Blog

<figure id="figure-hnfe55tu2mcnm6giq"><img id="hnfe55tu2mcnm6giq" src="https://cdn.durable.co/blocks/f6Pt3pUkCRX6XBZPizLcSEtGQWBr8fTgPsCZ1jn2CAkTkA7KoCVaSIFKhPELeEuN.png" alt="Lefwijf Quifaina Reina blogt op lefwijf.nl met tattoo van Empowers" title="Lefwijf Quifaina Reina blogt op lefwijf.nl met tattoo van Empowers" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/f6Pt3pUkCRX6XBZPizLcSEtGQWBr8fTgPsCZ1jn2CAkTkA7KoCVaSIFKhPELeEuN.png" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h2>Empowers: mijn steuntje in de rug - Quifaina Reina</h2><p>Het schrijven van mijn verhaal voor het boek LEFWIJF Empowers was een bijzondere ervaring. Het vroeg van mij om terug te kijken naar de moeilijke stukken, om eerlijk te zijn over wat ik heb meegemaakt en hoe ik mezelf daaruit heb opgetrokken. Het was confronterend en helend tegelijk. Het bracht me terug naar plekken in mezelf die ik liever stil hield, maar die nu gezien mochten worden.</p><h3>Durven voelen</h3><p>Het ging niet om een perfecte versie van mijn verhaal, maar om de rauwe waarheid. Die kwetsbare, eerlijke waarheid die ons als vrouwen verbindt. Over trauma, over worstelingen, maar vooral over veerkracht en kracht.</p><p>Ik ben niet alleen. Ik deel deze ervaring met 34 andere vrouwen die hun verhalen ook durfden te delen. Wij zijn verbonden door deze reis — door het durven openbaren van onze pijn en het vinden van onze kracht. Deze verbinding geeft me extra kracht om te blijven staan.</p><h3>Inktsporen van kracht</h3><p>Dat woord Empowers bleef bij me hangen. Het voelde als de kern van alles wat ik wilde uitdrukken: mijn kracht, mijn groei, mijn lef. <br>Daarom liet ik het op mijn rug tatoeëren. Die plek heb ik niet zomaar gekozen. Het is mijn steuntje in de rug — een reminder die ik altijd bij me draag. Niet voor anderen, maar voor mezelf.</p><p>Deze tatoeage is geen versiering. Het is geen sierlijke krul die je laat zien omdat het er leuk uitziet. Het zijn letters die gewicht dragen. Die verhalen vertellen. Die pijn en kracht samenbrengen. Die me eraan herinneren wie ik ben, waar ik vandaan kom, en waar ik naartoe ga.<br>Het zit in die inkt. Niet oppervlakkig, maar diep. Niet als show, maar als waarheid.</p><h3>Empowers</h3><p>Kracht is niet iets wat je zomaar krijgt; het is iets wat je iedere dag opnieuw kiest. Het groeit in de momenten dat je twijfelt, wanneer het zwaar is en alles in je schreeuwt om op te geven. Het is de stem die fluistert: “Ik ga door.”<br></p><p>Mijn tatoeage Empowers staat voor die keuze, die dagelijkse strijd en dat onverwoestbare geloof in mezelf. Het is een herinnering dat mijn kracht niet tijdelijk is, maar leeft in alles wat ik doe en wie ik ben.</p><p>Wat jij ook hebt meegemaakt, onthoud dit: jouw kracht zit niet in de gebeurtenissen die je overkwamen, maar in de keuzes die je maakt om door te gaan. Je bent sterker dan je denkt. Sta op, hef je hoofd en draag je eigen verhaal met trots. Want jij bent niet wat je hebt meegemaakt. Jij bent wat jij ervan maakt.</p><figure id="figure-lr3ufz00b4mcnmt5tb"><img id="lr3ufz00b4mcnmt5tb" src="https://cdn.durable.co/blocks/23CgQu5MFKAYzmJxygUAPFivfHGWzgy04aIs4nj9MRuB3SJSlZezLkAVx5uQD1i6.jpg" alt="" title="" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 16/9; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="16:9" data-caption="" data-positionX="undefined" data-positionY="undefined" data-fullWidth="false"/></figure><p><em>@ Quifaina Reina is moeder van twee prachtige dochters die beiden als puzzelstukjes haar leven compleet maken. Daarnaast is Quifaina de trotse mede-eigenaar van schoonmaakbedrijf From Zero Cleaning. <a data-mce-href="http://www.fromzerocleaning.nl" href="http://www.fromzerocleaning.nl" target="_blank" rel="noopener">fromzerocleaning.nl</a></em></p>

Empowers: mijn steuntje in de rug - Quifaina Reina

<figure id="figure-0vcb3q7tqmbufwh6f"><img id="0vcb3q7tqmbufwh6f" src="https://cdn.durable.co/blocks/8PfBoHHsG0QVAs5rQSXlEnOWxKt7IWIddual1GPbGiw8xUqd4jvSGEC2TT3iyoP5.jpg" alt="Lefwijf Shirley Serno schrijft mee aan Lefwijf." title="Lefwijf Shirley Serno schrijft mee aan Lefwijf." class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/8PfBoHHsG0QVAs5rQSXlEnOWxKt7IWIddual1GPbGiw8xUqd4jvSGEC2TT3iyoP5.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h2>Het stroomt of hoe verbind ik écht met geld - Shirley Serno&nbsp;</h2><p>Afgelopen weekend had ik een geweldig aha-moment! Net als een huwelijk, vriendschap of collegialiteit, is geld ontvangen én geven een relationele wisselwerking. Geld is een relatie.