Blog

<figure id="figure-1ax32qitawm6p74izx"><img id="1ax32qitawm6p74izx" src="https://cdn.durable.co/blocks/374LiFKU8JPGIxTT1ew8zvrQHcTIwiGj5fAIiYOj3wrWEevzTT5XqVtZk0j2Wicf.jpg" alt="Lefwijf Bianca Hersov blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Bianca Hersov blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/374LiFKU8JPGIxTT1ew8zvrQHcTIwiGj5fAIiYOj3wrWEevzTT5XqVtZk0j2Wicf.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h2>Als rouw bij je komt wonen - Bianca Hersov</h2><p>Over mijn zoektocht naar zin in mijn leven - hoe geef ik zin aan alles na zoveel verlies? - sprak ik met Lucinda Douglas en zij stelde de podcast van haar met Patty Duijn voor.</p><p>Binnen ongelooflijk korte tijd kreeg ik te maken met een reeks zware verliezen. Mijn moeder, twee personeelsleden, een paar goede vrienden, mijn schoonmoeder… en toen… Chris. Mijn soulmate, de vader van mijn kinderen, mijn business partner, mijn man van 22 jaar samenzijn.</p><p>Ik ben eerlijk gezegd niet zo van de podcasts. Door mijn ADHD dwaal ik meestal na een paar minuten af. Maar ik heb iets gevonden dat wél werkt: ik ga wandelen terwijl ik luister. En zo kwam ik uiteindelijk uit bij een podcast van Patty, de Rouw Doula, van oktober 2023 uit de serie ‘De 100 Vrouwen van Marcel’.<br>Wat me raakte in Patty’s podcast was de zin: ‘Als verlies plotseling bij je komt wonen.’ &nbsp;Want zo voelde het precies.</p><h3>Verlies herschrijft je verhaal</h3><p>Toen Chris zo plotseling, zo tragisch overleed, was het niet alleen een leegte. Het was alsof een zorgvuldig aangelegde weg – de weg van onze toekomst – werd weggespoeld door een allesverwoestende tsunami. We hadden zoveel gepland. Onze weg was al vol mijlpalen, mooie momenten, avonturen en levensgebeurtenissen geweest maar we hadden nog zoveel plannen waar we zo naar uitkeken. En ineens was die toekomst er niet meer.</p><p>Het heeft tijd gekost om te zien hoe ik verder moest. Het leven kan voelen als een rivier die gewoon voorbij stroomt, de makkelijkste weg kiest. Maar zo ben ik niet. Zo wil ik niet leven.<br>Wat ik in deze periode heb geleerd, is dat het leven zich niet altijd laat plannen, hoe goed je ook voorbereid bent. Ik ben een fixer, een organisator, een controlefreak – maar sommige dingen laten zich simpelweg niet sturen. Toch betekent dat niet dat alles stopt. Verlies verandert je, herschrijft je verhaal maar sluit het boek niet.</p><h3>Opnieuw verbinding, opnieuw betekenis</h3><p>Ik kies ervoor om bewust stappen te zetten. Om opnieuw op te bouwen en te kijken naar wat de toekomst mag brengen. Rouwen hoort erbij: de pijn, het gemis, het worstelen met hoe het nu moet. Maar wat ik nu ook weet, is dat liefde niet eindigt maar meebeweegt. Ik draag Chris altijd met me mee, maar ik sta mezelf ook toe om opnieuw verbinding te maken, opnieuw betekenis te vinden.</p><p>En in die toekomst is nu ook Jasper. Een lieve, bijzondere man die mij hoort, die naast me staat, die me helpt om weer hoop te voelen. Hij duwt me niet vooruit, hij trekt me niet mee, maar hij is er. En dat alleen al maakt het verschil.</p><p>Misschien juist doordat Chris er niet meer is, kan ik dingen doen waarvan ik wist dat hij ze niet wilde doen. Veel met vrienden op pad gaan, bergwandelen, kooklessen volgen – echt dingen voor mezelf. Dingen die ik uitgesteld had of die hem niet interesseerden. En natuurlijk, hoe bijzonder is het om op mijn 50+ toch weer het onmogelijke te vinden: nieuwe liefde.</p><h3>Verlies verandert van vorm</h3><p>Maar wat ongelooflijk moeilijk blijft, is om niet te blijven hangen in spijt en berouw. Om niet te verzanden in alle ‘wat als’-gedachten. Om steeds vooruit te blijven kijken. En misschien nog wel het allermoeilijkste: wat als je op een punt komt waarop je je nieuwe leven wél geniet? Daar schuilt een schuldgevoel in dat ik nooit had verwacht. Alsof genieten verraad is. Alsof het betekent dat ik Chris minder mis.