Blog

<figure id="figure-4et7ujzsrmm8o6soje"><img id="4et7ujzsrmm8o6soje" src="https://cdn.durable.co/blocks/eTHjJl2EIEHcvgRGltYxkPPmn9WmyrOCYmxLyy3sK7hrBHIN6qJq92kzsFoAKvnq.jpg" alt="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 60%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="foto Luc Schouten" data-positionX="50%" data-positionY="60%" data-fullWidth="false"/><figcaption class="body-normal text-gray-500 mt-2">foto Luc Schouten</figcaption></figure><h2>Ik kan hem niet vergeven! - Luc Schouten</h2><p><br>‘Nee, ik kan hem niet vergeven!’ Dat wás tot nu toe mijn reactie op de vraag of ik mijn ex-partner kan vergeven. De vraag werd en wordt me regelmatig gesteld in de periode ná de ontdekking van de archiefkast. Uit de hangmapjes van die kast blijkt dat mijn partner seksuele relaties onderhield met tientallen vrouwen. Al meer dan dertig jaar lang leefde hij meerdere levens tegelijkertijd en deze archiefkast onthulde een wolf in schaapskleren.&nbsp;</p><h3>Schending van vertrouwen</h3><p>De ontdekking leidde ertoe dat ik onmiddellijk met mijn kleine kinderen ben gevlucht op zoek naar een nieuw leven. Van een villa aan het water beland ik in een piepklein appartementje waar de schimmelchampignons bij vochtig weer op het plafond staan en in de winter de buitendeur regelmatig zit vastgevroren. We moeten op de centen letten. Het is een periode waarin ik me door een vechtscheiding heensla.</p><p>Jarenlange vernedering en geestelijke mishandeling doorstond ik. De taak van de opvoeding van onze kinderen lag feitelijk al altijd bij mij omdat hij meestal in het buitenland werkzaam was, maar nu sta ik er écht in mijn eentje voor inclusief hun financiële onderhoud. Dat is geen sinecure met een fulltime baan en hoge kinderopvangkosten als gevolg.</p><p>Mijn spaarbankboekje smelt als sneeuw onder de zon weg en ik eindig met nul saldo. Mijn beste jaren heb ik aan hem gegeven en het voelt dat deze nu voorgoed door mijn vingers zijn geglipt. Het honderd procent vertrouwen dat ik in hem had is op een vreselijke en grootse manier geschonden. Ik ben het vertrouwen in mannen kwijt. En dan moet ik hém vergeven? Nooit!&nbsp;</p><h3>Het mooiste cadeau</h3><p>En toch – of juist – is uit deze bron van ellende iets prachtigs voorgekomen. Juist in deze periode komen mensen op mijn pad die mij een mogelijkheid tot reflectie geven. Ik krijg inzichten waarom mij dít nou juist is overkomen. Ik begin de wendingen in mijn leven te begrijpen. Ik kom steviger in mijn schoenen te staan. Ik groei.</p><p>Het is een besef dat zich nog prominenter aandient als ik besluit om aan LEFWIJF Empowers deel te nemen. Met het schrijven van mijn verhaal 'Is het slecht dansen met een wolf?' realiseer ik me dat ik eigenlijk het mooiste cadeau van mijn ex-partner heb gekregen dat ik me maar kan wensen: ruimte voor persoonlijke groei. Groei die ik wellicht niet had kunnen doorleven als ik me niet door deze ellende had hoeven worstelen.&nbsp;</p><h3>Wrok</h3><p>Tot nu toe ervaarde ik altijd een onbehaaglijk gevoel als ik mijn ex-partner onder ogen kom. Op school, bij de overdracht van de kinderen, tijdens gesprekken in het kader van hulpverleningstrajecten voor de kinderen, tijdens het dopen en de eerste communie van de kinderen, hun afzwemmen voor een diploma, het uitzoeken van nieuwe scholen. Altijd zit er een dikke brok in mijn keel als ik hem zie en walg ik van hem. Mijn lijf staat altijd aan en ik zit vol adrenaline als ik in zijn nabijheid ben. Ik vind het moeilijk om op normale toon zonder veroordeling het gesprek met hem aan te gaan, om überhaupt het gesprek met hem aan te gaan. Ik vind het een enorme opgave om geen slecht woord over hem te uiten in het bijzijn van de kinderen. De jaren en de gebeurtenissen staan als een enorme berg tussen ons in. De Mont Blanc is er niets bij.&nbsp;</p><h3>Geschenk van vergeving en bevrijding</h3><p>Een mede-auteur in LEFWIJF Empowers vertelt in de Lefwijf-podcast over de vrijheid die vergeving creëert. Met het niet vergeven houd je ellende vast en dicht bij je. Door te vergeven laat je die ellende los en ontstaat er ruimte voor iets nieuws, namelijk vrijheid. Het zet me aan het denken. Ben ik na al die jaren eindelijk zover dat ik mijn ex-partner kan vergeven?