Blog

<figure id="figure-78n7lrqrmi9286ld" class=""><img id="78n7lrqrmi9286ld" src="https://cdn.durable.co/blocks/11AScf5FkB27klXi4O6zlPwzf7m9R7zKH6OlNKKhM7opQ1Km2GUzsWdR1KWHnSj4.jpg" alt="Lefwijf Merari Richardson schrijft mee aan Lefwijf Inspires" title="Lefwijf Merari Richardson schrijft mee aan Lefwijf Inspires" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 10%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="10%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/11AScf5FkB27klXi4O6zlPwzf7m9R7zKH6OlNKKhM7opQ1Km2GUzsWdR1KWHnSj4.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 10%;"></figure><h2>Ik ben geen oplaadstation! - Merari Richardson</h2><p>Jarenlang fungeerde ik als oplaadstation. Werkelijk iedereen kwam langs voor nieuwe energie. Niks mis mee, dacht ik altijd. Ik luisterde, ik droeg, ik regelde, ik verscheen en zelfs wanneer mijn lijf al uren fluisterde dat het genoeg was… gaf ik nog. Waar haalde ik het vandaan? Waarom deed ik het?</p><p>Ik heb lang gedacht dat het normaal was om altijd ‘aan’ te staan. Ik merkte ook pas veel later hoe vertrouwd mensen waren geraakt met het idee dat ik het wel zou oplossen. Niet omdat ze misbruik wilden maken, maar omdat ik het altijd zo deed. En eerlijk? Misschien was ik er zelf nog meer aan gewend dan zij. Ik vond het makkelijker om sterk te zijn dan om stil te staan en mezelf af te vragen wat ik nodig had. Ergens werd het bijna een identiteit: degene die klaarstaat. Degene die geeft.</p><h3>‘Nee!’ Stop met geven!</h3><p>Wat ik nooit doorhad, was hoe subtiel ‘leeggeven’ is. Het begint met een paar gemiste pauzes,<br>een paar opgeschoven emoties, een paar gesprekken waar ik te veel in draag. En dan opeens zit je op de bank na een lange dag en voel je dat er niets meer over is. Niet omdat je niet wilt geven, maar omdat je simpelweg niet kunt. Met mijn kracht gingen ze opnieuw de weg op. En ik? Ik bleef leeg en stil. Want wat zeg je, als je nooit geleerd hebt om te zeggen dat je moe bent? Wat doe je als je hebt geleerd om altijd te glimlachen?</p><p>‘Nee!’ Zei ik op een dag luid en duidelijk. Het kwartje viel. Niet door een groot drama, maar door iets heel simpels waarbij alles in mij zich verzette. Ik merkte dat ik leeg was. Zelfs niet moe maar leeg. Alsof ik de laatste maanden op automatische piloot draaide. Ik voelde me schuldig, maar ook opgelucht. Voor het eerst had ik geluisterd naar mezelf. En dat voelde nieuw. Onwennig, maar goed!</p><h3>Mijn grens, mijn kracht</h3><p>Sindsdien is er iets verschoven. Niet ineens, maar beetje bij beetje. Ik ben gaan beseffen dat ik - toch - niet gemaakt ben om eindeloos te geven. Dat mijn kracht niet zit in altijd beschikbaar zijn. Dat mijn waarde niet afhangt van hoeveel mensen ik help. Ik ben geen oplaadstation! Ik ben geen plek waar iedereen voortdurend zomaar kan inpluggen. Ik ben geen oneindige energiebron. Ik ben een mens met een hart dat ook aandacht nodig heeft, met grenzen die ruimte verdienen, met gevoelens die gehoord mogen worden.</p><p>En ik leer nog elke dag wat dat betekent. Maar één ding weet ik zeker: ik moet mezelf op tijd en zeer regelmatig bijvullen in plaats ervan dat ik me laat leeglopen voor een wereld die altijd vraagt, maar zelden stopt om te kijken hoe het eigenlijk met mij gaat. En het is nog maar net dat ik het eindelijk durf te erkennen. </p><p>Misschien herken jij jezelf een beetje in dit verhaal… voelt het alsof je ook een oplaadstation bent? Stop ermee. Je mag jezelf terugnemen. Je mag kiezen om niet langer de plek te zijn waar iedereen komt opladen.Je bent een waardevol mens en jij verdient óók warmte, liefde en rust. Opladen kun je leren.&nbsp;</p><p><em><br>@ Merari Richardson is een duizendpoot-verpleegkundige, trainer en ondernemer in hart en nieren en in opleiding voor Integrative Nurse and Lifestylecoach. Met haar stichting Education, Wellbeing and Care Caribbean zet ze zich in voor zorg, welzijn en educatie. En één van Merari’s missies is om vrouwen te helpen om zichzelf terug te vinden, om ruimte te maken voor wie ze zijn en te voelen dat zij óók belangrijk zijn. &nbsp;</em></p><p><a data-mce-href="http://www.stichtingewcc.org" href="http://www.stichtingewcc.org" target="_blank" rel="noopener"><em>stichtingewcc.org</em></a></p><p><br></p>

