Blog

<figure id="figure-8o9866hrvkm6g83uww"><img id="8o9866hrvkm6g83uww" src="https://cdn.durable.co/blocks/06Z0ekvgh0nokyfheAb3GJZPGXZnt2tQHEksAiyDYri90MLoCM4wNoLjLwsxkeXK.jpg" alt="Lefwijf Judith Donkers blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Judith Donkers blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl selected" style="aspect-ratio: 3/2; object-position: 15% 50%;" data-corners="default" data-aspect="3:2" data-caption="" data-positionx="15%" data-positiony="50%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/06Z0ekvgh0nokyfheAb3GJZPGXZnt2tQHEksAiyDYri90MLoCM4wNoLjLwsxkeXK.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 3/2; object-position: 15% 50%;" data-mce-selected="1"></figure><h2>Emotioneel ongemak - Judith Donkers</h2><p>Tijdens de laatste jaren van zijn leven, hebben mijn vader en ik enorm gebotst. Ik zat vol verwijten; hij was er niet genoeg voor mij. Na het overlijden van mijn moeder, vijftien eerder, was hij naar Spanje vertrokken. Een vlucht, dat zag hij zelf ook wel. Het verlies en de nieuwe werkelijkheid kon hij niet onder ogen komen. En ik had dus in korte tijd zowel geen moeder meer als geen beschikbare vader. Maar ik had hem nodig; wilde dat hij er voor mij was. Voor mijn zonen, zijn kleinzonen. Lang schermde ik met dat laatste maar pas toen ik uitsprak dat ík hem nodig had, raakte ik iets bij hem. Waarschijnlijk omdat toen de échte pijn er mocht zijn.</p><h3>Tijd voor rouwen</h3><p>Pas toen mijn vader er niet meer was, begreep ik dat hij geen kant op kon met zijn gevoelens. En dat dit voor hem ook pijnlijk en lastig moet zijn geweest. Wij hadden de beste gesprekken en als er een fles wijn op tafel stond, iets minder remming. Als je je als ouder niet kunt verhouden tot je eigen emoties, zoals verdriet en boosheid, dan ben je waarschijnlijk ook niet in staat de emoties van je kinderen goed op te vangen en te begeleiden. Daar heb je emotionele zelfkennis voor nodig en als die is weggestopt achter een dikke deur, dan kun je dat ook een kind niet geven.&nbsp;</p><p>Beiden hebben wij niet kunnen rouwen, na het overlijden van mijn moeder. Ik omdat ik eerder met het verlies van een oma voor mijn kinderen bezig was, dan met mijn eigen verdriet. Het gezinsleven moest door, werk vroeg veel en al snel werd ook mijn toenmalige man (langdurig) ziek. Ik kon het verdriet niet toestaan, kon mezelf niet kwetsbaar laten zijn. Het kaartenhuis kon niet instorten; kwetsbaarheid was eng en vermeed ik. Emotie duwde ik weg; gevoel liet ik maar beperkt toe.&nbsp;</p><h3>Luisteren naar emoties</h3><p>Zowel qua uiterlijk als qua karakter lijk ik enorm op mijn moeder. Lang dacht ik dat dát de reden was; dat het te confronterend was voor mijn vader om de verbinding met mij écht aangaan. Ik herinner me nog een gesprek waarin hij mij verweet dat ik de kleinkinderen op oma’s verjaardag - zijn vrouw - had geappt wat ze van haar herinnerden. Hij kon dat niet aan en vond dat ik verantwoordelijk was voor het feit dat hij daar nachten niet van had geslapen; echt ziek van was. Ik voel nog hoe boos ik daar op mijn beurt over werd: ‘Pap, dat is van jóu. Je kunt mij niet verbieden het met mijn kinderen over mijn moeder te hebben.’ Beiden kropen we weg in ‘het niet begrepen worden’. Pijnlijk, verwijtend.&nbsp;</p><p>Ik denk dat ik me toen voor het eerst realiseerde, dat hij niet kón rouwen. Dat het niet afgesloten was, omdat hij verdriet en verlies in zichzelf niet kon toelaten. Dat gaf nog geen begrip, maar ik keek al wel wat milder naar hem.&nbsp;</p><h3>Familiepatronen doorgeven</h3><p>Pas afgelopen jaar kwam daar een heel ander perspectief door inzicht bij. Omgaan met emoties zit niet zo sterk in het familiesysteem. Mijn vaders vader is opgegroeid in een weeshuis. Bij zijn geboorte overleed zijn moeder. Hoe leeft dat dan door in zo’n klein kind? Dat je de liefde niet waard bent? Dat jij er niet mag zijn? Mijn overgrootvader bleef achter met twee kleintjes en een pasgeboren baby.