</p><p>Misschien geen wereldschokkend inzicht voor jou, maar voor mij is dit een doorbraak. Niet alleen persoonlijk, maar ook voor mijn business. Want als geld een relatie is, hoe ben ik dan met geld omgegaan tot nu toe?<br>Suze Maclaine Pont, trauma- en business-coach en bedenker van de Money Flow type quiz zegt: "Je kunt alleen vrijkomen van wat je om je heen ziet, als je ziet waar je vastzit.”</p><h3>Geld, relaties en gezondheid</h3><p>En ik zit behoorlijk vast kan ik je vertellen. Met €100 op mijn rekening weet ik niet hoe ik de rest van de maand doorkom. Deze armzalige situatie is een terugkerend fenomeen in mijn leven. De stress, ruzies en onzekerheid die het oplevert ben ik zo beu en ik wens verandering. Dus vraag ik mij af: welke onbewuste overtuigingen draag ik nog bij me waardoor ik als 43-jarige vrouw herhaaldelijk vanuit schaarste beweeg?</p><p>Mijn moeder groeide op in armoede op de Filipijnen. Trouwen met mijn vader en keihard werken was haar weg uit de armoede. Van haar leerde ik dat geld, eenmaal verdiend, ook bedoeld is om uit te geven. Mijn vader daarentegen was de belichaming van Hollandse zuinigheid. Alles moest gespaard en verstopt op rekeningen waar je liefst nooit aankomt. Twee uitersten, maar één gemene deler: er stroomde geen geld.</p><p>Dat zie ik terug in mijn leven. Ik heb tot nu toe nooit écht een relatie met geld durven aangaan. De beleving van geld was vooral iets materieels, abstract en ongrijpbaar. Als iets abstract is, hoe verbind je je er dan mee? Niet. Dus bleef geld in mijn leven iets wat niet vloeide en ontastbaar was.<br>Het beperkte zich bij mij niet alleen tot geld. Ook durfde ik nauwelijks écht relaties aan te gaan op professioneel gebied. Regelmatig nam ik banen aan die nauwelijks verdienden. Ik werkte me kapot voor een paar extra euro’s, uiteindelijk ten koste van mijn gezondheid.</p><h3>Vertrouwen en verbinden</h3><p>Suze Maclaine Pont vertelt ook dat een van de sleutels tot transformatie en geldstroom is verbinding maken met mensen en erop vertrouwen dat mijn kracht en wie ik ben, wordt gewaardeerd. Écht verbinden, met geld, met klanten, met collega’s beangstigde mij. Want voor mij betekende écht verbinden en mensen nodig hebben, dat de kans bestaat om in de steek gelaten te worden. Dat risico wilde ik niet nemen.</p><p>Het liefst vermeed in z’n geheel het onderwerp geld. Mijn vermijdingsgedrag was een paar jaar geleden zo erg zelfs dat ik op een gegeven moment diep in de problemen raakte met achterstallige creditcardbetalingen. De schaamte maakte dat ik de realiteit niet meer onder ogen wilde zien. Ik nam nul verantwoordelijkheid voor mijn eigen aandeel en hoopte dat door weg te kijken, het probleem zich magisch zou oplossen.&nbsp;</p><h3>De schaamte voorbij. Het stroomt</h3><p>Vandaag breek ik uit mijn patroon van vermijden en wegkijken. Ik zie in wat mijn aandeel is bij de instandhouding van een geblokkeerde geldstroom. Vanuit compassie voor mezelf wat ik heb geleerd, neem ik vandaag de verantwoordelijkheid om die wonden zelf te gaan helen. Met deze blog laat ik aan de wereld en vooral aan mezelf zien dat ik de schaamte voorbij ben.</p><p>De eerste stap naar een business vanuit overvloed, begint bij erkennen waar ik vastzit. En hulp vragen. Misschien levert bewustwording en hulp aannemen nog niet direct dikke doekoes op, maar het opent wél de ruimte om te beginnen met écht te Zijn. In mijn relaties en in mijn ondernemerschap.&nbsp;</p><p>De verbinding met geld is welkom.<br>De verbinding met jou is welkom.<br>De verbinding met overvloed is welkom.</p><p>Het mag stromen. Het stroomt.&nbsp;</p><p><br></p><p><em>@ Shirley Serno is cross cultural coach die op pragmatische wijze anderen begeleidt naar een leven met meer authenticiteit, kracht en moed. Zij gelooft in ‘Leren door te doen’, een goed ontbijt als onmisbare start van de dag en is voorstander van meer dankbaar zijn voor de kleine wonderen van het leven. <a data-mce-href="http://www.bateleurcoaching.com" href="http://www.bateleurcoaching.com" target="_blank" rel="noopener">bateleurcoaching.com</a></em></p><p><br></p>

Het stroomt of hoe verbind ik écht met geld - Shirley Serno

