje paste dat hij schilderde. Hetzelfde gebeurde aan haar kant. Onze berichten liepen uit in lange telefoongesprekken en door logeerpartijtjes konden de kinderen een band met elkaar opbouwen. We planden zelfs een week met z’n allen in een vakantiehuisje. Tenslotte zijn onze kinderen broer en zussen en dat verbindt.</p><h3>Lefwijf</h3><p>En ik moet het haar nageven, ook zij is een lefwijf want ondanks alles is ze er voor mij en mijn dochter die ze als haar eigen dochter ziet. Ik vertelde haar over mijn avontuur met LEFWIJF Empowers en met enthousiasme volgt ze nu ook mijn reis. Ik berichtte haar over dit blog en vroeg haar om haar ervaringen te delen, tenslotte gaat het ook over haar. En ook zij klom in de pen.</p><p>Hier lees je haar reactie: <br></p><p>‘Er was een tijd dat mijn beeld van jou volledig vertroebeld was. Ik hoorde verhalen, gevuld met halve waarheden en giftige leugens, waardoor mijn gedachten over jou heel negatief waren. Ik had het gevoel dat je aandacht tekortkwam en hiervoor ‘J.’ aan het gebruiken was. Voor mij was je een aanstellerige moeder. Toen je liet weten dat je langs wilde komen om te praten over de toekomst van de kinderen, wist ik niet wat ik van dit gesprek moest verwachten. Het was spannend, maar tegelijkertijd zag ik het als een kans om je te laten zien wie ik werkelijk was. Maar juist het tegenovergestelde gebeurde: ik moest ontdekken wie jij werkelijk was, want ik had een totaal verkeerd beeld van je.</p><p>Waar eerst veel negatieve gedachten waren, is nu respect gegroeid. Je bent niet de persoon waarvan ik dacht dat je was. Je bent oprecht, sterk en eerlijk. Een moeder die alles op alles zet en zich volledig opoffert voor haar kinderen. Ik ben trots op je, trots op wie je bent en trots op wat je doet. Ik waardeer het.<br>Ik ben dankbaar dat jij de eerste stap hebt genomen om mij te benaderen, zodat de kinderen toch contact met elkaar konden behouden. Dankbaar ook omdat je er voor ons was, zelfs toen ik er even niet uitkwam en dat jij met de beste oplossing en het juiste advies kwam. Omdat ik overspoeld was met zoveel negativiteit, zou ik deze stap zelf nooit hebben gezet. Daarom vind ik het echt tof en eigenlijk heel volwassen dat jij het wel hebt gedaan.’</p><p>Wow. Lef heb je in alle vormen en lefwijven ook. Lefwijven zijn als zusters, ze inspireren en verbinden. Zeker na een eerste stap. En zeker met zonneschijn in de bagage. Wij komen er wel uit.</p><p><br></p><p><em>@ Quifaina Reina is moeder van twee prachtige dochters die beiden als puzzelstukjes haar leven compleet maken. Daarnaast is Quifaina de trotse mede-eigenaar van schoonmaakbedrijf From Zero Cleaning. <a data-mce-href="http://www.fromzerocleaning.nl" href="http://www.fromzerocleaning.nl" target="_blank" rel="noopener">fromzerocleaning.nl</a></em></p>

