Blog

<figure id="figure-e2u3ab2hpm5mfh9fo"><img id="e2u3ab2hpm5mfh9fo" src="https://cdn.durable.co/blocks/b2rE23Ts3GrZDdh6b4J76o8prXdEU3pX527T68VcxPoDqWO1uNdxKRD0Pcn90wAH.jpg" alt="Lefwijf en pilote Marita van Herpen blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf en pilote Marita van Herpen blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="null" data-positiony="null" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/b2rE23Ts3GrZDdh6b4J76o8prXdEU3pX527T68VcxPoDqWO1uNdxKRD0Pcn90wAH.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"></figure><h2>Weerstand? Vlieg mee en groei - Marita van Herpen</h2><p>Ieder jaar heeft zijn eigen ups en downs, uitdagingen en kansen. Maar zo af en toe zit er een jaar bij met uitzonderlijk veel wervelingen die elkaar op hun eigen moment afwisselen. Je incasseringsvermogen, flexibiliteit, geduld, doorzettingsvermogen en positiviteit worden danig op de proef gesteld. Voor mij was 2015 zo'n jaar met veel zakelijke en persoonlijke wervelingen, de ene wat uitdagender dan de andere. Maar de lessen die ik toen leerde, daar heb ik nu tien jaar later, nog steeds profijt van.</p><h3>De hoogste route over de Pyreneeën&nbsp;</h3><p>Op een van die wervelingen nemen mijn herinneringen mij terug naar een vliegtrip die ik maakte met een vierpersoons vliegtuigje van Alicante naar Eindhoven. Met mijn Privat Pilot-vliegbrevet in de tas laat ik mij door een lijndienst naar het warme Spanje vliegen. Op het terras, uitkijkend op de kust van de Middellandse Zee, maak ik samen met mijn vliegmaat Richard het vliegplan. Richard is een zeer ervaren gezagvoerder bij een koninklijke luchtvaartmaatschappij en had de heenvlucht een week eerder al gemaakt.</p><p>De ruim 1.600 km lange route delen we op in kortere etappes. We rekenen uit waar we wanneer willen zijn en met hoeveel brandstof aan boord. We bepalen waar we willen tanken en welke uitwijkvliegvelden we willen gebruiken bij slechtere weersomstandigheden of bij nood. Ondanks de redelijke kans op dikke bewolking besluiten we toch de kortste, maar tevens de hoogste route over de Pyreneeën te nemen. Een uitdaging voor dit kleine vliegtuig zonder zuurstoffaciliteiten. Nu had ik voldoende vliegervaring in ons vlakke Nederland waar alles heel overzichtelijk is en je bij goed zicht kilometers ver kan kijken. Met berglandschap is het een ander verhaal; je ziet namelijk niet wat er zich achter de berg bevindt.&nbsp;</p><h3>Tegen de weerstand in…</h3><p>En we zijn op weg. Als we de top van de berg naderen op zo’n 3.300 meter hoogte, krijgen we te maken met hele zware turbulentie. Het vliegtuigje danst ongecontroleerd in de lucht. Het is dat ik alle vertrouwen heb in mijn vliegmaat dat ik rustig kan blijven om zijn advies op te volgen: ‘Laat je meeliften door de turbulentie, het heeft geen zin om met alle geweld op hoogte te willen blijven en tegen de weerstand in te gaan’. </p><p>En zo laat ik ons meevieren in een veilige hoogte-laagte marge. Na tien minuten van lage ups en hoge downs wordt de lucht rustiger. Pas op de hoogte om de top te passeren, krijgen we overzicht om te bepalen of we terug moeten of dat we de geplande route kunnen voortzetten. Met enkele openingen in de bewolking, waardoor we ook enig zicht op de grond hebben, kunnen we de daling inzetten. Na twee tussenstops in Frankrijk en zeven vlieguren later landen we, geheel volgens planning, veilig op Eindhoven Airport. Werkelijk een prachttrip! Trots en met een hele ervaring rijker voel ik mij vanaf dat moment een echte pilote die het natuurgeweld heeft getrotseerd.&nbsp;</p><h3>Ruimte om te leren en te groeien</h3><p>Weerstand, of het nu fysiek, mentaal of emotioneel is, daagt je uit en dwingt je om nieuwe vaardigheden te ontwikkelen, grenzen te verleggen en sterker te worden.<br>Net zoals tijdens mijn vliegtrip, waar ik leerde om niet tegen de weerstand in te vechten maar me te laten meevoeren met de flow en de weerstand te ervaren en te overwinnen; dán komt er ruimte vrij om te leren, te groeien en verder te komen. Het resultaat van groei zie je pas echt duidelijk als je er verder vanaf staat. </p><p>Nu, tien jaar later, weet ik dat weerstand nodig is om vooruit te komen. En bij elke berg die ik tegenkom, laat ik mijn hart spreken, bepaal de grote lijnen van mijn route en ga de uitdaging aan. Ik ben een lefwijf. Ik ben benieuwd wat er achter de bergtop van 2025 te vinden is, maar dat weet ik je volgend jaar te vertellen!</p><p><br></p><p>@ Marita van Herpen is een bevlogen piloot en mentor die vrouwen empowert om vanuit hun hart te vliegen. Met haar unieke inzichten geeft zij ideeën vleugels, helpt zij angsten te overwinnen en moedigt zij aan om dromen waar te maken. In haar eerste boek <em>Als ik vlieg, voel ik me vrij</em> deelt zij 30 inspirerende vliegverhalen. Meer informatie vind je op <a data-mce-href="http://www.wingwomangeeftjevleugels.nl" href="http://www.wingwomangeeftjevleugels.nl" target="_blank" rel="noopener">wingwomangeeftjevleugels.nl</a></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p>

