Blog

<figure id="figure-ncl6ijr7udm96pmy7j"><img id="ncl6ijr7udm96pmy7j" src="https://cdn.durable.co/blocks/386JQh7Yj6coHlZyx2AvFaGUelmsXd16ZvuCF2gICWOxjoRCcpKkv5nCA8EMggd7.jpg" alt="Lefwijf Claudia Esajas blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Claudia Esajas blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/386JQh7Yj6coHlZyx2AvFaGUelmsXd16ZvuCF2gICWOxjoRCcpKkv5nCA8EMggd7.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h2>‘You called and I came’ - Claudia Esajas</h2><p>Sommige mensen loop je niet zomaar tegen het lijf. Die ontmoet je omdat het moet. Omdat je ziel hen al kent. Ricardo was zo iemand. Mijn soulmate. Mijn beste vriend. Mijn reddingsboei in een zomer waarin alles in mij uit elkaar viel.</p><p>Het was 2013. Een jaar dat begon met een schok. Ik ontdekte dat mijn partner al een jaar een affaire had. En niet met zomaar iemand, maar met een vrouw die vlakbij woonde. Alles in mij schreeuwde: nee! Het voelde als een herhaling van een oud, pijnlijk patroon; ik was mijn moeder geworden. Mijn lijf protesteerde. Mijn geest brak. We gingen uit elkaar en ik was kapot. Verslagen. Radeloos.</p><p>Op een dag kreeg ik uit het niets een telefoontje van een kennis. Ze zei: ‘Claudia, ik heb een nieuwe huurder. Hij is een beetje eenzaam en ik denk dat jullie veel gemeen hebben. Hij is ook coach. Mag ik jouw nummer aan hem doorgeven?’ Ik zei: ‘Geef maar.’</p><h3>Herkenning</h3><p>Hij belde mij en we spraken af in een koffietentje in de Amsterdamse Poort; hij woonde ook in Zuidoost. Vlak voordat we elkaar zouden ontmoeten, belde hij me. ‘Claudia’, zei hij met zijn Spaanse accent, ‘suddenly I thought – how are we going to recognize each other?’ En ik lachte: ‘Ricardo, how could you ever think we are not going to recognize each other?’</p><p>Even later stapte ik het koffietentje binnen en er was een onmiddellijke herkenning; onze ogen kruisten elkaar en het was alsof we elkaar al eeuwen kenden. We gingen zitten, bestelden koffie en begonnen te praten. En we praatten. En praatten. En praatten. Het was een gesprek zonder einde, zonder rem. Onze zielen herkenden elkaar. Dat weet ik zeker.</p><p>Ricardo was een mysticus. Een man met een diepe, oude ziel. Hij sprak met passie over astrologie, het universum, de mystiek van het bestaan. Zelfs in die afschuwelijke zomer vol verdriet, herinner ik me onze ontmoetingen als lichtpuntjes. Hij bracht helderheid, schoonheid, troost.</p><h3>Herinnering</h3><p>Ook mijn kinderen waren dol &nbsp;op hem. Hij gaf ze schilderles. Toen ze klaar waren dronken we een glaasje limonade in de keuken, ze waren nog helemaal uitgelaten en op een gegeven moment maakten we een rondedansje van plezier. We hielden elkaars handen vast en draaiden in het rond. Ik keek naar Ricardo. En op dat moment kwam er een flashback. Niet naar iets wat eerder was gebeurd, maar naar een ander moment – op een strand in Barcelona. Het zand, de zon, de zee. Het voelde alsof we daar ook samen waren geweest. Alsof dit allemaal al eens had plaatsgevonden. Een herinnering van vóór dit leven.</p><p>Er kwam een moment dat hij terugging naar Barcelona en ik hielp hem met het boeken van zijn ticket. Hij moest zijn geboortedatum invullen. ‘September 3rd’, zei hij. Waarop ik zei: ‘Je maakt een grapje’. Mijn ex – ja, díe ex – was óók jarig op 3 september. Echt weer een raar toeval.</p><p>Toen kwam dat ene telefoontje. ‘Claudia, I went to the hospital. They thought it was my heart, because of the arrhythmia. But it’s not my heart. It’s a tumor pressing against it. It has spread to my kidneys. There’s nothing they can do.’ Mijn adem stokte. Alles stond stil. Maar ik wist één ding: ik moest hem nog zien.