</p><p>Dat ging niet lang goed, was in die tijd onmogelijk en uiteindelijk eindigde mijn opa met zijn iets oudere zusje in een weeshuis. Ik stel me zo voor dat daar begin 20ste eeuw ook niet een heel rijke voedingsbodem van warmte en emotionele ontwikkeling werd meegegeven. Ik denk dat het mijn vader eenvoudig weg niet voorgeleefd is hoe je om gaat met emoties en hoe je emotionele zelfkennis ontwikkelt. Laat staan dan dat hij handvatten aangereikt heeft gekregen hoe hij dat met zijn kinderen moest doen.</p><h3>Emotionele zelfkennis ontwikkelen is mijn missie</h3><p>Ik heb het mijn vader vergeven, zijn emotionele ongemak. En me gerealiseerd dat ik dat niet wil doorgeven. Sindsdien zie ik emoties - privé en ook op het werk - als cadeautjes. Emoties gebruiken we om de ervaringen die het leven biedt, te evalueren. Het maakt alles meer hanteerbaar, als je jouw emotionele reacties en gevoelens daarbij onderzoekt. Het maakt je sterker!</p><p>‘Emoties op werk, emotioneel ongemak en (vrouwelijk) leiderschap’ is daarom een thema, waar ik regelmatig lezingen of inspiratiesessies over geef. Het komt vanuit mijn hart als ik hierover mag spreken en iedere dag doe ik weer nieuwe verhalen en voorbeelden op die mijn spreekbeurten verrijken en persoonlijk maken. Hoe verhoud jij je tot jouw emoties?</p><p><br></p><p><em>@ Energiek, bevlogen en tikkie onconventioneel... lefwijf Judith Donkers (1971) doet het op háár manier en altijd vol overtuiging. Met een authentieke leiderschapsstijl bouwt zij krachtige teams waar werkplezier en resultaat leveren samengaan.</em></p><p><br></p>

Emotioneel ongemak - Judith Donkers

<figure id="figure-p20ykhvi06m6ev05qu"><img id="p20ykhvi06m6ev05qu" src="https://cdn.durable.co/blocks/374LiFKU8JPGIxTT1ew8zvrQHcTIwiGj5fAIiYOj3wrWEevzTT5XqVtZk0j2Wicf.jpg" alt="Lefwijf Bianca Hersov schrijft een blog op lefwijf.nl" title="Lefwijf Bianca Hersov schrijft een blog op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 50%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionX="50%" data-positionY="50%" data-fullWidth="false"/></figure><h2>Ondernemen is als tuinieren. De vier seizoenen van Bianca Hersov</h2><p>Van jongs af aan liep ik al rond met allerlei bedrijfszaadjes in mijn hoofd. Het leek wel alsof ik overal mogelijkheden zag om een bedrijf te beginnen. Best bijzonder eigenlijk, want ik groeide niet op in een ondernemersgezin. Mijn ouders waren voorzichtig, wat ook logisch was: ze werden onverwachts jong ouders en moesten hard werken om rond te komen.</p><p>Toch begon ik al vroeg met ondernemen. Van ‘heitje voor een karweitje’ tot bramen plukken, jam maken en verkopen, en staan op rommelmarkten – ik vond het allemaal leuk. Verkooppraatjes waren mij met de paplepel ingegoten, leek het wel.</p><h3>Creativiteit drijft ondernemen</h3><p>Na mijn carrière in het bankwezen, deed ik een opleiding in binnenhuisarchitectuur met het idee dat ik iets creatiefs wilde doen en na de geboorte van mijn dochter begon ik mijn eerste bedrijf: <em>Urban Living</em>. Ik deed maar wat, eerlijk gezegd. Mijn advies gaf ik vaak weg – tijdens feestjes of bij een glas wijn – in plaats van het te verkopen. Maar leerde ik er veel van en voerde leuke projecten uit.</p><p>Toen mijn man en ik in 2000 samen een trainingsbedrijf begonnen, kwam er een aantal jaren later een nieuwe kans: een eigen conferentieruimte - <em>Corporate Conference Centre</em> in Johannesburg. Hier kon ik mijn creativiteit kwijt en mijn ervaring in klantgericht werken inzetten, gecombineerd met mijn achtergrond in de financiële sector. Het waren drukke jaren, waarin ik vaak ‘by the seat of my pants’ vloog, zonder strak plan of regels. Wat ik wel altijd had, was een sterk gevoel voor wat juist voelde, en de overtuiging: ‘Begin zoals je wilt doorgaan.’