Weerstand? Vlieg mee en groei - Marita van Herpen

<figure id="figure-13qw8gvhxjm56r31vy" class=""><img id="13qw8gvhxjm56r31vy" src="https://cdn.durable.co/blocks/33hsCcVNFnrnWmPNnUlooP5KNV61X7SKmrgZQAZl3UCRJS1tPOYbpORoktIeQ5Sy.png" alt="Lefwijf Natalie Fonteni blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Natalie Fonteni blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/33hsCcVNFnrnWmPNnUlooP5KNV61X7SKmrgZQAZl3UCRJS1tPOYbpORoktIeQ5Sy.png" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h2>Waarom ik schrijf - Natalie Fonteni</h2><p>Al van kinds af aan schrijf ik. Gedichten, gedachten, verhalen – alles wat maar in mijn hoofd zat, vond zijn weg naar papier. Ik schreef vooral van me af. De woorden die ik opschreef, gaven me ruimte in mijn hoofd, een moment van rust. Hele schriften vol woorden, alleen voor mijn ogen bestemd. Schrijven was mijn veilige haven, mijn manier om de wereld te begrijpen.</p><p>Toch is het nu, jaren later, nog steeds spannend om mijn woorden de wereld in te sturen. Want laten we eerlijk zijn: schrijven is niet alleen creëren, het is ook delen. En dat delen voelt kwetsbaar.<br>Elke keer als ik begin, zit ik met dezelfde vragen. Welke details vertel ik? Wat houd ik voor mezelf? Hoe deel ik mijn waarheid zonder te veel prijs te geven? Ik wil mijn lezers meenemen, mijn verhaal vertellen en een boodschap achterlaten. Maar hoe doe je dat zonder iemand voor het hoofd te stoten?</p><h3>Schrijven is kiezen en loslaten</h3><p>Daar ga ik weer, om 07.15 uur. Een paar keer per week pak ik mijn laptop, zet een kop thee naast me en begin met een blanco pagina. Mijn hoofd zit vol gedachten, nog rauw van de nacht. Soms vloeien de woorden moeiteloos, alsof ze al dagen klaarstaan om opgeschreven te worden. Andere keren zijn ze ongrijpbaar, verstopt achter twijfel en perfectionisme. Maar ik blijf zitten, blijf schrijven.<br>Dan komt het moment van schrappen. Wat laat ik staan? Wat haal ik weg? Het voelt als een puzzel. Elk woord moet op zijn plek vallen, anders klopt het verhaal niet. Sommige stukken zijn te persoonlijk, te rauw. Andere missen de kracht om echt te raken. Schrijven is kiezen, loslaten, opnieuw beginnen.</p><p>Toch fluistert er altijd een stemmetje: ‘Durf te delen.’ Want ik weet waarvoor ik dit doe. Mijn missie is duidelijk. Ik wil mijn verhaal vertellen, niet om te choqueren of te kwetsen, maar om te verbinden. Ik wil laten zien dat niemand alleen is in zijn worstelingen. Mijn woorden zijn niet bedoeld om te confronteren, maar om te inspireren.<br>Toch blijft het spannend. Mijn verhaal delen betekent dat ik mezelf laat zien, zonder filters. En dat is eng. Maar ik weet ook dat juist daar de kracht ligt. In de kwetsbaarheid zit het echte. Zo ontstond ook <em>Scherven van Veiligheid</em>, mijn verhaal in <em>LEFWIJF Empowers</em>.</p><h3>Lefwijf zijn is durven delen</h3><p>Dus ik schrijf. Ik voeg woorden toe, ik schrap, ik herzie. En ik laat mijn pen mijn waarheid vertellen, zelfs als die me ongemakkelijk maakt. Want dat is voor mij wat schrijven is: mezelf én jou een spiegel voorhouden. Een vonkje herkenning, begrip of inspiratie achterlaten.&nbsp;<br>Mijn schrijfproces is een reis van geven en loslaten. Niet perfect, niet compleet, maar altijd oprecht. En misschien is dat precies wat het betekent om een lefwijf te zijn: durven doen, durven delen, durven schrijven.<br><br></p><p><br></p><p><em>@ Natalie Fonteni zet mensen en organisaties in beweging. Of het nu gaat om het doorbreken van stigma’s of het inspireren van anderen om zichtbaar en authentiek te zijn, Natalie doet het op haar manier: met passie, lef en visie. <a data-mce-href="http://www.soulvive.nl" href="http://www.soulvive.nl" target="_blank" rel="noopener">soulvive.nl</a>&nbsp;</em></p>

