Bewijsdrang van een Lefwijf - Arja van der Pot

Bewijsdrang van een Lefwijf - Arja van der Pot

Ineens realiseerde ik: ‘Dit is het. Ik ben 61. Ik heb genoeg mijn best gedaan om te bewijzen wat ik waard ben. Ik ga voor niemand meer veranderen of me mooier voordoen dan ik ben.’

Een klein meisje van vier was ik toen ik voor een liesbreuk naar het ziekenhuis moest. Helemaal alleen, in een tijd dat er nog geen kinderafdelingen waren. Ongetwijfeld hebben mijn ouders geprobeerd me erop voor te bereiden. Maar desondanks voelde ik me verraden. En in de steek gelaten. Ik was zo boos, dat ik m’n tong uitstak naar mijn ouders toen ik ze door het raam in de gang zag aankomen voor het bezoekuur. 

Weer thuis bleek ik er verlatingsangst aan te hebben overgehouden, wat resulteerde in een paar bezoekjes aan een psycholoog. Dat was heel wat in 1968. Gelukkig kwam het goed. Wat ik er ook aan over hield, was dat ik begon te stotteren. En dát ging niet meer over. 

Iets te bewijzen

Mijn tijd op de lagere school was daardoor niet altijd makkelijk. Maar ik was het beste en braafste meisje van de klas, dat maakte veel goed. Het voortgezet onderwijs was nóg wat lastiger. Als onzekere puber hoopte ik iedere dag maar weer dat ik geen beurt zou krijgen in de klas. En voor gek zou staan. 

Het gevoel dat ik iets te bewijzen had, werd gedurende mijn leven steeds sterker. Steeds weer de schaamte als ik de blik in de ogen van de ander zag. Medelijden, ongemak, onbegrip, ergernis. Ik zag het allemaal, ontwikkelde er een vlijmscherpe antenne voor. 
Maar ik liet me niet kleinhouden. Wat ik dolgraag wilde, was bewijzen dat ik wel degelijk kon praten én absoluut niet gek of sneu was. Ik koos er daarom juist voor om het onderwijs in te gaan. Voor de klas speelde ik mijn rol, sprak ik vloeiend. 

Eigenwaarde en kicken

En ook daarna, als topverkoper. En als trainer. En als succesvolle ondernemer in de kinderopvang. Mijn eigenwaarde haalde ik uit mijn succes. Ik had flink wat te compenseren en dat deed ik, dat lukte! Kicken vond ik het om te zien hoe de blik in de ogen van de ander veranderde van medelijden naar respect! 

Tot ik het roer volledig omgooide. Mijn mooie bedrijf verkocht en aan de andere kant van het land opnieuw begon. Waar niemand mij kende, ik nog niet succesvol was. Waar in het verleden behaalde resultaten geen garantie voor de toekomst bleken. Ik schreef hierover in LEFWIJF 2 en het vervolg lees je in LEFWIJF Empowers dat voorjaar 2025 uitkomt. 

Ik heb nog nooit zo erg gestotterd als toen. Als nu. Ja, de oorzaak van mijn bewijsdrang werd steeds duidelijker. Maar dat loste het niet helemaal op. Er zit altijd nog iets in mij dat zó graag van het stotteren af wil. Ik zou zó graag ‘normaal’ zijn, wat dat dan ook is. En gezien worden als succesvol!

Goed zoals ik ben

Op een online bijeenkomst van LEFWIJF Empowers kwamen de woorden van gastspreekster Jacqueline Prins bij mij binnen. Vertaalde ik ze naar mijzelf:

Dit is het. Ik ben 61. Ik heb genoeg gestreden, therapieën gevolgd, mijn best gedaan het te overwinnen. En vooral ook genoeg geprobeerd het te compenseren met altijd de allerbeste te willen zijn. 
Het is goed zoals het is. Ik heb te accepteren dat het niet beter gaat worden. En het is goed zoals het is. Ik ben goed zoals ik ben. 

@ Arja van der Pot is de Multi-Mentor voor vrijheid door inzet van de krachtige combinatie van vitaliteit, zelfleiderschap, imago en passief inkomen. Juist ook voor Sterke Vrouwen! arjavanderpot.nl