Blog

<figure id="figure-4xzdmxihtpm7k78e9i"><img id="4xzdmxihtpm7k78e9i" src="https://cdn.durable.co/blocks/9QZ3r2fTpDAALm4TCvXGkEFgSTNC61Yc4Dy362J6hLBeUmY6gmb6o0bXhx5MDR0o.jpg" alt="Lefwijf Annelies Beekman blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Annelies Beekman blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 55%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="55%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/9QZ3r2fTpDAALm4TCvXGkEFgSTNC61Yc4Dy362J6hLBeUmY6gmb6o0bXhx5MDR0o.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 55%;"></figure><h2>Mijn zeven lessen voor vrijheid &amp; geluk - Annelies Beekman</h2>Er was een tijd waarin ik mijn koffers pakte, mijn veilige bubbel achterliet en mezelf onderdompelde in het onbekende. Op mijn achttiende woonde en werkte ik op het zonovergoten Griekse eiland Kos en daarna trok ik alleen de wereld in. Azië, Midden-Amerika, Europa – ik proefde het leven zoals het bedoeld is: ongetemd, ongefilterd en vol vuur.Ik vertrok met een hart vol dromen en kwam terug met een ziel die nooit meer in een hokje paste. Dit zijn de lessen die me gevormd hebben:1. Vrijheid is een keuzeOp Kos leerde ik dat echte vrijheid niet in je omstandigheden zit, maar in hoe je ze beleeft. Daar, dansend onder de sterren en werkend met mijn handen in de zon, voelde ik pas echt hoe licht het leven kan zijn als je het niet ingewikkelder maakt dan nodig.2. Alleen zijn is pure magieAlleen reizen betekent niet eenzaam zijn – integendeel. Ik werd mijn eigen beste gezelschap en leerde dat de mooiste ontmoetingen ontstaan als je openstaat voor het onverwachte. Zonder verwachtingen, zonder filters, gewoon puur en echt.3. Angst is een illusieVoor mijn eerste soloreis hoorde ik alle waarschuwingen: ‘Is dat niet gevaarlijk?’ ‘Wat als er iets misgaat?’ Maar raad eens… De echte gevaren zitten meestal in je hoofd. De mooiste ervaringen had ik juist toen ik mijn angsten negeerde en mijn intuïtie volgde.4. Geluk zit in eenvoudDe lekkerste maaltijden at ik op plastic krukjes langs de straat. De mooiste nachten bracht ik door in hutjes zonder elektriciteit, met alleen het geluid van de natuur om me heen. Alles wat je nodig hebt om gelukkig te zijn, past in een rugzak – de rest is ruis.5. Intuïtie is je superpowerAlleen reizen dwingt je om op jezelf te vertrouwen. Soms voelde iets niet goed, en dan wist ik dat ik weg moest. Andere keren voelde ik dat ik ergens moést zijn – en dat bracht me op de meest magische plekken. Intuïtie is goud, als je het durft te volgen.6. De wereld is zoveel mooier dan het nieuws je laat gelovenOveral waar ik kwam, ontmoette ik mensen die hun eten met me deelden, me hielpen zonder iets terug te verwachten en me hun wereld lieten zien. De wereld is geen enge plek – het is een speeltuin voor wie durft te kijken met een open hart.7. Thuis is waar jij bentIk voelde me thuis op een berg in Guatemala, op een scooter in Thailand, in de tropen op Sumatra tussen de apen, in de drukke steden in Vietnam en op een Grieks terras met uitzicht op de zee. Thuis is geen plek – het is een gevoel. En als je dat eenmaal doorhebt, ben je overal vrij.Deze lessen draag ik nog steeds met me mee, elke dag. Ze helpen me niet alleen als reiziger, maar ook als vrouw, moeder en ondernemer. Want uiteindelijk draait het niet om waar je bent, maar om hoe je daar bent. @ Annelies Beekman is coach en spreker. Haar missie is het begeleiden van vrouwen die willen breken met uitstelgedrag, zelftwijfel en beperkende patronen. Waarbij het levensverhaal van Annelies en haar zoektocht naar balans tussen ambitie, moederschap en zelfliefde, de basis vormt. <a data-mce-href="http://www.anneliesbeekman.nl" href="http://www.anneliesbeekman.nl" target="_blank" rel="noopener">anneliesbeekman.nl</a>.