Waarom ik schrijf  - Natalie Fonteni

<figure id="figure-sww484nxllm4tn45kf"><img id="sww484nxllm4tn45kf" src="https://cdn.durable.co/blocks/eMHvyglrmTJRfypPIxCKhPe5T3N9hOxNzjDppQmUAj3ayWFunmzMNF4sUHNFzi07.jpg" alt="Blog van lefwijf Natasia Agard op lefwijf.nl" title="Blog van lefwijf Natasia Agard op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 50%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="50%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/eMHvyglrmTJRfypPIxCKhPe5T3N9hOxNzjDppQmUAj3ayWFunmzMNF4sUHNFzi07.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 50%;"></figure><h2>Bribi na krakti - Natasia Agard</h2><p>Geloof is kracht oftewel <em>bribi na krakti.</em> Twee stemmingen die aan elkaar gelijkgesteld zijn. Bribi na krakti is ook het themalied van Natio, het Surinaamse nationale voetbalelftal. Jongens van Surinaamse afkomst, woonachtig in Nederland die bereid zijn voor het land van hun (groot)ouders uit te komen. Ze geven hoop en een nieuwe kans voor Suriname om als klein land met de grote jongens te spelen. Een droomkans. &nbsp;&nbsp;</p><p>Geloof is uitgestelde teleurstelling? Nee, een lefwijf heeft de zekerheid dat wat je verwacht ook werkelijkheid zal worden. Ik volg de wedstrijd van Natio tegen Canada en ik zie hun vechtlust. Hun motivatie om alles eruit te halen. En hoewel de wedstrijd eindigt in een teleurstellende 1-0 nederlaag, geeft de wedstrijd mij nog meer kracht om door te gaan met alles wat ik onderneem. De wedstrijd komt me voor als een metafoor van het leven.</p><h3>Houd vast aan je dromen</h3><p>Houd vast aan je dromen. Maak ze specifiek, meetbaar en realistisch. Denk aan de consequenties van je dromen en durf om ze zo mooi mogelijk te maken. Spreek ze uit en geef ze vorm. Ze krijgen hierdoor bestaansrecht. Soms moet je vechten voor je dromen. Ze zullen niet gewoon in je handen gelegd worden. Ik blijf gefocust op mijn dromen en ik weet waar ik ’s morgens voor uit bed stap. &nbsp;</p><p>In het leven kan een kubieke meter aan kans langskomen. Je kan ernaar kijken en het laten gaan of je kan het pakken en er iets mee doen. Het leven geeft kansen. Ik noem ze stepping stones om je dichter bij je doel of droom te brengen. Belangrijk is om ze te herkennen.<br>Ik herinner me een Whatsapp-bericht dat mijn zoon was geselecteerd om naar een basketbaltraining-academie in de VS te gaan. Het was een kans om zijn lang gekoesterde droom te verwerkelijken.</p><h3>Van angst naar overwinning</h3><p>Kansen dien je goed te benutten. Je weet namelijk niet wanneer en in welke vorm de volgende langskomt. Twijfels en onzekerheid over de juiste timing hebben me vaak ervan weerhouden in actie te komen. Ik leer elke keer weer dat het niet direct perfect hoeft te zijn. Kom in beweging en het scenario ontvouwt zich stap voor stap.