Schuren vormt mij als Lefwijf - Luc Schouten

Schuren vormt mij als Lefwijf

Luc Schouten

Jij en ik verschillen niet zo veel. We leiden allebei een leven, een doodgewoon leven. Een leven dat net als het water op ’t Wad zich snel en soepel langs alle obstakels beweegt. Geulen, zand, mosselbergen, kraamkamers van zeesterren. 

Dagen vliegen soms voorbij. Dagen waarin we obstakels op ons pad ondervinden. Dat kunnen dagelijkse gebeurtenissen zijn. Herkenbare gebeurtenissen.  Soms neemt zo’n gebeurtenis maar een split second van je leven in beslag. Je leven neemt dan plotsklaps een wending die allesbepalend blijkt te zijn. Soms duurt een gebeurtenis een eeuwigheid. Dan denk je ‘Dit stopt nooit, hoe kom ik hier ooit nog uit!’ Je waant je in een bodemloze put en je hebt geen enkel zicht op een mogelijke uitweg. Soms is het er gewoon of het blinkt juist uit door afwezigheid. Soms zijn het nare of zelfs traumatische gebeurtenissen met een immense impact. 

Hoe wist de ander het trauma te verwerken?

Herken jij jezelf wel eens in het verhaal van een ander? 
Iemand vertelt je over zijn of haar ervaring en je krijgt kippenvel.  Je denkt ‘Dat is mij ook overkomen!’ Je zit onmiddellijk op het puntje van je stoel. Je wilt het weten. Hóe heeft die ander zich er doorheen geslagen, zich zelf gered? Hoe wist de ander daarna het trauma uiteindelijk te verwerken en de ellende te overwinnen?
Het luisteren naar het verhaal van de ander is leerzaam en helend. Het leert je relativeren. Het kan immers altijd erger. We leren van elkaars leven.   

‘Het leven is een pijp kaneel, iedereen zuigt er aan en krijgt zijn deel.’ Jouw en mijn delen verschillen in de basis niet zo veel. Na onze tweede online Lefwijf-ontmoeting plaatste ik in mijn bio: 'Waar het leven schuurt, groei je.’Door het vertellen van mijn verhaal kan jij misschien van mijn ervaringen leren. Al is er maar één persoon die zich door mijn verhaal gesteund voelt, dan maakt dat het delen van mijn verhaal waardevol. 

Als Lefwijf wil ik met je delen hoe ik óók een immens ingrijpende gebeurtenis in mijn leven jarenlang voelde schuren. Ik had dag in dag uit buikpijn maar kon mijn vinger niet op de zere plek leggen, wist niet waar het vandaan kwam. 

Die split second

En dan ineens was daar zo’n split second waar mijn leven plots een andere wending koos. Ineens was me duidelijk waar mijn buikpijn vandaan kwam. Al anderhalf jaar worstelde ik met een te nemen besluit.
Door wat er in die split second gebeurde was mijn besluit ineens voor mij genomen. Ik hoefde helemaal niks meer te besluiten, het was een feit. Ik wist simpelweg wat mij te doen stond. Actie! 

In de eerste jaren daarna heb ik mijn bodemloze put uitgebreid verkend. Ik dacht oprecht dat ik er nooit meer uit zou kunnen klauteren. Soms had ik sombere gedachten. Toen ik uit de vechtmodus kwam, begonnen diverse behulpzame mensen mijn pad te doorkruisen. Ze gaven mij steeds kleine duwtjes in de goede richting. Babystapjes.

Ze rammelden mij figuurlijk door elkaar en wisten ingesleten denk- en gedragspatronen te doorbreken. Ze spiegelden en gingen met mij terug in mijn verleden om de gang van het water nog eens goed na te gaan. Het gaf mij inzichten, waarmee ik mijn uitweg vond, weg van die bodemloze put.  

Mijn energie werd als het ware gereset en soms kon ik echt voelen dat ik steviger op mijn benen stond. Ik wist weer een weg te zoeken van mijn hoofd naar mijn hart. Mijn antenne ging aan; had die daarvoor eigenlijk ooit aangestaan? Een antenne die je in je jeugd moet ontwikkelen; intuïtief aanvoelen wie goed voor je is en bij wie je ver weg moet blijven. Een intensief proces. Ik vond het confronterend, pijnlijk, verdrietig, soms was ik ten einde raad. En nog steeds is het niet klaar, ik blijf lerende.

Ieder getij

Uit het omarmen van al dat ‘schuren’ is uiteindelijk iets goeds voortgekomen. 
Ik ben beter uit de strijd gekomen dan dat ik er (onbewust) in ging.  
Ik heb een betere versie van mezelf weten te creëren.  

Met mijn Lefwijf-verhaal in het boek wil ik je laten zien dat het uiteindelijk, hoe dan ook, goed komt. ‘Schuren’ vormt een Lefwijf. Het is net zoals op ’t Wad, een plek waar ik heel graag ben omdat het er magisch is.  
Ieder getij vindt het water zijn weg want wat er ook gebeurt, 't Wad loopt ieder etmaal leeg, en ook weer vol.  

@ Waar het leven schuurt, groei je. Luc Schouten verbindt, verzorgt en focust. Is een overlever en leidt een team van global risk managers bij een internationaal informatietechnologiebedrijf.