<figure id="figure-l7f5s8rsrumb0joj29" class=""><img id="l7f5s8rsrumb0joj29" src="https://cdn.durable.co/covers/24cMAqZ7L0RVafZBXQma8Bv1jrdUCApidIbBfeh7V9UwhcNxeLnqX9P2aic6x88X.jpg" alt="" title="" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/covers/24cMAqZ7L0RVafZBXQma8Bv1jrdUCApidIbBfeh7V9UwhcNxeLnqX9P2aic6x88X.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"></figure><h2>Dubbeltje op zijn kant - Luc Schouten</h2><p>Langzaam lopen de tranen over haar wangen. Ze zit naast me en veegt ze stilletjes met een zakdoekje weg, zichtbaar geraakt door het verhaal dat ik vandaag hier aan tafel vertel binnen de muren die haar hier houden. Zij is niet alleen naar de bezoekersruimte gekomen, drie andere vrouwen zitten ook aan tafel.&nbsp;</p><p>Ook wij zijn met z’n vieren. Vier lefwijven die een penitentiaire inrichting bezoeken om onze verhalen uit de Lefwijf-reeks met hen te delen, in de hoop dat onze verhalen deze vrouwen zullen inspireren en we met elkaar in gesprek komen. De tissues komen al snel op tafel. “We zijn gewoon lek” merkt iemand met een lach op.</p><h3>Wat staat met te wachten?</h3><p>Ik beken dat ik het best spannend vind om het gesprek vandaag op deze plek achter gesloten deuren aan te gaan. Deze plek wordt door de bewoonsters ook wel aangeduid met “binnen”. Het is niet spannend om mijn verhaal te delen, dat heb ik al vaak gedaan. Wel vind ik spannend welke reacties mogelijk op me af komen. Hoe zullen de vrouwen op mijn verhaal reageren, wat doet mijn verhaal met deze vrouwen? Raakt het hen? Herkennen zij zichzelf hier in? Willen ze zelf iets kwijt?&nbsp;</p><h3>Herkenning</h3><p>Ik begin het gesprek met het voorlezen van de eerste twee paragrafen van mijn verhaal. Genoeg om een flinke tip van de sluier op te lichten van de situatie waar ik in was beland in mijn huwelijk met de vader van mijn kinderen. Het huwelijk met een man met een narcistische persoonlijkheid, een wolf in schaapskleren.&nbsp;</p><p>Er is herkenning, er wordt stilletjes geluisterd en geknikt. Dan ontstaat het gesprek. Er blijken veel vrouwen in een dergelijke relatie te hebben verkeerd voordat ze hier terechtkwamen. Met een partner, met een ouder, met een familielid. Ik vertel meer achtergrond, met name de groei die ik uit mijn traumatische ervaring heb kunnen creëren. Feitelijk hebben we allemaal iets traumatisch meegemaakt. Op zich niet vreemd. <br>Wat een situatie uniek maakt is het besluit dat iemand in een split second neemt en wat vervolgens een goede of fatale beslissing blijkt te zijn. Het lijntje tussen goed en fout is flinterdun en bijna onzichtbaar. Ieders leven toont haar gezicht van een dubbeltje op zijn kant.&nbsp;</p><h3>Het komt altijd goed</h3><p>Ik heb aan Lefwijf Empowers meegedaan om minstens één persoon te inspireren dat ondanks de traumatische gebeurtenis het toch altijd goed komt, hoe dan ook. Dat doel heb ik allang bereikt. Veel mensen hebben mij laten weten dat ze geïnspireerd zijn door het verhaal. Ik vertel het vandaag weer. Het komt altijd goed, hoe dan ook. <br>Eén van de dames vraagt me of ik nog steeds angst voor die ander voel. Zij voelt het namelijk nog wel en weet niet goed hoe ze dat kan overwinnen. Ik kan haar alleen maar aanmoedigen vertrouwen in zichzelf te hebben, er veel over te praten en weten dat het altijd goed komt, al kan het lang duren. Bij mij heeft het vijftien jaar geduurd tot het moment van nu, waarin ik mijn toenmalige partner heb vergeven. Ik sta er nu boven en het raakt me niet meer.&nbsp;</p><h3>“Wil je ook een handdoekje?”</h3><p>Naarmate de gesprekken vorderen, valt het mij op dat de vrouwen de kleine, gewone dagelijkse dingen enorm waarderen. Als je wakker wordt en je constateert dat alles in je lijf het nog doet. Dat er voldoende eten voorhanden is. Dat je een opleiding kan genieten en in rust aan je toekomst kan werken. Dat je in rust kan werken. Dat je in het uurtje pauze op een handdoekje buiten op een heuveltje even kan mediteren en dat de andere dames dat respecteren. Ik moet mezelf schoorvoetend bekennen dat ik al deze dingen voor lief neem. Ik sta er eigenlijk niet bij stil.&nbsp;</p><p>Als we op de picknickbank “buiten” gaan zitten, vraagt een van de tafelgenoten of ik ook een handdoek wil om op te zitten. We zitten weliswaar buiten, maar zijn wel langs vijf kanten omgeven door muren en tralies. Ik wimpel het aanbod lachend af en zeg dat daar toch wasmachines voor zijn. De dame in kwestie merkt op dat zij niet op ieder gewenst moment hun kleding kunnen wassen, dus ze zorgen er wel voor dat hun kleding schoon blijft.&nbsp;</p><h3>Lekker je kinderen knuffelen</h3><p>Ik vind het vooral confronterend dat het voor deze vrouwen zo bijzonder is als hen contact met hun kinderen wordt toegestaan. Dit zijn vrouwen die langdurig hun kinderen moeten missen. Ze moeten er maar op vertrouwen dat hun kinderen in goede handen zijn bij anderen die zo lang op de kinderen zullen passen en hen zullen opvoeden. In het beste geval is dat misschien een vader of moeder. Meestal is dat niet de andere ouder, want vaak ligt daar de oorzaak waarom de vrouwen hier zitten.