Ik ben geen oplaadstation! - Merari Richardson

<figure id="figure-k43jhjxv5nmi3cf5vx"><img id="k43jhjxv5nmi3cf5vx" src="https://cdn.durable.co/blocks/353kjaCayJQNGp7cwEABnHLIlB1fov6TF5kFnl4GfipHZsSwxPPZ4XamLfd6BXWF.jpg" alt="Lefwijf Esther Wijnschenk blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Esther Wijnschenk blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined% 30%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined%" data-positiony="30%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/353kjaCayJQNGp7cwEABnHLIlB1fov6TF5kFnl4GfipHZsSwxPPZ4XamLfd6BXWF.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined% 30%;"></figure><h2>Ik heb tatoeages. Nou en? - Esther Wijnschenk</h2><p>Ik heb tatoeages. Mooie, betekenisvolle stukken inkt die stuk voor stuk iets vertellen over wie ik ben en wat ik in mijn leven heb meegemaakt. Toch heb ik ze jarenlang verborgen gehouden. Niet omdat ik me ervoor schaamde — integendeel — maar omdat ik voelde dat ze in de zakelijke wereld beter niet gezien konden worden. Een blazer hier, een lange mouw daar. Het was bijna vanzelfsprekend geworden: eerst professional, dan pas persoon.</p><p>Maar dat, dat zit me steeds meer dwars. Want hoe professioneel ben je nog als je niet volledig jezelf mag zijn?</p><h3>De onzichtbare grens tussen persoonlijk en professioneel</h3><p>In de wereld van pakken, vergaderingen en visitekaartjes hangt er nog steeds een subtiel oordeel over tatoeages — zeker bij vrouwen. Waar een man met een tattoo vaak gezien wordt als stoer of eigenzinnig, roept het bij vrouwen soms vragen op. ‘Is dat wel representatief?’ ‘Wat zegt dat over haar stijl of karakter?’<br></p><p>Het zijn geen directe opmerkingen, maar blikken, stiltes, of een kleine aarzeling in een gesprek. Dingen die je als vrouw haarfijn aanvoelt. En dus bedek je ze — die kunstwerken op je huid die iets vertellen over jouw kracht, jouw groei, jouw verhaal. Ik heb het jarenlang gedaan. Tijdens sollicitaties, belangrijke presentaties, klantgesprekken. Ik dacht: het gaat om mijn inhoud, niet om mijn uiterlijk. Maar eigenlijk zei ik daarmee ook: mijn uiterlijk mag er niet helemaal zijn. En dat doet iets met je. Langzaam wordt het een onuitgesproken patroon — eentje die veel vrouwen herkennen.</p><h3>De last van het oordeel</h3><p>We leven in een tijd waarin authenticiteit het toverwoord is maar in de praktijk blijken sommige vormen van authenticiteit nog steeds spannender dan andere. Vrouwen met tatoeages dragen soms het etiket rebels of minder serieus te nemen. En dat terwijl tatoeages juist vaak getuigen van doorzettingsvermogen, emotie, lef en een diep persoonlijk verhaal. Waarom zien we dat niet als kracht? Waarom verbinden we professionaliteit nog zo sterk aan conformiteit?</p><p>Die vragen ben ik mezelf steeds vaker gaan stellen. En het antwoord dat steeds terugkomt is: omdat niemand het patroon doorbreekt zolang we allemaal netjes binnen de lijntjes kleuren. Dus wil ik mijn lef tonen om die stap te nemen.