&nbsp;</p><h3>Afscheid in Barcelona</h3><p>En dus ging ik naar Barcelona, waar hij weer was gaan wonen - in de oude visserswijk, La Barceloneta, vlakbij zee. We wandelden urenlang door de stad. Hij vertelde me verhalen, liet me zijn plekken zien, gaf me het boek La Catedral del Mar &nbsp;over de kathedraal Santa Maria del Mar die we zouden bezoeken. Een prachtige vertelling waarin het verleden tot leven komt.</p><p>We stapten we de kathedraal binnen. Gotisch. Majestueus. Het licht viel zacht door de glas-in-loodramen. Samen zaten we daar op één van de houten banken. Zwijgend. In stilte. In overgave. Ik deed een gebed. Toen we weer naar buiten liepen, zei ik: ‘It’s like we stepped into another time.’ En hij keek me aan en zei: ‘Yes. Like a portal.’<br>Dat was het laatste wat we echt deelden. Daarna werd het stil. Maar ik wist het. Zijn ziel had al afscheid genomen.</p><p>Jaren later, tijdens een sessie onder hypnose, verscheen hij weer. Zijn energie, zijn aanwezigheid, alsof hij nooit écht was weggegaan. En ik vroeg hem: ‘Waarom kwam je in mijn leven, alleen om me daarna weer te verlaten?’ En hij antwoordde heel zacht, heel eenvoudig: ‘You called… and I came.’</p><p>Ricardo was mijn bestie. Mijn soulmate. Mijn gids in een tijd waarin ik niet wist hoe verder. En ik weet dat hij er nog is. In een andere dimensie. Misschien op het strand, misschien in die prachtige kathedraal. Maar altijd in mijn hart.&nbsp;</p><p>💫 Voor altijd verbonden. Bedankt, Ricardo. Voor jouw liefde. Voor jouw licht.</p><p><br></p><p><em>@ Claudia Esajas is spreker, coach en verbinder. Het is haar missie om mensen te helpen hun innerlijke kracht te omarmen en vol vertrouwen hun authentieke boodschap met impact te delen zodat hun stem telt. Claudia's eigen reis van heling inspireert haar om anderen te helpen hun stem te vinden en te gebruiken, zelfs als het moeilijk is. <a data-mce-href="http://www.claudiaesajas.com" href="http://www.claudiaesajas.com" target="_blank" rel="noopener">claudiaesajas.com</a></em></p>

'You called and I came' - Claudia Esajas

<figure id="figure-4et7ujzsrmm8o6soje"><img id="4et7ujzsrmm8o6soje" src="https://cdn.durable.co/blocks/eTHjJl2EIEHcvgRGltYxkPPmn9WmyrOCYmxLyy3sK7hrBHIN6qJq92kzsFoAKvnq.jpg" alt="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 60%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="foto Luc Schouten" data-positionX="50%" data-positionY="60%" data-fullWidth="false"/><figcaption class="body-normal text-gray-500 mt-2">foto Luc Schouten</figcaption></figure><h2>Ik kan hem niet vergeven! - Luc Schouten</h2><p><br>‘Nee, ik kan hem niet vergeven!’ Dat wás tot nu toe mijn reactie op de vraag of ik mijn ex-partner kan vergeven. De vraag werd en wordt me regelmatig gesteld in de periode ná de ontdekking van de archiefkast. Uit de hangmapjes van die kast blijkt dat mijn partner seksuele relaties onderhield met tientallen vrouwen. Al meer dan dertig jaar lang leefde hij meerdere levens tegelijkertijd en deze archiefkast onthulde een wolf in schaapskleren.&nbsp;</p><h3>Schending van vertrouwen</h3><p>De ontdekking leidde ertoe dat ik onmiddellijk met mijn kleine kinderen ben gevlucht op zoek naar een nieuw leven. Van een villa aan het water beland ik in een piepklein appartementje waar de schimmelchampignons bij vochtig weer op het plafond staan en in de winter de buitendeur regelmatig zit vastgevroren. We moeten op de centen letten. Het is een periode waarin ik me door een vechtscheiding heensla.</p><p>Jarenlange vernedering en geestelijke mishandeling doorstond ik. De taak van de opvoeding van onze kinderen lag feitelijk al altijd bij mij omdat hij meestal in het buitenland werkzaam was, maar nu sta ik er écht in mijn eentje voor inclusief hun financiële onderhoud. Dat is geen sinecure met een fulltime baan en hoge kinderopvangkosten als gevolg.