Van Lefwijf naar Lefwees - Annelies Beekman
Van Lefwijf naar Lefwees - Annelies Beekman
Als de grond onder je voeten verdwijnt. Mijn hele leven heb ik mezelf een LEFwijf genoemd. Iemand die durft, die risico’s neemt, die zich niet laat tegenhouden door angst. Lef was mijn kompas. Het stond voor het nemen van sprongen, ook als ik de landing niet kende. Het stond voor actie, voor beweging, voor leven vanuit mijn hart, ongeacht de twijfels en onzekerheden die soms fluisterden dat ik moest wachten.
Maar wat als er ineens niets meer is om op te springen? Wat als de grond onder je voeten verdwijnt en je nergens heen kunt—behalve blijven staan in wat er is?
Mijn moeder verloor ik nog geen jaar geleden. En nu, afgelopen zaterdag, ook mijn vader. Alzheimer had hem steeds verder meegenomen, en zonder haar werd het gemis te groot. Het ging snel. Te snel.
En ineens ben ik wees. Dat woord. Wees. Het voelt onwerkelijk om dat over mezelf te zeggen. Alsof ik ineens in een andere categorie mensen val, in een wereld waar ik nooit bij wilde horen. Ik voel me nog steeds wie ik was, maar ook niet meer. Want hoe je het ook wendt of keert: ik heb geen ouders meer.
Rouw in golven
Ze zeggen dat rouw in fases komt, maar dat voelt niet zo. Het is geen rechte lijn die je afloopt. Het is een golf die je overspoelt op momenten dat je het niet verwacht. Soms een zachte kabbeling, soms een beukende storm.
Ik voel het als ik door mijn telefoon scrol en de neiging voel om hen te bellen—tot ik besef dat dat niet meer kan. Als mijn kinderen iets doen wat ik trots met mijn moeder had willen delen, maar er geen moeder meer is om het tegen te zeggen. Het is de leegte in kleine dingen. De bezoekjes niet meer plaatsvinden. De stem die ik nergens meer hoor. De geur van thuis die langzaam vervaagt.
En toch… naast het gemis, naast de rauwe pijn, voel ik ook iets anders. Iets waar ik geen woorden voor had verwacht.
Leegte en vrijheid
Wat me misschien nog wel het meest overvalt, is dat ik naast de leegte ook een vreemd soort vrijheid voel. Alsof alle lijntjes die me vasthielden, opeens zijn uitgewist. Alsof ik niet meer onbewust rekening hoef te houden met hun blik, hun verwachtingen, hun goedkeuring – of mijn verlangen ernaar. Dat voelt rauw. Schuldig bijna. Alsof ik dit niet mag voelen, niet mag uitspreken. Maar het is er.
Wie ben ik, zonder hen? Wie ben ik, als er niemand meer is om trots op me te zijn zoals alleen een ouder dat kan? Wat blijft er over als het vangnet wegvalt? Mezelf. En dat is misschien wel de diepste vorm van lef. Niet alleen durven springen als je weet waar je landt, maar ook blijven staan als alles om je heen verschuift.
Van Lefwijf naar Lefwees
Lef gaat niet alleen over grootse gebaren. Over risico’s nemen, dromen najagen, uit je comfortzone stappen. Lef is ook de stilte durven verdragen. De pijn voelen zonder meteen te willen ontsnappen. Het ongemak toestaan. Het niet-weten accepteren. Ik ben niet meer alleen een Lefwijf. Ik ben nu ook een Lefwees.
En wat dat precies betekent? Dat ontdek ik nu. Misschien betekent het dat ik nu opnieuw mag kiezen, vanuit een plek die losstaat van vroeger. Misschien betekent het dat ik de liefde van mijn ouders niet verlies, maar meeneem in wie ik nu word. Misschien betekent het dat ik sterker ben dan ik dacht, juist omdat ik het even niet weet.
Dag papa. Dag mama. Jullie zijn er niet meer, en toch zijn jullie overal. In mij, om mij, met mij. Jullie hebben me losgelaten, maar ik zal jullie nooit verliezen. Ik mis jullie, ik voel jullie, ik draag jullie. Altijd. ❤️
@ Annelies Beekman is coach en spreker. Haar missie is het begeleiden van vrouwen die willen breken met uitstelgedrag, zelftwijfel en beperkende patronen. Waarbij het levensverhaal van Annelies en haar zoektocht naar balans tussen ambitie, moederschap en zelfliefde, de basis vormt. anneliesbeekman.nl.