</p><p>Ook is het zwaar om mijn kinderen te zien rouwen. Hun verdriet stopt niet en zoals Patty in haar podcast zegt, het verandert alleen van vorm. En ik weet dat hun rouw steeds, net zo vers, weer zal terugkomen op de belangrijke momenten in hun leven – momenten waarop hun vader er had moeten zijn. Momenten waarop hij ongetwijfeld zó trots op hen zou zijn geweest. En ik zal er zijn om hen te steunen, maar ik kan dat ene, allesbepalende gemis nooit wegnemen.</p><h3>Een weg vooruit</h3><p>Chris was altijd heel duidelijk: je hebt maar één leven. Hij heeft dat leven volledig geleefd – zelfs als dat uiteindelijk zijn dood betekende. Hij zou gewild hebben dat ik ook lééf. Dat ik hem nooit vergeet, maar wél een weg vooruit vind.</p><p>En meer dan dat: omdat Chris er niet meer is, voel ik de verantwoordelijkheid om voor ons beiden te leven. Hij zou willen dat ik het meeste maak van mijn leven, dat ik geluk vind, dat ik lach, liefheb en leef.<br>En dat is precies wat ik doe. Stap voor stap, met Chris in mijn hart en Jasper naast me - en met een gezonde dosis lef. Ik leef.</p><p><br></p><p><em>@ Bianca Hersov-Lisman woont in Johannesburg (Zuid-Afrika) en zij is eigenaar van het <a data-mce-href="http://www.jhbccc.co.za" href="http://www.jhbccc.co.za" target="_blank" rel="noopener">Corporate Conference Centre </a>en het <a data-mce-href="http://www.gvgh.co.za" href="http://www.gvgh.co.za" target="_blank" rel="noopener">Glendower View Guest House</a> waar zij zich inspant voor unieke klantervaringen. De passie voor reizen, gastronomie, mensen, ondernemen en actieve sporten vormt haar drijvende kracht.</em></p>

Als rouw bij je komt wonen - Bianca Hersov

<figure id="figure-rnirhc77lm6q7gi4x"><img id="rnirhc77lm6q7gi4x" src="https://cdn.durable.co/blocks/23etU3QnQd9sypG8AOTwDRmVHSJGW0TQJCjVuvrR48DSpeHfHyLRz7Fres0oYzSZ.png" alt="Lefwijf Quifaina Reina blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Quifaina Reina blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 25%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="25%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/23etU3QnQd9sypG8AOTwDRmVHSJGW0TQJCjVuvrR48DSpeHfHyLRz7Fres0oYzSZ.png" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 25%;"></figure><h2>Mijn Lefwijven - Quifaina Reina</h2><p style="padding-left: 120px;" data-mce-style="padding-left: 120px;"><em>Quifaina's Notities over Lef &amp; Leven / deel 2/3</em></p><p><br>Wie inspireert jou? Iedereen wordt wel op een moment door iemand geïnspireerd. Je voelt een klik of je voelt je geraakt. Zo ken ik een aantal lefwijven - jong en oud - in mijn leven die mij stuk voor stuk gewild of ongewild hebben gevormd tot de persoon die ik vandaag ben. Laat ik deze lefwijven vandaag dan ook even in het zonnetje zetten met een klein eerbetoon.</p><h3><strong>Rosa Julia</strong><br></h3><p>Ik begin bij mijn oma Rosa Julia, de moeder van mijn moeder. Een geweldige topvrouw. Rosa Julia was een zorgzame vrouw die altijd liefde en affectie toonde. Je kon met haar lachen en als het moest, ook al wilde je het niet horen, zou ze je wel even vertellen wat ze van je dacht of je het er nu mee eens was of niet.</p><h3><strong>Ilse</strong><br></h3><p>Dan heb je Ilse mijn moeder. Zij heeft werkelijk alle kwaliteiten van Rosa Julia geërfd. Maar bij Ilse komen daar nog extra kwaliteiten bij. Ze heeft op jonge leeftijd moeten leren om voor haarzelf op te komen en zelfstandig te zijn. Dat moet ook als je negende kind uit een gezin van tien bent. En laat het ook nog zo zijn dat ze de sterkste kwaliteiten aan mij, haar dochter, heeft meegegeven.