Ik-wil-niet-meer-mijlen - Luc Schouten

Ik-wil-niet-meer-mijlen  -  Luc Schouten

Ken je dat gevoel? Je hebt net een lange autorit achter de rug. Het is pokkenweer, de wind rukt aan je stuur, slagregen en je ziet geen klap voor ogen waar je naartoe moet. 
Dan sta je weer voor je huis. Ik zet de motor uit en hoor ‘m nog een beetje nagloeien, één enkele tik. Gelukkig, ik ben weer veilig thuis! 

Waanzin & realiteit. Mijn optreden

Vrijdag 3 oktober voelt voor mij als de kers op de taart. Ik mag mijn verhaal on stage delen met een groter publiek. Een verhaal waar waanzin en realiteit in het leven elkaar tegenkomen, zo kondigt Lucinda mijn performance aan.
En wát een performance! Alles voelt goed, on stage klikken alle puzzelstukjes in elkaar. Ik ben er helemaal klaar voor. Al in de eerste minuut weet ik het publiek te pakken en de aandacht vast te houden, ik hoor en zie de response van het publiek. De mensen in de zaal hangen aan mijn lippen.

Ik voel me thuis. Nu wordt voor mezelf pas voor het eerst écht zichtbaar waar ik vandaan kom en waar ik nu sta. Ontelbare mijlen heb ik afgelegd. Pijnlijke mijlen, moeizame mijlen, komt-nooit-een-eind-aan-mijlen, zal-ik-hier-nog-uitkomen-mijlen, en ja, ook ik-wil-niet-meer-mijlen. Toch ben ik trots waar ik nu sta. Ik ben enorm gegroeid. 

Über-pleaser

Mijn verhaal is een waanzin-nig verhaal, je verzint het gewoon niet en je denkt dat het alleen in een film voorkomt. Toch is het niet zo. De verschijningsvorm van mijn thema mag dan niet alledaags zijn, het thema zelf is wel universeel en meer dan actueel. Het gaat over het thema van de über-pleaser, hoe ik daardoor in de ban raakte van een wolf in schaapskleren, maar bovenal, hoe ik me er uit heb los weten te rukken.
Een verhaal dat ik móet delen, al raak en inspireer ik maar één persoon zodat deze persoon zelf uit zijn of haar ellende omhoog kan kruipen. 

Mijn verhaal in twee zinnen 

Vijftien jaar geleden, maar ik raak niet uitgepraat over wat mij is overkomen. Ik ben er vol van en urenlang vertel ik er over. Het stopt niet. In de jaren erna, tijdens diverse coachinggesprekken, neem ik mezelf het volgende voor: als ik mijn verhaal in vijf minuten kan vertellen, dán heb ik het verwerkt. Naarmate de tijd vordert, en met de groei die ik zelf doormaak, lukt dat best goed. 

Lefwijf Empowers

Tot ik Lucinda tegenkom. Nadat ik in oktober 2024 als Lucinda’s gast een optreden van Best Talks heb bijgewoond, denk ik op de terugreis in de auto bij mezelf: ik heb óók een verhaal. Dit verhaal moet ik ook vertellen. Ik besluit mee te schrijven aan Lefwijf Empowers. In 750 woorden zet ik in één klap mijn verhaal op papier. Wauw denk ik. Nú heb ik het verwerkt. 

Maar ik voel dat ik méér kan doen. Ik besluit ook mee te doen aan Best Talks. Je verhaal op een podium in een theater vertellen, betreft een heel ander level van verwerken dan je verhaal in een boek schrijven. Bij een boek zie je namelijk niet direct de reactie van de lezer wanneer deze je verhaal tot zich neemt. Misschien hoor je het achteraf, misschien ook niet. Bij Best Talks ervaar je dat wél. En dat gevoel op een podium in een theater is magisch. Je voelt je sterk.

Voor mij voelt het ook als het afsluiten van een hoofdstuk in mijn leven, dat 25 jaar heeft geduurd. Ik kan het je alleen maar aanraden, doe jezelf dit plezier en beleef deze reis, in geschreven en gesproken woord. Het werkt helend. 

Is er nog meer?

Ja hoor. Ik ga verder met het uitschrijven van mijn legacy, het hele verhaal met alles wat er is gebeurd en hoe het is ontstaan. Misschien wordt het wel een boek. Ook dat werkt helend. En natuurlijk ga ik verder met tekenen en aquarelleren, vaardigheden die ik weer heb herontdekt tijdens deze Lefwijf-reis. 

Maar nu? Nu blijf ik nog even in de auto zitten en nagloeien, net als mijn auto. 

@ Waar het leven schuurt, groei je. Luc Schouten verbindt, verzorgt en focust. Is een overlever en leidt een team van global risk managers bij een internationaal informatietechnologiebedrijf. En geeft de wererld rondom haar vorm in haar aquarellen.