Van reddingsboei naar zinkend schip - Quifaina Reina

Van reddingsboei naar zinkend schip - Quifaina Reina

Quifaina's Notities over Lef & Leven | deel 1/3

Soms ben je bereid anderen in nood te helpen door een reddingsboei te zijn. Zelfs door je huis open te stellen en zelfs door een moeder voor een ander kind te zijn. Hoe sterk is de reddingsboei?

Enige tijd geleden ontving mijn dochter vreemde berichten van haar beste vriendin: ‘Mama, Sara* en haar moeder zitten in een soort huis en ze mogen niet zeggen waar.’ Ik kijk haar verward aan en mijn hersenen maken overuren want ik snap er niks van. Blijkt dat Sara en haar moeder in een blijf-van-mijn-lijf-huis zitten op een geheime locatie. Enkele dagen later mogen ze weer naar hun eigen huis en willen langskomen voor advies. Ik dacht, hoe kan ik ze helpen? Ik weet niet eens wat er aan de hand is. 

Achter gesloten deuren

Ik hoor het verhaal van de moeder aan dat bestaat uit verwarrende berichten ondersteund met beeldmateriaal. Ik vind dit moeilijk en gedachten schieten door mijn hoofd. Ik kan me heel goed inleven wat Sara's moeder op die momenten meemaakte maar ik ben ook voorzichtig want ik weet niet wat er precies achter gesloten deuren gebeurt. Ik voel me ook in twee richtingen getrokken. Aan de ene kant wil ik helpen omdat niemand zich onveilig moet voelen en aan de andere kant wil ik me niet in iets mengen dat niet mijn zaak is.

Weken gaan voorbij en Sara is vaker dan normaal bij ons en blijft vaker logeren en als het tijd is om naar huis te gaan, stelt ze dit tot op de laatste minuut uit. Ik bespreek dit met mijn dochter en zeg dat ik het geen fijn idee vindt dat Sara elke keer in het donker alleen naar huis gaat. Naar huis gaat ze voortaan als het nog licht is. 

Onbekende locatie

Tot op dat moment wisten we nog steeds niet wat er was gebeurd. Wel had ik een slecht gevoel bij Sara's vader want na alles wat ik zelf heb meegemaakt, leer je wel bepaalde signalen herkennen. Dit besprak ik ook met mijn dochter. Kom ik een dag thuis, open de voordeur en mijn dochter en Sara staan gelijk voor me. Sara moet naar huis maar durft niet want ze heeft ruzie met haar vader. Dat verklaarde de gemiste oproepen van hem  op mijn telefoon.
Ik bel nu terug. Blijkt dat Sara niet op de afgesproken tijd thuis was. Ik hoor dat hij geërgerd is en ik zie de angst in Sara’s ogen. Ik stel voor dat ze allebei even de tijd nodig hebben om tot zichzelf te komen en dat Sara nog een nachtje blijft slapen. Hij gaat akkoord en Sara is helemaal opgelucht.

Dagen later hebben een ontdane Sara aan de telefoon. Mijn dochter is ook in paniek: ‘Mama, mama! Sara moet nu kleren pakken en ze moet mee met mensen die ze niet kent!’ Het blijkt jeugdzorg te zijn, er is dus meer aan de hand dan ik dacht. Sara verdwijnt naar een onbekende locatie tot er onderzoek gedaan is. We mogen Sara bezoeken en ik krijg meer details van wat er zich allemaal achter die gesloten deur afspeelde. Maar wat nu met Sara want ook haar geheime veilige haven kent een houdbaarheidsdatum?

Veilige haven?

Ik bied aan om voor Sara - die wel al acht jaar kennen - de nieuwe veilige haven te zijn. Want dan kan ze gewoon naar school, naar haar bijbaantje en ze voelde toch al als een bonuskind. Ik besluit om pleegmoeder te worden van Sara maar dat gaat niet zomaar. Er volgen ontelbare gesprekken en evenzovele formulieren om in te vullen. Uiteindelijk is Sara een deel van onze familie. We plannen leuke tripjes en we laten Sara zien hoe het ook kan. Ze durft weer iets meer te glimlachen en me toe te laten want ja… ik ben nu wel meer dan alleen de moeder van Sara's vriendin.

Bij een van de gesprekken met jeugdzorg is ook de moeder van Sara aanwezig en ik leer haar op een andere manier kenen. Ook al had ze mij maanden geleden om hulp gevraagd, nu kon ze niet begrijpen waarom Sara niet meer thuis mag wonen en ze is voorral gekwetst dat Sara bij ons woont.
Ook Sara verandert in een ander kind. Ze wil natuurlijk haar moeder niet het gevoel geven dat ze voor ons kiest en aan de andere kant durft ze ons niet meer die glimlach te geven dat ze zicht prettig voelt bij ons. Ik merk dat heel geleidelijk mijn mijn veilige haven verandert in een zinkend schip. 

De zwaarste beslissing

Ik voel me niet meer prettig in mijn eigen huis. Ik verander in een persoon die ik niet fijn vind. Ik zit niet meer lekker in mijn vel omdat ik me langzaam leeg gezogen voel door alle gebeurtenissen. Ook de relatie met mijn eigen dochter begint eronder te lijden en het geheel verandert ook haar. Zij is niet meer die dochter die ik ken.
Bij jeugdzorg moet ik bekennen dat mijn veilige haven niet meer de juiste plek is voor Sara. Die reddingsboei die ik overboord gooide, blijkt ons allemaal onder water te trekken en als ik op dat moment duidelijk zie dat ik mijn eigen kinderen eerst zal redden, is het tijd om Sara achter te laten. 

Hoe moeilijk die keuze ook is, ik moet mijn innerlijke durf - mijn lefwijf - terugpakken en de zwaarste beslissing maken om mezelf en mijn dochter weer helder en liefdevol op de eerste plaats te zetten. Ook al begrijpt mijn dochter het niet op dat moment dat ik voor onszelf moet kiezen om samen ons schip te lijmen. De kraken zullen voor altijd zichtbaar zijn maar als gezin liggen wij weer op koers en varen langzaam de horizon tegemoet. 

* Naam veranderd  omwille van privacy.

@ Quifaina Reina is moeder van twee prachtige dochters die beiden als puzzelstukjes haar leven compleet maken. Daarnaast is Quifaina de trotse mede-eigenaar van schoonmaakbedrijf From Zero Cleaning. fromzerocleaning.nl