</p><h3><strong>Janayah&nbsp;</strong><br></h3><p>Mijn oudste dochter. Naast de kwaliteiten die ik aan haar doorgegeven heb, is zij een strijder, dat merk ik in alles dat ze doet. Janayah is met dertig weken door een keizersnee ter wereld gekomen. Een mini-lefwijf van 31 cm en van nog geen kilo. Ze heeft twee maanden moeten strijden om te overleven.&nbsp;</p><h3><strong>Jalicia</strong><br></h3><p>Mijn jongste dochter. Ook een strijder als haar zus want ook Jalicia kwam te vroeg ter wereld met 32 weken. En naast die kwaliteit is het een erg zorgzaam mensje dat altijd voor iedereen wil zorgen en altijd het goede en positieve in iedereen ziet.&nbsp;</p><h3><strong>Laura &amp; Loï</strong><br></h3><p>Laura heb ik op een heel andere manier leren kennen. De connectie die ik met haar heb, is dat ik over alle onwetende en misschien wel onverklaarbare dingen kan praten en me zo een stuk lichter kan voelen. En dat Laura ook de vrouw is die mij de geweldigste nichtje heeft gegeven: Loï. &nbsp;Loï is mijn zonnestraaltje die elke grijze dag opfleurt. Ook is ze mijn persoonlijke oppepper want hoe ik er ook uit zie of me voel, ‘Tante Quif ziet er altijd mooi uit.’</p><h3><strong>Lefwijf-sisters</strong><br></h3><p>En tot slot heb ik in mijn 35 jaar geweldige vrouwen mogen ontmoeten die op een of andere manier iets voor me hebben betekend. Op zowel privégebied als in een zakelijke omgeving. Dat doen ook mijn lefwijf-sisters van LEFWIJF Empowers en ook al heb ik de meeste nog niet persoonlijk ontmoet, zullen al onze verhalen ons toch zeker verbinden.&nbsp;</p><p><br></p><p><em>@ Quifaina Reina is moeder van twee prachtige dochters die beiden als puzzelstukjes haar leven compleet maken. Daarnaast is Quifaina de trotse mede-eigenaar van schoonmaakbedrijf From Zero Cleaning. <a data-mce-href="http://www.fromzerocleaning.nl" href="http://www.fromzerocleaning.nl" target="_blank" rel="noopener">fromzerocleaning.nl</a></em></p>

Mijn Lefwijven - Quifaina Reina

<figure id="figure-z5r4axnvnom6ouptid"><img id="z5r4axnvnom6ouptid" src="https://cdn.durable.co/blocks/1fXVYCuAsOcLk9wdrWBJdfh3rW4KdKH3zidLS72QArGgudx6pVFAlPGhB3MZJfzc.jpg" alt="Lefwijf Carola van Berckel blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Carola van Berckel blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined% 50%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined%" data-positiony="50%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/1fXVYCuAsOcLk9wdrWBJdfh3rW4KdKH3zidLS72QArGgudx6pVFAlPGhB3MZJfzc.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined% 50%;"></figure><h2>Victorie! Ik ken mezelf - Carola van Berckel</h2><p>Op een winterse dag met een dik pak sneeuw werd ik geboren met een ‘ophanging’. Mijn navelstreng zat vier keer om mijn nek heen en tijdens het naar buiten komen, kreeg ik het steeds benauwder, &nbsp;mijn gezicht werd blauw en ik stikte bijna. In paniek knipte de arts in mijn nek om mij weer adem te laten halen. Daardoor werd ik direct bij mijn ouders weggehaald om gehecht te worden. Een traumatische aankomst op aarde. </p><p>Inmiddels weet ik wat een enorme impact een geboortetrauma op je verdere leven kan hebben. Wat het mij direct opleverde is mijn tweede geboortenaam; Victoire, de overwinning. Daar heb ik mij vaak aan vast gehouden.</p><h3>Als trauma’s je belemmeren</h3><p>Des te ouder je wordt, des te meer trauma’s je oploopt. Die kennis verzamelde ik tijdens verschillende opleidingen en alles dat bijdroeg aan mijn persoonlijke groei. Een illustratie. Tijdens het meer zichtbaar worden van en met mijn bedrijven, merkte ik dat ik enorm uitstelgedrag begon te vertonen. Ik kreeg het benauwd en deed &nbsp;liever allerlei klusjes dan dat ik de tijd nam om werkelijk te luisteren naar mijn lichaam, naar mezelf. Dit leidde tot steeds meer onverklaarbare klachten in mijn lichaam.