</p><p>Ik besluit het er op te wagen en trek de stoute schoenen aan. Ik schrijf hem een mail waarin ik hem vergeef voor hetgeen hij heeft veroorzaakt omdat hij me hierdoor het grootst mogelijke cadeau heeft geschonken dat ik me kan bedenken. Het geschenk van de bevrijding van het trauma van mijn vroeg overleden vader waar ik mezelf van moest verlossen. </p><p>Nog dezelfde dag stuurt hij een antwoord. Hij is blij dat ik de mail heb gestuurd en bekent schuld en spijt. Ik voel een enorme opluchting over me heen glijden. Ik hoop dat vanaf nu de wrok verdwenen is als ik hem weer onder ogen kom bij een toekomstige gelegenheid rondom de kinderen.&nbsp;</p><figure id="figure-u0y0dqt8kim8o71qj6"><img id="u0y0dqt8kim8o71qj6" src="https://cdn.durable.co/blocks/178QKmmtGEqTpWQTXVdggt2cYlRiYg0P4YWVQJtTYLoER16sCevZKR5ZJ6Tulojk.jpg" alt="lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl over vergeving" title="lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl over vergeving" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 35%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="35%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/178QKmmtGEqTpWQTXVdggt2cYlRiYg0P4YWVQJtTYLoER16sCevZKR5ZJ6Tulojk.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 35%;"></figure><p><em>@ Waar het leven schuurt, groei je. Luc Schouten verbindt, verzorgt en focust. Is een overlever en leidt een team van global risk managers bij een internationaal informatietechnologiebedrijf.&nbsp;</em></p>

Ik kan hem niet vergeven! - Luc Schouten

<figure id="figure-1ggaova45wm8o61z7h"><img id="1ggaova45wm8o61z7h" src="https://cdn.durable.co/blocks/5MsNeAyJOs8gNkCOC0faRG15TE701aehW0OIZm73rpuHcNvZmOnkvn9vRqM2CeV8.jpg" alt="Lefwijf Bianca Hersov blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Bianca Hersov blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/5MsNeAyJOs8gNkCOC0faRG15TE701aehW0OIZm73rpuHcNvZmOnkvn9vRqM2CeV8.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h2>Vallen, opstaan en verdergaan - Bianca Hersov</h2><p>Er was een tijd dat mijn leven klopte. Niet perfect, maar stevig genoeg. Ik had mijn bedrijven, mijn gezin, mijn vrienden en boven alles, Chris. Mijn rots, mijn thuis. Samen hadden we iets opgebouwd, iets dat voelde als een fundament waar ik altijd op kon vertrouwen. Totdat dat fundament in een klap onder me vandaan werd getrokken.</p><h3>Waarom?</h3><p>Chris stierf. Zomaar. Onverwacht. En met hem verdween niet alleen de man van wie ik hield maar ook het kompas waarop ik mijn leven had ingericht. Wat volgde was een lawine van verliezen. Een juridische strijd rondom zijn dood, een gevecht waarvan ik nog steeds niet begrijp waarom het gevoerd moest worden. Vrienden die langzaam, soms bijna onmerkbaar, wegvielen. Misschien wisten ze niet hoe ze met mijn verdriet om moesten gaan, misschien was het te confronterend, of misschien was het gewoon makkelijker om te verdwijnen dan om naast me te blijven staan.</p><h3>Mijn geloof in succes</h3><p>En dan de bedrijven. Mijn bedrijven, die ik met zoveel toewijding had opgebouwd. Ze stonden symbool voor mijn kracht, mijn succes. Maar opeens voelde die kracht als een last. De verantwoordelijkheid drukte op me, steeds zwaarder. Alles wat ooit vanzelf ging, werd een gevecht. De motivatie om door te zetten verdween, net als mijn geloof in succes. En het idee van falen, dat vrat aan me. Want als alles waar je ooit hard voor hebt gewerkt in elkaar stort, wat zegt dat dan over jou? Wie ben je als je niet meer degene bent die altijd de zaakjes op orde heeft?</p><h3>Heeft alles een reden?</h3><p>Ik heb geprobeerd antwoorden te vinden. Ik heb gezocht naar betekenis, naar een reden waarom dit allemaal moest gebeuren. Maar hoe hard ik ook nadenk, hoe vaak ik de puzzelstukjes ook probeer te rangschikken, ik kom er niet uit. Mensen zeggen dat alles een reden heeft. Dat uit pijn iets moois kan ontstaan. Maar ik voel dat niet. Ik zie het niet. Ik weet niet of ik ooit het waarom zal begrijpen.