Mijn zeven lessen voor vrijheid & geluk - Annelies Beekman

<figure id="figure-tiid4j4b1im7ejqv4o" class=""><img id="tiid4j4b1im7ejqv4o" src="https://cdn.durable.co/blocks/8PfBoHHsG0QVAs5rQSXlEnOWxKt7IWIddual1GPbGiw8xUqd4jvSGEC2TT3iyoP5.jpg" alt="Lefwijf Shirley Serno blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Shirley Serno blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 65%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="65%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/8PfBoHHsG0QVAs5rQSXlEnOWxKt7IWIddual1GPbGiw8xUqd4jvSGEC2TT3iyoP5.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 65%;"></figure><h2>Soms een beetje moe, en dat is oké - Shirley Serno</h2>Altijd doorgaan, altijd beter, sneller, efficiënter. Hoe ver putten we onszelf uit in de eindeloze race naar het ideale plaatje? Wat als we eens gewoon accepteren dat het oké is zoals het is? Dat wij oké zijn zoals we zijn.De stofpluisjes in de hoek van de slaapkamer laat ik een dag extra liggen, en dat is oké. Want daar tegenover flikken mijn man en ik het elke ochtend weer: kinderen aankleden en na-poetsen, de vaat in- en uitruimen, onze poes Simba van eten voorzien, douchen en onszelf aankleden. En nog staan we vijf minuten te vroeg op school.&nbsp;Schuldig voelen bij de teleurgestelde blik van mijn zoontje als ik hem vertel dat ik hem geen welterusten kan wensen, en dat is oké. Ik kom uitgerust thuis van yoga, sluip zijn kamer binnen en geef mijn slapend kind een kus op zijn pluizebol. Stiekem toch een momentje samen.&nbsp;Op date night op tijd naar bed gaan in plaats van romantiek, en dat is oké. Wij zijn geen 20 meer mensen! Goed uitgerust worden wij wakker. Bovendien, als je na 25 jaar nog steeds samen kunt lachen, dan zit het wel goed.&nbsp;Na een drukke werkdag geen zin hebben om te koken, dus de kinderen eten boterhammen, en dat is oké. &nbsp;Vrolijk eten zij hun bordjes leeg terwijl wij gezellig kletsen over hun dag op de BSO. Ik noem het een geslaagde maaltijd.Van mezelf balen dat ik na twee weken zonder chocolade toch ben gezwicht en niet één, maar drie (!) chocolaatjes heb verorberd, en dat is oké. Ik heb bewezen dat ik het twee weken vol kán houden. Ik heb zo heerlijk genoten en morgen begin ik mijn dieet opnieuw.&nbsp;Die lang geplande lunch met mijn vriendin toch afzeggen, en dat is oké. We zijn moeders en we begrijpen dat het gezinsleven zich niets aantrekt van agenda’s en wij lachen hierom. Echte vriendschap dus!Mijzelf in twijfel trekken, de put in praten en huilen wanneer ik het overzicht verlies, en dat is oké. Ik knap enorm op van een flinke huilbui en dat zorgt ervoor dat ik het daarna weer helder zie.Een knagend schuldgevoel eraan overhouden, ook nadat ik sorry heb gezegd tegen mijn dochter omdat ik verbaal tegen haar uitviel, en dat is oké. Ze ziet dat haar moeder haar fouten erkent en zij hierdoor leert dat sorry zeggen juist weer voor toenadering kan zorgen.&nbsp;Mijzelf betrappen op jaloezie wanneer ik LinkedIn posts zie van andere coaches die het blijkbaar moeiteloos voor elkaar hebben, en dat is oké. Uiteindelijk bewonder ik hun successen en gebruik ik hun voorbeeld als motivatie om mijn Bateleur Coaching-dromen waar te maken.&nbsp;De kracht en energie van LEFWIJF Empowers ervaren en tegelijk overrompeld worden door gevoelens van onzekerheid, ook dat is oké. &nbsp;Als een echt lefwijf duik ik niet meer weg voor mijn kwetsbaarheden, maar omarm deze. Hopelijk inspireer ik iemand anders om hetzelfde te doen.&nbsp;Soms is het leven rommelig, chaotisch en vermoeiend. Wij dealen ermee zoals wij denken dat het beste voor ons en onze geliefden is. Zodoende maken wij fouten, maar dat betekent niet dat we falen. Het betekent simpelweg dat we menselijk zijn.