Onderweg naar rust - Annet Doorn

Onderweg naar rust - Annet Doorn

De dagen vliegen voorbij. Het is november en ik hoor mezelf weer zeggen dat het volgend jaar wel rustiger wordt. Eigenlijk roep ik dat elk jaar. Alsof rust iets is dat vanzelf in de agenda verschijnt zodra het januari heet. En ondertussen blijf ik maar plannen, verbeteren, bijschaven. Alsof het leven een eindeloos traject is waar ik ooit een diploma voor krijg.
Maar de laatste tijd knaagt er iets. Ik merk dat ik nog steeds leef alsof ik onbeperkt tijd heb. Alsof er altijd een later is. Later, als het rustiger wordt. Later, als ik alles op orde heb. Alleen dat later schuift steeds verder op.

Wanneer stilvallen voelt als falen

Dat gevoel kwam laatst weer langs toen ik in bed lag. Het was stil in huis, iedereen sliep, maar mijn hoofd draaide door alsof het nog midden op de dag was. Ik lag daar met mijn ogen open en dacht aan morgen aan de les die ik nog wilde voorbereiden, aan dat ene mailtje waar ik nog geen antwoord op had, aan de was die ik beneden was vergeten.
Niks urgents en niks groots, gewoon eindeloze ruis. Ik voelde de onrust in mijn lijf. Niet van stress, maar van het idee dat ik even niet aan het werk was. Dat is misschien nog wel het ergste. Niet de drukte zelf, maar het feit dat rust onwennig is geworden. Ik was zo gewend geraakt aan het tempo dat stilvallen bijna voelde als falen.

Ademen tussen twee gedachten

Sinds die nacht probeer ik het kleiner te maken. Als ik merk dat ik weer in die doordender-stand schiet, sluit ik mijn laptop, leg ik mijn telefoon weg, en laat ik de boel gewoon even de boel. Soms is dat vijf minuten, soms een hele avond. Niet omdat ik alles onder controle heb, maar juist omdat ik het even níét wil controleren. Ik hoef niet alles af te ronden om rust te voelen. Soms is rust gewoon niet reageren of niet oplossen, maar even ademen tussen twee gedachten in.

Echte volwassenheid

In mijn werk als docent stuur ik mensen aan op groei. Maar ondertussen vergeet ik soms dat het leven niet wacht tot wij klaar zijn. Niet alles hoeft een traject te zijn. Sommige dingen mogen gewoon zijn wat ze zijn; een moment, een dag, een fout of een lach. Het hoeft niet altijd ergens toe te leiden. Misschien is dat wel echte volwassenheid. Leren leven met het idee dat alles tijdelijk is. Dat we hier niet zijn om alles af te ronden, maar om af en toe écht aanwezig te zijn.

We zijn hier maar kort. En alles wat we uitstellen, doen we misschien nooit meer. Dus als dit het leven is… ben je dan nog onderweg, of al aangekomen?

@ Annet Doorn is mede-CEO van Good Minds BV, het familiebedrijf dat ze samen met haar dochters runt. Ze helpt mensen en organisaties om met meer lef, rust en eigenaarschap te werken en te leven.
Met haar nuchtere blik, humor en scherpe observaties weet ze precies waar het schuurt en hoe het weer kan stromen. Haar levensmotto? ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.’ Want echte verandering begint volgens Annet door gewoon doen, met menselijkheid, moed en een gezonde dosis zelfspot.

goodminds.nl