</p><p>Wat ik wel weet, is dat er momenten zijn die me doen stilstaan. Elke keer als ik de bergen inga, als ik me omring met de stilte van de natuur, gebeurt het. Een roofvogel zweeft boven me, zijn vleugels wijd, drijvend op de wind. En dan weet ik: Chris is hier. Ik voel het, zonder dat ik het kan uitleggen. Niet als een antwoord. Niet als een oplossing. Maar als een teken. Een herinnering. Een aanwezigheid die me zegt dat ik door moet, hoe zinloos het soms ook voelt.</p><h3>Iets nieuws</h3><p>Dus ik zet stappen. Niet altijd met overtuiging, niet altijd met energie, maar ik zet ze wel. En ergens onderweg is iets nieuws ontstaan. Iets onverwachts. Jasper. Een man die me ziet, die me hoort, die me hoop geeft voor wat nog komt. Niet als een vervanging, niet als een oplossing, maar als iemand die naast me staat, zonder dat hij iets van me verwacht. Toch blijft de vraag knagen. Waarom? Waarom moest alles zo gaan?</p><p>Misschien is er geen antwoord. Misschien is de waarheid dat sommige dingen gewoon gebeuren, zonder reden, zonder diepere betekenis. Misschien is het leven niet altijd een verhaal met een mooie afronding, een les die je achteraf kunt begrijpen. Misschien is het gewoon vallen, opstaan, verdergaan en maar zien waar je uitkomt.</p><h3>Ik blijf ademen</h3><p>En dus geef ik niet op. Ik blijf lopen, blijf zoeken, blijf ademen. Niet omdat ik de zin van alles zie, maar omdat ik weiger om stil te blijven staan. Omdat ik ergens, diep van binnen, geloof dat er ooit een moment komt waarop alles iets lichter voelt. Misschien niet morgen. Misschien niet volgend jaar. Maar ooit. En tot die tijd blijf ik doorgaan.</p><p><br></p><p><br><em>@ Bianca Hersov-Lisman woont in Johannesburg (Zuid-Afrika) en zij is eigenaar van het <a data-mce-href="https://jhbccc.co.za/" href="https://jhbccc.co.za/" target="_blank" rel="noopener">Corporate Conference Centre</a> en het <a data-mce-href="https://www.gvgh.co.za/" href="https://www.gvgh.co.za/" target="_blank" rel="noopener">Glendower View Guest House</a> waar zij zich inspant voor unieke klantervaringen. De passie voor reizen, gastronomie, mensen, ondernemen en actieve sporten vormt haar drijvende kracht.</em></p>

Vallen, opstaan en verdergaan - Bianca Hersov

<figure id="figure-0kv1rql7ebm8ij5hym" class=""><img id="0kv1rql7ebm8ij5hym" src="https://cdn.durable.co/blocks/cH5rCt8DGmwiShv4Iro3cqEA2bE4kd77pqzDcMcEgf9Bn04uNvKrAhwk9N0wdvah.jpg" alt="Lefwijf Judith Donkers blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Judith Donkers blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/cH5rCt8DGmwiShv4Iro3cqEA2bE4kd77pqzDcMcEgf9Bn04uNvKrAhwk9N0wdvah.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h2>Wat LEFWIJF mij leerde… - Judith Donkers</h2><p>Het leermoment in mijn leven en loopbaan viel samen met het LEFWIJF Empowers project. LEFWIJF draaide voor mij in eerste instantie om zichtbaarheid maar… al snel leerde ik dat dit niet mijn grootste uitdaging was. Het onafscheidelijke duo ‘voor jezelf opkomen en je eigen grenzen bewaken’ drong zich op de voorgrond. Wat er gebeurde.</p><h3>Lessen uit het familiesysteem: 'Doe je best'</h3><p>Mijn moeder leerde me dat niemand beter is dan een ander. Dat iedereen en alles er mag zijn en dat je wat dat betreft je niet belangrijker voor hoeft te doen, dan je bent. Ik kon goed en gemakkelijk leren maar werd toch fijntjes gewezen op de prestaties van een neef die misschien minder scoorde, maar daar wel veel meer voor moest doen.&nbsp;</p><p>Ook met turnen viel ik op en zat ik al jong in de selectieploeg en behaalde mooie resultaten. Dat werd gewaardeerd maar vooral omdat ik er plezier in had. Ik werd niet over het paard getild om het zo te zeggen. De impliciete boodschap was: ‘Wees niet belangrijk’. En wat deed ik daarmee? Hard werken, veel inhoud maar te weinig de credits opeisend. Ik kreeg vooral mee: ‘Doe je best’. Ik kan een hele rij uitspraken van deze aard oplepelen die ik mijn moeder zó kan horen zeggen. Zomaar wat aanmodderen was niet de bedoeling in het leven en je hoeft jezelf voor je prestaties ook niet op de borst te kloppen.