Mijn naam is Shirley... en ik ben Boos - Shirley Serno

Mijn naam is Shirley… en ik ben Boos - Shirley Serno

Boos en ik gaan al zo lang terug dat ik eigenlijk niet weet wanneer onze band begon. Mijn eerste aanraking met Boos was waarschijnlijk toen ik een jaar of vijf was. Het was een warme, zonnige dag. Samen met mijn vriendjes Speelsheid en Plezier hadden wij een geweldig plan: stiekem eieren uit de koelkast stelen en ze in de voortuin op de tegels kapot smijten. Fantastisch geluid, zo’n ei dat kapot pletst. Totdat mijn moeder naar buiten kwam stormen. Ik snapte niet wat ik verkeerd had gedaan. Het was toch gewoon leuk?

Enter stage right: Boos. Wow, ik was meteen ondersteboven! Ze was sterk, luid en ze stond aan mijn kant! Mijn vriendjes waren wat terughoudend om haar toe te laten, maar ik wist het zeker: met Boos aan mijn zijde kon niemand mij meer pijn doen. 

Best Friends

In de jaren daarna groeide onze band. Ik herinner mij een dag toen ik door mijn moeder voor straf naar mijn kamer werd gestuurd. Ik voelde mij klein en afgewezen. Ik verstopte me in de kledingkast, trok de deur dicht en huilde. En alsof zij gedachten kon lezen, daar was ze… Boos. Samen droogden wij de traantjes, en sloten wij een BFF-pact. Vanaf dat moment kregen Speelsheid en Plezier steeds minder ruimte. Boos overtuigde me dat ik hen niet nodig had. Dat ik sterker was zonder hen. Wij vs. de wereld! Niemand zou tussen ons in komen.

Samen hebben wij in mijn vroege volwassen jaren veel bereikt. Zij had een stuwende werking op mij. Zij gaf me pit. Drive. Zij gaf mij de overtuiging mee: ‘Luister je niet? Dan doe ik het lekker zelf wel!’ Vooral toen ik op mijn 18e verhuisde naar Nederland en helemaal opnieuw moest beginnen. Ik kende bijna niemand, maar op Boos kon ik terugvallen. 

Boos hield mij staande in nieuwe situaties, op werkplekken waar ik me niet gezien voelde, in relaties waar ik me niet veilig waande. Boos deed mij geloven dat ik heel sterk was. Onafhankelijk. Hulp vragen? Niet nodig. Kwetsbaarheid tonen? Dat is voor losers. Zij hield me overeind. Of eigenlijk: zij duwde me vooruit. Maar waar ik vroeger dacht dat dat kracht was, ontdekte ik later dat het vooral… uitputting was. 

Moeder

Je vraagt je af, op wie was ik dan zo boos? Mijn moeder. Ik heb jarenlang gedacht dat ik tweede keus was na haar werk. Als ze me aandacht gaf, was ik boos omdat het te laat kwam. Als ze iets probeerde goed te maken met cadeaus, werd ik nóg bozer. Boos dat ik het gevoel had niet echt met haar te kunnen praten. Bijvoorbeeld wanneer ik op de middelbare school gepest werd door een jongen op wie ik ook verliefd was, boos dat zij het niet leek door te hebben.

Toen mijn moeder stierf, bleef ik boos. Maar, ineens had Boos geen bestemming meer. Er was niemand meer om tegen te keren. Vanuit die doelloosheid begon Boos langzaam haar grip te verliezen. Wat ooit groots voelde, werd een energiezuiger. Het kostte steeds meer energie om datzelfde gevoel van macht en controle vast te houden. Wat ooit stuwde, begon me leeg te trekken. 

Vanaf het moment dat ik zelf moeder werd, begon er iets te schuiven. Ik was het zat om steeds ruzie te maken met mijn man, op mijn werk steeds over mijn grenzen heen te gaan, om mijn kinderen te commanderen in plaats van met hen te zijn. Mijn lijf was moe en mijn hart verlangde naar lichtheid en rust. 

Ruimte

In 2019 barstte de bom. Boos en ik kregen knallende ruzie. Ik zei dat ik burned-out was. Dat ik haar dankbaar was, maar dat onze tijd samen voorbij moest zijn. Daarmee kwam er ruimte. Ruimte voor wat Boos jarenlang goedbedoeld had weggehouden: verdriet. Verdriet over het tienermeisje dat niet meer naar school durfde omdat zij gepest werd. Verdriet over het gevoel niet goed genoeg te zijn voor de aandacht van haar moeder, over de eenzaamheid in banen die niet pasten. Tegelijkertijd kwam ook opluchting. Eindelijk kon ik voelen wat er echt in mij leefde. Langzaam kwamen de oude bekenden Speelsheid en Plezier weer terug. En sterker nog, ze namen Vergeving mee. 

Boos komt nog weleens plots en onaangekondigd op visite. Bijvoorbeeld als mijn man voor de derde keer vraagt waar de boter is terwijl hij voor de open koelkast staat. Of als een troela míjn parkeerplek inpikt, terwijl ik al drie rondjes heb gereden. Of als de kinderen weigeren in bad te gaan. Dan staat zij ineens naast mij.

Ze blijft niet lang, maar het voelt als vanouds, wij kennen elkaar immers door en door. We groeten elkaar, erkennen elkaar, en dan laat ik haar weer gaan. Want mijn leven is voller zonder haar, er is meer ruimte voor liefdevolle verbinding – met mezelf, met mijn kinderen, met de wereld om mij heen. Zonder Boos op de voorgrond kan ik voelen, lachen, ademhalen.

Hallo allemaal….mijn naam is Shirley en ik Ben. 

@ Shirley Serno is een cross cultural coach die op pragmatische wijze anderen begeleidt naar een leven met meer authenticiteit, kracht en moed. Zij gelooft in ‘Leren door te doen’, een goed ontbijt als onmisbare start van de dag en is voorstander van meer dankbaar zijn voor de kleine wonderen van het leven. bateleurcoaching.com