Blog

<figure id="figure-hriw8u6m3om74i3sfs"><iframe id="hriw8u6m3om74i3sfs" src="https://www.youtube.com/embed/B-oyJVbkzLk" class="w-full bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 16/9;" allowfullscreen="" data-url="https://youtu.be/B-oyJVbkzLk?si=sGF2EfsRrm86kKyV" data-corners="default" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://www.youtube.com/embed/B-oyJVbkzLk" data-mce-style="aspect-ratio: 16/9;"></iframe></figure><h2>Lef klopt aan mijn deur… Mijn optredens op radio &amp; tv - Peggy Senchi</h2><p>Als je me een paar jaar geleden of zelfs een paar maanden geleden had gezegd dat ik live op de radio én tv zou verschijnen om over mijn verhaal in Lefwijf Empowers te praten, had ik waarschijnlijk hard gelachen. Ik? Op internationale en nationale platforms, mijn stem en gezicht de wereld in? Ook al zou die mogelijkheid zich aanbieden, dat durf ik echt niet! Dus droom maar lekker verder!</p><p>Maar lef klopt aan mijn deur – en in plaats van weg te duiken, doe ik open, omarm het en stap een wereld binnen waarvan ik nooit had gedacht dat die voor mij was weggelegd. Of misschien wel… is er dan stiekem, diep vanbinnen, iets in mij dat altijd al naar buiten wilde treden?</p><h3>De mediabal begint te rollen…</h3><p>Het begint allemaal met een telefonisch live-interview bij een Surinaamse radiozender. Spannend, maar veilig – gewoon vanuit huis, zonder camera of studio. Daarna volgt een schriftelijk interview waar ik de tijd heb om mijn woorden zorgvuldig te kiezen. Dit is leuk, maar hoe bereik ik meer mensen? denk ik.&nbsp;</p><p>Ik schrijf een e-mail naar Omroep Flevoland. Mijn vinger zweeft boven de verzendknop. Twijfel fluistert: ‘Moet je dit wel doen? Wat als ze reageren? Wat als je écht live op de radio moet en…?’ Maar dan is lef het zat. Nog voor twijfel haar zin laatste zin kan afmaken, klikt lef op verzenden. &nbsp;</p><p>Een week later gaat mijn telefoon, een onbekend nummer, ik neem op. ‘Goedemiddag, met Omroep Flevoland.’ Mijn hart slaat over, ik houd mijn adem in. Ze willen me niet alleen live op de radio, maar óók op tv. Geen scherm ertussen. Geen edit-knop. Gewoon ik, mijn verhaal en een luisterend publiek. Nadat ik heb opgehangen en weer normaal kan ademen, doe ik een vreugdedansje en roep YES!!! &nbsp;</p><h3>Microfoon en camera’s, de grote dag</h3><p>De dag breekt aan. Rustig rijden mijn man en ik naar de studio in Lelystad. Eenmaal aangekomen in de wachtkamer voel ik het: die tintelende spanning in mijn lijf. Ik sluit mijn ogen, haal diep adem en fluister een schietgebedje. Dit is het. Mijn moment. Mijn stem. Mijn kracht.<br>Ik word naar binnen geroepen, de studio in en manlief mag mee. Daar zit ik dan; achter de microfoon maar ook voor de camera’s. En weet je? Ik zit best lekker. Helemaal in mijn element. De woorden stromen vanzelf, de energie is goed en voor ik het weet, is het voorbij. Acht minuten, veel te kort. Dit smaakt naar meer.</p><h3>GNR, de bal rolt verder…</h3><p>Alsof God me een knipoog geeft, volgt een dag later meteen een nieuwe uitnodiging: in maart mag ik aanschuiven in de studio van Groot Nieuws Radio. Een nieuwe studio, nieuwe luisteraars, een nieuwe kans om mijn verhaal nog verder te verspreiden. Dit keer niet voor acht minuten, maar voor een heel uur – een uitgebreid interview waarin ik de ruimte krijg om dieper in mijn verhaal te duiken en dat te delen met de wereld.</p><p>En dat allemaal omdat lef op mijn deur klopte. En ik opende.