</p><p>Ook al lijkt de situatie hopeloos of buiten je invloedssfeer, ga door, blijf actie ondernemen, blijf zoeken naar mogelijkheden om de situatie te overwinnen. Wat zeg je tegen jezelf op zulke momenten? Ik kan het niet aan! Je hebt helemaal gelijk. Wie ben jij om dit te willen? Wie ben jij om jezelf zo groot te schatten? Ik kan het! Je hebt ook gelijk. Je hele wezen zal zich erop richten om succes te boeken. Waar gaat je energie naar toe? Naar wat je als onmogelijk ervaart of naar wat je als mogelijk ziet. Er is een dunne lijn tussen succes en mislukking. Tussen overwinning en angst.</p><h3>Kies voor de aanval en eis je plek</h3><p>Soms is het nodig om om jezelf met iemand of een situatie te confronteren. Sommige situaties verdwijnen pas als je erop afgaat, in plaats van te hopen dat ze zichzelf oplossen. David confronteerde Goliath met zijn godlasterende houding en ging het gevecht aan. Neem je plek in, beter nog, eis je plek op want niemand zal je die plek geven.<br>Toen ik een bepaalde bewerkelijke zaak bij de overheid geregeld wilde hebben, had ik alleen mijn mobiele telefoon. Geen relaties op de juiste plekken. Daarmee belde ik tweemaal per dag naar de betreffende afdelingen. Totdat ze niet meer om mij heen konden en mijn stukken werden getekend en de zaak afgerond kon worden. Vastbijten.</p><h3>Jouw supporters</h3><p>Je hebt mensen nodig op wie je terug kan vallen voor een gesprek, gebed, een schouder maar ook een schop onder je kont. Een supportteam: jouw gezin, familie, gemeenteleden, vrienden en zelfs collega’s. Iemand die je kan bellen om drie uur in de ochtend om te klankborden. Weten dat je zulke mensen in je binnencirkel hebt, geeft rust en energie in het leven.&nbsp;</p><p>Het maakt niet uit welke positie je op het veld inneemt. Een lefwijf heeft alles meegekregen om met elke situatie om te gaan en deze aan te pakken. Mislukking bestaat niet, alleen feedback. Het leven is een aaneenschakeling van positieve leermomenten en voorzetjes zodat jij uiteindelijk kunt inkoppen. <em>Bribi na krakti.</em></p><p><br></p><p><em>@&nbsp;‘Er zijn geen mensen zonder hulpbronnen, alleen mensen die hun hulpbronnen niet gebruiken.’ Natasia L.H. Agard is communicatietrainer en life coach binnen haar eigen bedrijf. Zij richt zich vooral op het versterken van jonge vrouwelijke professionals en begeleidt ze bij het bereiken van hun doelen. <a data-mce-href="https://www.acacia-development.org/" href="https://www.acacia-development.org/" target="_blank" rel="noopener">acacia-development.org</a></em></p>