&nbsp;Het gezinsleven, opstarten van mijn coachingspraktijk, werk, mijn huwelijk, vriendschappen onderhouden en ook nog me-time inplannen—dat vergt soms een hoop. En ja, dan ben ik een beetje moe.En dat is oké. 💛 @ Shirley Serno is een cross cultural coach die op pragmatische wijze anderen begeleidt naar een leven met meer authenticiteit, kracht en moed. Zij gelooft in ‘Leren door te doen’, een goed ontbijt als onmisbare start van de dag en is voorstander van meer dankbaar zijn voor de kleine wonderen van het leven. <a data-mce-href="http://www.bateleurcoaching.com" href="http://www.bateleurcoaching.com" target="_blank" rel="noopener">bateleurcoaching.com</a>

Soms een beetje moe, en dat is oké - Shirley Serno

<figure id="figure-th7akpv7vom7d3kfyn"><img id="th7akpv7vom7d3kfyn" src="https://cdn.durable.co/blocks/38gQJTSUpbEluNuFtpb9bUV02Z0plhAYdFQSsRD8UtvkfKf1tPb7ffAjbe5v1Hz5.png" alt="Lefwijf Sylvia van Ostende blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Sylvia van Ostende blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 45%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="'De zonnige kant' door Sylvia van Ostende" data-positionx="50%" data-positiony="45%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/38gQJTSUpbEluNuFtpb9bUV02Z0plhAYdFQSsRD8UtvkfKf1tPb7ffAjbe5v1Hz5.png" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 45%;"><figcaption class="body-normal text-gray-500 mt-2">'De zonnige kant' door Sylvia van Ostende</figcaption></figure><h2>Over leven. Sylvia 2.0 - Sylvia van Ostende</h2>Wanneer je meeschrijft aan één van de Lefwijfboeken ga je bedenken wat het lefwijfmoment is dat je wil beschrijven. 500 woorden (in Lefwijf 2 &amp; 3) om het aan de wereld te vertellen. No pressure... Het lukte mij twee keer om zo'n moment te beschrijven. Ik schreef in Lefwijf 2 mijn lefwijfmoment. In Lefwijf 3 schreef ik een spiegelverhaal ‘Straks laten ze me staan op het station’ samen met mijn dochter.&nbsp;Heb jij het lefwijf in jou al ontdekt? &nbsp;Ga jij de uitdaging aan: Sta stil bij jouw lefwijfmoment? Je hoeft het niet in zoveel woorden vast te leggen, maar gewoon voor jezelf. Zelfreflexie; terugkijken, ervan leren en je zegeningen tellen…<h3>Lefwijfmomenten</h3>Sinds jaar en dag maak ik aanspraak op mijn analytisch vermogen. Ik ben een vechter en lever graag het bewijs dat ik het wél kan. Ik heb het zelfs onderdeel gemaakt van mijn (overleving)strategie. Er is vaak gezegd dat ik het nooit zou leren of dat ik er niet geschikt voor ben als meisje/vrouw. ‘Nou, dat zullen we nog wel eens zien!’, was dan mijn gedachte.Hoe vaker het gezegd werd, des te meer ik ertegen ging vechten. Zo werd het onderdeel van mijn leven. Het heeft me veel gebracht en regelmatig denk ik eraan terug. Ik prijs mezelf gelukkig met veel lefwijfmomenten. Want dat zijn voor mij de momenten dat het wél lukt of zelfs beter lukt dan verwacht.<h3>Slechte dagen &amp; optimisme</h3>In mei 2024 werd ik ziek en ben dat nu nog steeds. 'Geef toe aan de situatie’, vertellen velen mij. Huh? Ik? De overlever, de vechter, degene met die sterke bewijsdrang? Hoe harder ik ertegen vecht, hoe zieker ik word. Op echt goede dagen kan ik even werken én eten koken. Op slechte dagen slaap ik een gat in de dag en kan ik niet veel. Dat is een vermindering van 180%, want ik had energie voor twee.Mijn eeuwige optimisme werkt gelukkig nog wel. Mijn glas is nu een kwart vol. Dat helpt me met wat nog wél kan. Ik kijk naar mensen die er veel erger aan toe zijn. Dat helpt míj relativeren. Ik kan me maar even concentreren om bijvoorbeeld te schrijven - dus ook voor dit blog - en kijk dan ook enorm uit naar LEFWIJF Empowers. Heel even heb ik overwogen om mee te doen, maar de druk is te groot, de activiteiten zijn mij te veel.