</p><p><br><em>@ Peggy Senchi is lifestylecoach, ervaringsdeskundige op het gebied van burn-out en mede-auteur van Lefwijf Empowers. Met haar verhaal moedigt ze anderen aan om hun lef te omarmen en hun eigen pad te bewandelen. Met haar recente media-optredens hoopt ze haar boodschap bij een nog groter publiek te brengen. <a data-mce-href="http://www.ssenchi.nl" href="http://www.ssenchi.nl" target="_blank" rel="noopener">ssenchi.nl</a></em></p><figure id="figure-smau5bg3olm74ibbwj"><img id="smau5bg3olm74ibbwj" src="https://cdn.durable.co/covers/29ImReNLI3vyrNBaiS6KCHid7g73IVQbkz4YyLYBl1m3WaGAKawBuiMaeAssKeVy.jpg" alt="Lefwijf Peggy Senchi blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Peggy Senchi blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionX="undefined" data-positionY="undefined" data-fullWidth="false"/></figure>

Lef klopt aan mijn deur… Mijn optredens op radio & tv - Peggy Senchi

<figure id="figure-g0d1zukuom71olmw1"><img id="g0d1zukuom71olmw1" src="https://cdn.durable.co/blocks/2a45RASifUOeKzOFDKFrebmtMBF8s0xhEiR8Bdwt5l9Irx8HXZDku1XCninnfDS5.jpg" alt="Lefwijf Jardinee Nahr blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Jardinee Nahr blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 10%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="10%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/2a45RASifUOeKzOFDKFrebmtMBF8s0xhEiR8Bdwt5l9Irx8HXZDku1XCninnfDS5.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 10%;"></figure><h2>Verzilver jouw stap-voor-stap aanpak - Jardinee Nahr</h2><p>De afgelopen maanden was het hard bikkelen. Niet alleen als zzp’er in de zorg in Nederland, maar ook als zorg- en vastgoedondernemer op Curaçao.</p><p>Echter is er in mijn privéleven ook een hele grote stap gezet, ik ben namelijk in verwachting van mijn derde meisje. Nooit verwacht dat ik mezelf ooit moeder van drie meiden zou mogen noemen en ik ben dankbaar om deze zegen van God te mogen ontvangen. En ook om inspiratie te zijn voor drie toekomstige lefwijven want ondanks de sneltrein waar ik in zit, zal ik er zeker op toezien om tijdens de reis en op elk station mijn aanwezigheid te delen.&nbsp;</p><h3>Kiezen &nbsp;en berusten</h3><p>Een sneltrein waarin ik zestig tot zeventig uur per week werk, moeder ben van twee meiden plus een bonusmeisje plus eentje dat broedt in mijn prachtige buik is geen grap en vergt de nodige multitasking van mij. Kiezen waar ik wel en niet aanwezig bij moest en moet zijn, &nbsp;was en is mijn grootste uitdaging; als lefwijf wilde ik overal bij zijn en geen zwakte laten zien.&nbsp;</p><p>Maar toch heb ik mezelf overgegeven. Overgegeven aan een soort berusting, overgegeven aan het feit dat ik soms te hoge eisen stel aan mezelf. Eisen die ik niet kan tegemoetkomen. En wat volgde was een leerproces; leren &nbsp;loslaten wat ik niet kan beheersen.&nbsp;</p><p>En nu ik twee volledige vrije dagen heb ingepland tijdens mijn huidige werkvakantie op Curaçao - even stoom afblazen - besef ik hoe krachtig al het bovenstaande is geweest. Want ondanks alles heb ik niks opgegeven. De sneltrein rijdt weliswaar in een iets lager tempo dan ik gewend ben maar stap voor stap vorderen we. En kilometers worden en sowieso gemaakt. Ik heb de komende weken nog heel wat stappen te maken, maar… in mijn tempo, want zwanger zijn is ook een prachtig lefwijfmoment!