'You called and I came' - Claudia Esajas

‘You called and I came’ - Claudia Esajas

Sommige mensen loop je niet zomaar tegen het lijf. Die ontmoet je omdat het moet. Omdat je ziel hen al kent. Ricardo was zo iemand. Mijn soulmate. Mijn beste vriend. Mijn reddingsboei in een zomer waarin alles in mij uit elkaar viel.

Het was 2013. Een jaar dat begon met een schok. Ik ontdekte dat mijn partner al een jaar een affaire had. En niet met zomaar iemand, maar met een vrouw die vlakbij woonde. Alles in mij schreeuwde: nee! Het voelde als een herhaling van een oud, pijnlijk patroon; ik was mijn moeder geworden. Mijn lijf protesteerde. Mijn geest brak. We gingen uit elkaar en ik was kapot. Verslagen. Radeloos.

Op een dag kreeg ik uit het niets een telefoontje van een kennis. Ze zei: ‘Claudia, ik heb een nieuwe huurder. Hij is een beetje eenzaam en ik denk dat jullie veel gemeen hebben. Hij is ook coach. Mag ik jouw nummer aan hem doorgeven?’ Ik zei: ‘Geef maar.’

Herkenning

Hij belde mij en we spraken af in een koffietentje in de Amsterdamse Poort; hij woonde ook in Zuidoost. Vlak voordat we elkaar zouden ontmoeten, belde hij me. ‘Claudia’, zei hij met zijn Spaanse accent, ‘suddenly I thought – how are we going to recognize each other?’ En ik lachte: ‘Ricardo, how could you ever think we are not going to recognize each other?’

Even later stapte ik het koffietentje binnen en er was een onmiddellijke herkenning; onze ogen kruisten elkaar en het was alsof we elkaar al eeuwen kenden. We gingen zitten, bestelden koffie en begonnen te praten. En we praatten. En praatten. En praatten. Het was een gesprek zonder einde, zonder rem. Onze zielen herkenden elkaar. Dat weet ik zeker.

Ricardo was een mysticus. Een man met een diepe, oude ziel. Hij sprak met passie over astrologie, het universum, de mystiek van het bestaan. Zelfs in die afschuwelijke zomer vol verdriet, herinner ik me onze ontmoetingen als lichtpuntjes. Hij bracht helderheid, schoonheid, troost.

Herinnering

Ook mijn kinderen waren dol  op hem. Hij gaf ze schilderles. Toen ze klaar waren dronken we een glaasje limonade in de keuken, ze waren nog helemaal uitgelaten en op een gegeven moment maakten we een rondedansje van plezier. We hielden elkaars handen vast en draaiden in het rond. Ik keek naar Ricardo. En op dat moment kwam er een flashback. Niet naar iets wat eerder was gebeurd, maar naar een ander moment – op een strand in Barcelona. Het zand, de zon, de zee. Het voelde alsof we daar ook samen waren geweest. Alsof dit allemaal al eens had plaatsgevonden. Een herinnering van vóór dit leven.

Er kwam een moment dat hij terugging naar Barcelona en ik hielp hem met het boeken van zijn ticket. Hij moest zijn geboortedatum invullen. ‘September 3rd’, zei hij. Waarop ik zei: ‘Je maakt een grapje’. Mijn ex – ja, díe ex – was óók jarig op 3 september. Echt weer een raar toeval.

Toen kwam dat ene telefoontje. ‘Claudia, I went to the hospital. They thought it was my heart, because of the arrhythmia. But it’s not my heart. It’s a tumor pressing against it. It has spread to my kidneys. There’s nothing they can do.’ Mijn adem stokte. Alles stond stil. Maar ik wist één ding: ik moest hem nog zien. 

Afscheid in Barcelona

En dus ging ik naar Barcelona, waar hij weer was gaan wonen - in de oude visserswijk, La Barceloneta, vlakbij zee. We wandelden urenlang door de stad. Hij vertelde me verhalen, liet me zijn plekken zien, gaf me het boek La Catedral del Mar  over de kathedraal Santa Maria del Mar die we zouden bezoeken. Een prachtige vertelling waarin het verleden tot leven komt.

We stapten we de kathedraal binnen. Gotisch. Majestueus. Het licht viel zacht door de glas-in-loodramen. Samen zaten we daar op één van de houten banken. Zwijgend. In stilte. In overgave. Ik deed een gebed. Toen we weer naar buiten liepen, zei ik: ‘It’s like we stepped into another time.’ En hij keek me aan en zei: ‘Yes. Like a portal.’
Dat was het laatste wat we echt deelden. Daarna werd het stil. Maar ik wist het. Zijn ziel had al afscheid genomen.

Jaren later, tijdens een sessie onder hypnose, verscheen hij weer. Zijn energie, zijn aanwezigheid, alsof hij nooit écht was weggegaan. En ik vroeg hem: ‘Waarom kwam je in mijn leven, alleen om me daarna weer te verlaten?’ En hij antwoordde heel zacht, heel eenvoudig: ‘You called… and I came.’

Ricardo was mijn bestie. Mijn soulmate. Mijn gids in een tijd waarin ik niet wist hoe verder. En ik weet dat hij er nog is. In een andere dimensie. Misschien op het strand, misschien in die prachtige kathedraal. Maar altijd in mijn hart. 

💫 Voor altijd verbonden. Bedankt, Ricardo. Voor jouw liefde. Voor jouw licht.

@ Claudia Esajas is spreker, coach en verbinder. Het is haar missie om mensen te helpen hun innerlijke kracht te omarmen en vol vertrouwen hun authentieke boodschap met impact te delen zodat hun stem telt. Claudia's eigen reis van heling inspireert haar om anderen te helpen hun stem te vinden en te gebruiken, zelfs als het moeilijk is. claudiaesajas.com