Blog

<figure id="figure-5ell98v4ym6uinstd" class=""><img id="5ell98v4ym6uinstd" src="https://cdn.durable.co/blocks/25jj9aCjQkyiveJjMwJQkB39dKNkbTry34eUZEOSaNMAdgKbAliyfW2FLLBdoV7B.jpg" alt="Lefwijf Luc Schouten schrijft op lefwijf.nl" title="Lefwijf Luc Schouten schrijft op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/25jj9aCjQkyiveJjMwJQkB39dKNkbTry34eUZEOSaNMAdgKbAliyfW2FLLBdoV7B.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"><br></figure><p style="padding-left: 40px;" data-mce-style="padding-left: 40px;"><em>Aquarel van een kerk in Moskou. Mam en ik gingen na het plotselinge overlijden van mijn vader diverse jaren samen op reis. We maakten diverse rondreizen naar prachtige, verre oorden en ik hield van fotografie. In 1991 bezochten we Rusland, nét voor Gorbatsjov aan de macht kwam. Vandaag weet moeder niet meer dat ze daar is geweest, ook niet als ik haar de foto’s laat zien. De dementie heeft het geheugen van een bijzondere vrouw uitgeschakeld.&nbsp;</em></p><h2>Waar ben je, mam? - Luc Schouten</h2><p>In een relaxstoel waak ik naast mijn moeder van bijna 87, die ik overigens ook als lefwijf beschouw. Eerder zat ik nog in een zoomsessie met een aantal lefwijven. De nachtzuster belde of ik mijn moeder kan komen kalmeren. Mam is erg onrustig. Ze is zichtbaar in de war en denkt dat ze op zolder staat. Om de haverklap waarschuwt ze me hardop dat ik moet oppassen om niet achterover te vallen. ‘Straks val je nog van de trap!’ We zijn op cardiologie. Maar eigenlijk valt ze onder neurologie en geriatrie. De nachtzuster kan dit er in haar nachtdienst niet bij hebben.&nbsp;</p><h3>Gillende sirenes</h3><p>De afgelopen dagen ging het al mis. Meerdere incidenten vinden plaats waarbij mijn moeder valt. Twee keer gaat ze met de ambulance naar het ziekenhuis. De eerste keer nam ze gewoon de taxi weer naar huis. ‘Bel maar een taxi. Ik ga terug naar huis, ik blijf niet hier!’ De arts van de spoedeisende hulp heeft onvoldoende aanleiding om haar te houden. De tweede keer vind ik haar zelf en blijft ze in het ziekenhuis.&nbsp;</p><p>Nu heeft ze een klein infarct gehad. De CT-scan vertoont een bloedpropje. Uitval in haar rechterbeen. Het is voor ons beide een enerverende dag geweest, met gillende sirenes naar het Radboud Ziekenhuis, maar dat blijkt tevergeefs. We keren onverrichterzake terug naar ons regionaal ziekenhuis. Je zou denken dat het infarct en de consternatie haar hebben uitgeput. Niets is minder waar.</p><p>Overigens niet de eerste keer dat we hier zitten. In 2010 kreeg ze een tia, haar evenwicht was tijdelijk verstoord maar ze herstelde in drie dagen tijd en in 2014 viel ze van de trap en moest drie maanden revalideren na een hersenbloeding. In de tussentijd eist de dementie als een sluipmoordenaar haar tol, ze raakt steeds verder in de war.</p><h3>Het dementiebeest</h3><p>Mam dementeert al langere tijd. In haar eigen vertrouwde omgeving handhaaft ze zich nog prima. Op het eerste gezicht lijkt alles oké maar ze praat er steeds vaker naast. Vaak begint ze tegen mij over haar dochter te vertellen. &nbsp;Als ik haar dan vraag wie ik ben, kijkt ze me wat schaapachtig lachend en niet begrijpend aan. Ze deint op haar automatische piloot en vertrouwde ritmes. Het &nbsp;ziekenhuis ontregelt haar. Ze waant zich in haar eigen huis.</p><p>Inmiddels heeft de nachtzuster heel lief een relaxstoel voor me gescoord. Vanonder mijn oogleden sla ik moeder gade. In slowmotion betast ze haar hele bed en laat ze haar vingers traag over alle knoppen en langs alle kabels glijden. Ze kijkt met grote ogen. Ze begrijpt maar niet wat al die kabels in haar eigen huis doen, daar waar zij zich waant. We zijn al naar een rustigere kamer verhuisd. Voor mijn gevoel hebben we met al die verhuisbewegingen de hele gang wakker gemaakt.