Blog

<figure id="figure-umsghcrq2am692pyao"><img id="umsghcrq2am692pyao" src="https://cdn.durable.co/blocks/fCF7ret8WjTDG6e8JgW3mTZWq2NMNE1I0nHFO0bx5o1s5OwzKN3VdsTximeL7h1w.jpg" alt="Lefwijf Sylvie Brown blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Sylvie Brown blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 25%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="25%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/fCF7ret8WjTDG6e8JgW3mTZWq2NMNE1I0nHFO0bx5o1s5OwzKN3VdsTximeL7h1w.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 25%;"></figure><h2>De verloren jaren - Sylvie Brown</h2><p>Het begon op een hete zomerdag in augustus 1973, toen ik geboren werd in het Sint-Augustinus ziekenhuis in Wilrijk. Mijn moeder was alleen, mijn vader was nergens te bekennen. Toen begreep ik dat nog niet maar naarmate ik ouder werd, werd zijn afwezigheid steeds duidelijker.</p><p>Tijdens mijn kindertijd en schooljaren vroeg ik me vaak af waar mijn vader was. Mijn moeder was altijd eerlijk tegen me: hij wilde geen kinderen. Toen hij hoorde dat mijn moeder zwanger was, keerde hij terug naar zijn geboorteland Amerika. Zijn keuze had een diepe impact op mijn jeugd. Ondanks dat ik een gelukkige band had met mijn moeder, bleef het gemis van een vaderfiguur aan me knagen.</p><p>Toen ik dertien was, stond mijn wereld plotseling op zijn kop. Mijn vader stond onverwacht voor de deur, na twaalf jaar stilte. Hij zei: ‘Hi sweetheart, I am your father.’ Het was alsof ik bevroren was. Ik wist niet wat te doen en smeet de deur dicht. Het voelde niet als een hereniging, maar eerder als een inbraak in mijn veilige wereld.</p><h3>Zijn commando’s</h3><p>Na zijn onaangekondigde terugkeer probeerde hij een plek in mijn leven te vinden. Voor mijn moeder betekende zijn komst een heropleving van oude gevoelens. Zij gaf hem een kans en een jaar later trouwden ze. Ik vertrouwde hem niet en voelde dat hij zichzelf moest bewijzen. Maar ik was nog jong en hoopte ergens dat hij zou veranderen.</p><p>Helaas bleek hij niet de vader te zijn waar ik op had gehoopt. Hij was geen liefdevolle mentor of steunpilaar, maar iemand die alles naar zijn hand wilde zetten. Hij was een ex-drill sergeant en dat was precies hoe hij zich thuis gedroeg. Zijn commando’s bepaalden ons dagelijks leven. Ik was pas dertien, maar moest koken, wassen, strijken - alsof ik een volwassene was.</p><p>Mijn moeder, verblind door haar gevoelens voor hem, heeft veel opgeofferd. Ze heeft zelfs zijn trouwring betaald, achteraf gezien een pijnlijke metafoor voor de scheve balans in hun relatie. Ze was altijd degene die meer gaf dan ze terugkreeg. Jaren later besefte ze pas hoeveel ze had ingeleverd, terwijl hij altijd zijn eigen belangen vooropstelde.</p><p>En ik? Ik leerde mijn vader kennen, maar niet zoals ik gehoopt had. Hij was er fysiek maar emotioneel bleef hij op afstand. De momenten dat hij er echt had moeten zijn - mijn huwelijk, de geboorte van mijn kinderen - koos hij ervoor om toeschouwer te blijven in plaats van deelnemer. Zijn bijdrage bleef beperkt tot een cadeau, niets meer. Het voelde alsof ik, zelfs als volwassene, opnieuw werd afgewezen.</p><h3>De rollen omgekeerd</h3><p>De ironie is dat de rollen nu volledig zijn omgedraaid. Mijn vader is nu hulpbehoevend. Na herseninfarcten, een hersenbloeding en een openhartoperatie woont hij in een rusthuis, afhankelijk van anderen. Ondanks alles wat er is gebeurd, ben ik er wél voor hem.</p><p>Ik kies ervoor om niet zoals hij te zijn. Waar hij koos voor afwezigheid, kies ik voor aanwezigheid. Waar hij afstand hield, kies ik voor zorg. Niet omdat het moet, maar omdat ik weet dat liefde - zelfs als die niet perfect is - waarde heeft.