Bagage - Quifaina Reina

<figure id="figure-hriw8u6m3om74i3sfs"><iframe id="hriw8u6m3om74i3sfs" src="https://www.youtube.com/embed/B-oyJVbkzLk" class="w-full bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 16/9;" allowfullscreen="" data-url="https://youtu.be/B-oyJVbkzLk?si=sGF2EfsRrm86kKyV" data-corners="default" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://www.youtube.com/embed/B-oyJVbkzLk" data-mce-style="aspect-ratio: 16/9;"></iframe></figure><h2>Lef klopt aan mijn deur… Mijn optredens op radio &amp; tv - Peggy Senchi</h2><p>Als je me een paar jaar geleden of zelfs een paar maanden geleden had gezegd dat ik live op de radio én tv zou verschijnen om over mijn verhaal in Lefwijf Empowers te praten, had ik waarschijnlijk hard gelachen. Ik? Op internationale en nationale platforms, mijn stem en gezicht de wereld in? Ook al zou die mogelijkheid zich aanbieden, dat durf ik echt niet! Dus droom maar lekker verder!</p><p>Maar lef klopt aan mijn deur – en in plaats van weg te duiken, doe ik open, omarm het en stap een wereld binnen waarvan ik nooit had gedacht dat die voor mij was weggelegd. Of misschien wel… is er dan stiekem, diep vanbinnen, iets in mij dat altijd al naar buiten wilde treden?</p><h3>De mediabal begint te rollen…</h3><p>Het begint allemaal met een telefonisch live-interview bij een Surinaamse radiozender. Spannend, maar veilig – gewoon vanuit huis, zonder camera of studio. Daarna volgt een schriftelijk interview waar ik de tijd heb om mijn woorden zorgvuldig te kiezen. Dit is leuk, maar hoe bereik ik meer mensen? denk ik.&nbsp;</p><p>Ik schrijf een e-mail naar Omroep Flevoland. Mijn vinger zweeft boven de verzendknop. Twijfel fluistert: ‘Moet je dit wel doen? Wat als ze reageren? Wat als je écht live op de radio moet en…?’ Maar dan is lef het zat. Nog voor twijfel haar zin laatste zin kan afmaken, klikt lef op verzenden. &nbsp;</p><p>Een week later gaat mijn telefoon, een onbekend nummer, ik neem op. ‘Goedemiddag, met Omroep Flevoland.’ Mijn hart slaat over, ik houd mijn adem in. Ze willen me niet alleen live op de radio, maar óók op tv. Geen scherm ertussen. Geen edit-knop. Gewoon ik, mijn verhaal en een luisterend publiek. Nadat ik heb opgehangen en weer normaal kan ademen, doe ik een vreugdedansje en roep YES!!! &nbsp;</p><h3>Microfoon en camera’s, de grote dag</h3><p>De dag breekt aan. Rustig rijden mijn man en ik naar de studio in Lelystad. Eenmaal aangekomen in de wachtkamer voel ik het: die tintelende spanning in mijn lijf. Ik sluit mijn ogen, haal diep adem en fluister een schietgebedje. Dit is het. Mijn moment. Mijn stem. Mijn kracht.<br>Ik word naar binnen geroepen, de studio in en manlief mag mee. Daar zit ik dan; achter de microfoon maar ook voor de camera’s. En weet je? Ik zit best lekker. Helemaal in mijn element. De woorden stromen vanzelf, de energie is goed en voor ik het weet, is het voorbij. Acht minuten, veel te kort. Dit smaakt naar meer.</p><h3>GNR, de bal rolt verder…</h3><p>Alsof God me een knipoog geeft, volgt een dag later meteen een nieuwe uitnodiging: in maart mag ik aanschuiven in de studio van Groot Nieuws Radio. Een nieuwe studio, nieuwe luisteraars, een nieuwe kans om mijn verhaal nog verder te verspreiden. Dit keer niet voor acht minuten, maar voor een heel uur – een uitgebreid interview waarin ik de ruimte krijg om dieper in mijn verhaal te duiken en dat te delen met de wereld.</p><p>En dat allemaal omdat lef op mijn deur klopte. En ik opende.</p><p><br><em>@ Peggy Senchi is lifestylecoach, ervaringsdeskundige op het gebied van burn-out en mede-auteur van Lefwijf Empowers. Met haar verhaal moedigt ze anderen aan om hun lef te omarmen en hun eigen pad te bewandelen. Met haar recente media-optredens hoopt ze haar boodschap bij een nog groter publiek te brengen. <a data-mce-href="http://www.ssenchi.nl" href="http://www.ssenchi.nl" target="_blank" rel="noopener">ssenchi.nl</a></em></p><figure id="figure-smau5bg3olm74ibbwj"><img id="smau5bg3olm74ibbwj" src="https://cdn.durable.co/covers/29ImReNLI3vyrNBaiS6KCHid7g73IVQbkz4YyLYBl1m3WaGAKawBuiMaeAssKeVy.jpg" alt="Lefwijf Peggy Senchi blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Peggy Senchi blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionX="undefined" data-positionY="undefined" data-fullWidth="false"/></figure>