</p><h3>Ze glijdt steeds verder weg</h3><p>Ik probeer in haar huid te kruipen en vraag me verwoed af waar precies zij in de krochten van haar gedachten rondwaart. Is er iets waar ik op kan inhaken, zodat ik haar het vertrouwen kan geven dat zij zich mij naast haar weet. Gedwongen op een vreemde plek blijven is het laatste wat ze wil. We hebben het eindeloos besproken. ‘Ik ga in mijn eigen huis dood!’ riep ze steevast.&nbsp;</p><p>Als een klein kind houd ik haar hand vast en probeer haar te sussen en in slaap te krijgen. Zonder succes. Ik probeer me verwoed te herinneren hoe ik mijn kinderen suste als ze eng droomden. Dan kroop ik bij hen in bed en vielen ze in mijn armen in slaap nadat we samen een fantasieverhaaltje hadden bedacht. Zij mochten de ingrediënten bepalen, een prinses, een donker kasteel, een spook, ik verzon het verhaal. Bij mijn moeder werkt dit niet meer. Ze glijdt steeds verder weg in een eigen fantasiewereld, ver bij mij vandaan. Ik weet niet of het een fijne of bedreigende wereld voor haar is. Wist ik het maar, dan kon ik haar geruststellen. Ik krijg geen contact meer met haar.&nbsp;</p><h3>Mijn dappere strijder</h3><p>Zij die zich altijd groot en staande heeft weten te houden nadat ze op jonge leeftijd alleen kwam te staan. Wat deed ze dat goed! Nu voel ik me verdrietig en machteloos omdat haar precies datgene overkomt wat ze zo vreest. Ze blijft in mijn ogen een lefwijf, mijn lefwijf, een dappere strijder, ook nu het wellicht niet meer goed komt. Strijdbaar tot haar allerlaatste snik. </p><p><br></p><p><em>@ Waar het leven schuurt, groei je. Luc Schouten verbindt, verzorgt en focust. Is een overlever en leidt een team van global risk managers bij een internationaal informatietechnologiebedrijf. Aquarel door Luc Schouten.</em></p><p><br></p>

Waar ben je, mam? - Luc Schouten

<figure id="figure-0s2l3q4etm6t1rs8a"><img id="0s2l3q4etm6t1rs8a" src="https://cdn.durable.co/blocks/3a8chq9GU1lw4XvGIOuXi9jJJ0ipbALcj8gLuE3WGE77AECqB63YEtzoeYM1UOJU.jpg" alt="Lefwijf Helmi van Doorn schrijft op lefwijf.nl" title="Lefwijf Helmi van Doorn schrijft op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 35%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionX="50%" data-positionY="35%" data-fullWidth="false"/></figure><h2>Haar en mijn identiteit - Helmi van Doorn</h2><p>Mijn uiterlijk en mijn identiteit zijn met elkaar verstrengeld en soms voelt dat als een worsteling. Er zijn dagen dat ik vol vertrouwen in de spiegel kijk en dagen waarop ik me afvraag of wat ik zie wel klopt met hoe ik me voel. Wat betekent het om jezelf te zijn? Die vraag blijft in mijn hoofd rondspoken.</p><h3>Kaal en de illusie van ‘normaal’</h3><p>Kaal zijn als vrouw is niet ‘normaal’. Dat is in ieder geval wat de wereld om me heen me laat geloven. Mannen zonder haar? Prima. Maar een vrouw? Daar lijkt altijd iets van een verklaring voor nodig. Alsof het niet vanzelfsprekend kan zijn. Soms voel ik me krachtig in mijn kaalheid, alsof ik een statement maak zonder woorden. Op andere dagen verlang ik naar de veiligheid van een haarwerk, naar de illusie van ‘normaal’. Maar wat zegt dat over wie ik ben? Ben ik alleen mezelf als ik volledig naturel ben? Of ben ik juist diegene die speelt met uiterlijk, met rollen, met verwachtingen?</p><p>Haar is zoveel meer dan alleen uiterlijk. Het is een symbool, een expressie, een keuze – of soms juist het gebrek daaraan. Voor velen is haar een manier om hun identiteit te benadrukken: door een specifieke kleur, een bepaalde stijl, of het ritueel van verzorgen en veranderen.