Dubbeltje op zijn kant - Luc Schouten

Dubbeltje op zijn kant - Luc Schouten

Langzaam lopen de tranen over haar wangen. Ze zit naast me en veegt ze stilletjes met een zakdoekje weg, zichtbaar geraakt door het verhaal dat ik vandaag hier aan tafel vertel binnen de muren die haar hier houden. Zij is niet alleen naar de bezoekersruimte gekomen, drie andere vrouwen zitten ook aan tafel. 

Ook wij zijn met z’n vieren. Vier lefwijven die een penitentiaire inrichting bezoeken om onze verhalen uit de Lefwijf-reeks met hen te delen, in de hoop dat onze verhalen deze vrouwen zullen inspireren en we met elkaar in gesprek komen. De tissues komen al snel op tafel. “We zijn gewoon lek” merkt iemand met een lach op.

Wat staat met te wachten?

Ik beken dat ik het best spannend vind om het gesprek vandaag op deze plek achter gesloten deuren aan te gaan. Deze plek wordt door de bewoonsters ook wel aangeduid met “binnen”. Het is niet spannend om mijn verhaal te delen, dat heb ik al vaak gedaan. Wel vind ik spannend welke reacties mogelijk op me af komen. Hoe zullen de vrouwen op mijn verhaal reageren, wat doet mijn verhaal met deze vrouwen? Raakt het hen? Herkennen zij zichzelf hier in? Willen ze zelf iets kwijt? 

Herkenning

Ik begin het gesprek met het voorlezen van de eerste twee paragrafen van mijn verhaal. Genoeg om een flinke tip van de sluier op te lichten van de situatie waar ik in was beland in mijn huwelijk met de vader van mijn kinderen. Het huwelijk met een man met een narcistische persoonlijkheid, een wolf in schaapskleren. 

Er is herkenning, er wordt stilletjes geluisterd en geknikt. Dan ontstaat het gesprek. Er blijken veel vrouwen in een dergelijke relatie te hebben verkeerd voordat ze hier terechtkwamen. Met een partner, met een ouder, met een familielid. Ik vertel meer achtergrond, met name de groei die ik uit mijn traumatische ervaring heb kunnen creëren. Feitelijk hebben we allemaal iets traumatisch meegemaakt. Op zich niet vreemd.
Wat een situatie uniek maakt is het besluit dat iemand in een split second neemt en wat vervolgens een goede of fatale beslissing blijkt te zijn. Het lijntje tussen goed en fout is flinterdun en bijna onzichtbaar. Ieders leven toont haar gezicht van een dubbeltje op zijn kant. 

Het komt altijd goed

Ik heb aan Lefwijf Empowers meegedaan om minstens één persoon te inspireren dat ondanks de traumatische gebeurtenis het toch altijd goed komt, hoe dan ook. Dat doel heb ik allang bereikt. Veel mensen hebben mij laten weten dat ze geïnspireerd zijn door het verhaal. Ik vertel het vandaag weer. Het komt altijd goed, hoe dan ook.
Eén van de dames vraagt me of ik nog steeds angst voor die ander voel. Zij voelt het namelijk nog wel en weet niet goed hoe ze dat kan overwinnen. Ik kan haar alleen maar aanmoedigen vertrouwen in zichzelf te hebben, er veel over te praten en weten dat het altijd goed komt, al kan het lang duren. Bij mij heeft het vijftien jaar geduurd tot het moment van nu, waarin ik mijn toenmalige partner heb vergeven. Ik sta er nu boven en het raakt me niet meer. 

“Wil je ook een handdoekje?”

Naarmate de gesprekken vorderen, valt het mij op dat de vrouwen de kleine, gewone dagelijkse dingen enorm waarderen. Als je wakker wordt en je constateert dat alles in je lijf het nog doet. Dat er voldoende eten voorhanden is. Dat je een opleiding kan genieten en in rust aan je toekomst kan werken. Dat je in rust kan werken. Dat je in het uurtje pauze op een handdoekje buiten op een heuveltje even kan mediteren en dat de andere dames dat respecteren. Ik moet mezelf schoorvoetend bekennen dat ik al deze dingen voor lief neem. Ik sta er eigenlijk niet bij stil. 

Als we op de picknickbank “buiten” gaan zitten, vraagt een van de tafelgenoten of ik ook een handdoek wil om op te zitten. We zitten weliswaar buiten, maar zijn wel langs vijf kanten omgeven door muren en tralies. Ik wimpel het aanbod lachend af en zeg dat daar toch wasmachines voor zijn. De dame in kwestie merkt op dat zij niet op ieder gewenst moment hun kleding kunnen wassen, dus ze zorgen er wel voor dat hun kleding schoon blijft. 

Lekker je kinderen knuffelen

Ik vind het vooral confronterend dat het voor deze vrouwen zo bijzonder is als hen contact met hun kinderen wordt toegestaan. Dit zijn vrouwen die langdurig hun kinderen moeten missen. Ze moeten er maar op vertrouwen dat hun kinderen in goede handen zijn bij anderen die zo lang op de kinderen zullen passen en hen zullen opvoeden. In het beste geval is dat misschien een vader of moeder. Meestal is dat niet de andere ouder, want vaak ligt daar de oorzaak waarom de vrouwen hier zitten.

Het zijn vrouwen die verlangen naar een knuffel met hun kind. Lekker even kroelen of misschien even videobellen. Het zijn allemaal dingen die ik zo vanzelfsprekend vind. Ik kan mijn kinderen ieder moment van de dag knuffelen, heel gewoon, soms tot irritatie van mijn pubers. Deze vrouwen kunnen dat niet. Het is een recht dat ze moeten verdienen en dat kan lang duren. Ik realiseer me op de terugweg naar huis dat ik een enorm bevoorrecht mens ben. 

Leven op de klok

Onze sessie loopt flink uit. Voor ons geen probleem maar het is me wel opgevallen dat je “binnen” als vanzelf erg op de klok leeft. Niet gek. Ben je niet op tijd voor het uurtje luchten, dan gaat dat voorrecht aan je voorbij en blijf je voor de rest van de drieëntwintig uren achter een gesloten deur. Kans verkeken. Je kijkt wel link uit en let dus goed op de klok. 

Dankbaar

Eenmaal “buiten” en weer onderweg terug naar huis bedenk ik met welke situaties ik in mijn leven worstel en waar ik wel eens over klaag. Alles wordt in één klap relatief als ik het vergelijk met de situatie waarin de vrouwen “binnen” verkeren. Mijn dubbeltje viel de goede kant op, dat van hen de verkeerde kant. Ik ben dankbaar voor de tweede kans die ik kreeg, die ik heb aangegrepen en tot een succes gemaakt. Voor de vrouwen is “binnen” hun tweede kans en zij zijn druk bezig om hem te pakken en het tot een succes te maken. Het gaat ze lukken, daarvan ben ik overtuigd. Zij zijn namelijk stuk voor stuk óók Lefwijven.

@ Waar het leven schuurt, groei je. Luc Schouten verbindt, verzorgt en focust. Is een overlever en leidt een team van global risk managers bij een internationaal informatietechnologiebedrijf.