</p><figure id="figure-4jkizuklepmi3d2imq"><img id="4jkizuklepmi3d2imq" src="https://cdn.durable.co/blocks/33Bldv4Krax5NKUhtxSpxFef1tiz9g9bCHxwOChVFprZvnISqF9w0BTNLCKRbC5L.jpg" alt="Lefwijf Esther Wijnschenk blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Esther Wijnschenk blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/33Bldv4Krax5NKUhtxSpxFef1tiz9g9bCHxwOChVFprZvnISqF9w0BTNLCKRbC5L.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h3>Het moment van keuze</h3><p>k stond voor de spiegel, keek naar de tatoeage op mijn linkerbovenarm en dacht: dit ben ik. Niet een andere versie, niet een weekendversie van mezelf — gewoon ik. En ik besloot: vanaf nu ga ik ze niet meer verbergen. Niet om te provoceren, maar om zichtbaar te zijn. Omdat ik geloof dat er pas iets verandert als we laten zien dat professionaliteit en persoonlijkheid elkaar niet uitsluiten. Dat je prima een sterke leider, een toegewijde professional of een serieuze gesprekspartner kunt zijn mét tatoeages.<br>Het is spannend, eerlijk is eerlijk. Je weet dat er nog steeds mensen zijn die hun wenkbrauwen optrekken. Maar je weet ook dat elke keer dat je zichtbaar bent, je bijdraagt aan een nieuwe norm.</p><h3>De kracht van echtheid</h3><p>Misschien is dat wel waar het om draait: ruimte maken voor echtheid. Voor vrouwen (en mannen) die hun verhaal niet willen verstoppen achter lange mouwen of ongeschreven regels. Want de wereld verandert niet door grote statements alleen — ze verandert door kleine dappere keuzes, elke dag opnieuw. Door zichtbaar te zijn, door gesprekken te openen, door een ander beeld te laten zien van wat ‘professioneel’ eruitziet.<br>Ik wil dat de dochters van de toekomst of jonge collega’s straks niet eens meer hoeven nadenken over het bedekken van iets wat bij hen hoort. Dat ze weten dat hun waarde niet schuilt in hoe ze eruitzien, maar in wat ze brengen.</p><figure id="figure-q5d5sy1cnlmi3d3kvc"><img id="q5d5sy1cnlmi3d3kvc" src="https://cdn.durable.co/blocks/30ArVlnPxVzvmNmWkVlsaOi0jMG1UFUqEXcefEXxG2JdG1Gx2YQAffz6JvKUqWRS.jpg" alt="Lefwijf Esther Wijnschenk blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Esther Wijnschenk blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/30ArVlnPxVzvmNmWkVlsaOi0jMG1UFUqEXcefEXxG2JdG1Gx2YQAffz6JvKUqWRS.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h3>Zichtbaarheid als inspiratie voor oprechtheid</h3><p>Dus ja, ik heb tatoeages. En ik ga ze vanaf nu niet langer verbergen. Ik houd er geen rekening meer mee bij plaatsing van foto’s op Facebook, Insta of welke social dan ook, want ik geloof dat echtheid sterker spreekt dan perfectie.<br>En misschien, als meer vrouwen hetzelfde durven doen, vervaagt dat oude beeld langzaam. Misschien wordt de boardroom dan een beetje kleurrijker — letterlijk en figuurlijk.<br></p><p>En misschien ontdekken we dan eindelijk dat professionaliteit niets te maken heeft met hoe onbeschreven je huid is, maar met hoe oprecht je durft te zijn.</p><p><br></p><p><em>@ Esther Wijnschenk is freelance Personal Assistant &amp; Executive Assistant en projectmanager. Haar bedrijf Domani Management Support vormt voor ondernemers een rots in de branding waar het gaat om eersteklas ondersteuning en het in goede banen leiden van projecten. Esther woont in Haarlem samen met haar twee katten Luna en Joy.</em></p><p><a data-mce-href="https://www.linkedin.com/in/esther-wijnschenk-1484749/" href="https://www.linkedin.com/in/esther-wijnschenk-1484749/" target="_blank" rel="noopener"><em>Esther op LinkedIn</em></a></p>

Ik heb tatoeages. Nou en? - Esther Wijnschenk