</p><p>Maar wat als je die keuze niet hebt? Betekent dat dat een deel van je identiteit wordt afgenomen, of juist dat je wordt uitgedaagd om identiteit op een andere manier te definiëren? Ik heb gemerkt dat mijn kaalheid mij niet minder vrouw maakt, net zo min als lang haar dat per definitie zou doen. Identiteit zit niet in lokken of het ontbreken daarvan, maar in de manier waarop je jezelf ziet en durft te zijn .</p><h3>Mijn twijfels</h3><p>Identiteit is geen vaststaand gegeven. Identiteit is flexibel, veranderlijk, afhankelijk van de dag, de situatie, de blik van een ander. Maar de wereld houdt van hokjes. Van definities. En ergens zit daar de vraag die blijft knagen: als ik zo worstel met mijn eigen beeld, met wat vrouw-zijn betekent, kan ik mezelf dan een lefwijf noemen?</p><p>Een lefwijf. Het klinkt krachtig, stoer, onbevreesd. Maar voel ik me zo? Moet ik me zo voelen om die titel te dragen? Of is het juist de erkenning van mijn eigen kwetsbaarheid, mijn twijfels en mijn voortdurende zoektocht, die me er een maakt? Misschien is een lefwijf niet per se iemand die zich altijd sterk voelt, maar iemand die durft te erkennen dat kracht en twijfel hand in hand gaan.&nbsp;</p><h3>Ik mag veranderen</h3><p>Voor mij voelt identiteit meer als iets dat uit verschillende lagen bestaat. Ik ben niet maar één ding, niet alleen ‘de vrouw zonder haar’ of ‘degene die zich sterk in haar werk voelt’. Ik ben een mix van alles wat ik heb meegemaakt, hoe ik me op dat moment voel en de rollen die ik speel in het leven. De ene dag voel ik me krachtig en onverschrokken, de andere dag juist klein en zoekend. En dat is oké. Ik hoef niet in één hokje te passen. Ik mag veranderen, ontdekken en mezelf steeds opnieuw vormgeven.</p><p>Misschien is een lefwijf &nbsp;iemand die zichzelf in alle vormen accepteert – de krachtige en de kwetsbare, de zelfverzekerde en de zoekende. Het echte lef zit in het omarmen van al die kanten, zonder in één hokje te hoeven passen. En die vrijheid maakt mij, maakt ons, een Lefwijf.</p><p><br></p><p><em>@ Helmi van Doorn is spreker en expert op het gebied van identiteit en vooroordelen. Vanuit haar persoonlijke ervaring en werk helpt zij individuen en organisaties inzicht te krijgen in hoe identiteit en onbewuste vooroordelen hen kunnen beïnvloeden en belemmeren. Door inspirerende lezingen en confronterende vragen daagt zij haar publiek uit om met een nieuwe blik naar zichzelf en hun omgeving te kijken. <a data-mce-href="http://www.helmivandoorn.nl" href="http://www.helmivandoorn.nl" target="_blank" rel="noopener">helmivandoorn.nl</a> &nbsp;&amp; <a data-mce-href="http://www.brandandevents.nl" href="http://www.brandandevents.nl" target="_blank" rel="noopener">brandsandevents.nl&nbsp;</a></em></p><p><br></p>

Haar en mijn identiteit - Helmi van Doorn

<figure id="figure-k8sqaymbkm6rp5yiu"><img id="k8sqaymbkm6rp5yiu" src="https://cdn.durable.co/blocks/33lIQzoAZHd8EAcaZsX16vD9JaOPQhIOzDz7xmY4dhoAY7Rs8ubT2uGpGUA3vrYF.jpg" alt="Lefwijf Shirley Serno blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Shirley Serno blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 50%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="50%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/33lIQzoAZHd8EAcaZsX16vD9JaOPQhIOzDz7xmY4dhoAY7Rs8ubT2uGpGUA3vrYF.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 50%;"></figure><h2>Waarom luister je niet meer naar mij? - Brief van Shirley Serno aan…</h2><p>Shirley… we moeten praten. Echt. De afgelopen weken zijn heel verwarrend voor mij geweest. Ik weet niet eens meer waar ik sta in jouw leven. De band die ik dacht met jou te hebben, lijkt aan diggelen. En ik? Ik voel me verloren, genegeerd.