Wat verbindt de ijsvogel, LEFWIJF en mij? - Luc Schouten

Een ijsvogel uit De Wilgen, Lowietje genaamd
Had zijn eerste vleugelslagen zorgvuldig geraamd

Hij was onmogelijk te temmen
Tot nét voor hij niet meer kon remmen

En hij dacht: ‘’Als yogi word ik vast ook wel befaamd!'

***

Zaterdagochtend in bed. Manlief heeft mij zojuist van een heerlijke koffie voorzien. Sinds enkele dagen bespeur ik een onrust in mijn lijf, maar ik kan het niet goed duiden. Dan wordt het me ineens duidelijk. Eureka! 

Met LEFWIJF Empowers wil ik mijn positieve verhaal delen

Sinds een paar maanden heb ik mij aan LEFWIJF Empowers verbonden. Spannend! Ik had al meteen het gevoel: Doen, dit is mijn kans! Alsof ik weet wat me te wachten staat. Nee, natuurlijk niet. Toch weet ik onbewust dat dit mijn kans is. Ik laat alles heerlijk over me heen spoelen. De tweewekelijkse ontmoetingen ’s ochtends om 07:00 uur met die andere prachtvrouwen bezorgen mij alvast een bubbelende energie. 

LEFWIJF biedt mij de kans door het schrijven van mijn verhaal een donkere, lange periode in mijn leven eindelijk van me af te kunnen schudden. Niet door alle verschrikkelijke avonturen vanuit een slachtofferrol te beschrijven. Nee. Niet die slechte film. Ik wil het positieve verhaal met je delen. Ik wil je laten zien dat zo’n donkere periode in je leven altijd iets goeds in petto heeft. Je moet gewoon geduld hebben, het komt altijd. 

Mijn verhaal rolt al snel als vanzelf uit mijn mouw. Wauw, dat staat! En al gauw volgt mijn eerste blog. 

De zwartste herinneringen

Sinds twee weken heb ik tóch de stoute schoenen aangetrokken en open ik regelmatig mijn laptop. Ik ben begonnen aan het terughalen van die verschrikkelijke film, in alle geuren en kleuren. Ik heb een paar jaar geleden alle e-mails, correspondentie en materiaal van de rechtszaken weggedaan. Ik kon het simpelweg niet meer in mijn nabijheid verdragen. Ik dacht het te kunnen vergeten door het te verwijderen. Maar zo werkt dat dus niet.

Nu schrijf ik het op door terug te gaan in mijn herinneringen, te beginnen bij de zwartste. Langzaam komen ze één voor één terug. Ik praat er ook met mensen over die deze periode met mij van dichtbij hebben meegemaakt. Ze helpen me bij het terughalen van herinneringen die ik écht helemaal vergeten was. 

Wat een raar overlevingsinstinct is dat eigenlijk in je hersenen. Als je in een heel moeilijke levensfase belandt, gaan je hersenen vanzelf ervaringen uitschakelen. Ze lijken te willen dat je het vergeet. Het werkt net zoals je out gaat wanneer je lichaam een heftige fysieke pijn ervaart. Het erover te praten, helpt mij mijn herinneringen toch terug te halen. En als vanzelf rollen ze uit mijn digitale pen.

Voor wie doe ik dit eigenlijk? 

Uiteindelijk doe ik dit voor mezelf. Door nog één keer dit proces te doorleven, hoop ik dit allemaal een plek te kunnen geven. Misschien doe ik het ook wel voor mijn kinderen. Zodat zij dit later nog eens na kunnen lezen. Ik hoop dat ze deze onverwachte wending in hun nog zeer jonge levensjaar later als volwassene wellicht beter kunnen begrijpen.

Schrijven en tekenen maakt mij blij en brengt rust

Het schrijven van mijn verhaal is een creatieproces. En creëren maakt mij blij en brengt mij rust. Ik weet het nog van de tijd dat ik regelmatig mijn aquarelsetje erbij pakte en een tekening maakte. Op reis of gewoon thuis. 

Genietend van dat bakje koffie weet ik het ineens! Ik ga mijn aquarelsetje weer voor de dag halen. Ik heb het veel te lang niet gedaan. Nu wil ik doorpakken om mijn idee, dat al jaren geleden als hersenspinsel is ontstaan, écht vorm te geven. Ik ga mijn aquarellen van korte gedichtjes voorzien en bundelen. Of het gaat lukken? Vast! Er ligt al genoeg op de plank te spartelen van ongeduld. 

En dát is wat de ijsvogel, LEFWIJF en mij verbindt:

'Lowietje vloog tegen de glazen wand van onze yogaruimte en stortte te pletter op de veranda. Tot zover de vliegkunsten van Lowietje. Mijn yogadocente vond hem en liet hem opzetten. Het bleek een jong mannetje te zijn en hij werd Lowietje genaamd. Nu staat hij bij ons in de yogaruimte en kijkt soms naar ons, soms naar buiten en denkt er zo het zijne van.'

@ Waar het leven schuurt, groei je. Luc Schouten verbindt, verzorgt en focust. Is een overlever en leidt een team van global risk managers bij een internationaal informatietechnologiebedrijf.