</p><h3>Mijn vier seizoenen van ondernemen</h3><p>Net als een tuin ging mijn bedrijf door verschillende seizoenen, elk met eigen uitdagingen. Wat ik in de loop der jaren heb geleerd, is dat je niet alles van tevoren hoeft te weten om te starten. De juiste mensen op de juiste plek maken het verschil en durven aanpassen als dingen niet werken, is essentieel.</p><p>Lente is de start: nieuwe ideeën, energie, groei. Dit is ook mijn favoriete seizoen waarin ik bruis van motivatie. Een plan op papier heb ik vaak niet, maar ik kan altijd een duidelijk beeld schetsen voor mijn team. Dat heeft me tot nu toe geholpen om de dingen precies zo te realiseren als ik ze in mijn hoofd zag.</p><p>In de zomer komt alles samen. Maar net als in een tuin vraagt deze periode om constante aandacht. Van onkruid wieden - nemen we afscheid van een methode of medewerker? - tot water geven - bijspijkeren van kennis, marktonderzoek en het optimaliseren van processen. Het is een tijd van consistentie, uithoudingsvermogen en scherp blijven.&nbsp;</p><h3>Voor mij is het nooit écht winter...</h3><p>De herfst is de fase waarin ik de vruchten plukte van mijn harde werk. Voor mij betekende dit een periode waarin mijn bedrijf met maar een paar uur aandacht per dag draaide of zelfs alleen kon worden gelaten omdat ik een sterk management team had. Ik had tijd voor mijn gezin, reizen en sporten maar bleef wel altijd dingen aanscherpen. Wat kan er beter? Wat kan anders?</p><p>En dan is er de winter, die voelt als een moment van reflectie en heruitvinding. Soms betekent dit loslaten – producten schrappen, of zelfs een bedrijf verkopen – om ruimte te maken voor nieuwe energie.&nbsp;<br>Maar… voor mij is het nooit écht winter. Er zijn altijd nieuwe ideeën en plannen die mijn creativiteit prikkelen.Twee jaar na de opening van het conferentiecentrum opende ik een guest house, <em>the Glendower View Guest House</em>. Nog drie jaar later, zonder echte ervaring, een cateringbedrijf, <em>Urban Spoon</em>.&nbsp;Wat een positieve energie. Het mooiste is dat ik als ondernemer de vrijheid heb om te doen wat goed voelt. Niemand stopt me.</p><h3>Ondernemen vraagt lef</h3><p>Ondernemen is niet voor iedereen, net zoals niet iedereen groene vingers heeft. Het vraagt lef, doorzettingsvermogen en visie. Maar het belangrijkste dat ik heb geleerd, is om niet te blijven hangen in ‘Wat als het niet lukt?’ maar te denken: ‘Wat als het wél lukt?’&nbsp;<br>Soms voelt ondernemen als een eiland, alsof je er alleen voor staat. Maar ik weet inmiddels dat je altijd hulp kunt vragen en kunt samenwerken – juist door te ruilen wat je zelf te bieden hebt.</p><p>Voor mij is ondernemerschap een manier van leven geworden. Groei, bloei, oogst en rust – net als een tuin.</p><p><br></p><p><em>@ Bianca Hersov-Lisman woont in Johannesburg (Zuid-Afrika) en zij is eigenaar van het <a data-mce-href="http://www.jhbccc.co.za/" href="http://www.jhbccc.co.za/" target="_blank" rel="noopener">Corporate Conference Centre</a> en het<a data-mce-href="http://www.gvgh.co.za/" href="http://www.gvgh.co.za/" target="_blank" rel="noopener"> Glendower View Guest House</a> waar zij zich inspant voor unieke klantervaringen. De passie voor reizen, gastronomie, mensen, ondernemen en actieve sporten vormt haar drijvende kracht.</em></p><p><br></p>

Ondernemen is als tuinieren. De vier seizoenen van Bianca Hersov