Lef klopt aan mijn deur… Mijn optredens op radio & tv - Peggy Senchi

<figure id="figure-g0d1zukuom71olmw1"><img id="g0d1zukuom71olmw1" src="https://cdn.durable.co/blocks/2a45RASifUOeKzOFDKFrebmtMBF8s0xhEiR8Bdwt5l9Irx8HXZDku1XCninnfDS5.jpg" alt="Lefwijf Jardinee Nahr blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Jardinee Nahr blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 10%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="10%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/2a45RASifUOeKzOFDKFrebmtMBF8s0xhEiR8Bdwt5l9Irx8HXZDku1XCninnfDS5.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 10%;"></figure><h2>Verzilver jouw stap-voor-stap aanpak - Jardinee Nahr</h2><p>De afgelopen maanden was het hard bikkelen. Niet alleen als zzp’er in de zorg in Nederland, maar ook als zorg- en vastgoedondernemer op Curaçao.</p><p>Echter is er in mijn privéleven ook een hele grote stap gezet, ik ben namelijk in verwachting van mijn derde meisje. Nooit verwacht dat ik mezelf ooit moeder van drie meiden zou mogen noemen en ik ben dankbaar om deze zegen van God te mogen ontvangen. En ook om inspiratie te zijn voor drie toekomstige lefwijven want ondanks de sneltrein waar ik in zit, zal ik er zeker op toezien om tijdens de reis en op elk station mijn aanwezigheid te delen.&nbsp;</p><h3>Kiezen &nbsp;en berusten</h3><p>Een sneltrein waarin ik zestig tot zeventig uur per week werk, moeder ben van twee meiden plus een bonusmeisje plus eentje dat broedt in mijn prachtige buik is geen grap en vergt de nodige multitasking van mij. Kiezen waar ik wel en niet aanwezig bij moest en moet zijn, &nbsp;was en is mijn grootste uitdaging; als lefwijf wilde ik overal bij zijn en geen zwakte laten zien.&nbsp;</p><p>Maar toch heb ik mezelf overgegeven. Overgegeven aan een soort berusting, overgegeven aan het feit dat ik soms te hoge eisen stel aan mezelf. Eisen die ik niet kan tegemoetkomen. En wat volgde was een leerproces; leren &nbsp;loslaten wat ik niet kan beheersen.&nbsp;</p><p>En nu ik twee volledige vrije dagen heb ingepland tijdens mijn huidige werkvakantie op Curaçao - even stoom afblazen - besef ik hoe krachtig al het bovenstaande is geweest. Want ondanks alles heb ik niks opgegeven. De sneltrein rijdt weliswaar in een iets lager tempo dan ik gewend ben maar stap voor stap vorderen we. En kilometers worden en sowieso gemaakt. Ik heb de komende weken nog heel wat stappen te maken, maar… in mijn tempo, want zwanger zijn is ook een prachtig lefwijfmoment!&nbsp;</p><h3>Stap-voor-stapt loont</h3><p>En het werkt. Ook als zzp’er maak ik nog behoorlijke stappen in de zorg en met de Wet DBA (zzp’ers en schijnzelfstandigheid) is dat erg spannend. Toch heb ik - dankzij mijn doorzettingsvermogen - verlenging gekregen voor mijn aanvankelijk aflopende opdracht en ben ik volgeboekt tot aan mijn verlof.&nbsp;</p><p>Dankzij mijn ‘stap-voor-stap’ doorzettingsvermogen zit ik nu op Curaçao en zet ik vier van mijn elf nog te bouwen appartementen te koop om mijn droom te realiseren. Met mijn ‘stap-voor-stap’ aanpak kan ik een bouwvergunning aanvragen voor de laatste vier appartementen. Ook privé loont mijn ‘stap-voor-stap’ benadering want hierdoor zit ik nu over de helft van een pittige zwangerschap die mij heeft gedwongen om rust te nemen en naar mijn lichaam te luisteren… ook mijn dromen moesten even op een lager pitje.&nbsp;</p><h3>Sneller of...?</h3><p>Mijn ervaring en les is, het maakt niet uit hoe ‘snel’ of ‘langzaam' je ‘journey’ is, maar dat het zeker een prachtige reis kan zijn in jouw sneltrein, volgens jouw tempo en volgens jouw route. Ik ben erg enthousiast om alle prachtige 34 andere Lefwijven te ontmoeten op 6 maart, zodat we elkaar kunnen blijven steunen, maar vooral inspireren!</p><p><br></p><p><em>@ Jardinee Nahr (1992) is verloofde, moeder van drie meiden en onderneemster. Als bezielde zorginnovator met een zorghotel op Curaçao is Jardinee het bewijs dat met doorzettingsvermogen dromen uitkomen. <a data-mce-href="https://filomenazorghotel.com/" href="https://filomenazorghotel.com/" target="_blank" rel="noopener">filomenazorghotel.com</a></em></p>