Bribi na krakti - Natasia Agard

<figure id="figure-tbak0azrf7m4s7ot4a"><img id="tbak0azrf7m4s7ot4a" src="https://cdn.durable.co/blocks/5MsNeAyJOs8gNkCOC0faRG15TE701aehW0OIZm73rpuHcNvZmOnkvn9vRqM2CeV8.jpg" alt="Blog van lefwijf Bianca Hersov op lefwijf.nl" title="Blog van lefwijf Bianca Hersov op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/5MsNeAyJOs8gNkCOC0faRG15TE701aehW0OIZm73rpuHcNvZmOnkvn9vRqM2CeV8.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"></figure><h2>Mantels &amp; Maskers- Bianca Hersov</h2><p><em>Terwijl ik luisterde naar de verhalen van andere vrouwen, kwam ineens de vraag naar boven: ‘Wat heb ik toe te voegen? Ben ik wel interessant genoeg? Is mijn verhaal de moeite van het lezen waard?’</em></p><p>Tijdens onze Zoom-bijeenkomst van vrouwen die meeschrijven aan LEFWIJF Empowers, noem ik de term imposter-syndroom en ik realiseer me dat veel vrouwen daarmee worstelen – de angst om door de mand te vallen, om niet zo slim, sterk, veerkrachtig of vindingrijk te zijn als we willen lijken. We dragen maskers en mantels om dit te verhullen.</p><p>Ik stel me vaak voor hoe ik ’s ochtends wakker word en een denkbeeldig kapstokje in de hoek van mijn slaapkamer zie staan met daarop de maskers en mantels. Dan plan ik mijn dag en beslis welke ik zal dragen. Dit jaar voelde ik voor het eerst dat ik ze niet meer wilde dragen… maar wie ben ik zonder die maskers en mantels?</p><h3>Super-pleaser vol zelftwijfel</h3><p>Een super-pleaser, vol zelftwijfel: ‘Heb ik genoeg gedaan? Had ik meer moeten bereiken? Had ik in het bedrijfsleven moeten blijven? Was ik een goede echtgenote? Ben ik een goede moeder geweest? Kan ik weer een goede partner zijn?’ Al die zelftwijfels zijn altijd dreigend aanwezig.</p><p>Maar dit jaar ben ik begonnen met naar het lefwijf in mezelf te luisteren. Voor mij is een lefwijf iemand die durft naar zichzelf te kijken, die haar maskers afzet, en die authentiek verschijnt, hoe rommelig of imperfect dat ook voelt. Het is een moedige keuze om niet langer achter die mantels van perfectie te schuilen en om de vrouw te omarmen die ik ben. En wat me dit jaar heeft verrast, is dat ik eindelijk begin te geloven – niet alleen door de bevestiging van anderen, maar ook door mezelf (al is het nog maar een fluisterstemmetje) – dat ik ertoe doe.</p><h3>Mijn - kleine - momenten van energie</h3><p>Dat ik een slimme zakenvrouw ben. Dat ik misschien genoeg financiële middelen heb om voor mezelf en mijn kinderen te zorgen. Dat ik inspirerend ben. Dat ik een empathische maar stevige leider ben. Dat ik het waard ben om naar op te kijken, maar dat dat niet per se de bron van mijn eigenwaarde hoeft te zijn.</p><p>En toen besefte ik dat er dit jaar iets is veranderd. Ik ben vaker stil blijven staan bij momenten die me energie geven. Zoals de dagen waarop ik tevreden wakker word, zin heb in de dag en even bewust een kop koffie drink terwijl ik uitkijk op het groen van de golfbaan en de vogeltjes zie komen en gaan.</p><p>Of de saamhorigheid met vrienden, de spontane grapjes die me doen gieren van het lachen. De kleine momenten zoals een glimlach delen met een vreemde, een wandeling maken, een gezellige lunch midden in de week met een goede vriendin (en een lekker wijntje), of die relaxte middag waarop ik gewoon een Netflix-serie kijk in plaats van mijn to-do lijstjes afwerk.</p><h3>Wie ik écht ben</h3><p>Ik leer om mijn innerlijke lefwijf meer ruimte te geven – om voor mezelf te kiezen, mijn plek in te nemen en onbezorgd van het leven te genieten. Ik heb ervoor gekozen om mezelf toe te staan te genieten van het moment en minder te piekeren over wat er allemaal nog moet. En in die ruimte is er een gevoel ontstaan van: ik ben genoeg. Ik ben misschien wel te veel voor sommige mensen – met mijn dromen, energie en ambities – en dat is helemaal oké.</p><p>Want een lefwijf zijn, betekent dat ik durf te zijn wie ik écht ben.</p><p><br></p><p><em>@ Bianca Hersov is owner/director of <a data-mce-href="http://www.jhbccc.co.za" href="http://www.jhbccc.co.za" target="_blank" rel="noopener">CBM Corporate Conference Centre</a> &amp; <a data-mce-href="http://www.gvgh.co.za" href="http://www.gvgh.co.za" target="_blank" rel="noopener">Glendower View Guest House</a>.</em></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p>