</p><h3>Bezinning</h3><p>De verloren jaren met mijn vader hebben diepe sporen achtergelaten. Hij heeft zoveel gemist, en ik ook. Hij heeft nooit geleerd hoe het is om écht een vader te zijn en ik heb nooit een echte vaderfiguur gehad. Wat ik wel heb geleerd, is hoe belangrijk het is om er wél te zijn, voor de mensen die je liefhebt.</p><p>Gelukkig bracht het leven mij Danny, mijn man, met wie ik al bijna dertig jaar samen ben. Hij gaf me de stabiliteit en liefde die ik altijd gemist had. Dankzij hem heb ik geleerd wat een echte partner en vader kan doen. Mijn vader en ik hebben intussen onze tijd samen grotendeels verwonnen en in mijn eigen gezin heb ik gevonden wat ik altijd zocht: onvoorwaardelijke liefde, aanwezigheid en steun.<br>Geen verloren jaren in mijn huidige leven. Dít zijn de jaren die ik koester.</p><p><br></p><p><em>Lefwijf Sylvie Brown is een enthousiaste ondernemer en coach die anderen inspireert om met vertrouwen hun eigen weg te bewandelen tot een authentiek en vervuld leven. Altijd met een vleugje synchroniciteit. <a data-mce-href="https://www.gennesareth.be/" href="https://www.gennesareth.be/" target="_blank" data-mce-selected="inline-boundary">gennesareth.be</a></em></p><p><br></p>

De verloren jaren - Sylvie Brown

<figure id="figure-57zf90mlxfm67nh3l4"><img id="57zf90mlxfm67nh3l4" src="https://cdn.durable.co/blocks/bJk5bGf6VLUCOFxg0B66qCCSumU4u7isFq0IMaBGyeMiN7D1sox3X618J63zF7Pn.jpg" alt="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 70%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="70%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/bJk5bGf6VLUCOFxg0B66qCCSumU4u7isFq0IMaBGyeMiN7D1sox3X618J63zF7Pn.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 70%;"></figure><p style="padding-left: 160px;" data-mce-style="padding-left: 160px;"><em>Een struisvogel wonend op los zand</em><br><em>Lengt zijn nek als een prins van het land</em><br><em>Soms is hij erg koppig</em><br><em>Gedraagt zich heel bokkig</em><br><em>Dan steekt hij zijn kop diep in het zand</em></p><p style="padding-left: 320px;" data-mce-style="padding-left: 320px;"><em>Aquarellen en limerick van Luc Schouten</em></p><h2>Vleugels die zacht over mijn moeder glijden - Luc Schouten</h2><p>Vroege ochtend, koffie met mijn lief aan de keukentafel. Laptop gaat open om de werkdag langzaam op te starten en ik kijk nogmaals naar de aquarelletjes die ik het afgelopen weekend heb gecreëerd. Sinds ik besloten heb aan Lefwijf mee te doen, speel ik met de gedachte om tóch dat boek te creëren, of moet ik zeggen: boeken. Nadat ik het verhaal het Lefwijf Empowers boek heb geschreven, &nbsp;blijft het bij mij kriebelen en daar heb ik ondertussen gehoor aan gegeven.&nbsp;</p><h3>De bodem</h3><p>Inmiddels heb ik mijn gehéle verhaal opgeschreven, het verhaal dat voorafgaat aan mijn verhaal in Lefwijf Empowers. Het is het zwarte <em>rock bottom</em> verhaal, een verhaal van tien jaar buikpijn voordat ik die vreselijke ontdekking deed. Het avontuur dat voor mij uiteindelijk de deur opende om te leren wat ik in mijn puberteit nog niet had geleerd. Een zegen!<br>Ik heb het verhaal aan onze Lefwijf-redacteur laten lezen, een hobbel die ik na enige twijfel toch heb genomen. Ik kreeg een paar goede aanwijzingen om nog enkele andere gezichtspunten aan het verhaal toe te voegen, wat ik inmiddels heb gedaan. Mijn legacy als verhaal staat als een huis.&nbsp;</p><h3>De legacy. Schrijven is verwerken</h3><p>Waarom heb ik dat<em> rock bottom</em> verhaal toch opgeschreven? Ik wilde het hele verhaal in eerste instantie helemaal niet meer opschrijven. Al die jaren riep ik: ‘Ik moet er maar eens een boek over schrijven.’ &nbsp;Maar ik zag er steeds tegenop om de negatieve emotie opnieuw te doorleven. Ik kon het niet en wilde het niet.&nbsp;</p><p>Nu was er wel momentum. Ik rolde van de ene herinnering naar de andere. Vrienden hielpen mij ver weg gestopte herinneringen naar boven te halen. Binnen een tijdspanne van twee weken had ik alles weer scherp op mijn netvlies en het schrijven ging vervolgens heel snel. Ik heb er de laatste tijd veel over nagedacht en voel het als een verwerkingsproces. Dit is iets moois dat uit alle ellende is voort gekomen.