</p><p>Mijn spaarbankboekje smelt als sneeuw onder de zon weg en ik eindig met nul saldo. Mijn beste jaren heb ik aan hem gegeven en het voelt dat deze nu voorgoed door mijn vingers zijn geglipt. Het honderd procent vertrouwen dat ik in hem had is op een vreselijke en grootse manier geschonden. Ik ben het vertrouwen in mannen kwijt. En dan moet ik hém vergeven? Nooit!&nbsp;</p><h3>Het mooiste cadeau</h3><p>En toch – of juist – is uit deze bron van ellende iets prachtigs voorgekomen. Juist in deze periode komen mensen op mijn pad die mij een mogelijkheid tot reflectie geven. Ik krijg inzichten waarom mij dít nou juist is overkomen. Ik begin de wendingen in mijn leven te begrijpen. Ik kom steviger in mijn schoenen te staan. Ik groei.</p><p>Het is een besef dat zich nog prominenter aandient als ik besluit om aan LEFWIJF Empowers deel te nemen. Met het schrijven van mijn verhaal 'Is het slecht dansen met een wolf?' realiseer ik me dat ik eigenlijk het mooiste cadeau van mijn ex-partner heb gekregen dat ik me maar kan wensen: ruimte voor persoonlijke groei. Groei die ik wellicht niet had kunnen doorleven als ik me niet door deze ellende had hoeven worstelen.&nbsp;</p><h3>Wrok</h3><p>Tot nu toe ervaarde ik altijd een onbehaaglijk gevoel als ik mijn ex-partner onder ogen kom. Op school, bij de overdracht van de kinderen, tijdens gesprekken in het kader van hulpverleningstrajecten voor de kinderen, tijdens het dopen en de eerste communie van de kinderen, hun afzwemmen voor een diploma, het uitzoeken van nieuwe scholen. Altijd zit er een dikke brok in mijn keel als ik hem zie en walg ik van hem. Mijn lijf staat altijd aan en ik zit vol adrenaline als ik in zijn nabijheid ben. Ik vind het moeilijk om op normale toon zonder veroordeling het gesprek met hem aan te gaan, om überhaupt het gesprek met hem aan te gaan. Ik vind het een enorme opgave om geen slecht woord over hem te uiten in het bijzijn van de kinderen. De jaren en de gebeurtenissen staan als een enorme berg tussen ons in. De Mont Blanc is er niets bij.&nbsp;</p><h3>Geschenk van vergeving en bevrijding</h3><p>Een mede-auteur in LEFWIJF Empowers vertelt in de Lefwijf-podcast over de vrijheid die vergeving creëert. Met het niet vergeven houd je ellende vast en dicht bij je. Door te vergeven laat je die ellende los en ontstaat er ruimte voor iets nieuws, namelijk vrijheid. Het zet me aan het denken. Ben ik na al die jaren eindelijk zover dat ik mijn ex-partner kan vergeven?</p><p>Ik besluit het er op te wagen en trek de stoute schoenen aan. Ik schrijf hem een mail waarin ik hem vergeef voor hetgeen hij heeft veroorzaakt omdat hij me hierdoor het grootst mogelijke cadeau heeft geschonken dat ik me kan bedenken. Het geschenk van de bevrijding van het trauma van mijn vroeg overleden vader waar ik mezelf van moest verlossen. </p><p>Nog dezelfde dag stuurt hij een antwoord. Hij is blij dat ik de mail heb gestuurd en bekent schuld en spijt. Ik voel een enorme opluchting over me heen glijden. Ik hoop dat vanaf nu de wrok verdwenen is als ik hem weer onder ogen kom bij een toekomstige gelegenheid rondom de kinderen.&nbsp;</p><figure id="figure-u0y0dqt8kim8o71qj6"><img id="u0y0dqt8kim8o71qj6" src="https://cdn.durable.co/blocks/178QKmmtGEqTpWQTXVdggt2cYlRiYg0P4YWVQJtTYLoER16sCevZKR5ZJ6Tulojk.jpg" alt="lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl over vergeving" title="lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl over vergeving" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 35%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="35%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/178QKmmtGEqTpWQTXVdggt2cYlRiYg0P4YWVQJtTYLoER16sCevZKR5ZJ6Tulojk.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 35%;"></figure><p><em>@ Waar het leven schuurt, groei je. Luc Schouten verbindt, verzorgt en focust. Is een overlever en leidt een team van global risk managers bij een internationaal informatietechnologiebedrijf.&nbsp;</em></p>