Mantels & Maskers - Bianca Hersov

<figure id="figure-71p8v1gb3vm4qru1ev" class=""><img id="71p8v1gb3vm4qru1ev" src="https://cdn.durable.co/profile/eEervZeKW97UpkPsaocNSVgQTyLz3oQmjgHwAS1LUSvwjNoqp3zlAqUhqmlIpbDz.jpg" alt="Blog van lefwijf Peggy Senchi op Lefwijf.nl" title="Blog van lefwijf Peggy Senchi op Lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/profile/eEervZeKW97UpkPsaocNSVgQTyLz3oQmjgHwAS1LUSvwjNoqp3zlAqUhqmlIpbDz.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h2>De vrouw die door de weken heen rende - Peggy Senchi</h2><p>Elke ochtend als ik mezelf klaarmaak om naar kantoor te gaan, kijk ik in de spiegel en denk: ‘Dit is niet het leven dat ik wil leiden’.&nbsp;</p><p>Ik heb alles wat je op papier als succesvol zou bestempelen: een baan met een stabiel en goed inkomen, maar iets knaagt aan me. Het is alsof mijn ziel roept om een andere weg. Een weg die leidt naar waar ik nu ben: een zelfstandig life(style) coach, een lefwijf dat met volle overtuiging heeft gekozen voor haar passie en haar missie.</p><h3>Lessen uit het verleden: luisteren naar je ziel</h3><p>Ik heb afscheid genomen van de commerciële wereld, een wereld waarin ik me steeds vaker verstikt voelde. Het was een wereld waarin giftig leiderschap de boventoon voerde, waar cijfers en targets belangrijker waren dan mensen, voor mijn gevoel. En ik? Ik wil juist mensen helpen, niet op oppervlakkig maar op een dieper niveau. Ik wil betekenisvol werk doen en impact maken. Bewust hiervoor kiezen, was niet makkelijk maar wel noodzakelijk. Met name voor mijn mentale gesteldheid. Van het verleden heb ik geleerd dat je geestelijk uitgeput kan raken als je ziel schreeuwt om iets anders en je geeft er geen gehoor aan.</p><h3>Een nalatenschap met betekenis</h3><p>Het gesprek met mijn man over mijn nalatenschap was een keerpunt. We zaten aan de eettafel, kop thee in de hand, terwijl ik mijn gedachten uitsprak:&nbsp;</p><p>‘Ik realiseer me dat ik mijn moeder, oma's, vader en opa's, die nu allemaal zijn overleden, eigenlijk helemaal niet of niet goed heb gekend. Waar hielden ze van? Wat was hún missie in het leven? Waren ze gelukkig? Dat wil ik dus anders doen. Ik wil dat mijn nageslacht mij kent, mijn verhaal kent en begrijpt waarom ik de keuzes heb gemaakt die ik heb gemaakt. Als ik er niet meer ben, wil ik dat onze kinderen en kleinkinderen weten wie ik echt was. Niet alleen als de vrouw die door de weken heen rende en werkte, maar degene die haar leven leefde vanuit haar hart.’</p><p>Hij keek me aan en zei alleen maar: “Doe het dan. Ga ervoor.” Die simpele woorden gaven me de moed die ik nodig had.</p><h3>Inspireren door lef te tonen</h3><p>Mijn verhaal vertellen in LEFWIJF Empowers is een eerste stap. Ik wil nog meer vertellen, wie weet in een (auto)biografie. Lef betekent voor mij niet dat je nooit bang bent. Het betekent dat je de angst voelt, de risico’s kent, maar het toch doet. Het betekent dat je je comfortzone verlaat en een nieuwe stap zet, zelfs als je niet weet waar het je zal brengen. Het betekent trouw blijven aan wat er in je hart leeft, hoe eng of onzeker het ook mag voelen.</p><p>Ik ben een Lefwijf geworden omdat ik heb geleerd dat het leven te kort is om niet je eigen pad te bewandelen. Het leven is te waardevol om te blijven hangen in situaties waarin je je ziel verliest. Als coach wil ik anderen inspireren om hetzelfde te doen: hun waarheid vinden, hun pad volgen en hun leven op hun eigen voorwaarden leiden.&nbsp;</p><h3>Mijn nalatenschap: moed is doen</h3><p>Wat ik wil nalaten? Het besef dat moed niet iets is wat je hebt, maar iets wat je doet. Dat je altijd kunt kiezen voor jezelf, voor je dromen, voor wat je echt belangrijk vindt en dat je je mag uitspreken over onrecht. Dat is mijn nalatenschap en dat is waarom ik een Lefwijf ben geworden.</p><p><br></p><p><em>@ Peggy Senchi is een gepassioneerde life(style) coach die anderen inspireert om moedig hun eigen pad te volgen en vanuit hun hart te leven. Met haar persoonlijke verhaal en authentieke aanpak helpt ze mensen betekenisvolle keuzes te maken en hun leven op hun eigen voorwaarden te leiden. <a data-mce-href="https://www.ssenchi.nl/" href="https://www.ssenchi.nl/" target="_blank" rel="noopener">ssenchi.nl</a></em></p>