</p><h3>'Voel niet'&nbsp;</h3><p>Mijn vader had me wat anders te leren. Pas na zijn overlijden, exact zeventien jaar na mijn moeder, begreep ik dat mijn vader geen kant op kon met zijn emoties. Hij had zelf niet geleerd met zijn emoties om te gaan en kon dus ook die van mij niet goed opvangen en begeleiden. Omgaan met emoties zit niet zo sterk in zijn familiesysteem.</p><p>Zijn impliciete boodschap aan mij was: ‘Voel niet’ want gevoelens zijn alleen maar lastig, ingewikkeld en complex. We hebben wat afgestruggled, samen, op dit vlak. Daarmee leerde hij me uiteindelijk een wijze les: Het leven is beter hanteerbaar als je jouw emotionele reacties onderzoekt. En dat ben ik gaan doen en veranderde álles (zie mijn verhaal <em>Die kleine krachtpatser</em> in het boek LEFWIJF Empowers).</p><h3>Lessen voor het leven</h3><p>LEFWIJF leerde me vooral dat ík er mocht staan. Met míjn verhaal. Dus niet: de zaak, de baan, het werk, de inhoud. Maar ik, als persoon. Jezelf serieus nemen. Niet klein maken. Dat ik ‘Wees niet belangrijk’ zeker van me af mag schudden. Niet om ‘belangrijk’ te willen zijn, maar om jezelf niet tekort te doen.&nbsp;</p><p>Ik zal nooit afleren om de antenne op het geheel te richten; dat zit zó van nature in mij. Dat vind ik prettig, doe ik graag en is mijn kracht. Het hoeft alleen niet ten koste van mezelf te gaan. Dus, zolang (in werk) het organisatiebelang matcht met mijn belang is iedereen happy. En als mijn belang niet wordt gediend, moet ik er nog eens goed over nadenken of het de juiste weg te gaan is. Die afwegingen maken, doe ik door mijn intuïtie te volgen. Ik vóel tegenwoordig of het goed is voor mij.</p><p>In het LEFWIJF-proces heb ik voor mezelf onomkeerbare stappen gezet, waarin ik beter voor mezelf zorg. Ik kan niet meer terug en dat wil ik ook niet meer. Dat mijn verhaal in het boek staat, is een mooi ankertje voor mezelf: Dit is er uit en afgerond! Van hier nu verder groeien!</p><figure id="figure-0uydptbkyqm8ijkggg" class=""><img id="0uydptbkyqm8ijkggg" src="https://cdn.durable.co/blocks/fd4yFzPMsGSbTTIDrop96qrhWOhS3seVJ1OyZDxXHDyUVkmRoxCSr7hyjC01Sess.jpg" alt="Lefwijf Judith Donkers blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Judith Donkers blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 20% 45%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="20%" data-positiony="45%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/fd4yFzPMsGSbTTIDrop96qrhWOhS3seVJ1OyZDxXHDyUVkmRoxCSr7hyjC01Sess.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 20% 45%;"></figure><figure id="figure-it8bc2j3n7m8ijil40" class=""><img id="it8bc2j3n7m8ijil40" src="https://cdn.durable.co/blocks/4M5YH3iQmnfeUGVmOZpQJO8zL2FfirxecvyHVp74iFVgzMr3Qa0CQ96NrSbAsa1p.jpg" alt="Lefwijf Judith Donkers signeert op LEFWIJF LIVE! in Utrecht" title="Lefwijf Judith Donkers signeert op LEFWIJF LIVE! in Utrecht" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl selected" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/4M5YH3iQmnfeUGVmOZpQJO8zL2FfirxecvyHVp74iFVgzMr3Qa0CQ96NrSbAsa1p.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-mce-selected="1"></figure><p><em>@ Energiek, bevlogen en tikkie onconventioneel... lefwijf Judith Donkers (1971) doet het op háár manier en altijd vol overtuiging. Met een authentieke leiderschapsstijl bouwt zij krachtige teams waar werkplezier en resultaat leveren samengaan.</em></p>

Wat LEFWIJF mij leerde - Judith Donkers