Ik kan hem niet vergeven! - Luc Schouten

<figure id="figure-1ggaova45wm8o61z7h"><img id="1ggaova45wm8o61z7h" src="https://cdn.durable.co/blocks/5MsNeAyJOs8gNkCOC0faRG15TE701aehW0OIZm73rpuHcNvZmOnkvn9vRqM2CeV8.jpg" alt="Lefwijf Bianca Hersov blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Bianca Hersov blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/5MsNeAyJOs8gNkCOC0faRG15TE701aehW0OIZm73rpuHcNvZmOnkvn9vRqM2CeV8.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h2>Vallen, opstaan en verdergaan - Bianca Hersov</h2><p>Er was een tijd dat mijn leven klopte. Niet perfect, maar stevig genoeg. Ik had mijn bedrijven, mijn gezin, mijn vrienden en boven alles, Chris. Mijn rots, mijn thuis. Samen hadden we iets opgebouwd, iets dat voelde als een fundament waar ik altijd op kon vertrouwen. Totdat dat fundament in een klap onder me vandaan werd getrokken.</p><h3>Waarom?</h3><p>Chris stierf. Zomaar. Onverwacht. En met hem verdween niet alleen de man van wie ik hield maar ook het kompas waarop ik mijn leven had ingericht. Wat volgde was een lawine van verliezen. Een juridische strijd rondom zijn dood, een gevecht waarvan ik nog steeds niet begrijp waarom het gevoerd moest worden. Vrienden die langzaam, soms bijna onmerkbaar, wegvielen. Misschien wisten ze niet hoe ze met mijn verdriet om moesten gaan, misschien was het te confronterend, of misschien was het gewoon makkelijker om te verdwijnen dan om naast me te blijven staan.</p><h3>Mijn geloof in succes</h3><p>En dan de bedrijven. Mijn bedrijven, die ik met zoveel toewijding had opgebouwd. Ze stonden symbool voor mijn kracht, mijn succes. Maar opeens voelde die kracht als een last. De verantwoordelijkheid drukte op me, steeds zwaarder. Alles wat ooit vanzelf ging, werd een gevecht. De motivatie om door te zetten verdween, net als mijn geloof in succes. En het idee van falen, dat vrat aan me. Want als alles waar je ooit hard voor hebt gewerkt in elkaar stort, wat zegt dat dan over jou? Wie ben je als je niet meer degene bent die altijd de zaakjes op orde heeft?</p><h3>Heeft alles een reden?</h3><p>Ik heb geprobeerd antwoorden te vinden. Ik heb gezocht naar betekenis, naar een reden waarom dit allemaal moest gebeuren. Maar hoe hard ik ook nadenk, hoe vaak ik de puzzelstukjes ook probeer te rangschikken, ik kom er niet uit. Mensen zeggen dat alles een reden heeft. Dat uit pijn iets moois kan ontstaan. Maar ik voel dat niet. Ik zie het niet. Ik weet niet of ik ooit het waarom zal begrijpen.</p><p>Wat ik wel weet, is dat er momenten zijn die me doen stilstaan. Elke keer als ik de bergen inga, als ik me omring met de stilte van de natuur, gebeurt het. Een roofvogel zweeft boven me, zijn vleugels wijd, drijvend op de wind. En dan weet ik: Chris is hier. Ik voel het, zonder dat ik het kan uitleggen. Niet als een antwoord. Niet als een oplossing. Maar als een teken. Een herinnering. Een aanwezigheid die me zegt dat ik door moet, hoe zinloos het soms ook voelt.