Verzilver jouw stap-voor-stap aanpak - Jardinee Nahr

<figure id="figure-2lk4b7u55qm6z19zd9"><img id="2lk4b7u55qm6z19zd9" src="https://cdn.durable.co/blocks/6gHTkHTJ5eQimalFYloMdA3eXSJic129cLSfWPpYpGYGO5pgN8c17I1XKSLW3Kqy.jpg" alt="Lefwijf Annelies Beekman schrijft bij lefwijf.nl" title="Lefwijf Annelies Beekman schrijft bij lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/6gHTkHTJ5eQimalFYloMdA3eXSJic129cLSfWPpYpGYGO5pgN8c17I1XKSLW3Kqy.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"></figure><h2>Dat heftige besluit, elke keer opnieuw - Annelies Beekman</h2><p>Jarenlang rende ik er achteraan. Achter succes, achter erkenning, achter dat ongrijpbare gevoel van ‘nu is het goed’. Ik had mezelf wijsgemaakt dat er een moment zou komen waarop ik eindelijk kon ontspannen. Dat als ik hard genoeg werkte, slim genoeg was, goed genoeg presteerde, ze vanzelf zouden komen. Rust. Voldoening. Vrijheid.<br>Maar dat moment kwam nooit. Want er was altijd iets nieuws dat moest worden bereikt. Een hoger doel, een volgende stap, een betere versie van mezelf.&nbsp;</p><h3>Het spel: bewijzen dat ik het waard ben</h3><p>Ergens diep vanbinnen zat een stemmetje dat ik lang niet wilde horen. Ik weet precies waar die stem vandaan komt. Het is een patroon dat al generaties lang wordt doorgegeven. Mijn moeder had het en haar moeder ook. Altijd maar doorgaan, nooit achteroverleunen, altijd ‘nuttig’ zijn. Het zit ingebakken in vrouwen die zichzelf op de laatste plek zetten, die het gevoel hebben dat ze pas mogen uitrusten als alles af is.</p><p>Maar wanneer is alles af? Nooit. Want er is altijd een volgende taak, een volgende verwachting, een volgende stap die we ‘nog even’ moeten zetten. Ik dacht dat ik anders was. Ik dacht dat ik mijn eigen pad koos, dat ik vrij was. Maar diep vanbinnen speelde ik nog steeds hetzelfde spel: het spel van bewijzen dat ik het waard ben.</p><h3>Ik brak</h3><p>Het sloop erin. Eerst subtiel, nauwelijks merkbaar. Vermoeidheid die ik negeerde, een lichte twijfel die ik wegdrukte. Ik sprak mezelf streng toe: ‘Even doorzetten. Je bent er bijna.’ Maar ‘bijna’ bleek een illusie.<br>Op een dag zat ik in mijn auto na een lange dag. Mijn hoofd bonkte, mijn schouders voelden zwaar. De radio speelde een liedje dat ik normaal gesproken zou meezingen, maar deze keer hoorde ik het nauwelijks. Mijn blik staarde door de voorruit maar ik zag niets. Een golf van uitputting spoelde over me heen en voor het eerst durfde ik mezelf de vraag te stellen: wat ben ik eigenlijk aan het doen?