De grot, de sprong & de liefde - Carola van Berckel

De grot, de sprong & de liefde - Carola van Berckel

Op een heerlijk zonnige dag in maart, loop ik over een rotsachtig stuk op ‘The Big Island’ van Hawaii. Ik geniet van de rust en de zonnestralen op mijn huid, alleen het ruisen van de zee en het knerpen van het gesteente onder mijn voeten zijn hoorbaar. De wind streelt zachtjes langs mijn wangen. Op zo’n moment voel ik mij zo één met de natuur en mijn omgeving en vult mijn hart zich met blijdschap en dankbaarheid.

Het plateau

Langzaam aan merk ik dat, hoe dichterbij ik kom, er drukke stemmen in de buurt zijn en ik besluit er naar toe te lopen. Met open mond kijk ik vol verbazing naar het schouwspel… Een groepje jongvolwassenen staat op de rotsen en ik zie dat ze allemaal naar eenzelfde punt staren. Wanneer ik nog dichterbij kom, zie ik dat ze kijken naar iemand die een stuk verder op een plateau staat en over de rand naar beneden kijkt. Achter hem staat nog iemand tegen de rotswand.

De groep begint te joelen en dan springt hij van het plateau af. Ik houd mijn adem in en hij landt in het woelige water van de oceaan. Zijn gezicht straalt in het water en hij zwemt langzaam naar de kant en klautert omhoog naar zijn vrienden. Iedereen is blij, hij heeft de sprong gewaagd en het is gelukt.

In gedachten loop ik terug en het gevoel dat ik dit eigenlijk zelf ook wil doen, laat mij niet los. Als ik spring, wil ik liever niet dat er zoveel mensen bij zijn, wat als ik niet durf… Ik besluit om een keer alleen te gaan… eerst om te kijken of het niet zo druk is en dan misschien wil ik wel springen. Al mijmerend loop ik terug. 

De grot

Dit besluit laat mij niet los. Een paar dagen later ga ik op weg, mijn rugzak om en ik hoop op de stilte waarin ik de sprong misschien wel durf te maken. Het is heerlijk weer, ik geniet van de zon op mijn huid en stukjes waarin ik, vanaf het kronkelende landweggetje, mooie uitkijkpunten over de oceaan tegenkom. Wat voel ik mij hier op mijn gemak. De weg is wat langer dan dat ik mij herinner en ik begin dorst te krijgen, de zon begint te branden. Maar dan vind ik de plek. Het is even zoeken naar de opening van de grot. Vol goede moed ga ik naar binnen, mijn ogen moeten even wennen aan het donker. Tot mijn verbazing en schrik wordt de grot bijzonder smal. Teruggaan is geen optie meer, ik moet verder.

Ik wurm mij door de smalle donkere doorgang. Wat een avontuur, mijn hart bonkt in mijn keel. Ik verwerp de gedachte de weg terug niet meer te kunnen vinden. Elk stap kost nu moeite. En dan wordt het langzaam lichter en het geluid van de zee verwelkomt me. Ik sta op het plateau. Wat een mooi uitzicht! Ik had het gedaan, ik had de grot getrotseerd. Ik ga op de rotsachtige ondergrond zitten en neem met volle teugen de oceaan in mij op en de golven die onder mij spelen en wegrollen.

Nu wordt het zo langzaam aan wel tijd om mij klaar te maken voor de sprong. Waar wil ik eigenlijk voor springen? Ik vind dat ik met een doel deze sprong moet wagen. De relatie waar ik in zit, loopt niet zo lekker en ik verlang naar échte liefde, verdieping en verbinding. Dat lijkt mij een goed doel om voor te springen.

De sprong

Ik sta op en loop heen een weer op het plateau. Over de rand durf ik niet zo goed te kijken, het is behoorlijk diep. Ik maak mij klaar voor de sprong. Ik wil springen voor de liefde. Mijn knieën beginnen te knikken. Waarom doe ik dit alweer? Kan ik niet een keer wat rustigere dingen doen? Nee, houd ik mezelf voor, er is geen weg terug. Maar ook al wil ik, mijn lichaam springt niet. Ik denk sterk aan de liefde en… daar zweef ik.