</p><p>Jarenlang waren we een geweldig team. Ik was er altijd om je te behoeden voor teleurstelling en pijn. Weet je nog die keer dat je werd uitgenodigd voor de regionale veldhockey try-outs? Je coach was trots op je, jij haalde de laatste ronde. Maar toen... toen fluisterde ik in je oor: "Doe maar rustig aan, straks worden je teamgenoten jaloers!" En jij luisterde. Opluchting! Je liet expres een paar passes mislukken. Missie geslaagd.</p><p>En weet je nog dat ene feestje op de middelbare school? Die leuke jongen met dat schattige accent en ietwat slonzige kleren? Je stond op het punt om hem te zoenen, maar Speedy Gonzales die ik ben was er op tijd bij: "Wat als je vriendinnen je uitlachen?”, vroeg ik jou. Dus je deed het niet. Weer missie geslaagd. Niemand lachte je uit. En hij heeft nooit geweten wat jij voor hem voelde.<br>Ik was erbij toen je zo graag stage wilde lopen in Zuid-Afrika, maar je docent het afraadde. Je was boos. Maar ik? Ik kon deze kans niet laten gaan een troostte jou: "Luister gewoon naar hem. Te veel gedoe, ver weg, alleen..." En jij? Jij gaf toe. Poeh, wat was ik opgelucht.</p><p>Mijn trouwe bondgenoot in dit alles was Angst. Wat konden wij goed samenwerken zeg! Wanneer jij dreigde iets te durven, klopte ik bij Angst aan en samen hielden we je lekker veilig en klein. Mijn motto: Geen verantwoordelijkheid, geen schuld. Lekker simpel!</p><p>Maar de laatste jaren is er iets veranderd. Je luistert steeds minder naar me. Ik heb kennisgemaakt met een nieuwe vriendin van je: Lef. Echt, wat een bemoeial! Dankzij haar ervaar je nog steeds Angst, maar je besluit er vaker overheen te stappen. Iets met jouw motto “Feel the fear and do it anyway”. Serieus, hoe dan?! Ik mis de nachten waarin we samen piekerden tot je niet meer wist waar je het zoeken moest.</p><p>Het wordt me gewoon te veel. Jij bent je eigen coachingpraktijk begonnen, je doet mee aan Lefwijf en ik maak kennis met andere kanten van jezelf: moed, durf, zelfvertrouwen. En het ergste? Je bent milder geworden. Bah. Waar is die oude Shirley die altijd veilig in haar comfortzone bleef?</p><p>Oh ja, ik zie het al: je hebt me niet meer zo nodig. Weet dat ik altijd het beste met je voor had, jou behoeden voor pijn en teleurstelling. Gelukkig neem jij het mij niet kwalijk. Sterker nog, jij omarmt mij en wat ik voor jou heb gedaan. Dank je. Wij komen elkaar vast weer tegen, maar nu is het mijn tijd om een stap achteruit te doen. Ik ben trots op je.</p><p>Groet,<br>Je Innerlijke Criticus</p><p><br></p><p><em>@ Shirley Serno is een cross cultural coach die op pragmatische wijze anderen begeleidt naar een leven met meer authenticiteit, kracht en moed. Zij gelooft in ‘Leren door te doen’, een goed ontbijt als onmisbare start van de dag en is voorstander van meer dankbaar zijn voor de kleine wonderen van het leven. <a data-mce-href="http://www.bateleurcoaching.com" href="http://www.bateleurcoaching.com" target="_blank" rel="noopener">bateleurcoaching.com﻿</a></em></p><p><br></p>

Waarom luister je niet meer naar mij? - Brief van Shirley Serno aan…

<figure id="figure-1ax32qitawm6p74izx"><img id="1ax32qitawm6p74izx" src="https://cdn.durable.co/blocks/374LiFKU8JPGIxTT1ew8zvrQHcTIwiGj5fAIiYOj3wrWEevzTT5XqVtZk0j2Wicf.jpg" alt="Lefwijf Bianca Hersov blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Bianca Hersov blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/374LiFKU8JPGIxTT1ew8zvrQHcTIwiGj5fAIiYOj3wrWEevzTT5XqVtZk0j2Wicf.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h2>Als rouw bij je komt wonen - Bianca Hersov</h2><p>Over mijn zoektocht naar zin in mijn leven - hoe geef ik zin aan alles na zoveel verlies? - sprak ik met Lucinda Douglas en zij stelde de podcast van haar met Patty Duijn voor.