<br></p><p>De worsteling met mezelf ging in golven, soms wist ik mezelf te herpakken en soms lukte dat niet meer totdat ik op een gegeven moment zelfs ziek werd en ik ook weinig meer kon lopen… dan word je pas echt stil gelegd en kun je nauwelijks ontsnappen aan de chaos die in je hoofd zit. Na een aantal weken &nbsp;van frustratie en verdriet, begon ik tergend langzaam (voor mijn gevoel) aan het herstelproces van het weer verbinden met mezelf. Het luisteren naar mijn lichaam.&nbsp;</p><h3>Leven is leren</h3><p>Al ruim 35 jaar ben ik coach, word ik gecoacht en ben ik bezig met zelfontwikkeling. Dit zal mijn leven door blijven gaan omdat ik hongerig ben naar hoe het werkt in het menselijke brein, hoe de verbinding is tussen het brein en het lichaam en wat tools zijn om een leven te genieten en te leiden dat ook tot zegen van anderen mag zijn. En natuurlijk ook van mijzelf, maar dat kwam later.&nbsp;</p><p>De manier waarop ik geboren werd heeft ook nog veel voordelen gehad. Wanneer een baby een bijna-doodervaring heeft, wordt het een hoog sensitief kind. Nou dat was ik zeker, dat is ook de reden waarom ik mij zo goed op mijn omgeving kon afstemmen. Bij stemmingswisselingen in mijn omgeving, die ik nauwgezet waarneem, was mijn eerste reactie om direct mijzelf aan te passen om zo harmonie en vrede te creëren of die te herstellen. Die neiging zit ook nog steeds in mij, daar gedij ik het beste bij en naar mijn mening gedijen de meeste mensen daar het beste bij.</p><h3>De kracht van natuurlijke communicatie</h3><p>Dit heeft mij ook heel dicht bij de natuur en bij de dieren gebracht. Bij dieren voelde ik mij vaak meer begrepen, geaccepteerd en veilig. Méér dan dat ik dat bij de mensen in mijn omgeving had.&nbsp;<br>De onveiligheid die voor mij al bestond wanneer er een soort gemoedsverandering bij de ander was, of wanneer er onrust was in mijn omgeving, die ervaarde ik niet bij de dieren. Zij namen mij zoals ik was en gaven ook in heldere, directe communicatie aan wanneer ik zelf over de schreef ging. Dat kon ik gelukkig goed zien, dat hun communicatie eigenlijk altijd een reflectie was van wat er in mij gaande was en waar ik eigenlijk probeerde van weg te komen. Voor hun was dat al onveilig, want ik was niet congruent, niet hetzelfde van binnen als van buiten.</p><p>In de natuur en bij de dieren - met name bij paarden - ervaarde ik een directe feedback over wat er in mij gebeurde. Bij het paard voelde ik mij veilig en begrepen en leerde ik ook mijzelf steeds meer begrijpen. Veel meer in de rust te komen en mijzelf te accepteren zoals ik ben.</p><h3>De grens</h3><p>Bij de paarden zijn en samen met hun zijn doe ik nog steeds en de lessen die ze mij leren zijn zo eerlijk, zo oprecht en zo zonder oordeel, dat het voor mij ook makkelijk is om te accepteren wie ik ben met al mijn eigenaardigheden, mijn eigenheid en mijn gevoeligheid. Zo dankbaar ben ik dat ik in de natuur mezelf weer heb kunnen vinden.&nbsp;</p><p>Lang heb ik geleefd achter een masker, als een soort kameleon, om te pogen het de ander naar de zin te maken. Voor een groot gedeelte zit anderen helpen in mijn bloed, maar… wat ik enorm aangepakt heb, is dat er grenzen zijn die ik niet meer overga. Grenzen herkennen en je er aan houden, dat geeft lucht om te ademen. En leren doe je elke dag.</p><p><br></p><p><em>@ Carola van Berckel is een gepassioneerde coach met meer dan twintig jaar ervaring in het bedrijfsleven, waar zij haar expertise heeft opgebouwd in transformatieprocessen, leiderschap en teamontwikkeling. <a data-mce-href="http://www.liferesultscoach.nl" href="http://www.liferesultscoach.nl" target="_blank" rel="noopener">liferesultscoach.nl</a></em></p><p><br></p><p><br></p>

Victorie! Ik ken mezelf - Carola van Berckel