</p><h3>Iets nieuws</h3><p>Dus ik zet stappen. Niet altijd met overtuiging, niet altijd met energie, maar ik zet ze wel. En ergens onderweg is iets nieuws ontstaan. Iets onverwachts. Jasper. Een man die me ziet, die me hoort, die me hoop geeft voor wat nog komt. Niet als een vervanging, niet als een oplossing, maar als iemand die naast me staat, zonder dat hij iets van me verwacht. Toch blijft de vraag knagen. Waarom? Waarom moest alles zo gaan?</p><p>Misschien is er geen antwoord. Misschien is de waarheid dat sommige dingen gewoon gebeuren, zonder reden, zonder diepere betekenis. Misschien is het leven niet altijd een verhaal met een mooie afronding, een les die je achteraf kunt begrijpen. Misschien is het gewoon vallen, opstaan, verdergaan en maar zien waar je uitkomt.</p><h3>Ik blijf ademen</h3><p>En dus geef ik niet op. Ik blijf lopen, blijf zoeken, blijf ademen. Niet omdat ik de zin van alles zie, maar omdat ik weiger om stil te blijven staan. Omdat ik ergens, diep van binnen, geloof dat er ooit een moment komt waarop alles iets lichter voelt. Misschien niet morgen. Misschien niet volgend jaar. Maar ooit. En tot die tijd blijf ik doorgaan.</p><p><br></p><p><br><em>@ Bianca Hersov-Lisman woont in Johannesburg (Zuid-Afrika) en zij is eigenaar van het <a data-mce-href="https://jhbccc.co.za/" href="https://jhbccc.co.za/" target="_blank" rel="noopener">Corporate Conference Centre</a> en het <a data-mce-href="https://www.gvgh.co.za/" href="https://www.gvgh.co.za/" target="_blank" rel="noopener">Glendower View Guest House</a> waar zij zich inspant voor unieke klantervaringen. De passie voor reizen, gastronomie, mensen, ondernemen en actieve sporten vormt haar drijvende kracht.</em></p>

Vallen, opstaan en verdergaan - Bianca Hersov

<figure id="figure-0kv1rql7ebm8ij5hym" class=""><img id="0kv1rql7ebm8ij5hym" src="https://cdn.durable.co/blocks/cH5rCt8DGmwiShv4Iro3cqEA2bE4kd77pqzDcMcEgf9Bn04uNvKrAhwk9N0wdvah.jpg" alt="Lefwijf Judith Donkers blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Judith Donkers blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/cH5rCt8DGmwiShv4Iro3cqEA2bE4kd77pqzDcMcEgf9Bn04uNvKrAhwk9N0wdvah.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h2>Wat LEFWIJF mij leerde… - Judith Donkers</h2><p>Het leermoment in mijn leven en loopbaan viel samen met het LEFWIJF Empowers project. LEFWIJF draaide voor mij in eerste instantie om zichtbaarheid maar… al snel leerde ik dat dit niet mijn grootste uitdaging was. Het onafscheidelijke duo ‘voor jezelf opkomen en je eigen grenzen bewaken’ drong zich op de voorgrond. Wat er gebeurde.</p><h3>Lessen uit het familiesysteem: 'Doe je best'</h3><p>Mijn moeder leerde me dat niemand beter is dan een ander. Dat iedereen en alles er mag zijn en dat je wat dat betreft je niet belangrijker voor hoeft te doen, dan je bent. Ik kon goed en gemakkelijk leren maar werd toch fijntjes gewezen op de prestaties van een neef die misschien minder scoorde, maar daar wel veel meer voor moest doen.&nbsp;</p><p>Ook met turnen viel ik op en zat ik al jong in de selectieploeg en behaalde mooie resultaten. Dat werd gewaardeerd maar vooral omdat ik er plezier in had. Ik werd niet over het paard getild om het zo te zeggen. De impliciete boodschap was: ‘Wees niet belangrijk’. En wat deed ik daarmee? Hard werken, veel inhoud maar te weinig de credits opeisend. Ik kreeg vooral mee: ‘Doe je best’. Ik kan een hele rij uitspraken van deze aard oplepelen die ik mijn moeder zó kan horen zeggen. Zomaar wat aanmodderen was niet de bedoeling in het leven en je hoeft jezelf voor je prestaties ook niet op de borst te kloppen.</p><h3>'Voel niet'&nbsp;</h3><p>Mijn vader had me wat anders te leren. Pas na zijn overlijden, exact zeventien jaar na mijn moeder, begreep ik dat mijn vader geen kant op kon met zijn emoties. Hij had zelf niet geleerd met zijn emoties om te gaan en kon dus ook die van mij niet goed opvangen en begeleiden. Omgaan met emoties zit niet zo sterk in zijn familiesysteem.