<figure id="figure-ldomertarfmi1jepxb"><img id="ldomertarfmi1jepxb" src="https://cdn.durable.co/blocks/29PimbTpXq0faI5eXS7ra7GKDLGrWnQ8dLMwptfbVLNvNx6LF1T83DOefMJ2PEyP.jpg" alt="" title="" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 15%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="15%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/29PimbTpXq0faI5eXS7ra7GKDLGrWnQ8dLMwptfbVLNvNx6LF1T83DOefMJ2PEyP.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 15%;"></figure><h2>Onderweg naar rust - Annet Doorn</h2><p>De dagen vliegen voorbij. Het is november en ik hoor mezelf weer zeggen dat het volgend jaar wel rustiger wordt. Eigenlijk roep ik dat elk jaar. Alsof rust iets is dat vanzelf in de agenda verschijnt zodra het januari heet. En ondertussen blijf ik maar plannen, verbeteren, bijschaven. Alsof het leven een eindeloos traject is waar ik ooit een diploma voor krijg.<br>Maar de laatste tijd knaagt er iets. Ik merk dat ik nog steeds leef alsof ik onbeperkt tijd heb. Alsof er altijd een later is. Later, als het rustiger wordt. Later, als ik alles op orde heb. Alleen dat later schuift steeds verder op.</p><h3>Wanneer stilvallen voelt als falen</h3><p>Dat gevoel kwam laatst weer langs toen ik in bed lag. Het was stil in huis, iedereen sliep, maar mijn hoofd draaide door alsof het nog midden op de dag was. Ik lag daar met mijn ogen open en dacht aan morgen aan de les die ik nog wilde voorbereiden, aan dat ene mailtje waar ik nog geen antwoord op had, aan de was die ik beneden was vergeten.<br>Niks urgents en niks groots, gewoon eindeloze ruis. Ik voelde de onrust in mijn lijf. Niet van stress, maar van het idee dat ik even niet aan het werk was. Dat is misschien nog wel het ergste. Niet de drukte zelf, maar het feit dat rust onwennig is geworden. Ik was zo gewend geraakt aan het tempo dat stilvallen bijna voelde als falen.</p><h3>Ademen tussen twee gedachten</h3><p>Sinds die nacht probeer ik het kleiner te maken. Als ik merk dat ik weer in die doordender-stand schiet, sluit ik mijn laptop, leg ik mijn telefoon weg, en laat ik de boel gewoon even de boel. Soms is dat vijf minuten, soms een hele avond. Niet omdat ik alles onder controle heb, maar juist omdat ik het even níét wil controleren. Ik hoef niet alles af te ronden om rust te voelen. Soms is rust gewoon niet reageren of niet oplossen, maar even ademen tussen twee gedachten in.</p><h3>Echte volwassenheid</h3><p>In mijn werk als docent stuur ik mensen aan op groei. Maar ondertussen vergeet ik soms dat het leven niet wacht tot wij klaar zijn. Niet alles hoeft een traject te zijn. Sommige dingen mogen gewoon zijn wat ze zijn; een moment, een dag, een fout of een lach. Het hoeft niet altijd ergens toe te leiden. Misschien is dat wel echte volwassenheid. Leren leven met het idee dat alles tijdelijk is. Dat we hier niet zijn om alles af te ronden, maar om af en toe écht aanwezig te zijn.</p><p>We zijn hier maar kort. En alles wat we uitstellen, doen we misschien nooit meer. Dus als dit het leven is… ben je dan nog onderweg, of al aangekomen?</p><p><br></p><p><em>@ Annet Doorn is mede-CEO van Good Minds BV, het familiebedrijf dat ze samen met haar dochters runt. Ze helpt mensen en organisaties om met meer lef, rust en eigenaarschap te werken en te leven.</em><br><em>Met haar nuchtere blik, humor en scherpe observaties weet ze precies waar het schuurt en hoe het weer kan stromen. Haar levensmotto? ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.’</em> <em>Want echte verandering begint volgens Annet door gewoon doen, met menselijkheid, moed en een gezonde dosis zelfspot.<br><br></em><a data-mce-href="http://www.goodminds.nl" href="http://www.goodminds.nl" target="_blank" rel="noopener"><em>goodminds.nl</em></a></p><p><br></p>

Onderweg naar rust - Annet Doorn