<figure id="figure-c8wp63evfm6lyyobd"><img id="c8wp63evfm6lyyobd" src="https://cdn.durable.co/blocks/23etU3QnQd9sypG8AOTwDRmVHSJGW0TQJCjVuvrR48DSpeHfHyLRz7Fres0oYzSZ.png" alt="Lefwijf Quifaina Reina blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Quifaina Reina blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 15%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="15%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/23etU3QnQd9sypG8AOTwDRmVHSJGW0TQJCjVuvrR48DSpeHfHyLRz7Fres0oYzSZ.png" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 15%;"></figure><h2>Van reddingsboei naar zinkend schip - Quifaina Reina</h2><p style="padding-left: 160px;" data-mce-style="padding-left: 160px;"><em>Quifaina's Notities over Lef &amp; Leven | deel 1/3</em></p><p><br></p><p>Soms ben je bereid anderen in nood te helpen door een reddingsboei te zijn. Zelfs door je huis open te stellen en zelfs door een moeder voor een ander kind te zijn. Hoe sterk is de reddingsboei?</p><p>Enige tijd geleden ontving mijn dochter vreemde berichten van haar beste vriendin: ‘Mama, Sara* en haar moeder zitten in een soort huis en ze mogen niet zeggen waar.’ Ik kijk haar verward aan en mijn hersenen maken overuren want ik snap er niks van. Blijkt dat Sara en haar moeder in een blijf-van-mijn-lijf-huis zitten op een geheime locatie. Enkele dagen later mogen ze weer naar hun eigen huis en willen langskomen voor advies. Ik dacht, hoe kan ik ze helpen? Ik weet niet eens wat er aan de hand is.&nbsp;</p><h3>Achter gesloten deuren</h3><p>Ik hoor het verhaal van de moeder aan dat bestaat uit verwarrende berichten ondersteund met beeldmateriaal. Ik vind dit moeilijk en gedachten schieten door mijn hoofd. Ik kan me heel goed inleven wat Sara's moeder op die momenten meemaakte maar ik ben ook voorzichtig want ik weet niet wat er precies achter gesloten deuren gebeurt. Ik voel me ook in twee richtingen getrokken. Aan de ene kant wil ik helpen omdat niemand zich onveilig moet voelen en aan de andere kant wil ik me niet in iets mengen dat niet mijn zaak is.</p><p>Weken gaan voorbij en Sara is vaker dan normaal bij ons en blijft vaker logeren en als het tijd is om naar huis te gaan, stelt ze dit tot op de laatste minuut uit. Ik bespreek dit met mijn dochter en zeg dat ik het geen fijn idee vindt dat Sara elke keer in het donker alleen naar huis gaat. Naar huis gaat ze voortaan als het nog licht is.&nbsp;</p><h3>Onbekende locatie</h3><p>Tot op dat moment wisten we nog steeds niet wat er was gebeurd. Wel had ik een slecht gevoel bij Sara's vader want na alles wat ik zelf heb meegemaakt, leer je wel bepaalde signalen herkennen. Dit besprak ik ook met mijn dochter. Kom ik een dag thuis, open de voordeur en mijn dochter en Sara staan gelijk voor me. Sara moet naar huis maar durft niet want ze heeft ruzie met haar vader. Dat verklaarde de gemiste oproepen van hem &nbsp;op mijn telefoon.<br>Ik bel nu terug. Blijkt dat Sara niet op de afgesproken tijd thuis was. Ik hoor dat hij geërgerd is en ik zie de angst in Sara’s ogen. Ik stel voor dat ze allebei even de tijd nodig hebben om tot zichzelf te komen en dat Sara nog een nachtje blijft slapen. Hij gaat akkoord en Sara is helemaal opgelucht.</p><p>Dagen later hebben een ontdane Sara aan de telefoon. Mijn dochter is ook in paniek: ‘Mama, mama! Sara moet nu kleren pakken en ze moet mee met mensen die ze niet kent!’ Het blijkt jeugdzorg te zijn, er is dus meer aan de hand dan ik dacht. Sara verdwijnt naar een onbekende locatie tot er onderzoek gedaan is. We mogen Sara bezoeken en ik krijg meer details van wat er zich allemaal achter die gesloten deur afspeelde. Maar wat nu met Sara want ook haar geheime veilige haven kent een houdbaarheidsdatum?</p><h3>Veilige haven?