<figure id="figure-pg6hjc2236m8ii5vyz"><img id="pg6hjc2236m8ii5vyz" src="https://cdn.durable.co/blocks/8PfBoHHsG0QVAs5rQSXlEnOWxKt7IWIddual1GPbGiw8xUqd4jvSGEC2TT3iyoP5.jpg" alt="Lefwijf Shirley Serno blogt op lefwijf.nl over schuld en rouw" title="Lefwijf Shirley Serno blogt op lefwijf.nl over schuld en rouw" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/8PfBoHHsG0QVAs5rQSXlEnOWxKt7IWIddual1GPbGiw8xUqd4jvSGEC2TT3iyoP5.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h2>Tranen van schuld - Shirley Serno</h2><p>Soms heb je iemand nodig die de woorden uitspreekt die jij diep vanbinnen al voelt. Iemand die je stilletjes toestemming geeft om onder ogen te zien wat je jarenlang hebt weggestopt. Voor mij gebeurde dat op 6 maart, tijdens LEFWIJF LIVE. De woorden van Judith Donkers over afscheid nemen en rouw raakten me als een schot in de roos. In de trein terug bleven ze echoën in mijn gedachten. Toegeven aan rouw. Het was tijd om eindelijk openlijk te spreken over die ene dag.</p><h3>82 woorden</h3><p>Mijn hart bonkte in mijn keel terwijl ik voor het eerst in vijftien jaar weer op het nieuwsbericht klikte. ‘6 december 2010. Mozambique: Plane Crashes in Bad Weather.’ Het hele bericht telt 82 woorden. Dat is alles. Maar achter die feitelijke opsomming schuilt een dag die mijn leven en dat van mijn familie voorgoed veranderde.</p><p>Mijn man en ik waren op vakantie in Costa Rica toen ik het telefoontje kreeg. Het was vier uur ’s nachts toen mijn telefoon ging. Ik nam op en hoorde de stem van mijn zusje: ‘Mommy was in a plane crash.’ De verbinding viel meteen weg. Meer wist ik niet. Buiten was het stikdonker, de vochtige warmte drukte op mijn borst. De krekels leken opeens oorverdovend luid. Die avond vloeiden de eerste tranen van schuld.</p><h3>Schuld</h3><p>De maanden na het ongeluk waren een aaneenschakeling van ziekenhuisbezoeken, geregel met advocaten, verzekeraars en talloze formaliteiten. Het dagelijkse leven probeerden wij zo normaal mogelijk voort te zetten, maar het ongeluk hield ons als een vuist in haar greep. Mijn vader stond dag en nacht, bijna onvermoeibaar klaar om mijn moeder te verzorgen, terwijl ik worstelde met het gevoel dat ik tekortschoot. Ik wilde mijn ouders troosten, steunen, het lijden verzachten – maar weinig leek te helpen. Mijn moeder leed ondraaglijk. De sterke, zorgzame moeder die ik kende, werd langzaam een schim van zichzelf. </p><p>’s Avonds in bed huilde ik tranen van schuld, vanuit de machteloosheid dat ik haar lijden niet kon stoppen. Praten over het ongeluk ging moeizaam. Ik probeerde met mijn moeder contact te maken maar de afstand tussen ons werd steeds groter. Haar trauma was te groot. Twee jaar later overleed ze. Ze was 59 jaar oud.</p><h3>Rouw</h3><p>Jarenlang hield ik liever mijn mond ik over deze gebeurtenis. Niet bepaald een gezellig onderwerp voor bij de borrel, snap je? Maar dat is wat LEFWIJF Empowers bij mij in gang heeft gezet: het besef dat dit onderdeel van mijn verhaal er mag zijn. In plaats van wegstoppen, durf ik nu, weliswaar voorzichtig, maar vanuit liefde mijzelf toestemming te geven om te rouwen. Niet alleen om mijn moeder, maar om alles wat verloren ging: haar lijden, het verdriet van mijn vader en zusje, de machteloosheid die ons overspoelde en de last van schuld die ik zolang heb meegedragen. De onmogelijke, maar menselijke wens om haar pijn te verlichten.</p><p>Nu laat ik toe wat ik zo lang heb weggeduwd. Ik rouw om haar gemis, om de oma die ze nooit heeft kunnen zijn, om de warmte die verdween. Maar ik rouw ook om mezelf, om het verdriet dat ik liever &nbsp;verborgen hield. Met elke traan besef ik: de schuld maakt langzaam plaats voor iets anders. Ik huil niet meer uit schuld. Ik huil, omdat ik rouw.&nbsp;</p><p><br data-mce-bogus="1"></p><p><em>@ Shirley Serno is een cross cultural coach die op pragmatische wijze anderen begeleidt naar een leven met meer authenticiteit, kracht en moed. Zij gelooft in ‘Leren door te doen’, een goed ontbijt als onmisbare start van de dag en is voorstander van meer dankbaar zijn voor de kleine wonderen van het leven. <a data-mce-href="http://www.bateleurcoaching.com" href="http://www.bateleurcoaching.com" target="_blank" rel="noopener">bateleurcoaching.com</a></em></p>

Tranen van schuld - Shirley Serno