<figure id="figure-30do2a94bkm6c0hl44"><img id="30do2a94bkm6c0hl44" src="https://cdn.durable.co/blocks/23etU3QnQd9sypG8AOTwDRmVHSJGW0TQJCjVuvrR48DSpeHfHyLRz7Fres0oYzSZ.png" alt="Lefwijf Quifaina Reina blogt bij lefwijf.nl" title="Lefwijf Quifaina Reina blogt bij lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 25%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="25%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/23etU3QnQd9sypG8AOTwDRmVHSJGW0TQJCjVuvrR48DSpeHfHyLRz7Fres0oYzSZ.png" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 25%;"></figure><h2>From Zero to… - Quifaina Reina</h2><p>'Zullen we voor onszelf beginnen?’ Ik belde mijn moeder op en legde het idee haar voor. Na lang wikken en wegen besloot ik dat het wel tijd was voor meer uitdaging. De kalender wees 2021 aan.&nbsp;</p><p>Op m’n zestiende begon ik naast mijn school met een bijbaantje in de schoonmaak. De werktijden waren flexibel en het verdiende best goed voor een scholier. De komende tijd bleef ik dit doen. &nbsp;Ondertussen volgde ik een andere opleiding, een BBL-opleiding waarbij ik vier dagen in de week werkte en een dag naar school ging. Halverwege mijn opleiding raakte ik zwanger van mijn nu veertienjarige dochter. Ik besloot mijn opleiding een niveau lager af te ronden om zo toch een diploma in de pocket te hebben.</p><h3>De schoonmaak</h3><p>Toen mijn dochter oud genoeg was om naar de kinderopvang te gaan, besloot ik mijn BBL toch weer op te pakken en dat kon omdat ik al mijn niveau 2-diploma versneld had afgerond. Ik werkte nu in een kledingwinkel maar het werk daar nam af en de werktijden sloten niet helemaal aan bij mijn privéleven. <br>Dus… ik ging de schoonmaak weer in. Dit werk was ideaal te combineren met een kleine baby want je kan de uren werken die bij je passen. Na jaren in de schoonmaak kregen we een klap van corona. Terwijl kantoormedewerkers vanuit huis mochten werken, zaten wij in de schoonmaakbranche in de hoek van het ‘cruciale beroep’ waar de klappen vielen.</p><h3>Starten met niets, from zero…</h3><p>Toch kreeg ik in die tijd steeds meer de vraag of ik ook privé schoonmaakte. En toen begon ik na te denken… na wat onderzoek kwamen een gevoel en een gedachte bijeen. Mijn moeder en ik besloten ons eigen schoonmaakbedrijf op te richten. We namen allebei ontslag en… we begonnen. We hadden geen ervaring met een bedrijf runnen en nauwelijks budget. We startten eigenlijk met niets en daarom noemden we het bedrijf dan ook From Zero Cleaning… Als lefwijven sprongen we in het diepe.</p><p>Inmiddels is onze baby een peuter geworden en ze doet het prima. We mogen op mooie locaties werken voor particuliere en zakelijke klanten. Met ons schoonmaakbedrijf laten wel elke ruimte blinken en fris ruiken, laat dat maar aan mijn moeder Ilse Reina over! Wat mooi dat mijn moeder met mij wil samenwerken. En als eigenaren zijn we al een stuk wijzer geworden over de business : )</p><p><br></p><p><em>Quifaina Reina is moeder van twee prachtige dochters die beiden als puzzelstukjes haar leven compleet maken. Daarnaast is Quifaina de trotse mede-eigenaar van schoonmaakbedrijf From Zero Cleaning. <a data-mce-href="http://www.fromzerocleaning.nl" href="http://www.fromzerocleaning.nl" target="_blank" rel="noopener">fromzerocleaning.nl</a></em></p><p><br></p><p><br></p>

From Zero to... - Quifaina Reina

<figure id="figure-umsghcrq2am692pyao"><img id="umsghcrq2am692pyao" src="https://cdn.durable.co/blocks/fCF7ret8WjTDG6e8JgW3mTZWq2NMNE1I0nHFO0bx5o1s5OwzKN3VdsTximeL7h1w.jpg" alt="Lefwijf Sylvie Brown blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Sylvie Brown blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 25%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="25%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/fCF7ret8WjTDG6e8JgW3mTZWq2NMNE1I0nHFO0bx5o1s5OwzKN3VdsTximeL7h1w.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 25%;"></figure><h2>De verloren jaren - Sylvie Brown</h2><p>Het begon op een hete zomerdag in augustus 1973, toen ik geboren werd in het Sint-Augustinus ziekenhuis in Wilrijk. Mijn moeder was alleen, mijn vader was nergens te bekennen. Toen begreep ik dat nog niet maar naarmate ik ouder werd, werd zijn afwezigheid steeds duidelijker.</p><p>Tijdens mijn kindertijd en schooljaren vroeg ik me vaak af waar mijn vader was. Mijn moeder was altijd eerlijk tegen me: hij wilde geen kinderen. Toen hij hoorde dat mijn moeder zwanger was, keerde hij terug naar zijn geboorteland Amerika. Zijn keuze had een diepe impact op mijn jeugd. Ondanks dat ik een gelukkige band had met mijn moeder, bleef het gemis van een vaderfiguur aan me knagen.