</p><p>Binnen ongelooflijk korte tijd kreeg ik te maken met een reeks zware verliezen. Mijn moeder, twee personeelsleden, een paar goede vrienden, mijn schoonmoeder… en toen… Chris. Mijn soulmate, de vader van mijn kinderen, mijn business partner, mijn man van 22 jaar samenzijn.</p><p>Ik ben eerlijk gezegd niet zo van de podcasts. Door mijn ADHD dwaal ik meestal na een paar minuten af. Maar ik heb iets gevonden dat wél werkt: ik ga wandelen terwijl ik luister. En zo kwam ik uiteindelijk uit bij een podcast van Patty, de Rouw Doula, van oktober 2023 uit de serie ‘De 100 Vrouwen van Marcel’.<br>Wat me raakte in Patty’s podcast was de zin: ‘Als verlies plotseling bij je komt wonen.’ &nbsp;Want zo voelde het precies.</p><h3>Verlies herschrijft je verhaal</h3><p>Toen Chris zo plotseling, zo tragisch overleed, was het niet alleen een leegte. Het was alsof een zorgvuldig aangelegde weg – de weg van onze toekomst – werd weggespoeld door een allesverwoestende tsunami. We hadden zoveel gepland. Onze weg was al vol mijlpalen, mooie momenten, avonturen en levensgebeurtenissen geweest maar we hadden nog zoveel plannen waar we zo naar uitkeken. En ineens was die toekomst er niet meer.</p><p>Het heeft tijd gekost om te zien hoe ik verder moest. Het leven kan voelen als een rivier die gewoon voorbij stroomt, de makkelijkste weg kiest. Maar zo ben ik niet. Zo wil ik niet leven.<br>Wat ik in deze periode heb geleerd, is dat het leven zich niet altijd laat plannen, hoe goed je ook voorbereid bent. Ik ben een fixer, een organisator, een controlefreak – maar sommige dingen laten zich simpelweg niet sturen. Toch betekent dat niet dat alles stopt. Verlies verandert je, herschrijft je verhaal maar sluit het boek niet.</p><h3>Opnieuw verbinding, opnieuw betekenis</h3><p>Ik kies ervoor om bewust stappen te zetten. Om opnieuw op te bouwen en te kijken naar wat de toekomst mag brengen. Rouwen hoort erbij: de pijn, het gemis, het worstelen met hoe het nu moet. Maar wat ik nu ook weet, is dat liefde niet eindigt maar meebeweegt. Ik draag Chris altijd met me mee, maar ik sta mezelf ook toe om opnieuw verbinding te maken, opnieuw betekenis te vinden.</p><p>En in die toekomst is nu ook Jasper. Een lieve, bijzondere man die mij hoort, die naast me staat, die me helpt om weer hoop te voelen. Hij duwt me niet vooruit, hij trekt me niet mee, maar hij is er. En dat alleen al maakt het verschil.</p><p>Misschien juist doordat Chris er niet meer is, kan ik dingen doen waarvan ik wist dat hij ze niet wilde doen. Veel met vrienden op pad gaan, bergwandelen, kooklessen volgen – echt dingen voor mezelf. Dingen die ik uitgesteld had of die hem niet interesseerden. En natuurlijk, hoe bijzonder is het om op mijn 50+ toch weer het onmogelijke te vinden: nieuwe liefde.</p><h3>Verlies verandert van vorm</h3><p>Maar wat ongelooflijk moeilijk blijft, is om niet te blijven hangen in spijt en berouw. Om niet te verzanden in alle ‘wat als’-gedachten. Om steeds vooruit te blijven kijken. En misschien nog wel het allermoeilijkste: wat als je op een punt komt waarop je je nieuwe leven wél geniet? Daar schuilt een schuldgevoel in dat ik nooit had verwacht. Alsof genieten verraad is. Alsof het betekent dat ik Chris minder mis.</p><p>Ook is het zwaar om mijn kinderen te zien rouwen. Hun verdriet stopt niet en zoals Patty in haar podcast zegt, het verandert alleen van vorm. En ik weet dat hun rouw steeds, net zo vers, weer zal terugkomen op de belangrijke momenten in hun leven – momenten waarop hun vader er had moeten zijn. Momenten waarop hij ongetwijfeld zó trots op hen zou zijn geweest. En ik zal er zijn om hen te steunen, maar ik kan dat ene, allesbepalende gemis nooit wegnemen.