Ik heb tatoeages. Nou en? - Esther Wijnschenk
Ik heb tatoeages. Nou en? - Esther Wijnschenk
Ik heb tatoeages. Mooie, betekenisvolle stukken inkt die stuk voor stuk iets vertellen over wie ik ben en wat ik in mijn leven heb meegemaakt. Toch heb ik ze jarenlang verborgen gehouden. Niet omdat ik me ervoor schaamde — integendeel — maar omdat ik voelde dat ze in de zakelijke wereld beter niet gezien konden worden. Een blazer hier, een lange mouw daar. Het was bijna vanzelfsprekend geworden: eerst professional, dan pas persoon.
Maar dat, dat zit me steeds meer dwars. Want hoe professioneel ben je nog als je niet volledig jezelf mag zijn?
De onzichtbare grens tussen persoonlijk en professioneel
In de wereld van pakken, vergaderingen en visitekaartjes hangt er nog steeds een subtiel oordeel over tatoeages — zeker bij vrouwen. Waar een man met een tattoo vaak gezien wordt als stoer of eigenzinnig, roept het bij vrouwen soms vragen op. ‘Is dat wel representatief?’ ‘Wat zegt dat over haar stijl of karakter?’
Het zijn geen directe opmerkingen, maar blikken, stiltes, of een kleine aarzeling in een gesprek. Dingen die je als vrouw haarfijn aanvoelt. En dus bedek je ze — die kunstwerken op je huid die iets vertellen over jouw kracht, jouw groei, jouw verhaal. Ik heb het jarenlang gedaan. Tijdens sollicitaties, belangrijke presentaties, klantgesprekken. Ik dacht: het gaat om mijn inhoud, niet om mijn uiterlijk. Maar eigenlijk zei ik daarmee ook: mijn uiterlijk mag er niet helemaal zijn. En dat doet iets met je. Langzaam wordt het een onuitgesproken patroon — eentje die veel vrouwen herkennen.
De last van het oordeel
We leven in een tijd waarin authenticiteit het toverwoord is maar in de praktijk blijken sommige vormen van authenticiteit nog steeds spannender dan andere. Vrouwen met tatoeages dragen soms het etiket rebels of minder serieus te nemen. En dat terwijl tatoeages juist vaak getuigen van doorzettingsvermogen, emotie, lef en een diep persoonlijk verhaal. Waarom zien we dat niet als kracht? Waarom verbinden we professionaliteit nog zo sterk aan conformiteit?
Die vragen ben ik mezelf steeds vaker gaan stellen. En het antwoord dat steeds terugkomt is: omdat niemand het patroon doorbreekt zolang we allemaal netjes binnen de lijntjes kleuren. Dus wil ik mijn lef tonen om die stap te nemen.
Het moment van keuze
k stond voor de spiegel, keek naar de tatoeage op mijn linkerbovenarm en dacht: dit ben ik. Niet een andere versie, niet een weekendversie van mezelf — gewoon ik. En ik besloot: vanaf nu ga ik ze niet meer verbergen. Niet om te provoceren, maar om zichtbaar te zijn. Omdat ik geloof dat er pas iets verandert als we laten zien dat professionaliteit en persoonlijkheid elkaar niet uitsluiten. Dat je prima een sterke leider, een toegewijde professional of een serieuze gesprekspartner kunt zijn mét tatoeages.
Het is spannend, eerlijk is eerlijk. Je weet dat er nog steeds mensen zijn die hun wenkbrauwen optrekken. Maar je weet ook dat elke keer dat je zichtbaar bent, je bijdraagt aan een nieuwe norm.
De kracht van echtheid
Misschien is dat wel waar het om draait: ruimte maken voor echtheid. Voor vrouwen (en mannen) die hun verhaal niet willen verstoppen achter lange mouwen of ongeschreven regels. Want de wereld verandert niet door grote statements alleen — ze verandert door kleine dappere keuzes, elke dag opnieuw. Door zichtbaar te zijn, door gesprekken te openen, door een ander beeld te laten zien van wat ‘professioneel’ eruitziet.
Ik wil dat de dochters van de toekomst of jonge collega’s straks niet eens meer hoeven nadenken over het bedekken van iets wat bij hen hoort. Dat ze weten dat hun waarde niet schuilt in hoe ze eruitzien, maar in wat ze brengen.
Zichtbaarheid als inspiratie voor oprechtheid
Dus ja, ik heb tatoeages. En ik ga ze vanaf nu niet langer verbergen. Ik houd er geen rekening meer mee bij plaatsing van foto’s op Facebook, Insta of welke social dan ook, want ik geloof dat echtheid sterker spreekt dan perfectie.
En misschien, als meer vrouwen hetzelfde durven doen, vervaagt dat oude beeld langzaam. Misschien wordt de boardroom dan een beetje kleurrijker — letterlijk en figuurlijk.
En misschien ontdekken we dan eindelijk dat professionaliteit niets te maken heeft met hoe onbeschreven je huid is, maar met hoe oprecht je durft te zijn.
@ Esther Wijnschenk is freelance Personal Assistant & Executive Assistant en projectmanager. Haar bedrijf Domani Management Support vormt voor ondernemers een rots in de branding waar het gaat om eersteklas ondersteuning en het in goede banen leiden van projecten. Esther woont in Haarlem samen met haar twee katten Luna en Joy.