</p><p>Toen ik dertien was, stond mijn wereld plotseling op zijn kop. Mijn vader stond onverwacht voor de deur, na twaalf jaar stilte. Hij zei: ‘Hi sweetheart, I am your father.’ Het was alsof ik bevroren was. Ik wist niet wat te doen en smeet de deur dicht. Het voelde niet als een hereniging, maar eerder als een inbraak in mijn veilige wereld.</p><h3>Zijn commando’s</h3><p>Na zijn onaangekondigde terugkeer probeerde hij een plek in mijn leven te vinden. Voor mijn moeder betekende zijn komst een heropleving van oude gevoelens. Zij gaf hem een kans en een jaar later trouwden ze. Ik vertrouwde hem niet en voelde dat hij zichzelf moest bewijzen. Maar ik was nog jong en hoopte ergens dat hij zou veranderen.</p><p>Helaas bleek hij niet de vader te zijn waar ik op had gehoopt. Hij was geen liefdevolle mentor of steunpilaar, maar iemand die alles naar zijn hand wilde zetten. Hij was een ex-drill sergeant en dat was precies hoe hij zich thuis gedroeg. Zijn commando’s bepaalden ons dagelijks leven. Ik was pas dertien, maar moest koken, wassen, strijken - alsof ik een volwassene was.</p><p>Mijn moeder, verblind door haar gevoelens voor hem, heeft veel opgeofferd. Ze heeft zelfs zijn trouwring betaald, achteraf gezien een pijnlijke metafoor voor de scheve balans in hun relatie. Ze was altijd degene die meer gaf dan ze terugkreeg. Jaren later besefte ze pas hoeveel ze had ingeleverd, terwijl hij altijd zijn eigen belangen vooropstelde.</p><p>En ik? Ik leerde mijn vader kennen, maar niet zoals ik gehoopt had. Hij was er fysiek maar emotioneel bleef hij op afstand. De momenten dat hij er echt had moeten zijn - mijn huwelijk, de geboorte van mijn kinderen - koos hij ervoor om toeschouwer te blijven in plaats van deelnemer. Zijn bijdrage bleef beperkt tot een cadeau, niets meer. Het voelde alsof ik, zelfs als volwassene, opnieuw werd afgewezen.</p><h3>De rollen omgekeerd</h3><p>De ironie is dat de rollen nu volledig zijn omgedraaid. Mijn vader is nu hulpbehoevend. Na herseninfarcten, een hersenbloeding en een openhartoperatie woont hij in een rusthuis, afhankelijk van anderen. Ondanks alles wat er is gebeurd, ben ik er wél voor hem.</p><p>Ik kies ervoor om niet zoals hij te zijn. Waar hij koos voor afwezigheid, kies ik voor aanwezigheid. Waar hij afstand hield, kies ik voor zorg. Niet omdat het moet, maar omdat ik weet dat liefde - zelfs als die niet perfect is - waarde heeft.</p><h3>Bezinning</h3><p>De verloren jaren met mijn vader hebben diepe sporen achtergelaten. Hij heeft zoveel gemist, en ik ook. Hij heeft nooit geleerd hoe het is om écht een vader te zijn en ik heb nooit een echte vaderfiguur gehad. Wat ik wel heb geleerd, is hoe belangrijk het is om er wél te zijn, voor de mensen die je liefhebt.</p><p>Gelukkig bracht het leven mij Danny, mijn man, met wie ik al bijna dertig jaar samen ben. Hij gaf me de stabiliteit en liefde die ik altijd gemist had. Dankzij hem heb ik geleerd wat een echte partner en vader kan doen. Mijn vader en ik hebben intussen onze tijd samen grotendeels verwonnen en in mijn eigen gezin heb ik gevonden wat ik altijd zocht: onvoorwaardelijke liefde, aanwezigheid en steun.<br>Geen verloren jaren in mijn huidige leven. Dít zijn de jaren die ik koester.</p><p><br></p><p><em>Lefwijf Sylvie Brown is een enthousiaste ondernemer en coach die anderen inspireert om met vertrouwen hun eigen weg te bewandelen tot een authentiek en vervuld leven. Altijd met een vleugje synchroniciteit. <a data-mce-href="https://www.gennesareth.be/" href="https://www.gennesareth.be/" target="_blank" data-mce-selected="inline-boundary">gennesareth.be</a></em></p><p><br></p>

De verloren jaren - Sylvie Brown