</p><h3>Een weg vooruit</h3><p>Chris was altijd heel duidelijk: je hebt maar één leven. Hij heeft dat leven volledig geleefd – zelfs als dat uiteindelijk zijn dood betekende. Hij zou gewild hebben dat ik ook lééf. Dat ik hem nooit vergeet, maar wél een weg vooruit vind.</p><p>En meer dan dat: omdat Chris er niet meer is, voel ik de verantwoordelijkheid om voor ons beiden te leven. Hij zou willen dat ik het meeste maak van mijn leven, dat ik geluk vind, dat ik lach, liefheb en leef.<br>En dat is precies wat ik doe. Stap voor stap, met Chris in mijn hart en Jasper naast me - en met een gezonde dosis lef. Ik leef.</p><p><br></p><p><em>@ Bianca Hersov-Lisman woont in Johannesburg (Zuid-Afrika) en zij is eigenaar van het <a data-mce-href="http://www.jhbccc.co.za" href="http://www.jhbccc.co.za" target="_blank" rel="noopener">Corporate Conference Centre </a>en het <a data-mce-href="http://www.gvgh.co.za" href="http://www.gvgh.co.za" target="_blank" rel="noopener">Glendower View Guest House</a> waar zij zich inspant voor unieke klantervaringen. De passie voor reizen, gastronomie, mensen, ondernemen en actieve sporten vormt haar drijvende kracht.</em></p>

Als rouw bij je komt wonen - Bianca Hersov

<figure id="figure-rnirhc77lm6q7gi4x"><img id="rnirhc77lm6q7gi4x" src="https://cdn.durable.co/blocks/23etU3QnQd9sypG8AOTwDRmVHSJGW0TQJCjVuvrR48DSpeHfHyLRz7Fres0oYzSZ.png" alt="Lefwijf Quifaina Reina blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Quifaina Reina blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 25%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="25%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/23etU3QnQd9sypG8AOTwDRmVHSJGW0TQJCjVuvrR48DSpeHfHyLRz7Fres0oYzSZ.png" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 25%;"></figure><h2>Mijn Lefwijven - Quifaina Reina</h2><p style="padding-left: 120px;" data-mce-style="padding-left: 120px;"><em>Quifaina's Notities over Lef &amp; Leven / deel 2/3</em></p><p><br>Wie inspireert jou? Iedereen wordt wel op een moment door iemand geïnspireerd. Je voelt een klik of je voelt je geraakt. Zo ken ik een aantal lefwijven - jong en oud - in mijn leven die mij stuk voor stuk gewild of ongewild hebben gevormd tot de persoon die ik vandaag ben. Laat ik deze lefwijven vandaag dan ook even in het zonnetje zetten met een klein eerbetoon.</p><h3><strong>Rosa Julia</strong><br></h3><p>Ik begin bij mijn oma Rosa Julia, de moeder van mijn moeder. Een geweldige topvrouw. Rosa Julia was een zorgzame vrouw die altijd liefde en affectie toonde. Je kon met haar lachen en als het moest, ook al wilde je het niet horen, zou ze je wel even vertellen wat ze van je dacht of je het er nu mee eens was of niet.</p><h3><strong>Ilse</strong><br></h3><p>Dan heb je Ilse mijn moeder. Zij heeft werkelijk alle kwaliteiten van Rosa Julia geërfd. Maar bij Ilse komen daar nog extra kwaliteiten bij. Ze heeft op jonge leeftijd moeten leren om voor haarzelf op te komen en zelfstandig te zijn. Dat moet ook als je negende kind uit een gezin van tien bent. En laat het ook nog zo zijn dat ze de sterkste kwaliteiten aan mij, haar dochter, heeft meegegeven.</p><h3><strong>Janayah&nbsp;</strong><br></h3><p>Mijn oudste dochter. Naast de kwaliteiten die ik aan haar doorgegeven heb, is zij een strijder, dat merk ik in alles dat ze doet. Janayah is met dertig weken door een keizersnee ter wereld gekomen. Een mini-lefwijf van 31 cm en van nog geen kilo. Ze heeft twee maanden moeten strijden om te overleven.