<h3>Mijn bijdrage</h3>Soms ga ik een uurtje schilderen en dan ontspant mijn lijf, dat tegenwoordig altijd in staat van paraatheid lijkt te zijn. Ik heb hulp gezocht om mijn strategieën, zoals ik ze noem, te her programmeren. Als IT-er zou ik dat zo op moeten pakken 😉. Ik zie de toekomst zonnig tegemoet, hoe deze ook zal lopen. Betrokken blijf ik altijd want ik ben een LEFWIJF in hart en nieren. Ik probeer mee te denken hoe ik er op 6 maart bij kan zijn, al is het niet fysiek.Want één ding neemt niemand mij af en dat is mijn drive, mijn motivatie, mijn bijdrage om te bedenken hoe het wél kan. Want dat is Sylvia 2.0. @ Sylvia van Ostende-de Blouw is een echt multitalent. Zij werkt als IT-consultant bij Alliander en is ook kunstenaar en schrijfster van romans. <a data-mce-href="http://www.sylviavanostende.nl" href="http://www.sylviavanostende.nl" target="_blank" rel="noopener">sylviavanostende.nl</a>

Over leven. Sylvia 2.0 - Sylvia van Ostende

<figure id="figure-y856vtet3fm7bmv81s"><iframe id="y856vtet3fm7bmv81s" src="https://www.youtube.com/embed/SUpnuMrVwR0" class="w-full bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 16/9;" allowfullscreen="" data-url="https://youtu.be/SUpnuMrVwR0?si=JN00SxcN9thIIZfY" data-corners="default" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://www.youtube.com/embed/SUpnuMrVwR0" data-mce-style="aspect-ratio: 16/9;"></iframe></figure><h2>Vergeving is de sleutel naar echte vrijheid - Meredith Krind</h2>Nooit geweten dat vergeving de meest krachtigste sleutel is naar vrijheid. Een van de moeilijkste dingen in het leven is om te vergeven, ongeacht of het nu om een ander gaat of om jezelf.In mijn leven hebben schuld en schaamte een belemmerende rol gespeeld in het ervaren van echte vrijheid, mede door een traumatische gebeurtenis in mijn leven.Waarom is het zo moeilijk? Het is soms ook makkelijker om boos te blijven, dat is wat je kent, het voelt veilig. Niet vergeven heeft ook een functie, je wilt dat de ander ook pijn voelt en weet wat hij/zij je heeft aangedaan. Het is een overlevingsmechanisme dat tijdelijk goed werk doet. Totdat het niet meer vóór ons werkt maar tegen ons.<h3>Pijn loslaten</h3>We kunnen bijvoorbeeld vermijdend gedrag vertonen door op plekken niet te willen komen waar ‘de ander’ wellicht zich zal bevinden, waardoor deuren dicht blijven die we misschien anders graag zouden willen openen. Soms is het angst om ‘de ander’ ergens tegen te komen omdat we niet weten hoe we hierop zouden reageren. Ik was me destijds niet bewust van de belemmeringen in mijn leven en daarom hield ik de pijn vast.Vergeven is ook de pijn loslaten en niet weten wat daar voor in de plaats komt. Vergeven betekent ook dat er een deur opengaat die eerst gesloten was. Want achter iedere deur is er weer een deur, ten slotte kan een deur die jij voor jezelf opent, zich ook openen voor de ander.Vergeven is een enorme uitdaging, een stap naar vrijheid, een stap naar een nieuw begin. Ook nadat je wellicht jarenlang jezelf te kort hebt gedaan - je voelde je afgewezen, gekleineerd en machteloos. Ook dan is het nog - of zeker - mogelijk.