</p><p>Voor mijn kinderen zal het later een naslagwerk vormen. Het is een belangrijke fase in hun leven geweest waarin zij gevormd zijn door de gebeurtenissen. De kinderen waren pas anderhalf en drieënhalf jaar oud toen ik de echtelijke woning verliet. Een kwetsbare leeftijd en ze zullen zich veel gebeurtenissen niet meer kunnen herinneren. Mijn legacy zal hen daar bij helpen. Ondanks dat de legacy leest als een spannende thriller, zal ik hem niet publiceren omdat het mensen zal kwetsen.&nbsp;</p><h3>Onstaan van een verhaaltjesboek</h3><p>Tegelijkertijd kwam ook mijn plannetje weer boven drijven om een verhaaltjesboek te schrijven. In de tijd dat ik Loosdrecht aan een stille plas woonde, zag ik iedere dag fantastische dieren in mijn tuin die allerlei avonturen beleefden. De verhaaltjes vormde ik als vanzelf in mijn gedachten en ik wilde maar wat graag de bijbehorende plaatjes in een aquarel vastleggen.&nbsp;</p><p>Het kwam er nooit van. Geen tijd, geduld en aandacht. Twee kleine kinderen onder mijn vleugels, fulltime baan, een groot huis en tuin dat ik in mijn eentje bijhield, de tijd verdampte in mijn handen. In het Lefwijf-proces heb ik uiteindelijk toch alles kunnen verwezenlijken en heb ik het gebundeld in een mooi prentenboek. Het lijkt wel of er met mijn deelname aan Lefwijf een kurk van mijn fles is geplopt en de geest er uit is ontsnapt.&nbsp;</p><p>Ik laat het hier niet bij. Ik heb met mijn moeder na het overlijden van mijn vader veel prachtige verre reizen gemaakt naar oorden waar ik in enkele gevallen nu niet eens meer naar toe zou durven, zoals Rusland, China, Israel, Turkije, Indonesië en Thailand. Inmiddels zet ik de mooiste plaatjes in een aquarel om en zal ik ze te zijner tijd bundelen in een volgend album.&nbsp;</p><h3>Lefwijfvleugels en mantelzorg</h3><p>Mijn moeder weet zich veel niet meer te herinneren. Van sommige landen weet ze niet meer dat ze er is geweest, zelfs niet als ik haar de fotoalbums toon. Ze dementeert en het gaat heel snel. Ze woont weliswaar nog zelfstandig en alleen, maar ik zie haar op de glijbaan hard naar beneden suizen. Ze woont meer dan tweehonderd kilometer bij mij vandaan. Mantelzorg voor mij als enig kind op grote afstand is geen optie en ik ben aangewezen op professionele hulp. Mijn moeder klampt zich aan mij vast.&nbsp;</p><p>Ik heb een plannetje bedacht. Ooit zag ik hoe een vader van mijn vriendin zijn kleinkinderen wekelijks een paar briefkaartjes per post stuurde, met daarop levensbeschouwende teksten. Hij stelde simpele vragen of citeerde een interessant nieuwsberichtje waarmee hij zijn kleinkinderen prikkelde. Ik vond het briljant! ‘Weet jij hoe de lamp kan branden? Waarom is er oorlog in dat land? Hoe werkt zwaartekracht?’&nbsp;</p><h3>Aandacht op afstand</h3><p>Dit ga ik bij mijn moeder doen! Ze gaf me laatst een stapel lege ansichtkaarten mee. Ze had veel moeite gedaan om bij iedere kaart de passende envelop te zoeken. Of ik daar wat mee kon? Ja hoor mam. Ik stuur sinds kort mijn moeder iedere paar dagen één van haar kaartjes met daarin een zelfgemaakt mini-aquarelletje waarvoor ik een bijpassend gedichtje heb bedacht.<br></p><p>Zoals een verhaaltje over een koppige struisvogel die zijn kop in het zand steekt en met de vraag of zij ook wel eens koppig is. Mij moeder belt me blij op en vertelt dat ze post heeft gekregen. Ze is verheugd over de aquarelletjes. Zo tover ik af en toe een glimlach op haar gezicht. Mijn vorm van mantelzorg op afstand.</p><p><br></p><p><em>@ Waar het leven schuurt, groei je. Luc Schouten verbindt, verzorgt en focust. Is een overlever en leidt een team van global risk managers bij een internationaal informatietechnologiebedrijf.