</p><p>Zijn impliciete boodschap aan mij was: ‘Voel niet’ want gevoelens zijn alleen maar lastig, ingewikkeld en complex. We hebben wat afgestruggled, samen, op dit vlak. Daarmee leerde hij me uiteindelijk een wijze les: Het leven is beter hanteerbaar als je jouw emotionele reacties onderzoekt. En dat ben ik gaan doen en veranderde álles (zie mijn verhaal <em>Die kleine krachtpatser</em> in het boek LEFWIJF Empowers).</p><h3>Lessen voor het leven</h3><p>LEFWIJF leerde me vooral dat ík er mocht staan. Met míjn verhaal. Dus niet: de zaak, de baan, het werk, de inhoud. Maar ik, als persoon. Jezelf serieus nemen. Niet klein maken. Dat ik ‘Wees niet belangrijk’ zeker van me af mag schudden. Niet om ‘belangrijk’ te willen zijn, maar om jezelf niet tekort te doen.&nbsp;</p><p>Ik zal nooit afleren om de antenne op het geheel te richten; dat zit zó van nature in mij. Dat vind ik prettig, doe ik graag en is mijn kracht. Het hoeft alleen niet ten koste van mezelf te gaan. Dus, zolang (in werk) het organisatiebelang matcht met mijn belang is iedereen happy. En als mijn belang niet wordt gediend, moet ik er nog eens goed over nadenken of het de juiste weg te gaan is. Die afwegingen maken, doe ik door mijn intuïtie te volgen. Ik vóel tegenwoordig of het goed is voor mij.</p><p>In het LEFWIJF-proces heb ik voor mezelf onomkeerbare stappen gezet, waarin ik beter voor mezelf zorg. Ik kan niet meer terug en dat wil ik ook niet meer. Dat mijn verhaal in het boek staat, is een mooi ankertje voor mezelf: Dit is er uit en afgerond! Van hier nu verder groeien!</p><figure id="figure-0uydptbkyqm8ijkggg" class=""><img id="0uydptbkyqm8ijkggg" src="https://cdn.durable.co/blocks/fd4yFzPMsGSbTTIDrop96qrhWOhS3seVJ1OyZDxXHDyUVkmRoxCSr7hyjC01Sess.jpg" alt="Lefwijf Judith Donkers blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Judith Donkers blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 20% 45%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="20%" data-positiony="45%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/fd4yFzPMsGSbTTIDrop96qrhWOhS3seVJ1OyZDxXHDyUVkmRoxCSr7hyjC01Sess.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 20% 45%;"></figure><figure id="figure-it8bc2j3n7m8ijil40" class=""><img id="it8bc2j3n7m8ijil40" src="https://cdn.durable.co/blocks/4M5YH3iQmnfeUGVmOZpQJO8zL2FfirxecvyHVp74iFVgzMr3Qa0CQ96NrSbAsa1p.jpg" alt="Lefwijf Judith Donkers signeert op LEFWIJF LIVE! in Utrecht" title="Lefwijf Judith Donkers signeert op LEFWIJF LIVE! in Utrecht" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl selected" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/4M5YH3iQmnfeUGVmOZpQJO8zL2FfirxecvyHVp74iFVgzMr3Qa0CQ96NrSbAsa1p.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-mce-selected="1"></figure><p><em>@ Energiek, bevlogen en tikkie onconventioneel... lefwijf Judith Donkers (1971) doet het op háár manier en altijd vol overtuiging. Met een authentieke leiderschapsstijl bouwt zij krachtige teams waar werkplezier en resultaat leveren samengaan.</em></p>

Wat LEFWIJF mij leerde - Judith Donkers