<figure id="figure-kwk12yseiwmi0f7lx3"><img id="kwk12yseiwmi0f7lx3" src="https://cdn.durable.co/blocks/25By50YvnIOathuvCqREZKz2mXxy60pXKhdVU82XK5gukA48dQ31ar7idenXfwHE.jpg" alt="Lefwijf Valerie Kross blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Valerie Kross blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 3/2; object-position: 50% 65%;" data-corners="default" data-aspect="3:2" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="65%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/25By50YvnIOathuvCqREZKz2mXxy60pXKhdVU82XK5gukA48dQ31ar7idenXfwHE.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 3/2; object-position: 50% 65%;"></figure><h2>Waarom ik Kross Health Solutions startte… (1) - Valerie Kross</h2><p>Soms begint een nieuw pad niet met ambitie, maar met liefde. Met zorgen voor een ander. Met het diepste verlangen om terug te geven wat ooit voor jou is gedaan.</p><p>Toen ik ziek werd door MS, veranderde mijn wereld volledig. Mijn lichaam liet me in de steek en ik moest leren omgaan met grenzen die ik nooit had willen kennen. Maar in die zware tijd stond één iemand altijd naast me — mijn man. Hij droeg me, letterlijk en figuurlijk, toen ik dat zelf niet kon. Hij was mijn kracht, mijn anker, mijn veilige haven. Jarenlang heeft hij voor mij gezorgd. Hij stond op wanneer ik niet kon, hielp me bij elke stap van mijn herstel en bleef hoop houden, zelfs op dagen dat ik deze even kwijt was.</p><h3>Uit liefde, niet uit angst</h3><p>Toen de coronapandemie uitbrak, wilde hij mij beschermen. Uit liefde, niet uit angst. Hij liet zich vaccineren om mij te beschermen tegen het virus. Maar wat begon als een daad van zorg, eindigde in een nachtmerrie. Na de vaccinatie werd hij ziek — echt ziek — en is sindsdien nooit volledig hersteld.</p><p>Twee jaar in de ziektewet, met pijn, vermoeidheid en klachten die hem nog dagelijks beperken. Pijn op zijn borst, in zijn flanken, in zijn hele lijf. En toch, ondanks alles, blijft hij dezelfde liefdevolle man die ooit alles voor mij deed.</p><p>Toen ik door mijn therapieën en holistische aanpak eindelijk weer opkrabbelde, wist ik één ding zeker: nu is het míjn beurt. Ik wilde niet alleen hem helpen, maar ook anderen die vastzitten tussen hoop en wanhoop. Mensen die, net als wij, op zoek zijn naar verlichting, begrip en herstel.<br>Daaruit is Kross Health Solutions geboren — uit liefde, uit dankbaarheid en uit de wens om het verschil te maken.</p><h3>Liefde, veerkracht en verbinding</h3><p>Mijn praktijk is niet zomaar een bedrijf. Het is een plek waar ik mijn ervaring omzet in kracht. Waar ik mensen help hun lichaam weer te vertrouwen. Waar ik laat zien dat herstel mogelijk is —ook als het leven je meerdere keren onderuit haalt.</p><p>Voor mij gaat Kross Health Solutions over meer dan therapie. Het gaat over liefde, veerkracht en verbinding. Over het dragen van elkaar — soms letterlijk, soms in stilte. En over de overtuiging dat heling altijd mogelijk is, zolang er liefde en geloof overblijft.&nbsp;</p><p>En jij? Heb jij ook iemand voor wie je alles zou doen — of die ooit alles voor jou heeft gedaan? Je mag het met me delen.</p><p>&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;&lt;&gt;</p><h2>Waarom ik Kross Health Solutions startte... (2) - Valerie Kross</h2><p>Soms krijg je een bericht dat recht je hart in gaat. Een bericht dat je eraan herinnert waarom je ooit begonnen bent. Deze week stuurde een bijzondere dame mij dit na haar MRI-scan:</p><p>“Ben vandaag voor scan geweest in het ziekenhuis. Zoals ik ervaren heb is de tumor van de rechter borst aanzienlijk geslonken. De linkerkant is hetzelfde gebleven. Vooruitgang dus. Super."</p><p>Wat een kracht. Wat een hoop. Na meerdere Nano CellCare-therapiebehandelingen te hebben gehad, voelde ze vooruitgang.<br>Dat raakt me enorm. Want het is precies daarom dat ik ooit Kross Health Solutions ben begonnen: om verschil te maken. Om mensen te helpen hun lichaam weer te laten herstellen — van binnenuit, op eigen tempo, met zachtheid en resultaat.