&nbsp;</p><h3><strong>Jalicia</strong><br></h3><p>Mijn jongste dochter. Ook een strijder als haar zus want ook Jalicia kwam te vroeg ter wereld met 32 weken. En naast die kwaliteit is het een erg zorgzaam mensje dat altijd voor iedereen wil zorgen en altijd het goede en positieve in iedereen ziet.&nbsp;</p><h3><strong>Laura &amp; Loï</strong><br></h3><p>Laura heb ik op een heel andere manier leren kennen. De connectie die ik met haar heb, is dat ik over alle onwetende en misschien wel onverklaarbare dingen kan praten en me zo een stuk lichter kan voelen. En dat Laura ook de vrouw is die mij de geweldigste nichtje heeft gegeven: Loï. &nbsp;Loï is mijn zonnestraaltje die elke grijze dag opfleurt. Ook is ze mijn persoonlijke oppepper want hoe ik er ook uit zie of me voel, ‘Tante Quif ziet er altijd mooi uit.’</p><h3><strong>Lefwijf-sisters</strong><br></h3><p>En tot slot heb ik in mijn 35 jaar geweldige vrouwen mogen ontmoeten die op een of andere manier iets voor me hebben betekend. Op zowel privégebied als in een zakelijke omgeving. Dat doen ook mijn lefwijf-sisters van LEFWIJF Empowers en ook al heb ik de meeste nog niet persoonlijk ontmoet, zullen al onze verhalen ons toch zeker verbinden.&nbsp;</p><p><br></p><p><em>@ Quifaina Reina is moeder van twee prachtige dochters die beiden als puzzelstukjes haar leven compleet maken. Daarnaast is Quifaina de trotse mede-eigenaar van schoonmaakbedrijf From Zero Cleaning. <a data-mce-href="http://www.fromzerocleaning.nl" href="http://www.fromzerocleaning.nl" target="_blank" rel="noopener">fromzerocleaning.nl</a></em></p>

Mijn Lefwijven - Quifaina Reina

<figure id="figure-z5r4axnvnom6ouptid"><img id="z5r4axnvnom6ouptid" src="https://cdn.durable.co/blocks/1fXVYCuAsOcLk9wdrWBJdfh3rW4KdKH3zidLS72QArGgudx6pVFAlPGhB3MZJfzc.jpg" alt="Lefwijf Carola van Berckel blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Carola van Berckel blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined% 50%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined%" data-positiony="50%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/1fXVYCuAsOcLk9wdrWBJdfh3rW4KdKH3zidLS72QArGgudx6pVFAlPGhB3MZJfzc.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined% 50%;"></figure><h2>Victorie! Ik ken mezelf - Carola van Berckel</h2><p>Op een winterse dag met een dik pak sneeuw werd ik geboren met een ‘ophanging’. Mijn navelstreng zat vier keer om mijn nek heen en tijdens het naar buiten komen, kreeg ik het steeds benauwder, &nbsp;mijn gezicht werd blauw en ik stikte bijna. In paniek knipte de arts in mijn nek om mij weer adem te laten halen. Daardoor werd ik direct bij mijn ouders weggehaald om gehecht te worden. Een traumatische aankomst op aarde. </p><p>Inmiddels weet ik wat een enorme impact een geboortetrauma op je verdere leven kan hebben. Wat het mij direct opleverde is mijn tweede geboortenaam; Victoire, de overwinning. Daar heb ik mij vaak aan vast gehouden.</p><h3>Als trauma’s je belemmeren</h3><p>Des te ouder je wordt, des te meer trauma’s je oploopt. Die kennis verzamelde ik tijdens verschillende opleidingen en alles dat bijdroeg aan mijn persoonlijke groei. Een illustratie. Tijdens het meer zichtbaar worden van en met mijn bedrijven, merkte ik dat ik enorm uitstelgedrag begon te vertonen. Ik kreeg het benauwd en deed &nbsp;liever allerlei klusjes dan dat ik de tijd nam om werkelijk te luisteren naar mijn lichaam, naar mezelf. Dit leidde tot steeds meer onverklaarbare klachten in mijn lichaam.<br></p><p>De worsteling met mezelf ging in golven, soms wist ik mezelf te herpakken en soms lukte dat niet meer totdat ik op een gegeven moment zelfs ziek werd en ik ook weinig meer kon lopen… dan word je pas echt stil gelegd en kun je nauwelijks ontsnappen aan de chaos die in je hoofd zit. Na een aantal weken &nbsp;van frustratie en verdriet, begon ik tergend langzaam (voor mijn gevoel) aan het herstelproces van het weer verbinden met mezelf. Het luisteren naar mijn lichaam.