Vallen, opstaan en verdergaan - Bianca Hersov

Vallen, opstaan en verdergaan - Bianca Hersov

Er was een tijd dat mijn leven klopte. Niet perfect, maar stevig genoeg. Ik had mijn bedrijven, mijn gezin, mijn vrienden en boven alles, Chris. Mijn rots, mijn thuis. Samen hadden we iets opgebouwd, iets dat voelde als een fundament waar ik altijd op kon vertrouwen. Totdat dat fundament in een klap onder me vandaan werd getrokken.

Waarom?

Chris stierf. Zomaar. Onverwacht. En met hem verdween niet alleen de man van wie ik hield maar ook het kompas waarop ik mijn leven had ingericht. Wat volgde was een lawine van verliezen. Een juridische strijd rondom zijn dood, een gevecht waarvan ik nog steeds niet begrijp waarom het gevoerd moest worden. Vrienden die langzaam, soms bijna onmerkbaar, wegvielen. Misschien wisten ze niet hoe ze met mijn verdriet om moesten gaan, misschien was het te confronterend, of misschien was het gewoon makkelijker om te verdwijnen dan om naast me te blijven staan.

Mijn geloof in succes

En dan de bedrijven. Mijn bedrijven, die ik met zoveel toewijding had opgebouwd. Ze stonden symbool voor mijn kracht, mijn succes. Maar opeens voelde die kracht als een last. De verantwoordelijkheid drukte op me, steeds zwaarder. Alles wat ooit vanzelf ging, werd een gevecht. De motivatie om door te zetten verdween, net als mijn geloof in succes. En het idee van falen, dat vrat aan me. Want als alles waar je ooit hard voor hebt gewerkt in elkaar stort, wat zegt dat dan over jou? Wie ben je als je niet meer degene bent die altijd de zaakjes op orde heeft?

Heeft alles een reden?

Ik heb geprobeerd antwoorden te vinden. Ik heb gezocht naar betekenis, naar een reden waarom dit allemaal moest gebeuren. Maar hoe hard ik ook nadenk, hoe vaak ik de puzzelstukjes ook probeer te rangschikken, ik kom er niet uit. Mensen zeggen dat alles een reden heeft. Dat uit pijn iets moois kan ontstaan. Maar ik voel dat niet. Ik zie het niet. Ik weet niet of ik ooit het waarom zal begrijpen.

Wat ik wel weet, is dat er momenten zijn die me doen stilstaan. Elke keer als ik de bergen inga, als ik me omring met de stilte van de natuur, gebeurt het. Een roofvogel zweeft boven me, zijn vleugels wijd, drijvend op de wind. En dan weet ik: Chris is hier. Ik voel het, zonder dat ik het kan uitleggen. Niet als een antwoord. Niet als een oplossing. Maar als een teken. Een herinnering. Een aanwezigheid die me zegt dat ik door moet, hoe zinloos het soms ook voelt.

Iets nieuws

Dus ik zet stappen. Niet altijd met overtuiging, niet altijd met energie, maar ik zet ze wel. En ergens onderweg is iets nieuws ontstaan. Iets onverwachts. Jasper. Een man die me ziet, die me hoort, die me hoop geeft voor wat nog komt. Niet als een vervanging, niet als een oplossing, maar als iemand die naast me staat, zonder dat hij iets van me verwacht. Toch blijft de vraag knagen. Waarom? Waarom moest alles zo gaan?

Misschien is er geen antwoord. Misschien is de waarheid dat sommige dingen gewoon gebeuren, zonder reden, zonder diepere betekenis. Misschien is het leven niet altijd een verhaal met een mooie afronding, een les die je achteraf kunt begrijpen. Misschien is het gewoon vallen, opstaan, verdergaan en maar zien waar je uitkomt.

Ik blijf ademen

En dus geef ik niet op. Ik blijf lopen, blijf zoeken, blijf ademen. Niet omdat ik de zin van alles zie, maar omdat ik weiger om stil te blijven staan. Omdat ik ergens, diep van binnen, geloof dat er ooit een moment komt waarop alles iets lichter voelt. Misschien niet morgen. Misschien niet volgend jaar. Maar ooit. En tot die tijd blijf ik doorgaan.

@ Bianca Hersov-Lisman woont in Johannesburg (Zuid-Afrika) en zij is eigenaar van het Corporate Conference Centre en het Glendower View Guest House waar zij zich inspant voor unieke klantervaringen. De passie voor reizen, gastronomie, mensen, ondernemen en actieve sporten vormt haar drijvende kracht.