<figure id="figure-57zf90mlxfm67nh3l4"><img id="57zf90mlxfm67nh3l4" src="https://cdn.durable.co/blocks/bJk5bGf6VLUCOFxg0B66qCCSumU4u7isFq0IMaBGyeMiN7D1sox3X618J63zF7Pn.jpg" alt="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 70%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="70%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/bJk5bGf6VLUCOFxg0B66qCCSumU4u7isFq0IMaBGyeMiN7D1sox3X618J63zF7Pn.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 70%;"></figure><p style="padding-left: 160px;" data-mce-style="padding-left: 160px;"><em>Een struisvogel wonend op los zand</em><br><em>Lengt zijn nek als een prins van het land</em><br><em>Soms is hij erg koppig</em><br><em>Gedraagt zich heel bokkig</em><br><em>Dan steekt hij zijn kop diep in het zand</em></p><p style="padding-left: 320px;" data-mce-style="padding-left: 320px;"><em>Aquarellen en limerick van Luc Schouten</em></p><h2>Vleugels die zacht over mijn moeder glijden - Luc Schouten</h2><p>Vroege ochtend, koffie met mijn lief aan de keukentafel. Laptop gaat open om de werkdag langzaam op te starten en ik kijk nogmaals naar de aquarelletjes die ik het afgelopen weekend heb gecreëerd. Sinds ik besloten heb aan Lefwijf mee te doen, speel ik met de gedachte om tóch dat boek te creëren, of moet ik zeggen: boeken. Nadat ik het verhaal het Lefwijf Empowers boek heb geschreven, &nbsp;blijft het bij mij kriebelen en daar heb ik ondertussen gehoor aan gegeven.&nbsp;</p><h3>De bodem</h3><p>Inmiddels heb ik mijn gehéle verhaal opgeschreven, het verhaal dat voorafgaat aan mijn verhaal in Lefwijf Empowers. Het is het zwarte <em>rock bottom</em> verhaal, een verhaal van tien jaar buikpijn voordat ik die vreselijke ontdekking deed. Het avontuur dat voor mij uiteindelijk de deur opende om te leren wat ik in mijn puberteit nog niet had geleerd. Een zegen!<br>Ik heb het verhaal aan onze Lefwijf-redacteur laten lezen, een hobbel die ik na enige twijfel toch heb genomen. Ik kreeg een paar goede aanwijzingen om nog enkele andere gezichtspunten aan het verhaal toe te voegen, wat ik inmiddels heb gedaan. Mijn legacy als verhaal staat als een huis.&nbsp;</p><h3>De legacy. Schrijven is verwerken</h3><p>Waarom heb ik dat<em> rock bottom</em> verhaal toch opgeschreven? Ik wilde het hele verhaal in eerste instantie helemaal niet meer opschrijven. Al die jaren riep ik: ‘Ik moet er maar eens een boek over schrijven.’ &nbsp;Maar ik zag er steeds tegenop om de negatieve emotie opnieuw te doorleven. Ik kon het niet en wilde het niet.&nbsp;</p><p>Nu was er wel momentum. Ik rolde van de ene herinnering naar de andere. Vrienden hielpen mij ver weg gestopte herinneringen naar boven te halen. Binnen een tijdspanne van twee weken had ik alles weer scherp op mijn netvlies en het schrijven ging vervolgens heel snel. Ik heb er de laatste tijd veel over nagedacht en voel het als een verwerkingsproces. Dit is iets moois dat uit alle ellende is voort gekomen.</p><p>Voor mijn kinderen zal het later een naslagwerk vormen. Het is een belangrijke fase in hun leven geweest waarin zij gevormd zijn door de gebeurtenissen. De kinderen waren pas anderhalf en drieënhalf jaar oud toen ik de echtelijke woning verliet. Een kwetsbare leeftijd en ze zullen zich veel gebeurtenissen niet meer kunnen herinneren. Mijn legacy zal hen daar bij helpen. Ondanks dat de legacy leest als een spannende thriller, zal ik hem niet publiceren omdat het mensen zal kwetsen.&nbsp;</p><h3>Onstaan van een verhaaltjesboek</h3><p>Tegelijkertijd kwam ook mijn plannetje weer boven drijven om een verhaaltjesboek te schrijven. In de tijd dat ik Loosdrecht aan een stille plas woonde, zag ik iedere dag fantastische dieren in mijn tuin die allerlei avonturen beleefden. De verhaaltjes vormde ik als vanzelf in mijn gedachten en ik wilde maar wat graag de bijbehorende plaatjes in een aquarel vastleggen.