</p><p>Het zijn vrouwen die verlangen naar een knuffel met hun kind. Lekker even kroelen of misschien even videobellen. Het zijn allemaal dingen die ik zo vanzelfsprekend vind. Ik kan mijn kinderen ieder moment van de dag knuffelen, heel gewoon, soms tot irritatie van mijn pubers. Deze vrouwen kunnen dat niet. Het is een recht dat ze moeten verdienen en dat kan lang duren. Ik realiseer me op de terugweg naar huis dat ik een enorm bevoorrecht mens ben.&nbsp;</p><h3>Leven op de klok</h3><p>Onze sessie loopt flink uit. Voor ons geen probleem maar het is me wel opgevallen dat je “binnen” als vanzelf erg op de klok leeft. Niet gek. Ben je niet op tijd voor het uurtje luchten, dan gaat dat voorrecht aan je voorbij en blijf je voor de rest van de drieëntwintig uren achter een gesloten deur. Kans verkeken. Je kijkt wel link uit en let dus goed op de klok.&nbsp;</p><h3>Dankbaar</h3><p>Eenmaal “buiten” en weer onderweg terug naar huis bedenk ik met welke situaties ik in mijn leven worstel en waar ik wel eens over klaag. Alles wordt in één klap relatief als ik het vergelijk met de situatie waarin de vrouwen “binnen” verkeren. Mijn dubbeltje viel de goede kant op, dat van hen de verkeerde kant. Ik ben dankbaar voor de tweede kans die ik kreeg, die ik heb aangegrepen en tot een succes gemaakt. Voor de vrouwen is “binnen” hun tweede kans en zij zijn druk bezig om hem te pakken en het tot een succes te maken. Het gaat ze lukken, daarvan ben ik overtuigd. Zij zijn namelijk stuk voor stuk óók Lefwijven.</p><figure id="figure-byheycu6emb0jpxpv"><img id="byheycu6emb0jpxpv" src="https://cdn.durable.co/blocks/178QKmmtGEqTpWQTXVdggt2cYlRiYg0P4YWVQJtTYLoER16sCevZKR5ZJ6Tulojk.jpg" alt="" title="" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/178QKmmtGEqTpWQTXVdggt2cYlRiYg0P4YWVQJtTYLoER16sCevZKR5ZJ6Tulojk.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"></figure><p><em>@ Waar het leven schuurt, groei je. Luc Schouten verbindt, verzorgt en focust. Is een overlever en leidt een team van global risk managers bij een internationaal informatietechnologiebedrijf.&nbsp;</em></p>

Dubbeltje op zijn kant - Luc Schouten

<figure id="figure-gptkj7nxjuhmadm5sfe"><img id="gptkj7nxjuhmadm5sfe" src="https://cdn.durable.co/blocks/21sa3EVsy8bxLxFYvlQ2LyOnvVV4R7F0Nti95efvVx7r5guECfajmSD2IZkfjXnz.jpg" alt="Lefwijf Shirley Serno blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Shirley Serno blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 30%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="30%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/21sa3EVsy8bxLxFYvlQ2LyOnvVV4R7F0Nti95efvVx7r5guECfajmSD2IZkfjXnz.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 30%;"></figure><h2>Mijn naam is Shirley… en ik ben Boos - Shirley Serno</h2><p>Boos en ik gaan al zo lang terug dat ik eigenlijk niet weet wanneer onze band begon. Mijn eerste aanraking met Boos was waarschijnlijk toen ik een jaar of vijf was. Het was een warme, zonnige dag. Samen met mijn vriendjes Speelsheid en Plezier hadden wij een geweldig plan: stiekem eieren uit de koelkast stelen en ze in de voortuin op de tegels kapot smijten. Fantastisch geluid, zo’n ei dat kapot pletst. Totdat mijn moeder naar buiten kwam stormen. Ik snapte niet wat ik verkeerd had gedaan. Het was toch gewoon leuk?</p><p>Enter stage right: Boos. Wow, ik was meteen ondersteboven! Ze was sterk, luid en ze stond aan mijn kant! Mijn vriendjes waren wat terughoudend om haar toe te laten, maar ik wist het zeker: met Boos aan mijn zijde kon niemand mij meer pijn doen.&nbsp;</p><h3>Best Friends</h3><p>In de jaren daarna groeide onze band. Ik herinner mij een dag toen ik door mijn moeder voor straf naar mijn kamer werd gestuurd. Ik voelde mij klein en afgewezen. Ik verstopte me in de kledingkast, trok de deur dicht en huilde. En alsof zij gedachten kon lezen, daar was ze… Boos. Samen droogden wij de traantjes, en sloten wij een BFF-pact. Vanaf dat moment kregen Speelsheid en Plezier steeds minder ruimte. Boos overtuigde me dat ik hen niet nodig had. Dat ik sterker was zonder hen. Wij vs. de wereld! Niemand zou tussen ons in komen.</p><p>Samen hebben wij in mijn vroege volwassen jaren veel bereikt. Zij had een stuwende werking op mij. Zij gaf me pit. Drive. Zij gaf mij de overtuiging mee: ‘Luister je niet? Dan doe ik het lekker zelf wel!’ Vooral toen ik op mijn 18e verhuisde naar Nederland en helemaal opnieuw moest beginnen. Ik kende bijna niemand, maar op Boos kon ik terugvallen.&nbsp;</p><p>Boos hield mij staande in nieuwe situaties, op werkplekken waar ik me niet gezien voelde, in relaties waar ik me niet veilig waande. Boos deed mij geloven dat ik heel sterk was. Onafhankelijk. Hulp vragen? Niet nodig. Kwetsbaarheid tonen? Dat is voor losers. Zij hield me overeind. Of eigenlijk: zij duwde me vooruit. Maar waar ik vroeger dacht dat dat kracht was, ontdekte ik later dat het vooral… uitputting was.&nbsp;</p><h3>Moeder</h3><p>Je vraagt je af, op wie was ik dan zo boos? Mijn moeder. Ik heb jarenlang gedacht dat ik tweede keus was na haar werk. Als ze me aandacht gaf, was ik boos omdat het te laat kwam. Als ze iets probeerde goed te maken met cadeaus, werd ik nóg bozer. Boos dat ik het gevoel had niet echt met haar te kunnen praten. Bijvoorbeeld wanneer ik op de middelbare school gepest werd door een jongen op wie ik ook verliefd was, boos dat zij het niet leek door te hebben.</p><p>Toen mijn moeder stierf, bleef ik boos. Maar, ineens had Boos geen bestemming meer. Er was niemand meer om tegen te keren. Vanuit die doelloosheid begon Boos langzaam haar grip te verliezen. Wat ooit groots voelde, werd een energiezuiger. Het kostte steeds meer energie om datzelfde gevoel van macht en controle vast te houden. Wat ooit stuwde, begon me leeg te trekken.&nbsp;</p><p>Vanaf het moment dat ik zelf moeder werd, begon er iets te schuiven. Ik was het zat om steeds ruzie te maken met mijn man, op mijn werk steeds over mijn grenzen heen te gaan, om mijn kinderen te commanderen in plaats van met hen te zijn. Mijn lijf was moe en mijn hart verlangde naar lichtheid en rust.&nbsp;</p><h3>Ruimte</h3><p>In 2019 barstte de bom. Boos en ik kregen knallende ruzie. Ik zei dat ik burned-out was. Dat ik haar dankbaar was, maar dat onze tijd samen voorbij moest zijn. Daarmee kwam er ruimte. Ruimte voor wat Boos jarenlang goedbedoeld had weggehouden: verdriet. Verdriet over het tienermeisje dat niet meer naar school durfde omdat zij gepest werd. Verdriet over het gevoel niet goed genoeg te zijn voor de aandacht van haar moeder, over de eenzaamheid in banen die niet pasten. Tegelijkertijd kwam ook opluchting. Eindelijk kon ik voelen wat er echt in mij leefde. Langzaam kwamen de oude bekenden Speelsheid en Plezier weer terug. En sterker nog, ze namen Vergeving mee.&nbsp;</p><p>Boos komt nog weleens plots en onaangekondigd op visite. Bijvoorbeeld als mijn man voor de derde keer vraagt waar de boter is terwijl hij voor de open koelkast staat. Of als een troela míjn parkeerplek inpikt, terwijl ik al drie rondjes heb gereden. Of als de kinderen weigeren in bad te gaan. Dan staat zij ineens naast mij. </p><p>Ze blijft niet lang, maar het voelt als vanouds, wij kennen elkaar immers door en door. We groeten elkaar, erkennen elkaar, en dan laat ik haar weer gaan. Want mijn leven is voller zonder haar, er is meer ruimte voor liefdevolle verbinding – met mezelf, met mijn kinderen, met de wereld om mij heen. Zonder Boos op de voorgrond kan ik voelen, lachen, ademhalen.</p><p>Hallo allemaal….mijn naam is Shirley en ik Ben.&nbsp;</p><p><br></p><p><em>@ Shirley Serno is een cross cultural coach die op pragmatische wijze anderen begeleidt naar een leven met meer authenticiteit, kracht en moed. Zij gelooft in ‘Leren door te doen’, een goed ontbijt als onmisbare start van de dag en is voorstander van meer dankbaar zijn voor de kleine wonderen van het leven. <a data-mce-href="http://www.bateleurcoaching.com" href="http://www.bateleurcoaching.com" target="_blank" rel="noopener">bateleurcoaching.com</a></em></p>

Mijn naam is Shirley... en ik ben Boos - Shirley Serno

<figure id="figure-5ez3img9p8m9gow5na" class=""><img id="5ez3img9p8m9gow5na" src="https://cdn.durable.co/blocks/178QKmmtGEqTpWQTXVdggt2cYlRiYg0P4YWVQJtTYLoER16sCevZKR5ZJ6Tulojk.jpg" alt="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl over euthanasie" title="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl over euthanasie" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/178QKmmtGEqTpWQTXVdggt2cYlRiYg0P4YWVQJtTYLoER16sCevZKR5ZJ6Tulojk.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h2>Wilt u euthanasie erbij, mevrouw? - Luc Schouten</h2><p><br>‘Ik wil niet gereanimeerd worden en ik wil ook géén euthanasie’, zegt mijn moeder stellig als we bij de notaris haar levenstestament doornemen. Moeder heeft al vele jaren een levenstestament maar het is tijd om dit weer even op te frissen. Tegenwoordig kan je daar ook een bepaling over reanimeren en euthanasie in opnemen en de notaris vraagt wat zij wenst.