Ik sleep een sliert mensen mee - Judith Donkers

Ik sleep een sliert mensen mee - Judith Donkers

‘Jij sleept een hele sliert mensen achter je aan, mam.’ Met die opmerking zette mijn oudste zoon mij aan het denken. Is dat zo? Kan ik geen afscheid nemen? En als dat zo is, is dat dan ‘fout’? Er zat wel duidelijk een oordeel in zijn constatering. En ik kan niet ontkennen, dat zowel privé als zakelijk mijn adresboekje rijk gevuld is, ook met oude contacten die ik koester. Is dat dan soms niet cool of zelfs achterhaald?

Eerst de relatie, dan de prestatie

Met vrienden en oud-collega’s praat ik er over door. We komen zo’n beetje tot de conclusie dat er mensen zijn die gaan voor de zaak en bij vertrek alles achter zich laten en elders gewoon opnieuw beginnen. Contacten zijn functioneel, nodig voor het bereiken van de (nieuwe) doelen.
En er is een categorie die anderen om zich heen nodig heeft; verbinding als primaire behoefte om van daaruit sámen te kijken hoe de doelen behaald kunnen worden. Een niet-gefundeerde tweedeling die onze gedachten ordent. En ik hoor duidelijk bij die laatste categorie. 

 Eerst de relatie, dan de prestatie is méér dan een leiderschapsprincipe voor mij; het is een voorwaarde, een belangrijke waarde in mijn werk. Ik wil me verbinden; begrijpen wat de ander meebrengt, nodig heeft en waar we elkaar kunnen versterken. Oog hebben voor de ander en het grotere geheel.

Ben ik een voorbeeld?

Regelmatig hoor ik van collega’s over mijn optreden dat ze nooit dachten dat een directeur ook zó kan zijn. Het zegt vooral iets over eerdere ervaringen, denk ik dan. Daarbij krijg ik het label authentiek. Ik  denk dat ik altijd mezelf ben. Ik ben niet bang voor kwetsbaarheid en emoties op het werk, maar heb ervaren dat niet iedere organisatie hier raad mee weet. Ook weet dat ik aanspreekbaar ben als ik een keer uit de bocht vlieg en ik voel me niet te groot om excuses aan te bieden. Ik laat wat van mezelf zien vanuit de gedachte dat de ander daarmee gemakkelijker zichzelf zal durven tonen. Een wederzijdse kwetsbare dosis lef. Zo hoop ik in elk geval een voorbeeld te zijn voor anderen.

Emoties vertellen een verhaal

Emoties op het werk heb ik moeten leren waarderen. Emoties vertellen een verhaal. Emotie vonkt op als iets je raakt. Dat kunnen lastige gesprekken zijn, vooral als je niet durft door te vragen. Maar eigenlijk krijg je een cadeautje aangereikt: de emotie is het signaal, dat het iets écht belangrijks op het spel staat voor die persoon. Iets waar je niet zomaar overheen kunt stappen.
Zo herinner ik me een gesprek met een manager diensten tijdens een voorgenomen reorganisatie. Hij was behoorlijk vastgelopen. Met een kort lontje en veel frustratie was hij niet meer in staat een constructieve bijdrage te leven, niet voor zijn afdeling en niet voor het grotere geheel.

Waardevolle connecties & waardering

Na veel moeizame maar open gesprekken zei hij uiteindelijk: ‘We komen op die manier zó ver van de gebruiker af te staan dat ik niet meer geloof in kwalitatieve dienstverlening.’ Dat raakte hem in zijn ziel. Dát gaf ruimte. Als het lukt om in gesprek tot de kern te komen van waar het over gaat, ontstaat er ruimte en altijd een diepe connectie. Deze relatie heeft me bij latere loopbaanstappen nog twee keer opgezocht om te sparren want we wisten wat we aan elkaar hadden.

Ja, ik sleep een hele sliert mensen achter me aan. Mensen waarmee ik waardevolle connecties heb gebouwd. Het onderhouden van die relaties kost tijd. En… het levert me ook altijd wat op: ik doe mezelf een plezier door de ander te plezieren. Erkenning dat het er toe deed, wat wij deelden. Waardering als mens, voorbij de rol die ik had. 

@ Energiek, bevlogen en tikkie onconventioneel... lefwijf Judith Donkers (1971) doet het op háár manier en altijd vol overtuiging. Met een authentieke leiderschapsstijl bouwt zij krachtige teams waar werkplezier en resultaat leveren samengaan.