</h3><p>Ik bied aan om voor Sara - die wel al acht jaar kennen - de nieuwe veilige haven te zijn. Want dan kan ze gewoon naar school, naar haar bijbaantje en ze voelde toch al als een bonuskind. Ik besluit om pleegmoeder te worden van Sara maar dat gaat niet zomaar. Er volgen ontelbare gesprekken en evenzovele formulieren om in te vullen. Uiteindelijk is Sara een deel van onze familie. We plannen leuke tripjes en we laten Sara zien hoe het ook kan. Ze durft weer iets meer te glimlachen en me toe te laten want ja… ik ben nu wel meer dan alleen de moeder van Sara's vriendin.</p><p>Bij een van de gesprekken met jeugdzorg is ook de moeder van Sara aanwezig en ik leer haar op een andere manier kenen. Ook al had ze mij maanden geleden om hulp gevraagd, nu kon ze niet begrijpen waarom Sara niet meer thuis mag wonen en ze is voorral gekwetst dat Sara bij ons woont. <br>Ook Sara verandert in een ander kind. Ze wil natuurlijk haar moeder niet het gevoel geven dat ze voor ons kiest en aan de andere kant durft ze ons niet meer die glimlach te geven dat ze zicht prettig voelt bij ons. Ik merk dat heel geleidelijk mijn mijn veilige haven verandert in een zinkend schip.&nbsp;</p><h3>De zwaarste beslissing</h3><p>Ik voel me niet meer prettig in mijn eigen huis. Ik verander in een persoon die ik niet fijn vind. Ik zit niet meer lekker in mijn vel omdat ik me langzaam leeg gezogen voel door alle gebeurtenissen. Ook de relatie met mijn eigen dochter begint eronder te lijden en het geheel verandert ook haar. Zij is niet meer die dochter die ik ken. <br>Bij jeugdzorg moet ik bekennen dat mijn veilige haven niet meer de juiste plek is voor Sara. Die reddingsboei die ik overboord gooide, blijkt ons allemaal onder water te trekken en als ik op dat moment duidelijk zie dat ik mijn eigen kinderen eerst zal redden, is het tijd om Sara achter te laten.&nbsp;</p><p>Hoe moeilijk die keuze ook is, ik moet mijn innerlijke durf - mijn lefwijf - terugpakken en de zwaarste beslissing maken om mezelf en mijn dochter weer helder en liefdevol op de eerste plaats te zetten. Ook al begrijpt mijn dochter het niet op dat moment dat ik voor onszelf moet kiezen om samen ons schip te lijmen. De kraken zullen voor altijd zichtbaar zijn maar als gezin liggen wij weer op koers en varen langzaam de horizon tegemoet.&nbsp;</p><p>* Naam veranderd &nbsp;omwille van privacy.</p><p><br></p><p><em>@ Quifaina Reina is moeder van twee prachtige dochters die beiden als puzzelstukjes haar leven compleet maken. Daarnaast is Quifaina de trotse mede-eigenaar van schoonmaakbedrijf From Zero Cleaning. <a data-mce-href="http://www.fromzerocleaning.nl" href="http://www.fromzerocleaning.nl" target="_blank" rel="noopener">fromzerocleaning.nl</a></em></p>

Van reddingsboei naar zinkend schip - Quifaina Reina

<figure id="figure-1y4crehhg8m6kijl7w"><img id="1y4crehhg8m6kijl7w" src="https://cdn.durable.co/blocks/16aBcH6KUqdhdKfOw0ssZjsuakkBx1lPiiMIwydbkhuqDMl7Dov1LawU8XKqzVlm.jpg" alt="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="Aquarel en limerick van Luc Schouten" data-positionx="null" data-positiony="null" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/16aBcH6KUqdhdKfOw0ssZjsuakkBx1lPiiMIwydbkhuqDMl7Dov1LawU8XKqzVlm.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"><figcaption class="body-normal text-gray-500 mt-2">Aquarel en limerick van Luc Schouten</figcaption></figure><p style="padding-left: 240px;" data-mce-style="padding-left: 240px;">Try<br>Let your tears out<br>Dry them and shout<br>Watch and get out</p><h2>Viral! Daar ga ik… ga je mee? - Luc Schouten</h2><p>Even terug naar het begin, waarom deed ik ook alweer mee aan Lefwijf Empowers? In oktober 2024 kwam ik in contact met Lucinda Douglas over een heel ander onderwerp. Twee weken na dat videogesprek kwam Lucinda bij terug. Wat ik haar in dat gesprek naast het oorspronkelijke onderwerp nog meer had verteld, had haar duidelijk bezig gehouden. Ze vroeg of ik mee wilde doen aan Lefwijf Empowers… daar hoefde ik niet over na te denken: Ja!