De vrouw die door de weken heen rende - Peggy Senchi

<figure id="figure-iyd0n2im18m49z2ykw" class=""><img id="iyd0n2im18m49z2ykw" src="https://cdn.durable.co/blocks/2elHMRe8ONuefGSmNG0r32vbcGzbFU8gSBsOmvQ8qf4IY1zSkJM0rvruwK73seIw.jpg" alt="Aquarel, limerick en blog van lefwijf Luc Schouten op lefwijf.nl" title="Aquarel, limerick en blog van lefwijf Luc Schouten op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="Aquarel, limerick &amp; blog van Luc Schouten" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/2elHMRe8ONuefGSmNG0r32vbcGzbFU8gSBsOmvQ8qf4IY1zSkJM0rvruwK73seIw.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"><figcaption class="body-normal text-gray-500 mt-2">Aquarel, limerick &amp; blog van Luc Schouten</figcaption></figure><p><em>Een ijsvogel uit De Wilgen, Lowietje genaamd</em><br><em>Had zijn eerste vleugelslagen zorgvuldig geraamd</em></p><p><em>Hij was onmogelijk te temmen</em><br><em>Tot nét voor hij niet meer kon remmen</em></p><p><em>En hij dacht: ‘’Als yogi word ik vast ook wel befaamd!'</em></p><p style="padding-left: 200px;" data-mce-style="padding-left: 200px;">***</p><p>Zaterdagochtend in bed. Manlief heeft mij zojuist van een heerlijke koffie voorzien. Sinds enkele dagen bespeur ik een onrust in mijn lijf, maar ik kan het niet goed duiden. Dan wordt het me ineens duidelijk. Eureka!&nbsp;</p><h3>Met LEFWIJF Empowers wil ik mijn positieve verhaal delen</h3><p>Sinds een paar maanden heb ik mij aan LEFWIJF Empowers verbonden. Spannend! Ik had al meteen het gevoel: Doen, dit is mijn kans! Alsof ik weet wat me te wachten staat. Nee, natuurlijk niet. Toch weet ik onbewust dat dit mijn kans is. Ik laat alles heerlijk over me heen spoelen. De tweewekelijkse ontmoetingen ’s ochtends om 07:00 uur met die andere prachtvrouwen bezorgen mij alvast een bubbelende energie.&nbsp;</p><p>LEFWIJF biedt mij de kans door het schrijven van mijn verhaal een donkere, lange periode in mijn leven eindelijk van me af te kunnen schudden. Niet door alle verschrikkelijke avonturen vanuit een slachtofferrol te beschrijven. Nee. Niet die slechte film. Ik wil het positieve verhaal met je delen. Ik wil je laten zien dat zo’n donkere periode in je leven altijd iets goeds in petto heeft. Je moet gewoon geduld hebben, het komt altijd.&nbsp;</p><p>Mijn verhaal rolt al snel als vanzelf uit mijn mouw. Wauw, dat staat! En al gauw volgt mijn eerste blog.&nbsp;</p><h3>De zwartste herinneringen</h3><p>Sinds twee weken heb ik tóch de stoute schoenen aangetrokken en open ik regelmatig mijn laptop. Ik ben begonnen aan het terughalen van die verschrikkelijke film, in alle geuren en kleuren. Ik heb een paar jaar geleden alle e-mails, correspondentie en materiaal van de rechtszaken weggedaan. Ik kon het simpelweg niet meer in mijn nabijheid verdragen. Ik dacht het te kunnen vergeten door het te verwijderen. Maar zo werkt dat dus niet.