<figure id="figure-1h9exak2lm8fnqxbi" class=""><img id="1h9exak2lm8fnqxbi" src="https://cdn.durable.co/blocks/2cKu1Gh5VihuR15gy8l6YhdKtpNOYKjXJE40fRGUJieAJIZMSkNWYZAFtzyuyi2d.jpg" alt="Lefwijf Quifaina Reina blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Quifaina Reina blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/2cKu1Gh5VihuR15gy8l6YhdKtpNOYKjXJE40fRGUJieAJIZMSkNWYZAFtzyuyi2d.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h2>Je kunt meer dan je denkt! - Quifaina Reina</h2><p>Ken je dat ook? Dat je wel meer dan honderd keer langs een object of huis loopt of rijdt zonder het eigenlijk te zien? Arriveer ik samen met mijn moeder bij onze opdrachtgever waar we drie dagen in de week het object schoonmaken, zie ik in grote letters op de spiegel geplakt: <em>Je kunt meer dan je denkt! &nbsp;</em>Ik zeg: ‘Mam, ze hebben wat nieuws op de spiegel geplakt.’ Mijn moeder kijkt me vreemd aan. ‘Wat bedoel je? Die zin staat al tijden op die spiegel.' </p><p>Misschien had ik die zin onbewust gelezen maar nu kwam deze binnen. Ik realiseerde me dat dit zo klopt. Je kunt meer dan je denkt. Ik zag het gebeuren… meedoen aan het schrijven van een verhaal in een boek wat voor mij heel spannend is, nieuwe mensen in je leven toelaten en een muurtje langzaam laten afbreken en meedoen aan een wedstrijd.&nbsp;</p><h3>In bikini naar de overwinning</h3><p>Want wat dat laatste betreft… in 2019 deed ik mee aan de verkiezing Miss Tattoo Nederland. Ik was nieuwsgierig en klikte op ‘Meer informatie’. Bleek dat je ook helemaal niet van top tot teen onder de tattoos hoefde te zitten. Maar waar het mij om ging, was mijn grenzen te verleggen. In mijn bikini het podium op voor een zaal onbekende mensen, leek me de ultieme uitdaging. Ik besloot me op te geven en kocht de mooiste bikini en avondjurk die ik vinden kon.&nbsp;</p><p>Op het podium ging dat spannende gevoel weg toen ik vele familieleden voor me hoorde juichen zodra ik de podium op kwam. Na de rondes ging de jury overleggen om de winnaars bekend te maken en aangekondigd met dramatische muziek word ik uitgeroepen tot Miss Tattoo Nederland Junior. Nummer 8 stond op mijn lint, ik kon niet geloven dat ik had gewonnen.&nbsp;</p><h3>In verhaal naar de overwinning</h3><p>De volgende uitdaging meldde zicht toen Lucinda Douglas LEFWIJF Empowers voorstelde. Daar moest ik wel even over nadenken. Wat had ik te vertellen? Durf ik me wel - nu - van bínnen ook bloot te stellen? In de periode van 2019 tot nu had ik een hele reis gemaakt dus ik had wel wat te vertellen.&nbsp;</p><p>Met mijn verhaal in LEFWIJF Empowers heb ik niks meer te verbergen want ik had me jaren geleden al van de buitenkant blootgesteld ook al was daar mijn beschermlaag van tatoeages. In het boek kon ik mezelf kwijt in mijn verhaal en dat kan een ander inspireren dat het ok is om je innerlijk meer te laten zien. Nu weet iedereen wie ik ben.</p><p>Ik mag vaststellen dat ik gegroeid ben. Ik kijk nog eens in die spiegel en ben het er zeer mee eens: <em>Je kunt meer dan je denkt!</em></p><p><em><br data-mce-bogus="1"></em></p><p><em>@ Quifaina Reina is moeder van twee prachtige dochters die beiden als puzzelstukjes haar leven compleet maken. Daarnaast is Quifaina de trotse mede-eigenaar van schoonmaakbedrijf From Zero Cleaning. <a data-mce-href="http://www.fromzerocleaning.nl" href="http://www.fromzerocleaning.nl" target="_blank" rel="noopener">fromzerocleaning.nl</a></em></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p>

Je kunt meer dan je denkt! - Quifaina Reina

<figure id="figure-0g1pmlwh4hm8eljio2" class=""><img id="0g1pmlwh4hm8eljio2" src="https://cdn.durable.co/blocks/1k2YjM2qN296lUrP0KVAdSCNmZXnPNeiuG7xCZtrnmJm5lXikHKy7FIsfx76l6a7.jpg" alt="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="Onze handen. Foto: Luc Schouten" data-positionx="null" data-positiony="null" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/1k2YjM2qN296lUrP0KVAdSCNmZXnPNeiuG7xCZtrnmJm5lXikHKy7FIsfx76l6a7.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"><figcaption class="body-normal text-gray-500 mt-2">Onze handen. Foto: Luc Schouten<br><br></figcaption></figure><h2>Sterven is als geboren worden - Luc Schouten</h2><p>Ik kijk toe hoe je ademhaling zich grillig verandert. Voor mijn gevoel lig je als een vis op het droge naar adem te happen en lijkt het alsof je stikt. De verpleegkundige verzekert me dat jij er echt niets van merkt. Je bent zo stoned als een garnaal van de morfine. De afgelopen nacht ben je door de fase van cheyne stoke-ademhaling gegaan. Een vriendin vroeg me op enig moment of je al in deze fase was aangekomen.