&nbsp;</p><h3>Toxische relaties</h3><p>Ik wilde al jaren mijn verhaal delen, het verhaal over mijn groei. Groei, die ik mocht doormaken dankzij een toxische relatie. Dat verhaal zette ik in no time op papier. Ik hoopte vurig dat ik minimaal één vrouw zou kunnen raken die ook in een toxische relatie zat. Ik hoopte dat deze vrouw een inzicht zou krijgen door mijn verhaal. Dan zou ik al het verschil hebben gemaakt.&nbsp;<br>Lefwijf Empowers kruiste op het juiste moment mijn pad en hielp mij deze wens te realiseren. Samen met 34 andere vrouwen deel ik mijn eigen verhaal.</p><p>Ik schreef in eerdere blogs dat bovendien de kurk van mijn fles is geknald en de geest uit de fles is. Er vloeit nog zoveel meer uit mijn hand, alles wat al jaren zat te broeden. Mijn legacy, aquarellen en tekeningen met gedichtjes. Het is een mooi bijverschijnsel. Alles wat ik al die jaren onder mijn huid al met me meedroeg, komt er nu uit.</p><h3>Mijn verhaal viral</h3><p>Sinds mijn podcast (mijn allereerste ooit!) met Lucinda is gepubliceerd onder de vlag van Lefwijf Empowers, ontvouwt zich een heel ander fenomeen. Omdat de start van mijn persoonlijke groeipad zó uniek en bizar is, trekt dit heel veel mensen naar de podcast om deze te beluisteren. Vervolgens barst mijn telefoon volledig uit de voegen met talloze reacties. Mijn hart maakt een sprongetje want mijn doel wordt op deze manier meer dan overtroffen</p><p>De Youtube podcast is al ongelofelijk vaak bekeken, op Spotify loopt dat aantal ook gestaag op. Er ontstaat een stroom aan berichtjes en ik weet niet wat me overkomt. Zoveel mensen die persoonlijk bij me ‘langskomen’. Ook mensen die tijdens het bewandelen van mijn pad samen hebben opgelopen melden zich. Sommigen waren heel nauw in dit proces betrokken, anderen keken vanaf een grote afstand toe of hadden er wel eens wat over gehoord. Sommigen kenden mijn verhaal nog niet, ondanks dat ik het nooit onder stoelen of banken heb gestoken.</p><p>Coaches uit het verleden, mijn advocaat, vrienden, familie, (oud-)collega’s, iedereen roept kreten als stoer, dapper, krachtig, helder. Mensen bellen en we gaan afspreken. Veel mensen willen ook graag al het boek bestellen. &nbsp;</p><h3>Mijn doel</h3><p>Langzaam dringt het tot me door wat dat andere fenomeen is. Mijn doel is al ruimschoots overschreden, nog veel meer dan ik had durven dromen. Mijn doel om minstens één vrouw te raken en het inzicht geven dat zij wellicht ook in een toxische relatie zit en wat je dan te doen staat. Door aan Lefwijf Empowers mee te doen, heb ik nu écht een statement kunnen maken. Is dat niet prachtig!&nbsp;</p><h3>Woorden die het verschil maken</h3><p>Eén van de mensen die mij op dit pad in het verleden heeft bijgestaan, vertelt me dat ze ontzettend veel vrouwen in haar praktijk ontmoet die op een of andere manier in een toxische relatie zijn beland. Ik vraag me af of dit een verschijnsel van deze tijd is. In welke wereld leven we eigenlijk, waarin we veel ongezonde hechting of onthechting zien?</p><p>Ik weet het nu zeker. Door mijn ‘coming out’ - zo voelt het echt - en door mijn verhaal hardop uit te spreken ga ik een verschil maken om toxische relaties te laten stoppen. Mijn woorden zijn gesproken en veroorzaken een rimpeleffect met grote reikwijdte. Ik verstil er van. Spread the word and open somebody’s eyes…&nbsp;</p><p><br></p><p><em>@ Waar het leven schuurt, groei je. Luc Schouten verbindt, verzorgt en focust. Is een overlever en leidt een team van global risk managers bij een internationaal informatietechnologiebedrijf.</em></p>