</p><h3>Om mensen. 'Het gaat beter.'</h3><p>Berichten als deze geven mij elke keer weer de spirit om door te gaan. Ze laten zien wat mogelijk is als lichaam en geest weer samenwerken. Bij Kross Health Solutions draait het niet alleen om therapie. Het draait om mensen. Om verhalen van hoop, kracht en herstel. Om die momenten waarop iemand zegt: “Het gaat beter. Ik voel verschil.”</p><p>Daar doe ik het voor. Elke dag weer.</p><p><br></p><p><em>@ Valerie Kross leeft sinds 2006 met MS. Wat begon als een gevecht groeide uit tot een ontdekkingsreis naar veerkracht en innerlijke kracht. Na jaren zoeken en experimenteren ontdekte ze manieren om haar gezondheid en energie zorgvuldig te onderhouden.</em><br><em>Met haar praktijk Kross Health Solutions ondersteunt Valerie mensen met chronische klachten bij het hervinden van balans, energie en kwaliteit van leven. Want zelfs de grootste tegenslagen tonen een weg naar herstel.&nbsp;</em><em><br><a data-mce-href="http://www.krosshealth.nl" href="http://www.krosshealth.nl" target="_blank" rel="noopener">krosshealth.nl</a></em></p>

Waarom ik Kross Health Solutions startte... - Valerie Kross

<figure id="figure-yjx2qtaiwtmhoqam7p"><img id="yjx2qtaiwtmhoqam7p" src="https://cdn.durable.co/blocks/fR9sK021qpVJSSloJzO74BmWn5pt3BKrqcSaeIIT89e4qsFPrvfcIyC9fLgTiDWB.png" alt="Lefwijf Miriam Nies blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Miriam Nies blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="null" data-positiony="null" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/fR9sK021qpVJSSloJzO74BmWn5pt3BKrqcSaeIIT89e4qsFPrvfcIyC9fLgTiDWB.png" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"></figure><h2>'Aruba?!' De ontmoeting - Miriam Nies</h2><p>Vandaag was ik met m’n mooie bijzondere zoon met autisme naar de Action. Inkopen doen voor het Lichtjesdorp van de dagbesteding van HELEHOOP. Een haastige sfeer heerste in de winkel bovendien is het even wennen; &nbsp;kerstinkopen begin november. Ik wil dit eigenlijk niet, maar kan niet anders omdat ik voor onze dagbesteding voldoende materiaal nodig heb. Lege schappen, lange rijen. Al die prikkels zijn niet zo fijn voor mijn zoon, dus hoe eerder we de winkel weer uit zijn en naar huis kunnen, des te beter.&nbsp;</p><h3>'Wat is Aruba?'</h3><p>En terwijl ik geduldig met m’n gedachten alweer ergens anders wacht in de rij, roept mijn zoon ineens ARUBA door de winkel. Gesprekken verstommen, hoofden draaien en ogen richten zich op hem en mij. Ik moet even bedenken waarom hij dit roept, terwijl de mensen me aankijken. En dan zie ik het. In de andere rij staan twee vrouwen. Mijn zoon denkt dat deze vrouwen van Aruba komen. Hij wil dat eigenlijk aan ze vragen, maar heeft er de woorden niet voor. Hij wijst naar ze, terwijl iedereen hem aankijkt. Hij lacht, kijkt afwisselend naar mij en dan weer naar de vrouwen. 'Aruba?' De vrouwen kijken hem verbaasd aan. Een van hen vraagt: ‘Wat is Aruba?’</p><p>En ik begin met de ondertiteling. Spreekt u Nederlands? Engels? En ik leg in het Engels uit dat hij denkt dat de vrouwen afkomstig zijn van Aruba. Dat hij geboren is op het eiland Aruba en dat hij denkt herkenning te zien bij de vrouwen. Andere mensen in de rij luisteren mee, in afwachting wat er gaat gebeuren voor de kassa in de drukke Action.<br>De vrouwen antwoorden dat ze uit Afghanistan komen. ‘Oh, Afghanistan, herhaalt m’n zoon, ‘geen Aruba’. ‘Nee geen Aruba’, zeg ik. Hij heft z’n handen omhoog, jammer, geen Aruba. We lachen vriendelijk naar elkaar, de rijen komen weer in beweging.