&nbsp;</p><h3>Stap-voor-stapt loont</h3><p>En het werkt. Ook als zzp’er maak ik nog behoorlijke stappen in de zorg en met de Wet DBA (zzp’ers en schijnzelfstandigheid) is dat erg spannend. Toch heb ik - dankzij mijn doorzettingsvermogen - verlenging gekregen voor mijn aanvankelijk aflopende opdracht en ben ik volgeboekt tot aan mijn verlof.&nbsp;</p><p>Dankzij mijn ‘stap-voor-stap’ doorzettingsvermogen zit ik nu op Curaçao en zet ik vier van mijn elf nog te bouwen appartementen te koop om mijn droom te realiseren. Met mijn ‘stap-voor-stap’ aanpak kan ik een bouwvergunning aanvragen voor de laatste vier appartementen. Ook privé loont mijn ‘stap-voor-stap’ benadering want hierdoor zit ik nu over de helft van een pittige zwangerschap die mij heeft gedwongen om rust te nemen en naar mijn lichaam te luisteren… ook mijn dromen moesten even op een lager pitje.&nbsp;</p><h3>Sneller of...?</h3><p>Mijn ervaring en les is, het maakt niet uit hoe ‘snel’ of ‘langzaam' je ‘journey’ is, maar dat het zeker een prachtige reis kan zijn in jouw sneltrein, volgens jouw tempo en volgens jouw route. Ik ben erg enthousiast om alle prachtige 34 andere Lefwijven te ontmoeten op 6 maart, zodat we elkaar kunnen blijven steunen, maar vooral inspireren!</p><p><br></p><p><em>@ Jardinee Nahr (1992) is verloofde, moeder van drie meiden en onderneemster. Als bezielde zorginnovator met een zorghotel op Curaçao is Jardinee het bewijs dat met doorzettingsvermogen dromen uitkomen. <a data-mce-href="https://filomenazorghotel.com/" href="https://filomenazorghotel.com/" target="_blank" rel="noopener">filomenazorghotel.com</a></em></p>

Verzilver jouw stap-voor-stap aanpak - Jardinee Nahr

<figure id="figure-2lk4b7u55qm6z19zd9"><img id="2lk4b7u55qm6z19zd9" src="https://cdn.durable.co/blocks/6gHTkHTJ5eQimalFYloMdA3eXSJic129cLSfWPpYpGYGO5pgN8c17I1XKSLW3Kqy.jpg" alt="Lefwijf Annelies Beekman schrijft bij lefwijf.nl" title="Lefwijf Annelies Beekman schrijft bij lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/6gHTkHTJ5eQimalFYloMdA3eXSJic129cLSfWPpYpGYGO5pgN8c17I1XKSLW3Kqy.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"></figure><h2>Dat heftige besluit, elke keer opnieuw - Annelies Beekman</h2><p>Jarenlang rende ik er achteraan. Achter succes, achter erkenning, achter dat ongrijpbare gevoel van ‘nu is het goed’. Ik had mezelf wijsgemaakt dat er een moment zou komen waarop ik eindelijk kon ontspannen. Dat als ik hard genoeg werkte, slim genoeg was, goed genoeg presteerde, ze vanzelf zouden komen. Rust. Voldoening. Vrijheid.<br>Maar dat moment kwam nooit. Want er was altijd iets nieuws dat moest worden bereikt. Een hoger doel, een volgende stap, een betere versie van mezelf.&nbsp;</p><h3>Het spel: bewijzen dat ik het waard ben</h3><p>Ergens diep vanbinnen zat een stemmetje dat ik lang niet wilde horen. Ik weet precies waar die stem vandaan komt. Het is een patroon dat al generaties lang wordt doorgegeven. Mijn moeder had het en haar moeder ook. Altijd maar doorgaan, nooit achteroverleunen, altijd ‘nuttig’ zijn. Het zit ingebakken in vrouwen die zichzelf op de laatste plek zetten, die het gevoel hebben dat ze pas mogen uitrusten als alles af is.</p><p>Maar wanneer is alles af? Nooit. Want er is altijd een volgende taak, een volgende verwachting, een volgende stap die we ‘nog even’ moeten zetten. Ik dacht dat ik anders was. Ik dacht dat ik mijn eigen pad koos, dat ik vrij was. Maar diep vanbinnen speelde ik nog steeds hetzelfde spel: het spel van bewijzen dat ik het waard ben.