&nbsp;</p><h3>'Kijk, hier is mijn niet-reanimeren penning'</h3><p>Dat moeder niet gereanimeerd wil worden, volg ik. Ze is op dat moment vijfentachtig jaar. Ik heb voor haar een gepersonaliseerde niet-reanimeren penning gekocht. ‘Kijk! Ik draag mijn niet-reanimeren penning!' en ze laat hem vol trots zien aan eenieder die het maar wil zien en horen. Dat ze geen euthanasie wil, kon ik in eerste instantie niet zo goed rijmen met de wens om niet gereanimeerd te willen worden. Ik snap dat je niet gereanimeerd wilt worden omdat je niet als een kasplantje uit een reanimatie wilt komen. <br>Op een dag komt er een leeftijd dat je daarvoor bedankt. Maar het lijkt mij dat je dan tegelijkertijd ook zelf de controle wilt behouden over je leven als het een kant op gaat waar je niet naar toe wilt. Als de kwaliteit van leven “beneden NAP” komt. Ik begrijp de door mijn moeder gemaakte keuzes niet goed en het houdt me bezig.</p><figure id="figure-3cwxu42fnm9gpy62q" class=""><img id="3cwxu42fnm9gpy62q" src="https://cdn.durable.co/blocks/33VKc21iYmC4nV41dzwnvHbimlVKHOhtdN7FXcsZP5WTUKV5t8joSJJNNMZY58CB.jpg" alt="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl over euthanasie" title="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl over euthanasie" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/33VKc21iYmC4nV41dzwnvHbimlVKHOhtdN7FXcsZP5WTUKV5t8joSJJNNMZY58CB.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"></figure><h3>Ik ga hier dood!</h3><p>Mijn moeder heeft de nadrukkelijke wens geuit dat ze in haar eigen huis wil blijven wonen waar ze al bijna vijftig jaar woont. Ik herinner me ontelbare vurige en soms onaangename discussies die we hier over gevoerd hebben. Vaak stond ze dan op en leunde met een verhit hoofd over de tafel en riep met stemverheffing ‘Ik ga hier dood!’ Ik denk serieus dat als ze ooit in een verzorgingstehuis terechtkomt, dat ze dan sowieso binnen een paar weken dood gaat omdat dit volledig tegen haar wens indruist. Ze wil pertinent niet naar een verzorgingstehuis waar ze in een luier wordt gehesen en in een rolstoel terecht kan komen. Samen met een ouderenverpleegkundige bedenken we met succes allerlei vangnetjes met als doel haar te ondersteunen in deze wens.&nbsp;</p><h3>Definieer kwaliteit van leven</h3><p>Twee jaar later belandt mijn moeder met een herseninfarct in het ziekenhuis. Ze heeft uitval aan haar rechterzijde en de spraak is weggevallen. Ze is in een rolstoel terechtgekomen én heeft een luier aan. Peinzend aan de rand van mijn moeders bed denk ik er lang over na. Dit is dus precies de situatie waar mijn moeder absoluut niet in terecht wilde komen. En dat vang je niet af met een levenstestament bij een notaris. Wat is eigenlijk kwaliteit van leven? Voor mijn moeder is haar huidige situatie zeker niet de kwaliteit die zij voor ogen heeft.</p><h3>Beslissen over leven en dood, ik ben God niet!</h3><p>Het is nu mijn taak om de artsen zo goed mogelijk te informeren wat mijn moeder niet en wel wil. Een heel lastige taak, zo blijkt een paar dagen later. We hebben ingezet op comfort en vermijden van pijn. Ik word ’s avonds gebeld dat mijn moeder niet meer goed kan slikken. Orale inname van haar bloedverdunners zou tot verslikking kunnen leiden. Dan loopt ze het risico op een longontsteking en dus zal ze oncomfortabel zijn. Een andere vorm van inname bij deze medicatie is er niet. Het protocol luidt dat bij elk moment dat de patiënt de medicatie niet kan innemen, het aanspreekpunt wordt gebeld.&nbsp;</p><p>Ik zit enorm in mijn maag met deze vraag. Het voelt alsof ik nu beslis over het leven van mijn moeder. Ik ben God niet! Geen bloedverdunners, dat betekent een verhoogd risico op nog een herseninfarct en hoe komt ze dáár dan uit? Wordt ze dan het bewuste kasplantje? Dan kruis ik mijn vingers dat er écht vuurwerk in haar hoofd komt en dat ze dat niet meer hoeft mee te maken. Een paar dagen later wordt het als vanzelf voor mij duidelijk. Ik bedenk me dat moeder al eerder een herseninfarct heeft gehad en die kwam door de medicatie heen. Kennelijk maakt het niet zoveel meer uit of ze in dit stadium wel of geen medicatie voor bloedverdunning neemt. Ik laat het los en word iets rustiger.&nbsp;</p><h3>Waar trek ik de grens?