&nbsp;</p><h3>Leven is leren</h3><p>Al ruim 35 jaar ben ik coach, word ik gecoacht en ben ik bezig met zelfontwikkeling. Dit zal mijn leven door blijven gaan omdat ik hongerig ben naar hoe het werkt in het menselijke brein, hoe de verbinding is tussen het brein en het lichaam en wat tools zijn om een leven te genieten en te leiden dat ook tot zegen van anderen mag zijn. En natuurlijk ook van mijzelf, maar dat kwam later.&nbsp;</p><p>De manier waarop ik geboren werd heeft ook nog veel voordelen gehad. Wanneer een baby een bijna-doodervaring heeft, wordt het een hoog sensitief kind. Nou dat was ik zeker, dat is ook de reden waarom ik mij zo goed op mijn omgeving kon afstemmen. Bij stemmingswisselingen in mijn omgeving, die ik nauwgezet waarneem, was mijn eerste reactie om direct mijzelf aan te passen om zo harmonie en vrede te creëren of die te herstellen. Die neiging zit ook nog steeds in mij, daar gedij ik het beste bij en naar mijn mening gedijen de meeste mensen daar het beste bij.</p><h3>De kracht van natuurlijke communicatie</h3><p>Dit heeft mij ook heel dicht bij de natuur en bij de dieren gebracht. Bij dieren voelde ik mij vaak meer begrepen, geaccepteerd en veilig. Méér dan dat ik dat bij de mensen in mijn omgeving had.&nbsp;<br>De onveiligheid die voor mij al bestond wanneer er een soort gemoedsverandering bij de ander was, of wanneer er onrust was in mijn omgeving, die ervaarde ik niet bij de dieren. Zij namen mij zoals ik was en gaven ook in heldere, directe communicatie aan wanneer ik zelf over de schreef ging. Dat kon ik gelukkig goed zien, dat hun communicatie eigenlijk altijd een reflectie was van wat er in mij gaande was en waar ik eigenlijk probeerde van weg te komen. Voor hun was dat al onveilig, want ik was niet congruent, niet hetzelfde van binnen als van buiten.</p><p>In de natuur en bij de dieren - met name bij paarden - ervaarde ik een directe feedback over wat er in mij gebeurde. Bij het paard voelde ik mij veilig en begrepen en leerde ik ook mijzelf steeds meer begrijpen. Veel meer in de rust te komen en mijzelf te accepteren zoals ik ben.</p><h3>De grens</h3><p>Bij de paarden zijn en samen met hun zijn doe ik nog steeds en de lessen die ze mij leren zijn zo eerlijk, zo oprecht en zo zonder oordeel, dat het voor mij ook makkelijk is om te accepteren wie ik ben met al mijn eigenaardigheden, mijn eigenheid en mijn gevoeligheid. Zo dankbaar ben ik dat ik in de natuur mezelf weer heb kunnen vinden.&nbsp;</p><p>Lang heb ik geleefd achter een masker, als een soort kameleon, om te pogen het de ander naar de zin te maken. Voor een groot gedeelte zit anderen helpen in mijn bloed, maar… wat ik enorm aangepakt heb, is dat er grenzen zijn die ik niet meer overga. Grenzen herkennen en je er aan houden, dat geeft lucht om te ademen. En leren doe je elke dag.</p><p><br></p><p><em>@ Carola van Berckel is een gepassioneerde coach met meer dan twintig jaar ervaring in het bedrijfsleven, waar zij haar expertise heeft opgebouwd in transformatieprocessen, leiderschap en teamontwikkeling. <a data-mce-href="http://www.liferesultscoach.nl" href="http://www.liferesultscoach.nl" target="_blank" rel="noopener">liferesultscoach.nl</a></em></p><p><br></p><p><br></p>

Victorie! Ik ken mezelf - Carola van Berckel

LEFWIJF

Ben jij een Lefwijf en schrijf je mee aan het boek LEFWIJF Empowers? Vergroot jouw zichtbaarheid en expertise met jouw deelname. Een initiatief van Lucinda Douglas.