<h3>De deuren van vergeving</h3>Ik heb bewust gekozen om voorgoed af te rekenen met de schaamte en de schuld door te vergeven. In LEFWIJF Empowers heb ik mijn verhaal 'Vergeven is een keuze' hierover kunnen schrijven en wil ik anderen daarmee bemoedigen en inspireren om ook die stap te zetten naar vergeving. Zo ben ik dankbaar dat ik met dit verhaal Luc Schouten, een van de 35 mede-auteurs, heb mogen inspireren de moedige en dappere stap te maken naar vergeving. Haar verhaal heeft een positief gevolg gekregen.In mijn videopodcast kun je luisteren en kijken naar een interview waarin ik samen met Lucinda Douglas, initiatiefneemster van LEFWIJF Empowers, je meeneem in mijn verhaal. Ik laat je alles zien over sleutels en de deuren van vergeving.- Maak je een wandeling of zit je in de auto? Luister dan naar de podcast <a data-mce-href="https://open.spotify.com/episode/57OJFHSehmONEkHN8nuf8j" href="https://open.spotify.com/episode/57OJFHSehmONEkHN8nuf8j" target="_blank" rel="noopener">"Ik heb hem vergeven' op Spotify</a>. @ Gefascineerd door menselijk gedrag. Meredith Krind is een bevlogen, energieke en krachtige vrouw met humor. Als coach helpt zij mensen af te rekenen met het verleden en stappen vooruit te zetten. Meredith is mede-eigenaar van Mariposa Tranformation Coaching &nbsp;en Covered by The Lion.<a data-mce-href="http://www.mariposatransformation.nl" href="http://www.mariposatransformation.nl" target="_blank" rel="noopener"> mariposatransformation.nl</a><figure id="figure-pshqqbddifm7bn8rie"><img id="pshqqbddifm7bn8rie" src="https://cdn.durable.co/covers/a295rJEzlO2ecxYoGBLIB8sIzKmHTtd7UKti3k0eRDZFgHxbdvSNFRwm7fH41Vlv.jpg" alt="Lefwijf Meredith Krind blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Meredith Krind blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 25%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="25%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/covers/a295rJEzlO2ecxYoGBLIB8sIzKmHTtd7UKti3k0eRDZFgHxbdvSNFRwm7fH41Vlv.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 25%;"></figure>

Vergeving is de sleutel naar echte vrijheid - Meredith Krind

<figure id="figure-971mrobnm7a89xis"><img id="971mrobnm7a89xis" src="https://cdn.durable.co/blocks/1dIqVr8x8EVipfYhmrDAVaRJYKK2aKxQLh3yi1c32XyvXJVjJpo2m5mwuRrtteEc.jpg" alt="Lefwijf Carola van Berckel blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Carola van Berckel blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 75%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="75%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/1dIqVr8x8EVipfYhmrDAVaRJYKK2aKxQLh3yi1c32XyvXJVjJpo2m5mwuRrtteEc.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 75%;"></figure><h2>De grot, de sprong &amp; de liefde - Carola van Berckel</h2>Op een heerlijk zonnige dag in maart, loop ik over een rotsachtig stuk op ‘The Big Island’ van Hawaii. Ik geniet van de rust en de zonnestralen op mijn huid, alleen het ruisen van de zee en het knerpen van het gesteente onder mijn voeten zijn hoorbaar. De wind streelt zachtjes langs mijn wangen. Op zo’n moment voel ik mij zo één met de natuur en mijn omgeving en vult mijn hart zich met blijdschap en dankbaarheid.<h3>Het plateau</h3>Langzaam aan merk ik dat, hoe dichterbij ik kom, er drukke stemmen in de buurt zijn en ik besluit er naar toe te lopen. Met open mond kijk ik vol verbazing naar het schouwspel… Een groepje jongvolwassenen staat op de rotsen en ik zie dat ze allemaal naar eenzelfde punt staren. Wanneer ik nog dichterbij kom, zie ik dat ze kijken naar iemand die een stuk verder op een plateau staat en over de rand naar beneden kijkt. Achter hem staat nog iemand tegen de rotswand.De groep begint te joelen en dan springt hij van het plateau af. Ik houd mijn adem in en hij landt in het woelige water van de oceaan. Zijn gezicht straalt in het water en hij zwemt langzaam naar de kant en klautert omhoog naar zijn vrienden. Iedereen is blij, hij heeft de sprong gewaagd en het is gelukt.In gedachten loop ik terug en het gevoel dat ik dit eigenlijk zelf ook wil doen, laat mij niet los. Als ik spring, wil ik liever niet dat er zoveel mensen bij zijn, wat als ik niet durf… Ik besluit om een keer alleen te gaan… eerst om te kijken of het niet zo druk is en dan misschien wil ik wel springen. Al mijmerend loop ik terug.