</h3><p>Ik vraag me af waar voor mij de grens zou liggen en of ik tot euthanasie over zou willen gaan. Of ik tot euthanasie zou kunnen overgaan. Ik laat pijnlijke dodelijke ziektes voor dit vraagstuk voor het gemak even buiten beschouwing en realiseer me tegelijkertijd dat ik dat stuk onterecht bagatelliseer. Ligt voor mij de grens van kwaliteit van leven bij het dragen van een luier? Of ligt die grens bij het moeten zitten in een rolstoel? Of heel ergens anders? </p><p>Maar stel dat ik eenmaal in die luierfase terecht ben gekomen, misschien kan ik dan nog wel genieten van klassieke muziek, of van het bezoek van mijn kinderen, of een tedere aanraking van de hand van mijn partner op mijn gezicht of een kam door mijn haren. Misschien heb ik tegen die tijd wel kleinkinderen die ik nog graag wil zien. Ik denk dat een mens zijn grenzen in de loop der tijd centimeter voor centimeter verlegt, bijna onzichtbaar en toch schuif je geleidelijk maar zeker de grens voor je uit. De contouren van die grenzen zijn vaag, zelfs onzichtbaar voor iedereen, jezelf incluis.&nbsp;</p><p>Kennelijk is die grens van kwaliteit van leven enorm afhankelijk van allerlei factoren waar je op dat moment in beland bent. Factoren waar je je eerder in je leven onmogelijk een voorstelling van kunt maken. Ik kan wel bedenken wat ik er nu van denk te vinden als ik op tachtigjarige leeftijd in een luier in een verzorgingstehuis beland, maar ik kan het niet voelen. </p><p>Als ik in een verzorgingstehuis kom, denk ik wel eens: ‘Dit hoeft voor mij niet hoor! Ik hoop dat er tegen die tijd een pilletje op mijn nachtkastje ligt.’ Maar eerlijk gezegd, als er tegen die tijd dat pilletje daadwerkelijk op mijn nachtkastje ligt, dan zal ik het zeer waarschijnlijk niet nemen. Er zijn dan vast genoeg mooie dingen die de kwaliteit van mijn leven dan nog positief beïnvloeden. Wellicht dingen die ik vandaag de dag niet eens kan bedenken of die nu nog niet bestaan.&nbsp;</p><h3>De wettenvangers van Hamelen</h3><p>Langzaam begin ik meer begrip te krijgen voor het feit dat het een schier onmogelijke taak voor de overheid is om hier wetten voor te bedenken. Als ik het niet voor mezelf kan bepalen, niet vandaag maar ook niet in de toekomst, hoe kan de overheid dan in hemelsnaam in één wet regels vangen die op iedereen toepasbaar moeten zijn. Respect voor alle beleidsmakers.&nbsp;</p><h3>Het heft in eigen hand</h3><p>Mijn moeder heeft het heft in eigen hand genomen. Na drie weken in ziekenhuis en herstelkliniek breekt haar levenslijntje en laat ze letterlijk haar hoofd hangen. Zo tref ik haar aan in de rolstoel. Ze reageert nergens op. Ze is die avond in bed gelegd en er niet meer uitgekomen. Op een enkel hapje na weigert ze simpelweg haar eten en drinken, draait haar hoofd vastberaden opzij en houdt haar mond stijf dicht. Geen euthanasie maar wel de regie tot het allerlaatste moment zelf behouden. Respect mam. Zo doe je dat dus.&nbsp;</p><p>Rest mij alleen de vraag wie er op mijn bedrand mijn hand vasthoudt als mijn tijd is gekomen dat ik hulpbehoevend word. Let me introduce you to R2D2.</p><figure id="figure-gawizx6z3sm9gozpbn" class=""><img id="gawizx6z3sm9gozpbn" src="https://cdn.durable.co/blocks/2fL3icbpG2ka6UL8MrBJHrN639TcjLXa1kwCnbEDHzhN3qKAndEOeHiDRwsX52M3.jpg" alt="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl over euthanasie" title="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl over euthanasie" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="Afbeelding Luc Schouten" data-positionx="null" data-positiony="null" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/2fL3icbpG2ka6UL8MrBJHrN639TcjLXa1kwCnbEDHzhN3qKAndEOeHiDRwsX52M3.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"><figcaption class="body-normal text-gray-500 mt-2">Afbeelding Luc Schouten</figcaption><em></em></figure><p><em>@ Waar het leven schuurt, groei je. Luc Schouten verbindt, verzorgt en focust. Is een overlever en leidt een team van global risk managers bij een internationaal informatietechnologiebedrijf.&nbsp;</em></p>

Wilt u euthanasie erbij, mevrouw? - Luc Schouten