</em></p><figure id="figure-uro12wd9pfm67pazwb"><img id="uro12wd9pfm67pazwb" src="https://cdn.durable.co/blocks/2JWDNyxmopZpMRdMTSeGvXEwe4r4OaurymKeS1QcV2iqXDP4oXNzwJNlvYvlej3Y.jpg" alt="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 50%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionX="50%" data-positionY="50%" data-fullWidth="false"/></figure><figure id="figure-fu4clj2wfm67p9zf8"><img id="fu4clj2wfm67p9zf8" src="https://cdn.durable.co/blocks/156Vsp1I2fYom0WdpKle7YR5lFeMe3R0118Dphpg6qJbTfhcsaP1JT8RCIoE6YSc.jpg" alt="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 65%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="65%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/156Vsp1I2fYom0WdpKle7YR5lFeMe3R0118Dphpg6qJbTfhcsaP1JT8RCIoE6YSc.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 65%;"></figure><figure id="figure-2hjv8740wam67p4ykr" class=""><img id="2hjv8740wam67p4ykr" src="https://cdn.durable.co/blocks/1brhBbkBpU03a16ydcp8usBMpRsQr6dpQbYrgX9XTq0HyKL94C3nYmkMKfC6A1oY.jpg" alt="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 55%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="55%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/1brhBbkBpU03a16ydcp8usBMpRsQr6dpQbYrgX9XTq0HyKL94C3nYmkMKfC6A1oY.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 55%;"></figure>

Vleugels die zacht over mijn moeder glijden - Luc Schouten

<figure id="figure-yio6p9mi8m667b2dd"><img id="yio6p9mi8m667b2dd" src="https://cdn.durable.co/blocks/374LiFKU8JPGIxTT1ew8zvrQHcTIwiGj5fAIiYOj3wrWEevzTT5XqVtZk0j2Wicf.jpg" alt="Lefwijf Bianca Hersov-Lisman blogt op Lefwijf.nl" title="Lefwijf Bianca Hersov-Lisman blogt op Lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 50%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="50%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/374LiFKU8JPGIxTT1ew8zvrQHcTIwiGj5fAIiYOj3wrWEevzTT5XqVtZk0j2Wicf.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 50%;"></figure><h2>Lef, ondernemen en... ik - Bianca Hersov</h2><p>Wat mij opvalt, is dat lef hebben vaak als een mannelijke eigenschap wordt gezien, terwijl kwetsbaarheid eerder wordt toegeschreven aan vrouwen. Maar in ondernemerschap is lef essentieel. Het Engelse gezegde vat het prachtig samen:‘Courage is to start something knowing you might fail.’ Persoonlijk heb ik niet zo’n moeite met het tonen van lef.&nbsp;</p><p>Overigens beschouw ik lef als meer dan moed. Het is een mix van passie, doorzettingsvermogen, flexibiliteit en visie. Deze combinatie stelt je in staat risico’s te nemen, obstakels te overwinnen en nieuwe wegen in te slaan.</p><h3>Lef als rode draad</h3><p>Lef is een rode draad in mijn persoonlijke en professionele leven. Op mijn 22ste verhuisde ik van Nederland naar Zuid-Afrika; een beslissing vol onzekerheden, maar ik werd gedreven door een innerlijke drang naar avontuur en groei. Het opbouwen van een carrière in een vreemd land, zonder netwerk, vroeg om lef. Later moest ik dit opnieuw aanspreken toen ik mijn succesvolle carrière in de financiële sector achter me liet om mijn eigen bedrijven te starten.</p><p>Voor veel vrouwen is lef echter niet vanzelfsprekend. Meisjes worden vaak ontmoedigd om risicovolle of uitdagende dingen te doen. Denk aan jurkjes die klimmen bemoeilijken of de opvatting dat schieten, vissen of hutten bouwen jongensachtig is.Deze sociale normen kunnen ervoor zorgen dat vrouwen hun lef kwijtraken.</p><h3>Lef ontwikkelen door actie</h3><p>Zelf heb ik dit ook ervaren, maar het waren juist de momenten waarin ik tegen de stroom inging die mij het meeste brachten. Mijn passie voor avontuursporten – snowboarden, duiken, paragliden en parachutespringen – heeft me geleerd risico’s te nemen. Deze ervaringen gaven me het vertrouwen om in mijn werk ook risico’s te durven nemen.