&nbsp;<h3>De grot</h3>Dit besluit laat mij niet los. Een paar dagen later ga ik op weg, mijn rugzak om en ik hoop op de stilte waarin ik de sprong misschien wel durf te maken. Het is heerlijk weer, ik geniet van de zon op mijn huid en stukjes waarin ik, vanaf het kronkelende landweggetje, mooie uitkijkpunten over de oceaan tegenkom. Wat voel ik mij hier op mijn gemak. De weg is wat langer dan dat ik mij herinner en ik begin dorst te krijgen, de zon begint te branden. Maar dan vind ik de plek. Het is even zoeken naar de opening van de grot. Vol goede moed ga ik naar binnen, mijn ogen moeten even wennen aan het donker. Tot mijn verbazing en schrik wordt de grot bijzonder smal. Teruggaan is geen optie meer, ik moet verder. Ik wurm mij door de smalle donkere doorgang. Wat een avontuur, mijn hart bonkt in mijn keel. Ik verwerp de gedachte de weg terug niet meer te kunnen vinden. Elk stap kost nu moeite. En dan wordt het langzaam lichter en het geluid van de zee verwelkomt me. Ik sta op het plateau. Wat een mooi uitzicht! Ik had het gedaan, ik had de grot getrotseerd. Ik ga op de rotsachtige ondergrond zitten en neem met volle teugen de oceaan in mij op en de golven die onder mij spelen en wegrollen.Nu wordt het zo langzaam aan wel tijd om mij klaar te maken voor de sprong. Waar wil ik eigenlijk voor springen? Ik vind dat ik met een doel deze sprong moet wagen. De relatie waar ik in zit, loopt niet zo lekker en ik verlang naar échte liefde, verdieping en verbinding. Dat lijkt mij een goed doel om voor te springen.<h3>De sprong</h3>Ik sta op en loop heen een weer op het plateau. Over de rand durf ik niet zo goed te kijken, het is behoorlijk diep. Ik maak mij klaar voor de sprong. Ik wil springen voor de liefde. Mijn knieën beginnen te knikken. Waarom doe ik dit alweer? Kan ik niet een keer wat rustigere dingen doen? Nee, houd ik mezelf voor, er is geen weg terug. Maar ook al wil ik, mijn lichaam springt niet. Ik denk sterk aan de liefde en… daar zweef ik.Mijn hart zit in mijn keel, de wind suist langs mijn lichaam en de rest van de wereld lijkt stil te staan. Totdat ik het water raak en onderwater verdwijn. Nog nooit ben ik zo diep gegaan. De val wordt geremd en ik ga omhoog. Dat is fijn want door de spanning was ik vergeten flink adem te halen. Het laatste stuk onderwater leek een eeuwigheid te duren. Naar adem happend kom ik boven. Ik heb het gedaan, juich en steek mijn handen boven het water uit. Ik heb de sprong gewaagd en het is gelukt! Watertrappelend en dobberend kijk ik omhoog naar de rotsen, het plateau en de schitterend blauwe lucht. Dankbaarheid vervult me.Maar een volgende uitdaging doet zich voor. De zee is hier niet bepaald kalm en de rotswand scherp en hoog… hoe en waar kom ik uit het water? Om de rotsen heen zwemmen lijkt mij te gevaarlijk door de stroming. Ik realiseer me ook ineens dat niemand weet waar ik ben. En er is verder geen ziel te bekennen dus om hulp roepen is ook geen optie. Vreemd genoeg raak ik niet in paniek.