&nbsp;</p><h3>'Een zoon met autisme'</h3><p>We stappen naar buiten met onze tas vol kerstspullen. De twee vrouwen staan buiten. Een van hen spreekt me aan: ‘Ik heb ook een zoon met autisme. Hij is dertien jaar. Hij lijkt zelfs op jouw zoon.’</p><p>Ik werd opeens stilgezet. Daar stonden we. Midden op het plein voor de winkel. We waren gewoon opeens moeders. Moeders die elkaar niet kenden, maar moeders van zonen met autisme. Vrouwen die elkaar nog nooit hebben gezien of ontmoet, die een volledig andere achtergrond hebben, die uit een verschillend land komen, maar daar was plotseling verbinding. Zomaar, door een jongen met autisme, die zichzelf is, die puur is, zich durfde te uiten. Daardoor herkenden de moeders elkaar opeens.&nbsp;</p><h3>Zomaar een ontmoeting</h3><p>Zomaar een ontmoeting. Een bijzonder moment. Heel even, verbinding met een volkomen vreemde en andere vrouw. De kerstslingers liggen inmiddels in de kast te wachten op het creëren van het Lichtjesdorp en in m’n hart schijnt de zon. Wow, wat een eerlijke en spontane ontmoeting kan betekenen. Mijn dag kan niet meer stuk.</p><p><br></p><p><em>@ Miriam Nies is de oprichter van HELEHOOP waar jongeren met autisme in een veilige, kleine setting kunnen groeien en bouwen. Zij is oud-leerkracht in het speciaal onderwijs en autismecoach en woonde en werkte jarenlang op Aruba met man en kinderen.</em><br><em>Miriam maakte een intensieve medische reis door waarbij de weg van pijn en genezing haar een diepe passie heeft gegeven voor heling, verbinding en vergeving - geworteld in haar geloof in God. Miriams motto: waar littekens helen, kan nieuw leven ontstaan.</em></p><p><a data-mce-href="http://www.helehoop.nl" href="http://www.helehoop.nl" target="_blank" rel="noopener"><em>helehoop.nl</em></a></p><p><br></p>

'Aruba?!' De ontmoeting - Miriam Nies

<figure id="figure-3i21ig3yfmhivf5xq" class=""><img id="3i21ig3yfmhivf5xq" src="https://cdn.durable.co/blocks/14VLIXDfCIXZJlTSQPlwXxvh4BcSY6jZmzrIDEVTlYTXYv34pOAdS2yPJTWzGoY6.jpg" alt="Lefwijf Esther Wijnschenk blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Esther Wijnschenk blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="null" data-positiony="null" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/14VLIXDfCIXZJlTSQPlwXxvh4BcSY6jZmzrIDEVTlYTXYv34pOAdS2yPJTWzGoY6.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"></figure><h2>Zorgen, een taak uit liefde geboren - Esther Wijnschenk</h2><p>Sommige momenten in het leven vormen je voorgoed. Voor mij was een van die momenten het laatste jaar waarin ik voor mijn vader mocht zorgen. Een man die ik liefhad met heel mijn hart en die langzaam verdween in de mist van dementie. De ziekte nam stukje bij beetje zijn wereld weg – maar nooit mijn liefde voor hem.</p><h3>Een beslissend moment</h3><p>Na het overlijden van mijn moeder ontdekte ik dat mijn vader al jaren aan dementie leed. Iets wat ik nooit had gezien. Pas toen zij er niet meer was, besefte ik hoezeer ze elkaar overeind hadden gehouden. Toen de officiële diagnose eenmaal vaststond, bevestigd door huisarts en specialisten, kreeg ik het advies om mijn vader op te laten nemen.<br>Maar iets in mij verzette zich daartegen. Ik kon het niet. Ik wilde hem thuis houden, in zijn vertrouwde omgeving. Ik nam die verantwoordelijkheid op me — volledig, dag en nacht, 24/7. Alleen. Achteraf zie ik dat als een echt lefmoment: het moment waarop ik besloot te doen wat juist voelde ook al wist ik niet of ik het aankon.