Flamenco, Miss Piggy & podiumvrees - Judith Donkers
Flamenco, Miss Piggy & podiumvrees - Judith Donkers
Een paar jaar geleden had ik het geweldige idee om Flamenco-les te nemen. Ik hou van dansen, bewegen en van de Spaanse muziek en cultuur. Gelukkig kwam ik in mijn woonplaats in een geweldig leuke (vrouwen)groep terecht, waar techniek en plezier hand in hand gingen. Met een geweldige juf, die ons niet per se tot de grootste Flamenca’s wilde kneden maar vooral ging voor lef, trots en performance.
Olé! Maar mijn spiegelbeeld zei nee
De palma’s (handklappen) gingen me prima af; ritmevast ben ik wel. Maar dat voetenwerk, de choreografie en het er dan ook nog een beetje leuk uit laten zien voor een immense spiegel… oehfff, confronterend. Het voetenwerk is namelijk na één seizoen al serieus complex. Mijn binnenste ik had ontzettend veel plezier tijdens de lessen en het oefenen. Mijn spiegelbeeld daarentegen overtuigde me nog voor geen meter.
Miss Piggy wil gezien worden
Docente Mirjam bracht ons als inspirerende metafoor haar liefde voor Miss Piggy bij: ‘Ik heb geen probleem; ik ben geweldig en daar laat ik jullie van meegenieten. Kijk naar mij! Ik sta hier te stralen voor jou’. Mijn innerlijke Miss Piggy had nog wat te overwinnen; zoveel was duidelijk. Ik dééd wel Flamenco, maar ik durfde er niet echt voor te gaan. Alle concentratie legde ik op techniek, passen, tellen. Terwijl de kern zit in ‘er gaan staan’, uitstraling, houding aannemen en overtuiging laten zien. Beetje smokkelen mag best, maar blijf je publiek geven: ‘kijk naar mij!’
Remmende stemmetjes
Aan het eind van het eerste jaar kwam de vraag of we als groep aan de eindpresentaties van de dansschool wilden meedoen, in een theater. Ik had uiteraard een goede smoes en ook niet één seconde serieus overwogen om daar te gaan staan. Ik. Ga. Dat. Niet. Doen.
Reuzetrots was ik op hen die dat wél deden. Ik zag ze stralen, groeien en genieten als het gaat om ‘je plaats innemen’. Waarom durfde ik dat niet? Het moest natuurlijk eerst mooi, goed, bijna perfect of tenminste acceptabel zijn qua resultaat. En die focus op het resultaat, die belemmerde me enorm om te genieten van het proces en van het doen. Mijn innerlijke Miss Piggy werd geremd door stemmetjes ‘het ziet er niet uit’, ‘je doet het niet goed genoeg’. Ofwel: Ga daar nou maar niet mee lopen showen. Je maakt jezelf belachelijk.
Podiumvrees
Ergens hunkert mijn innerlijke Miss Piggy om gezien te worden. Maar oh, wat heeft ze een podiumvrees. Over de lijnen van de inhoud is alles oké maar mijn eigenste kale kleine ikje… die bescherm ik liever dat dat ik haar laat zien. Vroeger zei ik wel eens ‘Laat me over een half uur in het Spaans tegen 2.000 man iets vertellen over mijn werk en ik fix het. Maar vraag me niet tegen vijf mensen hier in de kamer in tien minuten mezelf te presenteren’. Ik werd vervolgens meestal meewarig aangekeken. Dat er voor mij een verschil was in de zakelijke performance - veilig, inhoud, een rol - en de privémodus - kwetsbaar en klein - werd niet gezien en werd ook onvoorstelbaar genoemd. Tja, mijn Miss Piggy speelt soms spelletjes met mij.
Rolmodel
Ondertussen ben ik er wél van overtuigd dat pas als je jouw hele wezen omarmt, je echt kunt stralen. Het perfecte van het imperfecte laten zien, als kracht. In dat opzicht is Miss Piggy absoluut het ultieme LEFWIJF: Een rolmodel voor alles wat wij als girlpower omarmen. Alle blogs hier op de website en alle verhalen in de LEFWIJF-boeken zijn het levende bewijs dat het delen van je onzekerheden helpt om je hele zelf te laten zien. Op papier durf ik dat al wel!
@ Energiek, bevlogen en tikkie onconventioneel... lefwijf Judith Donkers (1971) doet het op háár manier en altijd vol overtuiging. Met een authentieke leiderschapsstijl bouwt zij krachtige teams waar werkplezier en resultaat leveren samengaan.