&nbsp;<h3>De golf</h3>Ik denk eraan dat mijn reis op Hawaii een aaneenschakeling is van magische momenten waarbij ik continue ‘bezig ben’ met wat er ontstaat, waar ik op in kan spelen en wie mijn aandacht trekt. Tot nog toe had dit goed uitgewerkt. De golven beuken op de rotsen rondom mij en ik denk; waarom kan ik het niet gewoon vragen? Zoals ik de afgelopen weken ook met de dolfijnen en de walvissen communiceerde, gewoon via mijn gedachten, dat had altijd gewerkt, dus waarom nu niet? In gedachten stel ik de vraag: ‘Kan iemand mij helpen?’ En ik voel alsof ik opgetild word door een golf of een zachte hand en ik weet dat dit mijn kans is. Ik ga mee in die golf en kan zo mijn handen en voeten op een rots zetten. Verbaasd en met een glimlach van oor tot oor zit ik op een rots boven de oceaan naar de golven te kijken. Wat een magisch moment. Dan zie ik ook hoe ik verder terug kan.Op de terugweg kan ik de glimlach niet van mijn gezicht krijgen, wat een sprong was dat. Maar dat ik zo’n antwoord op mijn vraag kreeg, had ik nooit verwacht. Dankbaar voor deze fantastische ervaring wandel ik terug. Eigenlijk was de sprong onverantwoord. Maar de waardevolle lessen en ervaringen die ik eruit heb gehaald, neemt niemand mij meer af. Het doorzetten en mijn focus houden op het licht dat gaat komen, ook al is pad nog zo smal en spannend, heeft mij in de rest van mijn leven vaker geholpen.&nbsp;<h3>De liefde</h3>Ik ben trots op de sprong en de liefde waar ik voor gesprongen ben… die is opgebloeid en wij zijn getrouwd. Maar de ervaring in het water, dat ik eigenlijk alles mag vragen en dat ik vaak niet krijg omdat ik het niet vraag, is toch echt een hele bijzondere ervaring. Het gevoel om opgetild te worden en neergezet te worden waar het hoog en veilig is. Wat een levenslessen. Dat ik mijn angst kan overwinnen door actie te ondernemen. Wat een kracht is er in de magie van het vragen en ontvangen. Wanneer ik iets echt wil, kan de kracht van verlangen en intentie en fantastische motivatie zijn. @ Carola van Berckel is een gepassioneerde coach met meer dan twintig jaar ervaring in het bedrijfsleven, waar zij haar expertise heeft opgebouwd in transformatieprocessen, leiderschap en teamontwikkeling. <a data-mce-href="http://www.liferesultscoach.nl" href="http://www.liferesultscoach.nl" target="_blank" rel="noopener">liferesultscoach.nl</a><figure id="figure-isco6e4zgm7a8ltot" class=""><img id="isco6e4zgm7a8ltot" src="https://cdn.durable.co/blocks/1fXVYCuAsOcLk9wdrWBJdfh3rW4KdKH3zidLS72QArGgudx6pVFAlPGhB3MZJfzc.jpg" alt="Lefwijf Carola van Berckel blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Carola van Berckel blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/1fXVYCuAsOcLk9wdrWBJdfh3rW4KdKH3zidLS72QArGgudx6pVFAlPGhB3MZJfzc.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"></figure>

De grot, de sprong & de liefde - Carola van Berckel

<figure id="figure-5mj07xsg6m7623co4"><img id="5mj07xsg6m7623co4" src="https://cdn.durable.co/blocks/23etU3QnQd9sypG8AOTwDRmVHSJGW0TQJCjVuvrR48DSpeHfHyLRz7Fres0oYzSZ.png" alt="lefwijf Quifaina Reina blogt op lefwijf.nl" title="lefwijf Quifaina Reina blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/23etU3QnQd9sypG8AOTwDRmVHSJGW0TQJCjVuvrR48DSpeHfHyLRz7Fres0oYzSZ.png" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"></figure><h2>Bagage - Quifaina Reina</h2>Quifaina’s Notities over Lef &amp; Leven | deel 3/3 Ook als lefwijf sjouw je in je leven soms heel wat bagage mee. Koffers of een rugzak gevuld met wel en wee, zowel zakelijk als privé. Met van alles erin. In een van die koffers van mijn bagage trof ik naast donkere wolken toch heel veel zonneschijn. Mijn dochter en ik keken ernaar toen uit die koffer plotseling twee prachtige mini-mensjes sprongen. In de vorm van een zusje en een broertje. Omdat de vader van mijn dochter een andere vriendin had.