Mijn moeder is een lefwijf - Miriam Nies
Mijn moeder is een lefwijf - Miriam Nies
Zaterdagavond. Mijn man en ik zitten op de bank. Onze oudste (van de tweeling) zoon komt naar beneden, zingend en kletsend.Is aan het videobellen met een vriendin. Een en al vrolijkheid, hij vertelt, zoekt in de koelkast en bakt iets op. Zoals zonen van bijna 21 dat kunnen doen.
‘Zeg maar dat ik meedoe aan Lefwijf, misschien wil ze me wel volgen op de socials. Of misschien wil haar moeder me wel volgen. Vertel maar’, moedig ik hem aan. ‘Oh ja’, zegt hij tegen de vriendin, ‘Mijn moeder doet mee met het project Lefwijf.’ Een gesprek hierover begint.
‘Mijn moeder doet dus mee met Lefwijf dat bestaat uit allemaal vrouwen die iets hebben meegemaakt. Zij hebben allemaal een verhaal en ze schrijven hun verhaal op. Dat verhaal komt in een boek – ja, ja, m’n moeder wordt beroemd – en dan delen ze dat verhaal met andere vrouwen.’ Je hoort haar reageren op wat hij zegt. M’n man en ik kijken elkaar aan, moeten glimlachen en genieten op een afstandje mee. Maar dan zegt hij iets dat mij raakt.
Zinnen die raken
Woorden die blijven hangen. Iets dat me ontroert en een traan in m’n ogen geeft
‘Niet iedereen kan zomaar een Lefwijf worden hoor. Echt niet! Daarvoor moet je wel iets heftigs hebben meegemaakt. Je moet wel een verhaal hebben. En mijn moeder heeft zo’n verhaal. Ze heeft veel meegemaakt. En nu gaat ze haar verhaal delen met andere vrouwen en met iedereen en nu is ze ook nog eens genomineerd voor Lefwijf van het jaar 2026.’
Een brok in m’n keel. Het raakt me, het raakt ook m’n man. Nog een traan verschijnt. Niet omdat ik denk dat een andere vrouw geen Lefwijf kan worden. Nee. Ik zie juist heel veel Lefwijven om me heen die ik aanmoedig om ook hun verhaal te delen. Het raakt me, omdat ik dit uit zíjn mond hoor.
Terug in de tijd
Mijn gedachten gaan terug. Terug naar de tijd dat hij me vaak heeft moeten bezoeken in het ziekenhuis. Naar de tijd dat hij z’n moeder vaak heeft moeten missen als ze weer eens voor de zoveelste keer geopereerd werd en ver weg van huis in een ziekenhuis lag te vechten voor haar herstel. En hoe spannend dat was, ook voor hem. Terug naar de tijd dat hij weer eens een pijnaanval of een panieksituatie van dichtbij moest meemaken. Naar die momenten dat hij dan bij me komt, met me bidt en me het vertrouwen geeft: 'Het komt goed mam, je komt hier doorheen.’
Naar de tijd dat hij me ’s nachts heeft horen ijsberen door de woonkamer, dat hij me nog regelmatig nadoet en zegt: ‘Dit willen we nooit meer hè, mam.’ Terug naar die momenten dat we als gezin bij elkaar zaten. Gesprekken hadden, elkaar letterlijk en figuurlijk vasthielden als er weer een nieuwe operatie aankwam en we alle vier uitspraken dat we eigenlijk geen vertrouwen meer hadden in de medische wereld en bang waren. Naar dat we onze spanning met elkaar deelden. Dat we elkaar erdoor hielpen, dat we in ons gebed vroegen of het dit keer toch goed zou mogen gaan.
Zijn woorden als spiegel
En dan die paar zinnen, terwijl hij in z’n enthousiasme al grappend met haar praat. Die grote – en soms ook niet – mooie, stoere, jonge man. Die in al z’n volheid z’n eigen weg aan het ontdekken is. Die in de fase zit van loskomen van je ouders om je eigen leven te gaan leiden en ons toch soms nog zo hard nodig heeft. Hij raakt me. Met die paar zinnen. In zijn stem hoor ik niet alleen trots, maar ook verwerking. Zinnen die zoveel betekenis geven aan waar hij staat in het proces. Zinnen die vertellen: we zijn erdoorheen gekomen.
Dankbaar
Een traan in m’n ogen. Het is geen traan van verdriet. Het is een moment waarop ik word overvallen door een intens geluksmoment. Want door die paar zinnen weet ik: niet alleen ík ben aan het helen. Ook hij. Ook m’n gezin is aan het helen.
Ik word me ineens bewust van de weg omhoog die we aan het bewandelen zijn. Ik kan God alleen maar danken dat we mogen staan waar we nu staan. We zijn samen onderweg.
@ Miriam Nies is de oprichter van HELEHOOP waar jongeren met autisme in een veilige, kleine setting kunnen groeien en creëren. Zij is oud-leerkracht in het speciaal onderwijs en autismecoach en woonde en werkte jarenlang op Aruba met man en kinderen.
Miriam maakte een intensieve medische reis door waarbij de weg van pijn en genezing haar een diepe passie heeft gegeven voor heling, verbinding en vergeving - geworteld in haar geloof in God. Miriams motto: waar littekens helen, kan nieuw leven ontstaan.