Viral! Daar ga ik… ga je mee? - Luc Schouten

<figure id="figure-pzyfbabrcom6ki4sg4"><img id="pzyfbabrcom6ki4sg4" src="https://cdn.durable.co/blocks/22cantr8v9OpQwjUFAdGprBdEeYYfm8PWKNRy8YfrZGP5suVRkzxyQq51b0yOyhn.jpg" alt="Lefwijf Annelies Beekman blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Annelies Beekman blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="null" data-positiony="null" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/22cantr8v9OpQwjUFAdGprBdEeYYfm8PWKNRy8YfrZGP5suVRkzxyQq51b0yOyhn.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"></figure><h2>'Mama, wat wil jij later worden?' - Annelies Beekman</h2><p>Toen ik moeder werd, voelde het alsof ik mezelf automatisch naar de laatste plaats verbande. Mijn kinderen kwamen altijd eerst. Dat voelde als de juiste keuze en ergens gaf het me ook voldoening. Maar na verloop van tijd merkte ik dat iets begon te knagen.</p><p>Ik herinner me een avond waarop ik uitgeput op de bank zat. Mijn kinderen sliepen eindelijk, en ik voelde me leeg. Niet moe, maar leeg. Terwijl ik alles gaf aan anderen, had ik mezelf langzaam maar zeker verloren. Mijn dromen? Geparkeerd. Mijn eigen behoeften? Nauwelijks meer zichtbaar.Ik dacht: ‘Dit hoort erbij. Dit is wat het betekent om een goede moeder te zijn.’ Maar tegelijkertijd vroeg ik me af: ‘Is dit het nu?” Hoe kan ik een bron van liefde en energie zijn voor mijn kinderen als mijn eigen bron opdroogt?</p><h3>Het keerpunt, mezelf op de eerste plaats</h3><p>Het keerpunt kwam op een onverwacht moment. Mijn oudste vroeg: ‘Mama, wat wil jij eigenlijk later worden?’ Die vraag raakte me keihard. Ik wist het niet meer. Wanneer had ik voor het laatst nagedacht over wat ík wilde? Dat moment opende mijn ogen. Ik realiseerde me dat ik niet hoefde te kiezen tussen moeder zijn en mezelf blijven. Het is geen of-of-verhaal, maar een én-én-verhaal.</p><p>Sterker nog, door mezelf op de eerste plaats te zetten, werd ik een betere moeder. Waarom? Omdat ik met meer energie, plezier en voldoening in het leven sta. En dat straal ik uit naar mijn kinderen. Ze zien me weer lachen, weer dromen, weer genieten van wie ik ben.</p><h3>Balans betekent toestemmen mezelf te zijn</h3><p>Wat ik heb geleerd, is dat balans niet betekent dat alles perfect in evenwicht is. Het betekent dat ik mezelf toestemming geef om ook ik te zijn – zonder schuldgevoel. Ik gun mezelf tijd voor mijn eigen dromen, mijn eigen groei, mijn eigen geluk. En ja, dat betekent soms nee zeggen tegen mijn kinderen of anderen. Maar dat is oké.</p><h3>Het mooiste cadeau&nbsp;</h3><p>Nu zie ik het anders. Door mijn kinderen te laten zien dat ik trouw blijf aan mezelf, geef ik ze een krachtig voorbeeld. Ze leren dat dromen najagen mag, dat keuzes maken voor jezelf goed is.<br>En als ik ooit twijfel of het egoïstisch is om voor mezelf te kiezen, stel ik mezelf de vraag: ‘Wat zou ik willen dat mijn kinderen doen?’ Zouden zij zichzelf altijd op de laatste plaats moeten zetten? Natuurlijk niet. Ik wil dat ze leren dat het oké is om voor zichzelf te kiezen.</p><p>Door mezelf op de eerste plaats te zetten, geef ik mijn kinderen misschien wel het mooiste cadeau: het voorbeeld dat je kan leven met lef en liefde. Het begint bij mij.</p><p><em><br data-mce-bogus="1"></em></p><p><em>@ Annelies Beekman is coach en spreker. Haar missie is het begeleiden van vrouwen die willen breken met uitstelgedrag, zelftwijfel en beperkende patronen. Waarbij het levensverhaal van Annelies en haar zoektocht naar balans tussen ambitie, moederschap en zelfliefde, de basis vormt. <a data-mce-href="http://www.anneliesbeekman.nl" href="http://www.anneliesbeekman.nl" target="_blank" rel="noopener">anneliesbeekman.nl</a>.</em></p>

‘Mama, wat wil jij later worden?’ - Annelies Beekman

LEFWIJF