</p><h3>Ik brak</h3><p>Het sloop erin. Eerst subtiel, nauwelijks merkbaar. Vermoeidheid die ik negeerde, een lichte twijfel die ik wegdrukte. Ik sprak mezelf streng toe: ‘Even doorzetten. Je bent er bijna.’ Maar ‘bijna’ bleek een illusie.<br>Op een dag zat ik in mijn auto na een lange dag. Mijn hoofd bonkte, mijn schouders voelden zwaar. De radio speelde een liedje dat ik normaal gesproken zou meezingen, maar deze keer hoorde ik het nauwelijks. Mijn blik staarde door de voorruit maar ik zag niets. Een golf van uitputting spoelde over me heen en voor het eerst durfde ik mezelf de vraag te stellen: wat ben ik eigenlijk aan het doen?</p><p>Ik was moe. Niet zomaar moe, maar op een manier die niet verdwijnt met een nacht goed slapen. Twijfel werd steeds luider. Ik voelde hoe de goedkeuring van anderen mijn kompas was geworden. In werk, in succes, in hoe ik mezelf zag. En toen kwam het besef. Het drong diep tot me door dat ik altijd op zoek was geweest naar bevestiging. Dat ik, hoe hard ik ook werkte, nooit die innerlijke rust zou vinden zolang ik bleef rennen voor iets buiten mezelf.<br>Wat moest er nog gebeuren voordat ik mezelf toestemming gaf om ‘gewoon’ te zijn?</p><h3>Wat als ik nú besluit dat ik al genoeg ben?</h3><p>Wat als ik stop met rennen en gewoon ga leven? Niet pas als alles perfect is. Niet pas als ik alle vinkjes heb afgevinkt. Niet pas als iedereen in mijn omgeving zegt: ‘Ja, nu heb je het echt goed gedaan.’ Maar nú. Precies zoals ik ben.<br>Ik zal eerlijk met je zijn: het is geen knop die je één keer omzet en klaar. Het is een keuze die je steeds opnieuw moet maken. Want er zullen dagen zijn waarop die oude stem weer opduikt. Dagen waarop de drang om te bewijzen sterker voelt dan de moed om los te laten. Maar ik weet nu één ding zeker:</p><p>Vrijheid zit niet in méér bereiken.<br>Vrijheid zit in stoppen met bewijzen.<br>Vrijheid zit in NU kiezen dat jij al genoeg bent.</p><p>En dat is het mooiste erfgoed dat je aan jezelf kunt doorgeven.<br>Zodra ik die keuze écht begon te maken, voelde ik iets verschuiven. De rust waar ik altijd naar zocht, kwam niet door harder te werken of meer te bereiken, maar door mezelf toe te staan genoeg te zijn. En weet je? Het voelt lichter, vrijer – alsof ik eindelijk ademhaal zonder iets te hoeven verdienen.</p><p><br data-mce-bogus="1"></p><p><em>@ Annelies Beekman is coach en spreker. Haar missie is het begeleiden van vrouwen die willen breken met uitstelgedrag, zelftwijfel en beperkende patronen. Waarbij het levensverhaal van Annelies en haar zoektocht naar balans tussen ambitie, moederschap en zelfliefde, de basis vormt. <a data-mce-href="http://www.anneliesbeekman.nl" href="http://www.anneliesbeekman.nl" target="_blank" rel="noopener">anneliesbeekman.nl</a>.</em></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p>

Dat heftige besluit, elke keer opnieuw - Annelies Beekman

<figure id="figure-5ell98v4ym6uinstd" class=""><img id="5ell98v4ym6uinstd" src="https://cdn.durable.co/blocks/25jj9aCjQkyiveJjMwJQkB39dKNkbTry34eUZEOSaNMAdgKbAliyfW2FLLBdoV7B.jpg" alt="Lefwijf Luc Schouten schrijft op lefwijf.nl" title="Lefwijf Luc Schouten schrijft op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/25jj9aCjQkyiveJjMwJQkB39dKNkbTry34eUZEOSaNMAdgKbAliyfW2FLLBdoV7B.