<br>Lef kun je echter altijd opnieuw ontdekken. Het vraagt bewustzijn en actie. Stel jezelf eens de vraag: hoe krijg ik mijn lef terug? Kun je falen zien als een stap vooruit, als een waardevolle les? </p><p>Kwetsbaarheid én lef zijn krachtige eigenschappen. Als je beide kunt omarmen, ben je in staat om niet alleen jezelf te verrijken, maar ook anderen te inspireren.<br>Wees niet bang om risico’s te nemen. Jouw lef maakt verschil voor jezelf en voor de wereld om je heen. Als jij geniet van jouw lef en het verschil dat je maakt, genieten anderen mee.</p><p><br></p><p><em>Bianca Hersov-Lisman woont in Johannesburg (Zuid-Afrika) en zij is eigenaar van het <a data-mce-href="http://www.jhbccc.co.za/" href="http://www.jhbccc.co.za/" target="_blank" rel="noopener">Corporate Conference Centre</a> en het <a data-mce-href="http://www.gvgh.co.za" href="http://www.gvgh.co.za" target="_blank" rel="noopener">Glendower View Guest House </a>waar zij zich inspant voor unieke klantervaringen. De passie voor reizen, gastronomie, mensen, ondernemen en actieve sporten vormt haar drijvende kracht. </em></p>

Lef, ondernemen en... ik - Bianca Hersov

<figure id="figure-dex8siaxv9m5w7demr"><img id="dex8siaxv9m5w7demr" src="https://cdn.durable.co/blocks/261sLjPBoN9Ypeut3HJVEBFqfrzeYuEpaTO34Oc9408d3Q6G6qMCRPanumsmh5yW.jpg" alt="Lefwijf Judith Donkers blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Judith Donkers blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 15%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="15%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/261sLjPBoN9Ypeut3HJVEBFqfrzeYuEpaTO34Oc9408d3Q6G6qMCRPanumsmh5yW.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 15%;"></figure><h2>Flamenco, Miss Piggy &amp; podiumvrees - Judith Donkers</h2><p>Een paar jaar geleden had ik het&nbsp;geweldige idee om Flamenco-les te nemen. Ik hou van dansen, bewegen en van de Spaanse muziek en cultuur. Gelukkig kwam ik in mijn woonplaats in een geweldig leuke (vrouwen)groep terecht, waar techniek en plezier hand in hand gingen. Met een geweldige juf, die ons niet per se tot de grootste Flamenca’s wilde kneden maar vooral ging voor lef, trots en performance.&nbsp;</p><h3>Olé! Maar mijn spiegelbeeld zei nee</h3><p>De palma’s (handklappen) gingen me prima af; ritmevast ben ik wel. Maar dat voetenwerk, de choreografie en het er dan ook nog een beetje leuk uit laten zien voor een immense spiegel… oehfff, confronterend. Het voetenwerk is namelijk na één seizoen al serieus complex. Mijn binnenste ik had ontzettend veel plezier tijdens de lessen en het oefenen. Mijn spiegelbeeld daarentegen overtuigde me nog voor geen meter.</p><h3>Miss Piggy wil gezien worden</h3><p>Docente Mirjam bracht ons als inspirerende metafoor haar liefde voor Miss Piggy bij: ‘Ik heb geen probleem; ik ben geweldig en daar laat ik jullie van meegenieten. Kijk naar mij! Ik sta hier te stralen voor jou’. Mijn innerlijke Miss Piggy had nog wat te overwinnen; zoveel was duidelijk. Ik dééd wel Flamenco, maar ik durfde er niet echt voor te gaan. Alle concentratie legde ik op techniek, passen, tellen. Terwijl de kern zit in ‘er gaan staan’, uitstraling, houding aannemen en overtuiging laten zien. Beetje smokkelen mag best, maar blijf je publiek geven: ‘kijk naar mij!’</p><h3>Remmende stemmetjes</h3><p>Aan het eind van het eerste jaar kwam de vraag of we als groep aan de eindpresentaties van de dansschool wilden meedoen, in een theater. Ik had uiteraard een goede smoes en ook niet één seconde serieus overwogen om daar te gaan staan. Ik. Ga. Dat. Niet. Doen. &nbsp; &nbsp;</p><p>Reuzetrots was ik op hen die dat wél deden. Ik zag ze stralen, groeien en genieten als het gaat om ‘je plaats innemen’. Waarom durfde ik dat niet? Het moest natuurlijk eerst mooi, goed, bijna perfect of tenminste acceptabel zijn qua resultaat. En die focus op het resultaat, die belemmerde me enorm om te genieten van het proces en van het doen. Mijn innerlijke Miss Piggy werd geremd door stemmetjes ‘het ziet er niet uit’, ‘je doet het niet goed genoeg’. Ofwel: Ga daar nou maar niet mee lopen showen. Je maakt jezelf belachelijk.