Tranen van schuld - Shirley Serno

Tranen van schuld - Shirley Serno

Soms heb je iemand nodig die de woorden uitspreekt die jij diep vanbinnen al voelt. Iemand die je stilletjes toestemming geeft om onder ogen te zien wat je jarenlang hebt weggestopt. Voor mij gebeurde dat op 6 maart, tijdens LEFWIJF LIVE. De woorden van Judith Donkers over afscheid nemen en rouw raakten me als een schot in de roos. In de trein terug bleven ze echoën in mijn gedachten. Toegeven aan rouw. Het was tijd om eindelijk openlijk te spreken over die ene dag.

82 woorden

Mijn hart bonkte in mijn keel terwijl ik voor het eerst in vijftien jaar weer op het nieuwsbericht klikte. ‘6 december 2010. Mozambique: Plane Crashes in Bad Weather.’ Het hele bericht telt 82 woorden. Dat is alles. Maar achter die feitelijke opsomming schuilt een dag die mijn leven en dat van mijn familie voorgoed veranderde.

Mijn man en ik waren op vakantie in Costa Rica toen ik het telefoontje kreeg. Het was vier uur ’s nachts toen mijn telefoon ging. Ik nam op en hoorde de stem van mijn zusje: ‘Mommy was in a plane crash.’ De verbinding viel meteen weg. Meer wist ik niet. Buiten was het stikdonker, de vochtige warmte drukte op mijn borst. De krekels leken opeens oorverdovend luid. Die avond vloeiden de eerste tranen van schuld.

Schuld

De maanden na het ongeluk waren een aaneenschakeling van ziekenhuisbezoeken, geregel met advocaten, verzekeraars en talloze formaliteiten. Het dagelijkse leven probeerden wij zo normaal mogelijk voort te zetten, maar het ongeluk hield ons als een vuist in haar greep. Mijn vader stond dag en nacht, bijna onvermoeibaar klaar om mijn moeder te verzorgen, terwijl ik worstelde met het gevoel dat ik tekortschoot. Ik wilde mijn ouders troosten, steunen, het lijden verzachten – maar weinig leek te helpen. Mijn moeder leed ondraaglijk. De sterke, zorgzame moeder die ik kende, werd langzaam een schim van zichzelf.

’s Avonds in bed huilde ik tranen van schuld, vanuit de machteloosheid dat ik haar lijden niet kon stoppen. Praten over het ongeluk ging moeizaam. Ik probeerde met mijn moeder contact te maken maar de afstand tussen ons werd steeds groter. Haar trauma was te groot. Twee jaar later overleed ze. Ze was 59 jaar oud.

Rouw

Jarenlang hield ik liever mijn mond ik over deze gebeurtenis. Niet bepaald een gezellig onderwerp voor bij de borrel, snap je? Maar dat is wat LEFWIJF Empowers bij mij in gang heeft gezet: het besef dat dit onderdeel van mijn verhaal er mag zijn. In plaats van wegstoppen, durf ik nu, weliswaar voorzichtig, maar vanuit liefde mijzelf toestemming te geven om te rouwen. Niet alleen om mijn moeder, maar om alles wat verloren ging: haar lijden, het verdriet van mijn vader en zusje, de machteloosheid die ons overspoelde en de last van schuld die ik zolang heb meegedragen. De onmogelijke, maar menselijke wens om haar pijn te verlichten.

Nu laat ik toe wat ik zo lang heb weggeduwd. Ik rouw om haar gemis, om de oma die ze nooit heeft kunnen zijn, om de warmte die verdween. Maar ik rouw ook om mezelf, om het verdriet dat ik liever  verborgen hield. Met elke traan besef ik: de schuld maakt langzaam plaats voor iets anders. Ik huil niet meer uit schuld. Ik huil, omdat ik rouw. 

@ Shirley Serno is een cross cultural coach die op pragmatische wijze anderen begeleidt naar een leven met meer authenticiteit, kracht en moed. Zij gelooft in ‘Leren door te doen’, een goed ontbijt als onmisbare start van de dag en is voorstander van meer dankbaar zijn voor de kleine wonderen van het leven. bateleurcoaching.com