<figure id="figure-pg6hjc2236m8ii5vyz"><img id="pg6hjc2236m8ii5vyz" src="https://cdn.durable.co/blocks/8PfBoHHsG0QVAs5rQSXlEnOWxKt7IWIddual1GPbGiw8xUqd4jvSGEC2TT3iyoP5.jpg" alt="Lefwijf Shirley Serno blogt op lefwijf.nl over schuld en rouw" title="Lefwijf Shirley Serno blogt op lefwijf.nl over schuld en rouw" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/8PfBoHHsG0QVAs5rQSXlEnOWxKt7IWIddual1GPbGiw8xUqd4jvSGEC2TT3iyoP5.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h2>Tranen van schuld - Shirley Serno</h2><p>Soms heb je iemand nodig die de woorden uitspreekt die jij diep vanbinnen al voelt. Iemand die je stilletjes toestemming geeft om onder ogen te zien wat je jarenlang hebt weggestopt. Voor mij gebeurde dat op 6 maart, tijdens LEFWIJF LIVE. De woorden van Judith Donkers over afscheid nemen en rouw raakten me als een schot in de roos. In de trein terug bleven ze echoën in mijn gedachten. Toegeven aan rouw. Het was tijd om eindelijk openlijk te spreken over die ene dag.</p><h3>82 woorden</h3><p>Mijn hart bonkte in mijn keel terwijl ik voor het eerst in vijftien jaar weer op het nieuwsbericht klikte. ‘6 december 2010. Mozambique: Plane Crashes in Bad Weather.’ Het hele bericht telt 82 woorden. Dat is alles. Maar achter die feitelijke opsomming schuilt een dag die mijn leven en dat van mijn familie voorgoed veranderde.</p><p>Mijn man en ik waren op vakantie in Costa Rica toen ik het telefoontje kreeg. Het was vier uur ’s nachts toen mijn telefoon ging. Ik nam op en hoorde de stem van mijn zusje: ‘Mommy was in a plane crash.’ De verbinding viel meteen weg. Meer wist ik niet. Buiten was het stikdonker, de vochtige warmte drukte op mijn borst. De krekels leken opeens oorverdovend luid. Die avond vloeiden de eerste tranen van schuld.</p><h3>Schuld</h3><p>De maanden na het ongeluk waren een aaneenschakeling van ziekenhuisbezoeken, geregel met advocaten, verzekeraars en talloze formaliteiten. Het dagelijkse leven probeerden wij zo normaal mogelijk voort te zetten, maar het ongeluk hield ons als een vuist in haar greep. Mijn vader stond dag en nacht, bijna onvermoeibaar klaar om mijn moeder te verzorgen, terwijl ik worstelde met het gevoel dat ik tekortschoot. Ik wilde mijn ouders troosten, steunen, het lijden verzachten – maar weinig leek te helpen. Mijn moeder leed ondraaglijk. De sterke, zorgzame moeder die ik kende, werd langzaam een schim van zichzelf. </p><p>’s Avonds in bed huilde ik tranen van schuld, vanuit de machteloosheid dat ik haar lijden niet kon stoppen. Praten over het ongeluk ging moeizaam. Ik probeerde met mijn moeder contact te maken maar de afstand tussen ons werd steeds groter. Haar trauma was te groot. Twee jaar later overleed ze. Ze was 59 jaar oud.</p><h3>Rouw</h3><p>Jarenlang hield ik liever mijn mond ik over deze gebeurtenis. Niet bepaald een gezellig onderwerp voor bij de borrel, snap je? Maar dat is wat LEFWIJF Empowers bij mij in gang heeft gezet: het besef dat dit onderdeel van mijn verhaal er mag zijn. In plaats van wegstoppen, durf ik nu, weliswaar voorzichtig, maar vanuit liefde mijzelf toestemming te geven om te rouwen. Niet alleen om mijn moeder, maar om alles wat verloren ging: haar lijden, het verdriet van mijn vader en zusje, de machteloosheid die ons overspoelde en de last van schuld die ik zolang heb meegedragen. De onmogelijke, maar menselijke wens om haar pijn te verlichten.</p><p>Nu laat ik toe wat ik zo lang heb weggeduwd. Ik rouw om haar gemis, om de oma die ze nooit heeft kunnen zijn, om de warmte die verdween. Maar ik rouw ook om mezelf, om het verdriet dat ik liever &nbsp;verborgen hield. Met elke traan besef ik: de schuld maakt langzaam plaats voor iets anders. Ik huil niet meer uit schuld. Ik huil, omdat ik rouw.&nbsp;</p><p><br data-mce-bogus="1"></p><p><em>@ Shirley Serno is een cross cultural coach die op pragmatische wijze anderen begeleidt naar een leven met meer authenticiteit, kracht en moed. Zij gelooft in ‘Leren door te doen’, een goed ontbijt als onmisbare start van de dag en is voorstander van meer dankbaar zijn voor de kleine wonderen van het leven. <a data-mce-href="http://www.bateleurcoaching.com" href="http://www.bateleurcoaching.com" target="_blank" rel="noopener">bateleurcoaching.com</a></em></p>