<figure id="figure-mc0wi2wmcnm9e0flr5"><img id="mc0wi2wmcnm9e0flr5" src="https://cdn.durable.co/blocks/c0c7gWOJqzWUpwAGcA6DOzuYuMpOcSDEmbn0wvQT2lsjXVeRWFqvTmsZsOjTqF0c.jpg" alt="Lefwijf Annelies Beekman blogt op lefwijf.nl over zelfdoding" title="Lefwijf Annelies Beekman blogt op lefwijf.nl over zelfdoding" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionX="undefined" data-positionY="undefined" data-fullWidth="false"/></figure><h2>Het moment dat alles stilvalt - Annelies Beekman</h2><p>Er zijn van die momenten die je niet ziet aankomen.<br>Die je wereld op z’n kop zetten, je hart kapottrekken en je met open ogen laten achterblijven. Zonder houvast. Zonder script. Zonder waarschuwing.</p><p>Recent was zo’n moment.<br>Iemand die dicht bij me staat, had geprobeerd om uit het leven te stappen.<br>Zonder iets te zeggen. Geen aankondiging. Geen signaal.<br>Geen ‘Ik weet het even niet meer.’<br>Gewoon… gedaan.<br>Zwijgend. Opgebrand. Klaar.</p><p>En toen het tot me doordrong, kwam de klap.<br>Niet alleen de schrik. Niet alleen het verdriet.&nbsp;<br>Maar ook het onbegrip. De duizend vragen. De eindeloze herhalingen in mijn hoofd.<br>De pijn van het niet weten.<br>En vooral… het gevoel dat ik hem niet heb kunnen bereiken.</p><h3>Wat ik voelde</h3><p>Ongeloof.<br>Hoe dan? Waarom heb je niks gezegd? Waarom heb je me niet gebeld, niet geappt, niet gegild?<br>Boosheid.<br>Op het leven. Op hem. Op mezelf. Op het hele systeem dat mensen zo stilletjes laat lijden terwijl de buitenkant gewoon doordraait.</p><p>Verdriet.<br>Zoveel verdriet. Over zijn pijn. Over zijn wanhoop. Over het feit dat iemand die ik liefheb zó diep zat. Dat hij het leven zó zat was, dat de dood als de enige uitweg voelde.<br>En ja, ook… schuldgevoel.<br>Dat sluipt erin. Dat stemmetje dat fluistert:<br>Had ik maar…<br>Was ik maar…<br>Waarom heb ik niet…<br>Het is niet rationeel. En ik wéét dat het niet mijn schuld is. Maar mijn hart denkt daar soms anders over.</p><h3>Dichtbij en toch machteloos&nbsp;</h3><p>Ik kende het verhaal.<br>De worstelingen. De zware dagen.<br>We hadden gesprekken, momenten van stilte.<br>En toch voelde ik me zó machteloos toen het gebeurde.<br>Alsof ik even helemaal niets meer kon betekenen.</p><p>Dat is misschien nog wel het pijnlijkste: je houdt van iemand, met alles wat je hebt — maar je kunt niet voorkomen dat ze het op willen geven.<br>En dat is een bittere pil. Want mijn liefde is groot. Mijn hart is zacht.<br>En ik geloof in het leven. In hoop. In doorgaan.<br>Maar ik weet nu ook: soms is iemand zó moe, dat zelfs liefde niet meer aankomt.<br>Dat zelfs hoop te zwaar voelt.</p><h3>De kracht van er gewoon zijn</h3><p>En wat ik toen voelde, ergens diep vanbinnen?<br>Dankbaarheid.<br>Dat hij het overleefd heeft. Dat er een tweede kans is.<br>Dat we opnieuw mogen beginnen, en dat ik nu wél de kans heb om te zeggen: je hoeft het niet alleen te doen.<br>Want ik geloof daarin: de kracht van aanwezigheid.<br>Niet met oplossingen. Niet met perfecte woorden.<br>Maar gewoon... er zijn. Stil. Liefdevol. Eerlijk.<br>Niet oordelen. Niet fixen.<br>Maar blijven, als de ander wil verdwijnen.</p><h3>Wat ik meeneem</h3><p>Deze ervaring heeft me wakker geschud.<br>Om écht te zijn.<br>Om niet meer om de pijn heen te draaien.<br>Om mensen niet alleen maar te vragen hoe het gaat, maar ook écht te luisteren.<br>Om te durven blijven, ook als het ongemakkelijk is.<br>Om het gesprek aan te gaan, ook als ik niet weet wat ik moet zeggen.</p><p>Het leven is zó kwetsbaar. En zó waardevol.<br>En soms, als je niet weet wat je moet doen, is simpelweg blijven zitten al genoeg.<br>Met liefde. Met zachtheid. Met alles wat jij bént.</p><h3>En jij?</h3><p>Misschien schrijf ik dit ook wel voor jou.<br>Omdat jij dit hebt meegemaakt.<br>Of omdat je iemand kent die stil is geworden.<br>Of omdat jij zélf aan het wankelen bent.</p><p>Alsjeblieft, weet dan:<br>💛 Je hoeft het niet alleen te dragen.<br>💛 Je mag praten, huilen, schreeuwen, voelen.<br>💛 Je bent niet gek. En niet zwak.<br>💛 Je bent nodig. Gewoon zoals je bent.</p><p>Stuur dat appje. Trek aan de bel. Of blijf zitten naast iemand die het zelf niet meer weet.<br>Want liefde is niet groots of meeslepend.<br>Liefde is blijven. In het donker. In het onzekere. In de stilte.<br>En dat… dat is misschien wel het mooiste wat we voor elkaar kunnen doen.</p><p>Wil je praten? Of iemand doorverwijzen?<br>Neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie of bel 0800-0113 (gratis en 24/7 bereikbaar).<br>Je bent niet alleen. En je hoeft het ook niet alleen te doen. 🖤</p><p><br></p><p><em>@ Annelies Beekman is coach en spreker. Haar missie is het begeleiden van vrouwen die willen breken met uitstelgedrag, zelftwijfel en beperkende patronen. Waarbij het levensverhaal van Annelies en haar zoektocht naar balans tussen ambitie, moederschap en zelfliefde, de basis vormt. <a data-mce-href="http://www.anneliesbeekman.nl" href="http://www.anneliesbeekman.nl" target="_blank" rel="noopener">anneliesbeekman.nl</a>.</em></p>

Het moment dat alles stilvalt - Annelies Beekman

LEFWIJF