Vleugels die zacht over mijn moeder glijden - Luc Schouten
Een struisvogel wonend op los zand
Lengt zijn nek als een prins van het land
Soms is hij erg koppig
Gedraagt zich heel bokkig
Dan steekt hij zijn kop diep in het zand
Aquarellen en limerick van Luc Schouten
Vleugels die zacht over mijn moeder glijden - Luc Schouten
Vroege ochtend, koffie met mijn lief aan de keukentafel. Laptop gaat open om de werkdag langzaam op te starten en ik kijk nogmaals naar de aquarelletjes die ik het afgelopen weekend heb gecreëerd. Sinds ik besloten heb aan Lefwijf mee te doen, speel ik met de gedachte om tóch dat boek te creëren, of moet ik zeggen: boeken. Nadat ik het verhaal het Lefwijf Empowers boek heb geschreven, blijft het bij mij kriebelen en daar heb ik ondertussen gehoor aan gegeven.
De bodem
Inmiddels heb ik mijn gehéle verhaal opgeschreven, het verhaal dat voorafgaat aan mijn verhaal in Lefwijf Empowers. Het is het zwarte rock bottom verhaal, een verhaal van tien jaar buikpijn voordat ik die vreselijke ontdekking deed. Het avontuur dat voor mij uiteindelijk de deur opende om te leren wat ik in mijn puberteit nog niet had geleerd. Een zegen!
Ik heb het verhaal aan onze Lefwijf-redacteur laten lezen, een hobbel die ik na enige twijfel toch heb genomen. Ik kreeg een paar goede aanwijzingen om nog enkele andere gezichtspunten aan het verhaal toe te voegen, wat ik inmiddels heb gedaan. Mijn legacy als verhaal staat als een huis.
De legacy. Schrijven is verwerken
Waarom heb ik dat rock bottom verhaal toch opgeschreven? Ik wilde het hele verhaal in eerste instantie helemaal niet meer opschrijven. Al die jaren riep ik: ‘Ik moet er maar eens een boek over schrijven.’ Maar ik zag er steeds tegenop om de negatieve emotie opnieuw te doorleven. Ik kon het niet en wilde het niet.
Nu was er wel momentum. Ik rolde van de ene herinnering naar de andere. Vrienden hielpen mij ver weg gestopte herinneringen naar boven te halen. Binnen een tijdspanne van twee weken had ik alles weer scherp op mijn netvlies en het schrijven ging vervolgens heel snel. Ik heb er de laatste tijd veel over nagedacht en voel het als een verwerkingsproces. Dit is iets moois dat uit alle ellende is voort gekomen.
Voor mijn kinderen zal het later een naslagwerk vormen. Het is een belangrijke fase in hun leven geweest waarin zij gevormd zijn door de gebeurtenissen. De kinderen waren pas anderhalf en drieënhalf jaar oud toen ik de echtelijke woning verliet. Een kwetsbare leeftijd en ze zullen zich veel gebeurtenissen niet meer kunnen herinneren. Mijn legacy zal hen daar bij helpen. Ondanks dat de legacy leest als een spannende thriller, zal ik hem niet publiceren omdat het mensen zal kwetsen.
Onstaan van een verhaaltjesboek
Tegelijkertijd kwam ook mijn plannetje weer boven drijven om een verhaaltjesboek te schrijven. In de tijd dat ik Loosdrecht aan een stille plas woonde, zag ik iedere dag fantastische dieren in mijn tuin die allerlei avonturen beleefden. De verhaaltjes vormde ik als vanzelf in mijn gedachten en ik wilde maar wat graag de bijbehorende plaatjes in een aquarel vastleggen.
Het kwam er nooit van. Geen tijd, geduld en aandacht. Twee kleine kinderen onder mijn vleugels, fulltime baan, een groot huis en tuin dat ik in mijn eentje bijhield, de tijd verdampte in mijn handen. In het Lefwijf-proces heb ik uiteindelijk toch alles kunnen verwezenlijken en heb ik het gebundeld in een mooi prentenboek. Het lijkt wel of er met mijn deelname aan Lefwijf een kurk van mijn fles is geplopt en de geest er uit is ontsnapt.
Ik laat het hier niet bij. Ik heb met mijn moeder na het overlijden van mijn vader veel prachtige verre reizen gemaakt naar oorden waar ik in enkele gevallen nu niet eens meer naar toe zou durven, zoals Rusland, China, Israel, Turkije, Indonesië en Thailand. Inmiddels zet ik de mooiste plaatjes in een aquarel om en zal ik ze te zijner tijd bundelen in een volgend album.
Lefwijfvleugels en mantelzorg
Mijn moeder weet zich veel niet meer te herinneren. Van sommige landen weet ze niet meer dat ze er is geweest, zelfs niet als ik haar de fotoalbums toon. Ze dementeert en het gaat heel snel. Ze woont weliswaar nog zelfstandig en alleen, maar ik zie haar op de glijbaan hard naar beneden suizen. Ze woont meer dan tweehonderd kilometer bij mij vandaan. Mantelzorg voor mij als enig kind op grote afstand is geen optie en ik ben aangewezen op professionele hulp. Mijn moeder klampt zich aan mij vast.
Ik heb een plannetje bedacht. Ooit zag ik hoe een vader van mijn vriendin zijn kleinkinderen wekelijks een paar briefkaartjes per post stuurde, met daarop levensbeschouwende teksten. Hij stelde simpele vragen of citeerde een interessant nieuwsberichtje waarmee hij zijn kleinkinderen prikkelde. Ik vond het briljant! ‘Weet jij hoe de lamp kan branden? Waarom is er oorlog in dat land? Hoe werkt zwaartekracht?’
Aandacht op afstand
Dit ga ik bij mijn moeder doen! Ze gaf me laatst een stapel lege ansichtkaarten mee. Ze had veel moeite gedaan om bij iedere kaart de passende envelop te zoeken. Of ik daar wat mee kon? Ja hoor mam. Ik stuur sinds kort mijn moeder iedere paar dagen één van haar kaartjes met daarin een zelfgemaakt mini-aquarelletje waarvoor ik een bijpassend gedichtje heb bedacht.
Zoals een verhaaltje over een koppige struisvogel die zijn kop in het zand steekt en met de vraag of zij ook wel eens koppig is. Mij moeder belt me blij op en vertelt dat ze post heeft gekregen. Ze is verheugd over de aquarelletjes. Zo tover ik af en toe een glimlach op haar gezicht. Mijn vorm van mantelzorg op afstand.
@ Waar het leven schuurt, groei je. Luc Schouten verbindt, verzorgt en focust. Is een overlever en leidt een team van global risk managers bij een internationaal informatietechnologiebedrijf.