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"><br></figure><p style="padding-left: 40px;" data-mce-style="padding-left: 40px;"><em>Aquarel van een kerk in Moskou. Mam en ik gingen na het plotselinge overlijden van mijn vader diverse jaren samen op reis. We maakten diverse rondreizen naar prachtige, verre oorden en ik hield van fotografie. In 1991 bezochten we Rusland, nét voor Gorbatsjov aan de macht kwam. Vandaag weet moeder niet meer dat ze daar is geweest, ook niet als ik haar de foto’s laat zien. De dementie heeft het geheugen van een bijzondere vrouw uitgeschakeld.&nbsp;</em></p><h2>Waar ben je, mam? - Luc Schouten</h2><p>In een relaxstoel waak ik naast mijn moeder van bijna 87, die ik overigens ook als lefwijf beschouw. Eerder zat ik nog in een zoomsessie met een aantal lefwijven. De nachtzuster belde of ik mijn moeder kan komen kalmeren. Mam is erg onrustig. Ze is zichtbaar in de war en denkt dat ze op zolder staat. Om de haverklap waarschuwt ze me hardop dat ik moet oppassen om niet achterover te vallen. ‘Straks val je nog van de trap!’ We zijn op cardiologie. Maar eigenlijk valt ze onder neurologie en geriatrie. De nachtzuster kan dit er in haar nachtdienst niet bij hebben.&nbsp;</p><h3>Gillende sirenes</h3><p>De afgelopen dagen ging het al mis. Meerdere incidenten vinden plaats waarbij mijn moeder valt. Twee keer gaat ze met de ambulance naar het ziekenhuis. De eerste keer nam ze gewoon de taxi weer naar huis. ‘Bel maar een taxi. Ik ga terug naar huis, ik blijf niet hier!’ De arts van de spoedeisende hulp heeft onvoldoende aanleiding om haar te houden. De tweede keer vind ik haar zelf en blijft ze in het ziekenhuis.&nbsp;</p><p>Nu heeft ze een klein infarct gehad. De CT-scan vertoont een bloedpropje. Uitval in haar rechterbeen. Het is voor ons beide een enerverende dag geweest, met gillende sirenes naar het Radboud Ziekenhuis, maar dat blijkt tevergeefs. We keren onverrichterzake terug naar ons regionaal ziekenhuis. Je zou denken dat het infarct en de consternatie haar hebben uitgeput. Niets is minder waar.</p><p>Overigens niet de eerste keer dat we hier zitten. In 2010 kreeg ze een tia, haar evenwicht was tijdelijk verstoord maar ze herstelde in drie dagen tijd en in 2014 viel ze van de trap en moest drie maanden revalideren na een hersenbloeding. In de tussentijd eist de dementie als een sluipmoordenaar haar tol, ze raakt steeds verder in de war.</p><h3>Het dementiebeest</h3><p>Mam dementeert al langere tijd. In haar eigen vertrouwde omgeving handhaaft ze zich nog prima. Op het eerste gezicht lijkt alles oké maar ze praat er steeds vaker naast. Vaak begint ze tegen mij over haar dochter te vertellen. &nbsp;Als ik haar dan vraag wie ik ben, kijkt ze me wat schaapachtig lachend en niet begrijpend aan. Ze deint op haar automatische piloot en vertrouwde ritmes. Het &nbsp;ziekenhuis ontregelt haar. Ze waant zich in haar eigen huis.</p><p>Inmiddels heeft de nachtzuster heel lief een relaxstoel voor me gescoord. Vanonder mijn oogleden sla ik moeder gade. In slowmotion betast ze haar hele bed en laat ze haar vingers traag over alle knoppen en langs alle kabels glijden. Ze kijkt met grote ogen. Ze begrijpt maar niet wat al die kabels in haar eigen huis doen, daar waar zij zich waant. We zijn al naar een rustigere kamer verhuisd. Voor mijn gevoel hebben we met al die verhuisbewegingen de hele gang wakker gemaakt.</p><h3>Ze glijdt steeds verder weg</h3><p>Ik probeer in haar huid te kruipen en vraag me verwoed af waar precies zij in de krochten van haar gedachten rondwaart. Is er iets waar ik op kan inhaken, zodat ik haar het vertrouwen kan geven dat zij zich mij naast haar weet. Gedwongen op een vreemde plek blijven is het laatste wat ze wil. We hebben het eindeloos besproken. ‘Ik ga in mijn eigen huis dood!’ riep ze steevast.