<br></p><p>Nu schrijf ik het op door terug te gaan in mijn herinneringen, te beginnen bij de zwartste. Langzaam komen ze één voor één terug. Ik praat er ook met mensen over die deze periode met mij van dichtbij hebben meegemaakt. Ze helpen me bij het terughalen van herinneringen die ik écht helemaal vergeten was.&nbsp;</p><p>Wat een raar overlevingsinstinct is dat eigenlijk in je hersenen. Als je in een heel moeilijke levensfase belandt, gaan je hersenen vanzelf ervaringen uitschakelen. Ze lijken te willen dat je het vergeet. Het werkt net zoals je out gaat wanneer je lichaam een heftige fysieke pijn ervaart. Het erover te praten, helpt mij mijn herinneringen toch terug te halen. En als vanzelf rollen ze uit mijn digitale pen.</p><h3>Voor wie doe ik dit eigenlijk?&nbsp;</h3><p>Uiteindelijk doe ik dit voor mezelf. Door nog één keer dit proces te doorleven, hoop ik dit allemaal een plek te kunnen geven. Misschien doe ik het ook wel voor mijn kinderen. Zodat zij dit later nog eens na kunnen lezen. Ik hoop dat ze deze onverwachte wending in hun nog zeer jonge levensjaar later als volwassene wellicht beter kunnen begrijpen.</p><h3>Schrijven en tekenen maakt mij blij en brengt rust</h3><p>Het schrijven van mijn verhaal is een creatieproces. En creëren maakt mij blij en brengt mij rust. Ik weet het nog van de tijd dat ik regelmatig mijn aquarelsetje erbij pakte en een tekening maakte. Op reis of gewoon thuis.&nbsp;</p><p>Genietend van dat bakje koffie weet ik het ineens! Ik ga mijn aquarelsetje weer voor de dag halen. Ik heb het veel te lang niet gedaan. Nu wil ik doorpakken om mijn idee, dat al jaren geleden als hersenspinsel is ontstaan, écht vorm te geven. Ik ga mijn aquarellen van korte gedichtjes voorzien en bundelen. Of het gaat lukken? Vast! Er ligt al genoeg op de plank te spartelen van ongeduld.&nbsp;</p><p>En dát is wat de ijsvogel, LEFWIJF en mij verbindt:</p><p><em>'Lowietje vloog tegen de glazen wand van onze yogaruimte en stortte te pletter op de veranda. Tot zover de vliegkunsten van Lowietje. Mijn yogadocente vond hem en liet hem opzetten. Het bleek een jong mannetje te zijn en hij werd Lowietje genaamd. Nu staat hij bij ons in de yogaruimte en kijkt soms naar ons, soms naar buiten en denkt er zo het zijne van.'</em></p><p><br data-mce-bogus="1"></p><p>@ Waar het leven schuurt, groei je. Luc Schouten verbindt, verzorgt en focust. Is een overlever en leidt een team van global risk managers bij een internationaal informatietechnologiebedrijf.</p>

Wat verbindt de ijsvogel, LEFWIJF en mij? - Luc Schouten

LEFWIJF

Ben jij een Lefwijf en schrijf je mee aan LEFWIJF Empowers of LEFWIJF Inspires? Vergroot jouw zichtbaarheid en expertise met jouw deelname. Een initiatief van Lucinda Douglas.

Blogs, lefwijven vertellen

Weerstand? Vlieg mee en groei - Marita van Herpen

Waarom ik schrijf - Natalie Fonteni

Bribi na krakti - Natasia Agard

Mantels & Maskers - Bianca Hersov

De vrouw die door de weken heen rende - Peggy Senchi

Wat verbindt de ijsvogel, LEFWIJF en mij? - Luc Schouten