</p><h3>Podiumvrees</h3><p>Ergens hunkert mijn innerlijke Miss Piggy om gezien te worden. Maar oh, wat heeft ze een podiumvrees. Over de lijnen van de inhoud is alles oké maar mijn eigenste kale kleine ikje… die bescherm ik liever dat dat ik haar laat zien. Vroeger zei ik wel eens ‘Laat me over een half uur in het Spaans tegen 2.000 man iets vertellen over mijn werk en ik fix het. Maar vraag me niet tegen vijf mensen hier in de kamer in tien minuten mezelf te presenteren’. Ik werd vervolgens meestal meewarig aangekeken. Dat er voor mij een verschil was in de zakelijke performance - veilig, inhoud, een rol - en de privémodus - kwetsbaar en klein - werd niet gezien en werd ook onvoorstelbaar genoemd. Tja, mijn Miss Piggy speelt soms spelletjes met mij.</p><h3>Rolmodel</h3><p>Ondertussen ben ik er wél van overtuigd dat pas als je jouw hele wezen omarmt, je echt kunt stralen. Het perfecte van het imperfecte laten zien, als kracht. In dat opzicht is Miss Piggy absoluut het ultieme LEFWIJF: Een rolmodel voor alles wat wij als girlpower omarmen. Alle blogs hier op de website en alle verhalen in de LEFWIJF-boeken zijn het levende bewijs dat het delen van je onzekerheden helpt om je hele zelf te laten zien. Op papier durf ik dat al wel!</p><p><br></p><p><em> @ Energiek, bevlogen en tikkie onconventioneel... lefwijf Judith Donkers (1971) doet het op háár manier en altijd vol overtuiging. Met een authentieke leiderschapsstijl bouwt zij krachtige teams waar werkplezier en resultaat leveren samengaan.</em></p><p><br></p>

Flamenco, Miss Piggy & podiumvrees - Judith Donkers

<figure id="figure-ysi4rk01h2m5pefx34" class=""><img id="ysi4rk01h2m5pefx34" src="https://cdn.durable.co/blocks/20FO69H20s4cZqJ1LNW1yZLarjkxbnTR15RX4LiZWQnh4o4Sik89qKgqEjOjWlC8.jpg" alt="Blog van lefwijf Peggy Sanchi op lefwijf.nl" title="Blog van lefwijf Peggy Sanchi op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/20FO69H20s4cZqJ1LNW1yZLarjkxbnTR15RX4LiZWQnh4o4Sik89qKgqEjOjWlC8.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h2>Ben jij ook ambivert? - Peggy Senchi</h2><p>Ook al kom ik uit een gezin van dertien kinderen, ken ik zeker gevoelens van eenzaamheid. Als klein kind kwam ik naar Nederland en woonde bij een familielid - zonder mijn eigen broers en zussen - in een grote familie. Ondanks dat ik fysiek niet alleen was, voelde ik me vaak eenzaam. Die ervaring heeft me gevormd, maar het heeft ook iets belangrijks duidelijk gemaakt: eenzaamheid gaat niet over het aantal mensen om je heen, maar over het gevoel van verbinding - of het gebrek daaraan.</p><p>Je kunt omringd zijn door familie, vrienden of collega's maar als die interacties oppervlakkig blijven of niet resoneren met wie jij bent, voel je je alsnog alleen. Dat heb ik vaak gevoeld, vooral in mijn jongere jaren. Ik paste me aan, zette een glimlach op maar vanbinnen voelde ik me niet altijd gezien.</p><h3>Wie ben ik écht?</h3><p>Pas veel later dringt het tot me door waar dat vandaan komt. Ik kende mezelf niet echt. Wie ben ik werkelijk? Wat drijft mij? Wat maakt dat ik me goed voel? Dat inzicht brengt me bij een belangrijk punt: verbinding begint altijd bij jezelf. Pas wanneer je echt weet wie je bent en wat je nodig hebt, kun je die diepere verbinding met anderen aangaan. Waar voel jij je oprecht goed bij? Welke mensen vullen jouw energie aan in plaats van deze weg te nemen? Zodra je daar helderheid over hebt, wordt het makkelijker om keuzes te maken die dichter bij jezelf staan.&nbsp;</p><p>Sterker nog… als jij zelf niet goed weet wie je bent, laat je onbewust anderen bepalen wie jij zou moeten zijn. Je wordt dan meegesleurd door de verwachtingen van anderen in plaats van trouw te blijven aan jezelf en zelf de regie te nemen.