Tranen van schuld - Shirley Serno

<figure id="figure-1h9exak2lm8fnqxbi" class=""><img id="1h9exak2lm8fnqxbi" src="https://cdn.durable.co/blocks/2cKu1Gh5VihuR15gy8l6YhdKtpNOYKjXJE40fRGUJieAJIZMSkNWYZAFtzyuyi2d.jpg" alt="Lefwijf Quifaina Reina blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Quifaina Reina blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/2cKu1Gh5VihuR15gy8l6YhdKtpNOYKjXJE40fRGUJieAJIZMSkNWYZAFtzyuyi2d.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h2>Je kunt meer dan je denkt! - Quifaina Reina</h2><p>Ken je dat ook? Dat je wel meer dan honderd keer langs een object of huis loopt of rijdt zonder het eigenlijk te zien? Arriveer ik samen met mijn moeder bij onze opdrachtgever waar we drie dagen in de week het object schoonmaken, zie ik in grote letters op de spiegel geplakt: <em>Je kunt meer dan je denkt! &nbsp;</em>Ik zeg: ‘Mam, ze hebben wat nieuws op de spiegel geplakt.’ Mijn moeder kijkt me vreemd aan. ‘Wat bedoel je? Die zin staat al tijden op die spiegel.' </p><p>Misschien had ik die zin onbewust gelezen maar nu kwam deze binnen. Ik realiseerde me dat dit zo klopt. Je kunt meer dan je denkt. Ik zag het gebeuren… meedoen aan het schrijven van een verhaal in een boek wat voor mij heel spannend is, nieuwe mensen in je leven toelaten en een muurtje langzaam laten afbreken en meedoen aan een wedstrijd.&nbsp;</p><h3>In bikini naar de overwinning</h3><p>Want wat dat laatste betreft… in 2019 deed ik mee aan de verkiezing Miss Tattoo Nederland. Ik was nieuwsgierig en klikte op ‘Meer informatie’. Bleek dat je ook helemaal niet van top tot teen onder de tattoos hoefde te zitten. Maar waar het mij om ging, was mijn grenzen te verleggen. In mijn bikini het podium op voor een zaal onbekende mensen, leek me de ultieme uitdaging. Ik besloot me op te geven en kocht de mooiste bikini en avondjurk die ik vinden kon.&nbsp;</p><p>Op het podium ging dat spannende gevoel weg toen ik vele familieleden voor me hoorde juichen zodra ik de podium op kwam. Na de rondes ging de jury overleggen om de winnaars bekend te maken en aangekondigd met dramatische muziek word ik uitgeroepen tot Miss Tattoo Nederland Junior. Nummer 8 stond op mijn lint, ik kon niet geloven dat ik had gewonnen.&nbsp;</p><h3>In verhaal naar de overwinning</h3><p>De volgende uitdaging meldde zicht toen Lucinda Douglas LEFWIJF Empowers voorstelde. Daar moest ik wel even over nadenken. Wat had ik te vertellen? Durf ik me wel - nu - van bínnen ook bloot te stellen? In de periode van 2019 tot nu had ik een hele reis gemaakt dus ik had wel wat te vertellen.&nbsp;</p><p>Met mijn verhaal in LEFWIJF Empowers heb ik niks meer te verbergen want ik had me jaren geleden al van de buitenkant blootgesteld ook al was daar mijn beschermlaag van tatoeages. In het boek kon ik mezelf kwijt in mijn verhaal en dat kan een ander inspireren dat het ok is om je innerlijk meer te laten zien. Nu weet iedereen wie ik ben.</p><p>Ik mag vaststellen dat ik gegroeid ben. Ik kijk nog eens in die spiegel en ben het er zeer mee eens: <em>Je kunt meer dan je denkt!</em></p><p><em><br data-mce-bogus="1"></em></p><p><em>@ Quifaina Reina is moeder van twee prachtige dochters die beiden als puzzelstukjes haar leven compleet maken. Daarnaast is Quifaina de trotse mede-eigenaar van schoonmaakbedrijf From Zero Cleaning. <a data-mce-href="http://www.fromzerocleaning.nl" href="http://www.fromzerocleaning.nl" target="_blank" rel="noopener">fromzerocleaning.nl</a></em></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p>

Je kunt meer dan je denkt! - Quifaina Reina

LEFWIJF