Emotioneel ongemak - Judith Donkers
Emotioneel ongemak - Judith Donkers
Tijdens de laatste jaren van zijn leven, hebben mijn vader en ik enorm gebotst. Ik zat vol verwijten; hij was er niet genoeg voor mij. Na het overlijden van mijn moeder, vijftien eerder, was hij naar Spanje vertrokken. Een vlucht, dat zag hij zelf ook wel. Het verlies en de nieuwe werkelijkheid kon hij niet onder ogen komen. En ik had dus in korte tijd zowel geen moeder meer als geen beschikbare vader. Maar ik had hem nodig; wilde dat hij er voor mij was. Voor mijn zonen, zijn kleinzonen. Lang schermde ik met dat laatste maar pas toen ik uitsprak dat ík hem nodig had, raakte ik iets bij hem. Waarschijnlijk omdat toen de échte pijn er mocht zijn.
Tijd voor rouwen
Pas toen mijn vader er niet meer was, begreep ik dat hij geen kant op kon met zijn gevoelens. En dat dit voor hem ook pijnlijk en lastig moet zijn geweest. Wij hadden de beste gesprekken en als er een fles wijn op tafel stond, iets minder remming. Als je je als ouder niet kunt verhouden tot je eigen emoties, zoals verdriet en boosheid, dan ben je waarschijnlijk ook niet in staat de emoties van je kinderen goed op te vangen en te begeleiden. Daar heb je emotionele zelfkennis voor nodig en als die is weggestopt achter een dikke deur, dan kun je dat ook een kind niet geven.
Beiden hebben wij niet kunnen rouwen, na het overlijden van mijn moeder. Ik omdat ik eerder met het verlies van een oma voor mijn kinderen bezig was, dan met mijn eigen verdriet. Het gezinsleven moest door, werk vroeg veel en al snel werd ook mijn toenmalige man (langdurig) ziek. Ik kon het verdriet niet toestaan, kon mezelf niet kwetsbaar laten zijn. Het kaartenhuis kon niet instorten; kwetsbaarheid was eng en vermeed ik. Emotie duwde ik weg; gevoel liet ik maar beperkt toe.
Luisteren naar emoties
Zowel qua uiterlijk als qua karakter lijk ik enorm op mijn moeder. Lang dacht ik dat dát de reden was; dat het te confronterend was voor mijn vader om de verbinding met mij écht aangaan. Ik herinner me nog een gesprek waarin hij mij verweet dat ik de kleinkinderen op oma’s verjaardag - zijn vrouw - had geappt wat ze van haar herinnerden. Hij kon dat niet aan en vond dat ik verantwoordelijk was voor het feit dat hij daar nachten niet van had geslapen; echt ziek van was. Ik voel nog hoe boos ik daar op mijn beurt over werd: ‘Pap, dat is van jóu. Je kunt mij niet verbieden het met mijn kinderen over mijn moeder te hebben.’ Beiden kropen we weg in ‘het niet begrepen worden’. Pijnlijk, verwijtend.
Ik denk dat ik me toen voor het eerst realiseerde, dat hij niet kón rouwen. Dat het niet afgesloten was, omdat hij verdriet en verlies in zichzelf niet kon toelaten. Dat gaf nog geen begrip, maar ik keek al wel wat milder naar hem.
Familiepatronen doorgeven
Pas afgelopen jaar kwam daar een heel ander perspectief door inzicht bij. Omgaan met emoties zit niet zo sterk in het familiesysteem. Mijn vaders vader is opgegroeid in een weeshuis. Bij zijn geboorte overleed zijn moeder. Hoe leeft dat dan door in zo’n klein kind? Dat je de liefde niet waard bent? Dat jij er niet mag zijn? Mijn overgrootvader bleef achter met twee kleintjes en een pasgeboren baby.
Dat ging niet lang goed, was in die tijd onmogelijk en uiteindelijk eindigde mijn opa met zijn iets oudere zusje in een weeshuis. Ik stel me zo voor dat daar begin 20ste eeuw ook niet een heel rijke voedingsbodem van warmte en emotionele ontwikkeling werd meegegeven. Ik denk dat het mijn vader eenvoudig weg niet voorgeleefd is hoe je om gaat met emoties en hoe je emotionele zelfkennis ontwikkelt. Laat staan dan dat hij handvatten aangereikt heeft gekregen hoe hij dat met zijn kinderen moest doen.
Emotionele zelfkennis ontwikkelen is mijn missie
Ik heb het mijn vader vergeven, zijn emotionele ongemak. En me gerealiseerd dat ik dat niet wil doorgeven. Sindsdien zie ik emoties - privé en ook op het werk - als cadeautjes. Emoties gebruiken we om de ervaringen die het leven biedt, te evalueren. Het maakt alles meer hanteerbaar, als je jouw emotionele reacties en gevoelens daarbij onderzoekt. Het maakt je sterker!
‘Emoties op werk, emotioneel ongemak en (vrouwelijk) leiderschap’ is daarom een thema, waar ik regelmatig lezingen of inspiratiesessies over geef. Het komt vanuit mijn hart als ik hierover mag spreken en iedere dag doe ik weer nieuwe verhalen en voorbeelden op die mijn spreekbeurten verrijken en persoonlijk maken. Hoe verhoud jij je tot jouw emoties?
@ Energiek, bevlogen en tikkie onconventioneel... lefwijf Judith Donkers (1971) doet het op háár manier en altijd vol overtuiging. Met een authentieke leiderschapsstijl bouwt zij krachtige teams waar werkplezier en resultaat leveren samengaan.