</p><h3>Ik ben ambivert&nbsp;</h3><p>Ik ontdekte dat ik een ambivert ben - iemand die zich bevindt tussen introvert en extravert. Dat betekent dat ik kan genieten van drukte en contact maar dat ik me op andere momenten terugtrek om op te laden. In gezelschap kan ik soms energie verliezen, dan verlang ik naar rust, stilte en tijd voor mezelf.&nbsp;<br>Toch merk ik dat ik helemaal opbloei wanneer ik omringd ben door de juiste mensen. Mensen die me begrijpen, waarmee ik diepgaande gesprekken kan voeren of waarmee ik gewoon in stilte kan zijn zonder dat het ongemakkelijk voelt. Dan ben ik enthousiast, sociaal en voel ik me opgeladen na afloop. Dat is de ambivert in mij.</p><h3>De kracht van echte verbinding</h3><p>Voor mij is de kracht van verbinding essentieel - met anderen maar ook met mezelf. Ik geloof dat je pas echt tot bloei komt als je doet waar je voor geboren bent, wanneer je in je kracht staat en je omringd bent met mensen die je steunen en inspireren. Dat is een belangrijke les die ik heb geleerd in mijn persoonlijke en professionele leven.</p><p>Als coach zie ik het keer op keer gebeuren: mensen die zich niet gezien of gehoord voelen, raken uitgeput. Maar zodra er ruimte komt voor wie ze werkelijk zijn - zonder maskers, zonder ‘doen alsof’ - begint er iets te veranderen. Ze voelen zich weer verbonden, energiek en groeien naar de beste versie van zichzelf.</p><h3>Verbinding begint bij jezelf</h3><p>Verbinding is altijd mogelijk en het is nooit te laat om nieuwe relaties aan te gaan of oude verbindingen nieuw leven in te blazen. Maar misschien begint de mooiste verbinding wel met jezelf. Ontdekken wie je bent, wat je nodig hebt en wat jou gelukkig maakt. Dat kan een mooi cadeau zijn dat je jezelf geeft in 2025. Ik wens je een jaar vol betekenisvolle verbindingen. En vergeet niet: de belangrijkste verbinding is die met jezelf.</p><p><br data-mce-bogus="1"></p><p><em>@ Peggy Senchi's doel is om (jonge) mensen te begeleiden die worstelen met vragen over hun identiteit, keuzes en balans. Vanuit haar persoonlijke verhaal en levenservaring helpt zij hen inzichten te krijgen die zij zelf pas later in haar leven heeft ontdekt. Door praktische oefeningen en krachtige gesprekken ondersteunt Peggy hen bij het ontdekken van hun eigen kracht en potentieel &nbsp;zodat zij met vertrouwen en richting door het leven kunnen gaan. <a data-mce-href="http://www.ssenchi.nl" href="http://www.ssenchi.nl" target="_blank" rel="noopener" data-mce-selected="inline-boundary">ssenchi.nl</a></em></p>

Ben jij ook ambivert? - Peggy Senchi

<figure id="figure-e2u3ab2hpm5mfh9fo"><img id="e2u3ab2hpm5mfh9fo" src="https://cdn.durable.co/blocks/b2rE23Ts3GrZDdh6b4J76o8prXdEU3pX527T68VcxPoDqWO1uNdxKRD0Pcn90wAH.jpg" alt="Lefwijf en pilote Marita van Herpen blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf en pilote Marita van Herpen blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="null" data-positiony="null" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/b2rE23Ts3GrZDdh6b4J76o8prXdEU3pX527T68VcxPoDqWO1uNdxKRD0Pcn90wAH.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"></figure><h2>Weerstand? Vlieg mee en groei - Marita van Herpen</h2><p>Ieder jaar heeft zijn eigen ups en downs, uitdagingen en kansen. Maar zo af en toe zit er een jaar bij met uitzonderlijk veel wervelingen die elkaar op hun eigen moment afwisselen. Je incasseringsvermogen, flexibiliteit, geduld, doorzettingsvermogen en positiviteit worden danig op de proef gesteld. Voor mij was 2015 zo'n jaar met veel zakelijke en persoonlijke wervelingen, de ene wat uitdagender dan de andere. Maar de lessen die ik toen leerde, daar heb ik nu tien jaar later, nog steeds profijt van.