Mijn hart zit in mijn keel, de wind suist langs mijn lichaam en de rest van de wereld lijkt stil te staan. Totdat ik het water raak en onderwater verdwijn. Nog nooit ben ik zo diep gegaan. De val wordt geremd en ik ga omhoog. Dat is fijn want door de spanning was ik vergeten flink adem te halen. Het laatste stuk onderwater leek een eeuwigheid te duren. Naar adem happend kom ik boven. Ik heb het gedaan, juich en steek mijn handen boven het water uit. Ik heb de sprong gewaagd en het is gelukt! Watertrappelend en dobberend kijk ik omhoog naar de rotsen, het plateau en de schitterend blauwe lucht. Dankbaarheid vervult me.

Maar een volgende uitdaging doet zich voor. De zee is hier niet bepaald kalm en de rotswand scherp en hoog… hoe en waar kom ik uit het water? Om de rotsen heen zwemmen lijkt mij te gevaarlijk door de stroming. Ik realiseer me ook ineens dat niemand weet waar ik ben. En er is verder geen ziel te bekennen dus om hulp roepen is ook geen optie. Vreemd genoeg raak ik niet in paniek. 

De golf

Ik denk eraan dat mijn reis op Hawaii een aaneenschakeling is van magische momenten waarbij ik continue ‘bezig ben’ met wat er ontstaat, waar ik op in kan spelen en wie mijn aandacht trekt. Tot nog toe had dit goed uitgewerkt. De golven beuken op de rotsen rondom mij en ik denk; waarom kan ik het niet gewoon vragen? Zoals ik de afgelopen weken ook met de dolfijnen en de walvissen communiceerde, gewoon via mijn gedachten, dat had altijd gewerkt, dus waarom nu niet?
In gedachten stel ik de vraag: ‘Kan iemand mij helpen?’ En ik voel alsof ik opgetild word door een golf of een zachte hand en ik weet dat dit mijn kans is. Ik ga mee in die golf en kan zo mijn handen en voeten op een rots zetten. Verbaasd en met een glimlach van oor tot oor zit ik op een rots boven de oceaan naar de golven te kijken. Wat een magisch moment. Dan zie ik ook hoe ik verder terug kan.

Op de terugweg kan ik de glimlach niet van mijn gezicht krijgen, wat een sprong was dat. Maar dat ik zo’n antwoord op mijn vraag kreeg, had ik nooit verwacht. Dankbaar voor deze fantastische ervaring wandel ik terug.
Eigenlijk was de sprong onverantwoord. Maar de waardevolle lessen en ervaringen die ik eruit heb gehaald, neemt niemand mij meer af. Het doorzetten en mijn focus houden op het licht dat gaat komen, ook al is pad nog zo smal en spannend, heeft mij in de rest van mijn leven vaker geholpen. 

De liefde

Ik ben trots op de sprong en de liefde waar ik voor gesprongen ben… die is opgebloeid en wij zijn getrouwd. Maar de ervaring in het water, dat ik eigenlijk alles mag vragen en dat ik vaak niet krijg omdat ik het niet vraag, is toch echt een hele bijzondere ervaring. Het gevoel om opgetild te worden en neergezet te worden waar het hoog en veilig is. Wat een levenslessen. Dat ik mijn angst kan overwinnen door actie te ondernemen. Wat een kracht is er in de magie van het vragen en ontvangen. Wanneer ik iets echt wil, kan de kracht van verlangen en intentie en fantastische motivatie zijn.

@ Carola van Berckel is een gepassioneerde coach met meer dan twintig jaar ervaring in het bedrijfsleven, waar zij haar expertise heeft opgebouwd in transformatieprocessen, leiderschap en teamontwikkeling. liferesultscoach.nl