&nbsp;</p><p>Het kwam er nooit van. Geen tijd, geduld en aandacht. Twee kleine kinderen onder mijn vleugels, fulltime baan, een groot huis en tuin dat ik in mijn eentje bijhield, de tijd verdampte in mijn handen. In het Lefwijf-proces heb ik uiteindelijk toch alles kunnen verwezenlijken en heb ik het gebundeld in een mooi prentenboek. Het lijkt wel of er met mijn deelname aan Lefwijf een kurk van mijn fles is geplopt en de geest er uit is ontsnapt.&nbsp;</p><p>Ik laat het hier niet bij. Ik heb met mijn moeder na het overlijden van mijn vader veel prachtige verre reizen gemaakt naar oorden waar ik in enkele gevallen nu niet eens meer naar toe zou durven, zoals Rusland, China, Israel, Turkije, Indonesië en Thailand. Inmiddels zet ik de mooiste plaatjes in een aquarel om en zal ik ze te zijner tijd bundelen in een volgend album.&nbsp;</p><h3>Lefwijfvleugels en mantelzorg</h3><p>Mijn moeder weet zich veel niet meer te herinneren. Van sommige landen weet ze niet meer dat ze er is geweest, zelfs niet als ik haar de fotoalbums toon. Ze dementeert en het gaat heel snel. Ze woont weliswaar nog zelfstandig en alleen, maar ik zie haar op de glijbaan hard naar beneden suizen. Ze woont meer dan tweehonderd kilometer bij mij vandaan. Mantelzorg voor mij als enig kind op grote afstand is geen optie en ik ben aangewezen op professionele hulp. Mijn moeder klampt zich aan mij vast.&nbsp;</p><p>Ik heb een plannetje bedacht. Ooit zag ik hoe een vader van mijn vriendin zijn kleinkinderen wekelijks een paar briefkaartjes per post stuurde, met daarop levensbeschouwende teksten. Hij stelde simpele vragen of citeerde een interessant nieuwsberichtje waarmee hij zijn kleinkinderen prikkelde. Ik vond het briljant! ‘Weet jij hoe de lamp kan branden? Waarom is er oorlog in dat land? Hoe werkt zwaartekracht?’&nbsp;</p><h3>Aandacht op afstand</h3><p>Dit ga ik bij mijn moeder doen! Ze gaf me laatst een stapel lege ansichtkaarten mee. Ze had veel moeite gedaan om bij iedere kaart de passende envelop te zoeken. Of ik daar wat mee kon? Ja hoor mam. Ik stuur sinds kort mijn moeder iedere paar dagen één van haar kaartjes met daarin een zelfgemaakt mini-aquarelletje waarvoor ik een bijpassend gedichtje heb bedacht.<br></p><p>Zoals een verhaaltje over een koppige struisvogel die zijn kop in het zand steekt en met de vraag of zij ook wel eens koppig is. Mij moeder belt me blij op en vertelt dat ze post heeft gekregen. Ze is verheugd over de aquarelletjes. Zo tover ik af en toe een glimlach op haar gezicht. Mijn vorm van mantelzorg op afstand.</p><p><br></p><p><em>@ Waar het leven schuurt, groei je. Luc Schouten verbindt, verzorgt en focust. Is een overlever en leidt een team van global risk managers bij een internationaal informatietechnologiebedrijf.</em></p><figure id="figure-uro12wd9pfm67pazwb"><img id="uro12wd9pfm67pazwb" src="https://cdn.durable.co/blocks/2JWDNyxmopZpMRdMTSeGvXEwe4r4OaurymKeS1QcV2iqXDP4oXNzwJNlvYvlej3Y.jpg" alt="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 50%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionX="50%" data-positionY="50%" data-fullWidth="false"/></figure><figure id="figure-fu4clj2wfm67p9zf8"><img id="fu4clj2wfm67p9zf8" src="https://cdn.durable.co/blocks/156Vsp1I2fYom0WdpKle7YR5lFeMe3R0118Dphpg6qJbTfhcsaP1JT8RCIoE6YSc.jpg" alt="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 65%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="65%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/156Vsp1I2fYom0WdpKle7YR5lFeMe3R0118Dphpg6qJbTfhcsaP1JT8RCIoE6YSc.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 65%;"></figure><figure id="figure-2hjv8740wam67p4ykr" class=""><img id="2hjv8740wam67p4ykr" src="https://cdn.durable.co/blocks/1brhBbkBpU03a16ydcp8usBMpRsQr6dpQbYrgX9XTq0HyKL94C3nYmkMKfC6A1oY.jpg" alt="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 55%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="55%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/1brhBbkBpU03a16ydcp8usBMpRsQr6dpQbYrgX9XTq0HyKL94C3nYmkMKfC6A1oY.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 55%;"></figure>