</p><h3>De hoogste route over de Pyreneeën&nbsp;</h3><p>Op een van die wervelingen nemen mijn herinneringen mij terug naar een vliegtrip die ik maakte met een vierpersoons vliegtuigje van Alicante naar Eindhoven. Met mijn Privat Pilot-vliegbrevet in de tas laat ik mij door een lijndienst naar het warme Spanje vliegen. Op het terras, uitkijkend op de kust van de Middellandse Zee, maak ik samen met mijn vliegmaat Richard het vliegplan. Richard is een zeer ervaren gezagvoerder bij een koninklijke luchtvaartmaatschappij en had de heenvlucht een week eerder al gemaakt.</p><p>De ruim 1.600 km lange route delen we op in kortere etappes. We rekenen uit waar we wanneer willen zijn en met hoeveel brandstof aan boord. We bepalen waar we willen tanken en welke uitwijkvliegvelden we willen gebruiken bij slechtere weersomstandigheden of bij nood. Ondanks de redelijke kans op dikke bewolking besluiten we toch de kortste, maar tevens de hoogste route over de Pyreneeën te nemen. Een uitdaging voor dit kleine vliegtuig zonder zuurstoffaciliteiten. Nu had ik voldoende vliegervaring in ons vlakke Nederland waar alles heel overzichtelijk is en je bij goed zicht kilometers ver kan kijken. Met berglandschap is het een ander verhaal; je ziet namelijk niet wat er zich achter de berg bevindt.&nbsp;</p><h3>Tegen de weerstand in…</h3><p>En we zijn op weg. Als we de top van de berg naderen op zo’n 3.300 meter hoogte, krijgen we te maken met hele zware turbulentie. Het vliegtuigje danst ongecontroleerd in de lucht. Het is dat ik alle vertrouwen heb in mijn vliegmaat dat ik rustig kan blijven om zijn advies op te volgen: ‘Laat je meeliften door de turbulentie, het heeft geen zin om met alle geweld op hoogte te willen blijven en tegen de weerstand in te gaan’. </p><p>En zo laat ik ons meevieren in een veilige hoogte-laagte marge. Na tien minuten van lage ups en hoge downs wordt de lucht rustiger. Pas op de hoogte om de top te passeren, krijgen we overzicht om te bepalen of we terug moeten of dat we de geplande route kunnen voortzetten. Met enkele openingen in de bewolking, waardoor we ook enig zicht op de grond hebben, kunnen we de daling inzetten. Na twee tussenstops in Frankrijk en zeven vlieguren later landen we, geheel volgens planning, veilig op Eindhoven Airport. Werkelijk een prachttrip! Trots en met een hele ervaring rijker voel ik mij vanaf dat moment een echte pilote die het natuurgeweld heeft getrotseerd.&nbsp;</p><h3>Ruimte om te leren en te groeien</h3><p>Weerstand, of het nu fysiek, mentaal of emotioneel is, daagt je uit en dwingt je om nieuwe vaardigheden te ontwikkelen, grenzen te verleggen en sterker te worden.<br>Net zoals tijdens mijn vliegtrip, waar ik leerde om niet tegen de weerstand in te vechten maar me te laten meevoeren met de flow en de weerstand te ervaren en te overwinnen; dán komt er ruimte vrij om te leren, te groeien en verder te komen. Het resultaat van groei zie je pas echt duidelijk als je er verder vanaf staat. </p><p>Nu, tien jaar later, weet ik dat weerstand nodig is om vooruit te komen. En bij elke berg die ik tegenkom, laat ik mijn hart spreken, bepaal de grote lijnen van mijn route en ga de uitdaging aan. Ik ben een lefwijf. Ik ben benieuwd wat er achter de bergtop van 2025 te vinden is, maar dat weet ik je volgend jaar te vertellen!</p><p><br></p><p>@ Marita van Herpen is een bevlogen piloot en mentor die vrouwen empowert om vanuit hun hart te vliegen. Met haar unieke inzichten geeft zij ideeën vleugels, helpt zij angsten te overwinnen en moedigt zij aan om dromen waar te maken. In haar eerste boek <em>Als ik vlieg, voel ik me vrij</em> deelt zij 30 inspirerende vliegverhalen. Meer informatie vind je op <a data-mce-href="http://www.wingwomangeeftjevleugels.nl" href="http://www.wingwomangeeftjevleugels.nl" target="_blank" rel="noopener">wingwomangeeftjevleugels.nl</a></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p>

Weerstand? Vlieg mee en groei - Marita van Herpen

LEFWIJF