<h3>Die andere moeder</h3>De relatie tussen mij en die andere moeder was in het begin verre van gezellig, daar had hij wel voor gezorgd. Zoals door te zorgen dat wij niet samen in dezelfde ruimte zouden zijn, zijn manier om de controle te behouden. We waren al jaren uit elkaar en ik zag hem liever gaan dan komen, maar ja… we hebben een samen een dochter en hij heeft volgens de wet rechten als vader.&nbsp; De momenten dat we elkaar ontmoeten had hij de gekste verhalen over die vriendin. Hij schetste in zijn ogen het perfecte plaatje en deed nu alles anders. Met als resultaat dat zowel ik als zij een compleet vreemd beeld van elkaar hadden zonder elkaar ooit ontmoet te hebben. Echt heel vreemd. Manipulatie werkt. Totdat zij en ik via Messenger berichten begonnen te sturen, zag ik dat zij totaal niet bij het plaatje paste dat hij schilderde. Hetzelfde gebeurde aan haar kant. Onze berichten liepen uit in lange telefoongesprekken en door logeerpartijtjes konden de kinderen een band met elkaar opbouwen. We planden zelfs een week met z’n allen in een vakantiehuisje. Tenslotte zijn onze kinderen broer en zussen en dat verbindt.<h3>Lefwijf</h3>En ik moet het haar nageven, ook zij is een lefwijf want ondanks alles is ze er voor mij en mijn dochter die ze als haar eigen dochter ziet. Ik vertelde haar over mijn avontuur met LEFWIJF Empowers en met enthousiasme volgt ze nu ook mijn reis. Ik berichtte haar over dit blog en vroeg haar om haar ervaringen te delen, tenslotte gaat het ook over haar. En ook zij klom in de pen.Hier lees je haar reactie: ‘Er was een tijd dat mijn beeld van jou volledig vertroebeld was. Ik hoorde verhalen, gevuld met halve waarheden en giftige leugens, waardoor mijn gedachten over jou heel negatief waren. Ik had het gevoel dat je aandacht tekortkwam en hiervoor ‘J.’ aan het gebruiken was. Voor mij was je een aanstellerige moeder. Toen je liet weten dat je langs wilde komen om te praten over de toekomst van de kinderen, wist ik niet wat ik van dit gesprek moest verwachten. Het was spannend, maar tegelijkertijd zag ik het als een kans om je te laten zien wie ik werkelijk was. Maar juist het tegenovergestelde gebeurde: ik moest ontdekken wie jij werkelijk was, want ik had een totaal verkeerd beeld van je.Waar eerst veel negatieve gedachten waren, is nu respect gegroeid. Je bent niet de persoon waarvan ik dacht dat je was. Je bent oprecht, sterk en eerlijk. Een moeder die alles op alles zet en zich volledig opoffert voor haar kinderen. Ik ben trots op je, trots op wie je bent en trots op wat je doet. Ik waardeer het. Ik ben dankbaar dat jij de eerste stap hebt genomen om mij te benaderen, zodat de kinderen toch contact met elkaar konden behouden. Dankbaar ook omdat je er voor ons was, zelfs toen ik er even niet uitkwam en dat jij met de beste oplossing en het juiste advies kwam. Omdat ik overspoeld was met zoveel negativiteit, zou ik deze stap zelf nooit hebben gezet. Daarom vind ik het echt tof en eigenlijk heel volwassen dat jij het wel hebt gedaan.’Wow. Lef heb je in alle vormen en lefwijven ook. Lefwijven zijn als zusters, ze inspireren en verbinden. Zeker na een eerste stap. En zeker met zonneschijn in de bagage. Wij komen er wel uit. @ Quifaina Reina is moeder van twee prachtige dochters die beiden als puzzelstukjes haar leven compleet maken. Daarnaast is Quifaina de trotse mede-eigenaar van schoonmaakbedrijf From Zero Cleaning. <a data-mce-href="http://www.fromzerocleaning.nl" href="http://www.fromzerocleaning.nl" target="_blank" rel="noopener">fromzerocleaning.nl</a>

Bagage - Quifaina Reina

LEFWIJF