Dat heftige besluit, elke keer opnieuw - Annelies Beekman

Dat heftige besluit, elke keer opnieuw - Annelies Beekman

Jarenlang rende ik er achteraan. Achter succes, achter erkenning, achter dat ongrijpbare gevoel van ‘nu is het goed’. Ik had mezelf wijsgemaakt dat er een moment zou komen waarop ik eindelijk kon ontspannen. Dat als ik hard genoeg werkte, slim genoeg was, goed genoeg presteerde, ze vanzelf zouden komen. Rust. Voldoening. Vrijheid.
Maar dat moment kwam nooit. Want er was altijd iets nieuws dat moest worden bereikt. Een hoger doel, een volgende stap, een betere versie van mezelf. 

Het spel: bewijzen dat ik het waard ben

Ergens diep vanbinnen zat een stemmetje dat ik lang niet wilde horen. Ik weet precies waar die stem vandaan komt. Het is een patroon dat al generaties lang wordt doorgegeven. Mijn moeder had het en haar moeder ook. Altijd maar doorgaan, nooit achteroverleunen, altijd ‘nuttig’ zijn. Het zit ingebakken in vrouwen die zichzelf op de laatste plek zetten, die het gevoel hebben dat ze pas mogen uitrusten als alles af is.

Maar wanneer is alles af? Nooit. Want er is altijd een volgende taak, een volgende verwachting, een volgende stap die we ‘nog even’ moeten zetten. Ik dacht dat ik anders was. Ik dacht dat ik mijn eigen pad koos, dat ik vrij was. Maar diep vanbinnen speelde ik nog steeds hetzelfde spel: het spel van bewijzen dat ik het waard ben.

Ik brak

Het sloop erin. Eerst subtiel, nauwelijks merkbaar. Vermoeidheid die ik negeerde, een lichte twijfel die ik wegdrukte. Ik sprak mezelf streng toe: ‘Even doorzetten. Je bent er bijna.’ Maar ‘bijna’ bleek een illusie.
Op een dag zat ik in mijn auto na een lange dag. Mijn hoofd bonkte, mijn schouders voelden zwaar. De radio speelde een liedje dat ik normaal gesproken zou meezingen, maar deze keer hoorde ik het nauwelijks. Mijn blik staarde door de voorruit maar ik zag niets. Een golf van uitputting spoelde over me heen en voor het eerst durfde ik mezelf de vraag te stellen: wat ben ik eigenlijk aan het doen?

Ik was moe. Niet zomaar moe, maar op een manier die niet verdwijnt met een nacht goed slapen. Twijfel werd steeds luider. Ik voelde hoe de goedkeuring van anderen mijn kompas was geworden. In werk, in succes, in hoe ik mezelf zag. En toen kwam het besef. Het drong diep tot me door dat ik altijd op zoek was geweest naar bevestiging. Dat ik, hoe hard ik ook werkte, nooit die innerlijke rust zou vinden zolang ik bleef rennen voor iets buiten mezelf.
Wat moest er nog gebeuren voordat ik mezelf toestemming gaf om ‘gewoon’ te zijn?

Wat als ik nú besluit dat ik al genoeg ben?

Wat als ik stop met rennen en gewoon ga leven? Niet pas als alles perfect is. Niet pas als ik alle vinkjes heb afgevinkt. Niet pas als iedereen in mijn omgeving zegt: ‘Ja, nu heb je het echt goed gedaan.’ Maar nú. Precies zoals ik ben.
Ik zal eerlijk met je zijn: het is geen knop die je één keer omzet en klaar. Het is een keuze die je steeds opnieuw moet maken. Want er zullen dagen zijn waarop die oude stem weer opduikt. Dagen waarop de drang om te bewijzen sterker voelt dan de moed om los te laten. Maar ik weet nu één ding zeker:

Vrijheid zit niet in méér bereiken.
Vrijheid zit in stoppen met bewijzen.
Vrijheid zit in NU kiezen dat jij al genoeg bent.

En dat is het mooiste erfgoed dat je aan jezelf kunt doorgeven.
Zodra ik die keuze écht begon te maken, voelde ik iets verschuiven. De rust waar ik altijd naar zocht, kwam niet door harder te werken of meer te bereiken, maar door mezelf toe te staan genoeg te zijn. En weet je? Het voelt lichter, vrijer – alsof ik eindelijk ademhaal zonder iets te hoeven verdienen.

@ Annelies Beekman is coach en spreker. Haar missie is het begeleiden van vrouwen die willen breken met uitstelgedrag, zelftwijfel en beperkende patronen. Waarbij het levensverhaal van Annelies en haar zoektocht naar balans tussen ambitie, moederschap en zelfliefde, de basis vormt. anneliesbeekman.nl.