</p><p>Ik was moe. Niet zomaar moe, maar op een manier die niet verdwijnt met een nacht goed slapen. Twijfel werd steeds luider. Ik voelde hoe de goedkeuring van anderen mijn kompas was geworden. In werk, in succes, in hoe ik mezelf zag. En toen kwam het besef. Het drong diep tot me door dat ik altijd op zoek was geweest naar bevestiging. Dat ik, hoe hard ik ook werkte, nooit die innerlijke rust zou vinden zolang ik bleef rennen voor iets buiten mezelf.<br>Wat moest er nog gebeuren voordat ik mezelf toestemming gaf om ‘gewoon’ te zijn?</p><h3>Wat als ik nú besluit dat ik al genoeg ben?</h3><p>Wat als ik stop met rennen en gewoon ga leven? Niet pas als alles perfect is. Niet pas als ik alle vinkjes heb afgevinkt. Niet pas als iedereen in mijn omgeving zegt: ‘Ja, nu heb je het echt goed gedaan.’ Maar nú. Precies zoals ik ben.<br>Ik zal eerlijk met je zijn: het is geen knop die je één keer omzet en klaar. Het is een keuze die je steeds opnieuw moet maken. Want er zullen dagen zijn waarop die oude stem weer opduikt. Dagen waarop de drang om te bewijzen sterker voelt dan de moed om los te laten. Maar ik weet nu één ding zeker:</p><p>Vrijheid zit niet in méér bereiken.<br>Vrijheid zit in stoppen met bewijzen.<br>Vrijheid zit in NU kiezen dat jij al genoeg bent.</p><p>En dat is het mooiste erfgoed dat je aan jezelf kunt doorgeven.<br>Zodra ik die keuze écht begon te maken, voelde ik iets verschuiven. De rust waar ik altijd naar zocht, kwam niet door harder te werken of meer te bereiken, maar door mezelf toe te staan genoeg te zijn. En weet je? Het voelt lichter, vrijer – alsof ik eindelijk ademhaal zonder iets te hoeven verdienen.</p><p><br data-mce-bogus="1"></p><p><em>@ Annelies Beekman is coach en spreker. Haar missie is het begeleiden van vrouwen die willen breken met uitstelgedrag, zelftwijfel en beperkende patronen. Waarbij het levensverhaal van Annelies en haar zoektocht naar balans tussen ambitie, moederschap en zelfliefde, de basis vormt. <a data-mce-href="http://www.anneliesbeekman.nl" href="http://www.anneliesbeekman.nl" target="_blank" rel="noopener">anneliesbeekman.nl</a>.</em></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p>

Dat heftige besluit, elke keer opnieuw - Annelies Beekman

LEFWIJF

Ben jij een Lefwijf en schrijf je mee aan LEFWIJF Empowers of LEFWIJF Inspires? Vergroot jouw zichtbaarheid en expertise met jouw deelname. Een initiatief van Lucinda Douglas.