&nbsp;</p><p>Als een klein kind houd ik haar hand vast en probeer haar te sussen en in slaap te krijgen. Zonder succes. Ik probeer me verwoed te herinneren hoe ik mijn kinderen suste als ze eng droomden. Dan kroop ik bij hen in bed en vielen ze in mijn armen in slaap nadat we samen een fantasieverhaaltje hadden bedacht. Zij mochten de ingrediënten bepalen, een prinses, een donker kasteel, een spook, ik verzon het verhaal. Bij mijn moeder werkt dit niet meer. Ze glijdt steeds verder weg in een eigen fantasiewereld, ver bij mij vandaan. Ik weet niet of het een fijne of bedreigende wereld voor haar is. Wist ik het maar, dan kon ik haar geruststellen. Ik krijg geen contact meer met haar.&nbsp;</p><h3>Mijn dappere strijder</h3><p>Zij die zich altijd groot en staande heeft weten te houden nadat ze op jonge leeftijd alleen kwam te staan. Wat deed ze dat goed! Nu voel ik me verdrietig en machteloos omdat haar precies datgene overkomt wat ze zo vreest. Ze blijft in mijn ogen een lefwijf, mijn lefwijf, een dappere strijder, ook nu het wellicht niet meer goed komt. Strijdbaar tot haar allerlaatste snik. </p><p><br></p><p><em>@ Waar het leven schuurt, groei je. Luc Schouten verbindt, verzorgt en focust. Is een overlever en leidt een team van global risk managers bij een internationaal informatietechnologiebedrijf. Aquarel door Luc Schouten.</em></p><p><br></p>

Waar ben je, mam? - Luc Schouten

<figure id="figure-0s2l3q4etm6t1rs8a"><img id="0s2l3q4etm6t1rs8a" src="https://cdn.durable.co/blocks/3a8chq9GU1lw4XvGIOuXi9jJJ0ipbALcj8gLuE3WGE77AECqB63YEtzoeYM1UOJU.jpg" alt="Lefwijf Helmi van Doorn schrijft op lefwijf.nl" title="Lefwijf Helmi van Doorn schrijft op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 35%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionX="50%" data-positionY="35%" data-fullWidth="false"/></figure><h2>Haar en mijn identiteit - Helmi van Doorn</h2><p>Mijn uiterlijk en mijn identiteit zijn met elkaar verstrengeld en soms voelt dat als een worsteling. Er zijn dagen dat ik vol vertrouwen in de spiegel kijk en dagen waarop ik me afvraag of wat ik zie wel klopt met hoe ik me voel. Wat betekent het om jezelf te zijn? Die vraag blijft in mijn hoofd rondspoken.</p><h3>Kaal en de illusie van ‘normaal’</h3><p>Kaal zijn als vrouw is niet ‘normaal’. Dat is in ieder geval wat de wereld om me heen me laat geloven. Mannen zonder haar? Prima. Maar een vrouw? Daar lijkt altijd iets van een verklaring voor nodig. Alsof het niet vanzelfsprekend kan zijn. Soms voel ik me krachtig in mijn kaalheid, alsof ik een statement maak zonder woorden. Op andere dagen verlang ik naar de veiligheid van een haarwerk, naar de illusie van ‘normaal’. Maar wat zegt dat over wie ik ben? Ben ik alleen mezelf als ik volledig naturel ben? Of ben ik juist diegene die speelt met uiterlijk, met rollen, met verwachtingen?</p><p>Haar is zoveel meer dan alleen uiterlijk. Het is een symbool, een expressie, een keuze – of soms juist het gebrek daaraan. Voor velen is haar een manier om hun identiteit te benadrukken: door een specifieke kleur, een bepaalde stijl, of het ritueel van verzorgen en veranderen.