</p><h3>Zorg op de rand van je eigen leven</h3><p>Wat betekent zorg eigenlijk? En wat is mantelzorg? Zorg is nabij zijn, helpen, troosten. Mantelzorg is dat alles maar dan op de rand van je eigen leven. Waarbij je je eigen ritme opzij zet voor iemand die langzaam verdwijnt. Hoe ver ga je daarin? Hoeveel van jezelf mag je geven zonder jezelf te verliezen? Ik leefde in een continu ritme van zorgen: ’s ochtends vroeg bij hem voor zijn medicijnen, boodschappen doen, thuiszorg begeleiden, tussendoor zijn telefoontjes beantwoorden die geen einde leken te kennen. Steeds vaker vond ik hem, ook bij binnenkomst, op de vloer. En was hij ’s nachts gevallen, dan reed ik ook heen en weer om bij hem te kijken. Rust bestond nauwelijks. Ik stond dag en nacht aan zijn zijde.</p><h3>Niet uit plicht maar uit liefde</h3><p>Toch hield ik vol, gedreven door liefde. Niet uit plicht, niet uit verplichting, maar uit iets diepers: een verlangen om bij hem te zijn, hem te beschermen in een wereld die steeds meer van hem vervaagde. Dat besef — dat lef om alles op het spel te zetten voor iemand van wie je houdt - terwijl je niet weet hoe het afloopt - dat is het moment dat ik nu zie als het hart van mijn ervaring.<br>Toch voelde het nooit als last. Het was zwaar, ja. Maar boven alles was het waardevol.<br>Ik was zijn houvast in de verwarring, zijn rust in de chaos. Een arm om zijn schouder, een glimlach, de kleine wonderen, momenten van pure verbinding.</p><figure id="figure-u246gjp1vmhivjqlj"><img id="u246gjp1vmhivjqlj" src="https://cdn.durable.co/blocks/3jyDe5FQRBNL1YW3mL0A2jfdyVwp5gRv7zSRa4GjsTM5jNm5sQkC1e2ae0w37YDl.jpg" alt="Vader. Blog van lefwijf Esther Wijnschenk" title="Vader. Blog van lefwijf Esther Wijnschenk" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 0%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="0%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/3jyDe5FQRBNL1YW3mL0A2jfdyVwp5gRv7zSRa4GjsTM5jNm5sQkC1e2ae0w37YDl.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 0%;"></figure><h3>Niet uit onmacht maar uit liefde</h3><p>Ik ben dankbaar en trots op mezelf dat ik hem zolang thuis heb kunnen houden. In zijn vertrouwde omgeving tussen zijn en mijn herinneringen. Tot het moment kwam dat ik hem niet langer kon beschermen. Met pijn in mijn hart moest ik hem uiteindelijk laten opnemen - niet uit onmacht maar uit pure liefde.</p><p>Het mooiste cadeau dat ik in al deze ellende kreeg - een godsgeschenk - was het moment dat we het tehuis binnenstapten. Een gesloten afdeling. Hand in hand met mijn vader liep ik naar binnen. De afdeling was opgedeeld in kleine ‘huisjes’ en tot mijn verbazing was mijn vader toegewezen aan… huisje Esther! Hoe dan?<br>Daar hij eerst moest acclimatiseren en ik pas de volgende dag mocht terugkomen, ging ik bij de leiding de code opvragen van de toegang tot de afdeling, daar gebeurde er iets dat ik nooit zal vergeten: de code bleek mijn geboortejaar te zijn. Een tweede wonder, zo voelde het, precies op het moment dat ik het het hardst nodig had.</p><h3>Wat blijft is de liefde</h3><p>Veertien jaar lang heb ik mogen zorgen. Eerst voor mijn moeder, toen voor mijn vader. Het waren jaren waarin ik iets terug mocht geven van alles wat zij mij ooit gaven.<br>Het kostte me veel – energie, tijd, tranen. Maar het gaf me ook meer terug dan ik ooit had kunnen vermoeden. Ik was er. Tot het einde. En dat besef, die diepe vrede, draag ik voor altijd met me mee.</p><p><br></p><p><em>@ Esther Wijnschenk is freelance Personal Assistant &amp; Executive Assistant en projectmanager. Haar bedrijf Domani Management Support vormt voor ondernemers een rots in de branding waar het gaat om eersteklas ondersteuning en het in goede banen leiden van projecten. Esther woont in Haarlem samen met haar twee katten Luna en Joy.</em></p><p><a data-mce-href="https://www.linkedin.com/in/esther-wijnschenk-1484749/" href="https://www.linkedin.com/in/esther-wijnschenk-1484749/" target="_blank" rel="noopener"><em>Esther op LinkedIn</em></a></p>

Zorgen, een taak uit liefde geboren - Esther Wijnschenk

LEFWIJF