</p><p>Ik moest eerst googelen wat dat is, ik had me er nog nooit in verdiept. Je adem zakt dan langzaam weg totdat ie helemaal stil valt, althans dat denk je. En dan enkele seconden later moet je weer een teug uit je kleine teen halen, net alsof je vanuit het diepe weer boven water komt. De eerste paar keren dacht ik echt, dit is het dan. Maar dan blijft het patroon zich door de uren herhalen. Ik heb er vannacht wel op liggen waken, scherp luisteren of ik steeds hetzelfde patroon blijf horen.&nbsp;</p><h3>Nachtzuster Stef&nbsp;</h3><p>Deze nacht waak ik aan je bed. Ze hebben een extra bed in de kamer geschoven, werkelijk alles kan hier, wat een lieve, attente en zorgzame verpleging. Nachtverpleger Stef komt geregeld even kijken en stelt jou en mij gerust. We raken in gesprek. Stef is bijna 65 en draait alleen maar nachtdiensten. ’s Ochtends slaapt &nbsp;hij en ’s middags doet hij de dingen die hij wil of moet doen. Het is hem aan zijn ogen aan te zien. Maar wat doet deze man zijn werk liefdevol! In stilte kijk ik toe hoe hij jou verzorgt. </p><p>Hij vertelt dat hij er wel klaar mee is om steeds maar weer bijscholing te doen. Dat betekent dat hem wat privileges zijn ontnomen. Zo mag hij jou geen medicatie toedienen. Daarvoor komt weer een andere nachtzuster. Zonder de Steffen van deze wereld geen zorg in de nacht. Stef is een #Harry. Ik heb een diep respect voor Stef. Door deze ene nacht samen aan het bed van mijn moeder door te brengen, terwijl zij haar laatste strijd voert, voelt het heel intiem.&nbsp;</p><h3>Nog even buurten met je buuf</h3><p>Gérard van tante Miet appt dat hij morgen om 18:30 wil langs komen met Miet. Ik vertel hem dat het laatste uur of de laatste uren toch echt wel zijn aangebroken. Even later appt hij dat hij er over drie kwartier is. Tante Miet met Gérard en Mieke komen binnen. Tante Miet is 96 en is helemaal ondersteboven. Ze vraagt me of Suus zometeen naar huis gaat. Ik stel haar gerust dat mam toch echt aan het doodgaan is. Ze raakt verward en ik zeg haar dat ze rustig nog wat met mam kan buurten. Mam hoort het wel.&nbsp;</p><p>Later hoor ik van Gérard dat er met tante Miet geen richt mee te schieten is. Ik zeg hem dat hij haar goed in de gaten moet houden. 96 en dan zo je oude buurvrouwke weg zien glijden is niks gedaan. Haar kinderen Gérard en Mieke staan vol ongeloof te kijken, naar mam, maar ook hoe tante Miet op mam reageert. De tijd tikt verder.</p><h3>Sterven is een proces</h3><p>Doodgaan is een proces. Ik merk dat de dood al een paar uur de overhand over mam aan het nemen is. Haar onderbenen en handen worden koel terwijl haar hoofd heel warm is omdat het lijf erg hard moet werken om nog adem te halen. Ondertussen word ik ineens ondergespetterd met groen snot dat uit je mond komt. Het is de snot die je al dagenlang dwars zit maar die jij niet weggehoest krijgt. Het werkt zich langzaam een weg naar de uitgang. Ik weet me er geen raad mee, maar verpleegkundige Marlou laat me zien hoe ik dat het beste kan schoonmaken. Nu kan ik het zelf. Ik houd je mond schoon. </p><p>Iemand vertelde me later dat geboren worden en sterven eigenlijk heel vergelijkbare processen zijn. Het gaat met veel slijm en troep gepaard. Ik realiseer me dat dit niet een splitseconde duurt. We hebben je ook al even niet meer als een hamburger op de bakplaat gekeerd. Het heeft geen zin meer. Bovendien kan elke omkering je laatste ademteug aankondigen. Aan je lijf zie je ook dat de dood het bloed onregelmatig in je lijf verdeelt. In de lichaamsdelen die onder liggen, verzamelt zich al het bloed en vormen zich donkere plekken.&nbsp;</p><h3>Dit is het</h3><p>Dan nadert toch echt het moment van je allerlaatste snik. Ik vind het eng omdat ik niet weet wat ik kan verwachten en ik toch de indruk heb dat je ligt te stikken. Ik druk op het alarm en verpleegkundigen Marlou en Marian staan onmiddellijk naast me. Ze helpen jou en mij door jouw laatste momenten heen. We kijken hoe de slagader in je hals stil valt. Marlou zegt: ‘Dit is het.’ Ik maak je mond nogmaals schoon en blijf aan je bed zitten en eromheen dralen. Ondertussen laat ik diverse mensen weten dat je bent heengegaan.</p><h3>De scheepstrossen van het leven lossen</h3><p>Ik vind toch dat je een doodstrijd hebt moeten voeren. Ik denk dat het komt omdat je al 39 jaar lang alleen bent en de touwtjes allemaal zelf in de hand hebt moeten houden en hebt genomen. Die moesten nu ineens allemaal los gelaten worden. Dat waren verdorie trossen waarmee je een cruiseschip aan wal vastlegt! Ik riep al een week tegen je: ‘Laat maar los, je mag gaan, het is goed, je hebt het goed gedaan en als je pap ziet dan moet je keihard rennen hoor!’ Maar die dikke trossen aan touwtjes, die waren niet zomaar allemaal uit jouw handen los te rukken. Ik dacht nog, zal ik de snoeischaar maar even gaan halen, dan gaat het wat sneller. Het had zijn tijd nodig. Ieder touwtje moest één voor één door. En je had tijd. Ik had ook tijd. We hadden samen tijd.&nbsp;</p><h3>Tussen hemel en aarde</h3><p>In deze laatste weken is er iets heel magisch gebeurd, mam. Ik voelde in onze relatie altijd wat scherpe vlijmpjes. Die scherpe vlijmpjes in mijn relatie met jou smolten als sneeuw voor de zon. Kennelijk hadden jij en ik dit proces nog nodig. Er werd iets geheeld waar ik mijn hele leven last van heb gehad. Ik kon je alleen nog maar met liefde omarmen. Ik nam je bij de hand en begeleidde je naar wat komen zou. Ik had het gevoel dat ik samen met jou op de drempel stond. Ik hield je aan de hand en ik gluurde alvast even om het hoekje voordat jij over die drempel stapte. Bizar dat er een overlijden nodig is om dit op te lossen. Ik kijk met een vredig gevoel terug. Ik wist al dat er meer tussen hemel en aarde is. Nu weet ik écht zeker.</p><h3>Brancard</h3><p>De doodgravers komen binnen. Het is carnavalszondag, buiten is eerder de lichtjestocht van de carnaval voorbij getrokken. Zij hebben een bijzonder beroep. Paula slaat verrukt haar hand voor haar mond: ‘Wat ligt ze er vredig bij!’ Tijdens je laatste snik lag je met mond open en je ogen wilden zich niet sluiten. Toen ik een half uur later je kamer weer binnenkwam, had je gezicht zich als vanzelf in een vredige glimlach gesloten, als een mirakel. Hoe dan? Ik kan alleen maar bedenken dat je het leven op aarde hier in vrede hebt afgerond en vredig over de drempel bent gestapt.</p><p> Samen met Rens en Paula leg ik je op de brancard en sluit ik het laken zachtjes over je heen. Paula legt nog een tulp op je en de verplegers draperen een zachte oranje deken met vlinders over je heen. In mijn eentje rijd ik je door de kliniek naar de auto. Ik voel me alleen, wat is dit zwaar als je je moeder alleen naar de lijkauto moet rijden. We schuiven je samen in de auto. </p><p>Stef is net zijn nachtdienst begonnen en voelt de zwaarte. Hij loopt met me mee en geeft mij een stevige knuffel. Het is zijn eerste taak van de nachtdienst. Nachtzuster, nog zo’n bijzonder beroep. Ik laad jouw koffertje en spulletjes in mijn auto en rijd naar jouw huis. Mijn laatste nacht in mijn ouderlijk huis is aangebroken en ik neem afscheid.</p><figure id="figure-yv5iqb1irm8elt9tj" class=""><img id="yv5iqb1irm8elt9tj" src="https://cdn.durable.co/blocks/178QKmmtGEqTpWQTXVdggt2cYlRiYg0P4YWVQJtTYLoER16sCevZKR5ZJ6Tulojk.jpg" alt="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Luc Schouten blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 30%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="30%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/178QKmmtGEqTpWQTXVdggt2cYlRiYg0P4YWVQJtTYLoER16sCevZKR5ZJ6Tulojk.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 30%;"></figure><p><em>@ Waar het leven schuurt, groei je. Luc Schouten verbindt, verzorgt en focust. Is een overlever en leidt een team van global risk managers bij een internationaal informatietechnologiebedrijf.&nbsp;</em></p><p><br></p><p><br></p>

Sterven is als geboren worden - Luc Schouten

LEFWIJF