Vleugels die zacht over mijn moeder glijden - Luc Schouten

<figure id="figure-yio6p9mi8m667b2dd"><img id="yio6p9mi8m667b2dd" src="https://cdn.durable.co/blocks/374LiFKU8JPGIxTT1ew8zvrQHcTIwiGj5fAIiYOj3wrWEevzTT5XqVtZk0j2Wicf.jpg" alt="Lefwijf Bianca Hersov-Lisman blogt op Lefwijf.nl" title="Lefwijf Bianca Hersov-Lisman blogt op Lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 50%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="50%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/374LiFKU8JPGIxTT1ew8zvrQHcTIwiGj5fAIiYOj3wrWEevzTT5XqVtZk0j2Wicf.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 50%;"></figure><h2>Lef, ondernemen en... ik - Bianca Hersov</h2><p>Wat mij opvalt, is dat lef hebben vaak als een mannelijke eigenschap wordt gezien, terwijl kwetsbaarheid eerder wordt toegeschreven aan vrouwen. Maar in ondernemerschap is lef essentieel. Het Engelse gezegde vat het prachtig samen:‘Courage is to start something knowing you might fail.’ Persoonlijk heb ik niet zo’n moeite met het tonen van lef.&nbsp;</p><p>Overigens beschouw ik lef als meer dan moed. Het is een mix van passie, doorzettingsvermogen, flexibiliteit en visie. Deze combinatie stelt je in staat risico’s te nemen, obstakels te overwinnen en nieuwe wegen in te slaan.</p><h3>Lef als rode draad</h3><p>Lef is een rode draad in mijn persoonlijke en professionele leven. Op mijn 22ste verhuisde ik van Nederland naar Zuid-Afrika; een beslissing vol onzekerheden, maar ik werd gedreven door een innerlijke drang naar avontuur en groei. Het opbouwen van een carrière in een vreemd land, zonder netwerk, vroeg om lef. Later moest ik dit opnieuw aanspreken toen ik mijn succesvolle carrière in de financiële sector achter me liet om mijn eigen bedrijven te starten.</p><p>Voor veel vrouwen is lef echter niet vanzelfsprekend. Meisjes worden vaak ontmoedigd om risicovolle of uitdagende dingen te doen. Denk aan jurkjes die klimmen bemoeilijken of de opvatting dat schieten, vissen of hutten bouwen jongensachtig is.Deze sociale normen kunnen ervoor zorgen dat vrouwen hun lef kwijtraken.</p><h3>Lef ontwikkelen door actie</h3><p>Zelf heb ik dit ook ervaren, maar het waren juist de momenten waarin ik tegen de stroom inging die mij het meeste brachten. Mijn passie voor avontuursporten – snowboarden, duiken, paragliden en parachutespringen – heeft me geleerd risico’s te nemen. Deze ervaringen gaven me het vertrouwen om in mijn werk ook risico’s te durven nemen.<br>Lef kun je echter altijd opnieuw ontdekken. Het vraagt bewustzijn en actie. Stel jezelf eens de vraag: hoe krijg ik mijn lef terug? Kun je falen zien als een stap vooruit, als een waardevolle les? </p><p>Kwetsbaarheid én lef zijn krachtige eigenschappen. Als je beide kunt omarmen, ben je in staat om niet alleen jezelf te verrijken, maar ook anderen te inspireren.<br>Wees niet bang om risico’s te nemen. Jouw lef maakt verschil voor jezelf en voor de wereld om je heen. Als jij geniet van jouw lef en het verschil dat je maakt, genieten anderen mee.</p><p><br></p><p><em>Bianca Hersov-Lisman woont in Johannesburg (Zuid-Afrika) en zij is eigenaar van het <a data-mce-href="http://www.jhbccc.co.za/" href="http://www.jhbccc.co.za/" target="_blank" rel="noopener">Corporate Conference Centre</a> en het <a data-mce-href="http://www.gvgh.co.za" href="http://www.gvgh.co.za" target="_blank" rel="noopener">Glendower View Guest House </a>waar zij zich inspant voor unieke klantervaringen. De passie voor reizen, gastronomie, mensen, ondernemen en actieve sporten vormt haar drijvende kracht. </em></p>

Lef, ondernemen en... ik - Bianca Hersov

LEFWIJF

Ben jij een Lefwijf en schrijf je mee aan LEFWIJF Empowers of LEFWIJF Inspires? Vergroot jouw zichtbaarheid en expertise met jouw deelname. Een initiatief van Lucinda Douglas.