</p><p>Maar wat als je die keuze niet hebt? Betekent dat dat een deel van je identiteit wordt afgenomen, of juist dat je wordt uitgedaagd om identiteit op een andere manier te definiëren? Ik heb gemerkt dat mijn kaalheid mij niet minder vrouw maakt, net zo min als lang haar dat per definitie zou doen. Identiteit zit niet in lokken of het ontbreken daarvan, maar in de manier waarop je jezelf ziet en durft te zijn .</p><h3>Mijn twijfels</h3><p>Identiteit is geen vaststaand gegeven. Identiteit is flexibel, veranderlijk, afhankelijk van de dag, de situatie, de blik van een ander. Maar de wereld houdt van hokjes. Van definities. En ergens zit daar de vraag die blijft knagen: als ik zo worstel met mijn eigen beeld, met wat vrouw-zijn betekent, kan ik mezelf dan een lefwijf noemen?</p><p>Een lefwijf. Het klinkt krachtig, stoer, onbevreesd. Maar voel ik me zo? Moet ik me zo voelen om die titel te dragen? Of is het juist de erkenning van mijn eigen kwetsbaarheid, mijn twijfels en mijn voortdurende zoektocht, die me er een maakt? Misschien is een lefwijf niet per se iemand die zich altijd sterk voelt, maar iemand die durft te erkennen dat kracht en twijfel hand in hand gaan.&nbsp;</p><h3>Ik mag veranderen</h3><p>Voor mij voelt identiteit meer als iets dat uit verschillende lagen bestaat. Ik ben niet maar één ding, niet alleen ‘de vrouw zonder haar’ of ‘degene die zich sterk in haar werk voelt’. Ik ben een mix van alles wat ik heb meegemaakt, hoe ik me op dat moment voel en de rollen die ik speel in het leven. De ene dag voel ik me krachtig en onverschrokken, de andere dag juist klein en zoekend. En dat is oké. Ik hoef niet in één hokje te passen. Ik mag veranderen, ontdekken en mezelf steeds opnieuw vormgeven.</p><p>Misschien is een lefwijf &nbsp;iemand die zichzelf in alle vormen accepteert – de krachtige en de kwetsbare, de zelfverzekerde en de zoekende. Het echte lef zit in het omarmen van al die kanten, zonder in één hokje te hoeven passen. En die vrijheid maakt mij, maakt ons, een Lefwijf.</p><p><br></p><p><em>@ Helmi van Doorn is spreker en expert op het gebied van identiteit en vooroordelen. Vanuit haar persoonlijke ervaring en werk helpt zij individuen en organisaties inzicht te krijgen in hoe identiteit en onbewuste vooroordelen hen kunnen beïnvloeden en belemmeren. Door inspirerende lezingen en confronterende vragen daagt zij haar publiek uit om met een nieuwe blik naar zichzelf en hun omgeving te kijken. <a data-mce-href="http://www.helmivandoorn.nl" href="http://www.helmivandoorn.nl" target="_blank" rel="noopener">helmivandoorn.nl</a> &nbsp;&amp; <a data-mce-href="http://www.brandandevents.nl" href="http://www.brandandevents.nl" target="_blank" rel="noopener">brandsandevents.nl&nbsp;</a></em></p><p><br></p>

Haar en mijn identiteit - Helmi van Doorn

<figure id="figure-k8sqaymbkm6rp5yiu"><img id="k8sqaymbkm6rp5yiu" src="https://cdn.durable.co/blocks/33lIQzoAZHd8EAcaZsX16vD9JaOPQhIOzDz7xmY4dhoAY7Rs8ubT2uGpGUA3vrYF.jpg" alt="Lefwijf Shirley Serno blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Shirley Serno blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 50%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="50%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/33lIQzoAZHd8EAcaZsX16vD9JaOPQhIOzDz7xmY4dhoAY7Rs8ubT2uGpGUA3vrYF.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 50%;"></figure><h2>Waarom luister je niet meer naar mij? - Brief van Shirley Serno aan…</h2><p>Shirley… we moeten praten. Echt. De afgelopen weken zijn heel verwarrend voor mij geweest. Ik weet niet eens meer waar ik sta in jouw leven. De band die ik dacht met jou te hebben, lijkt aan diggelen. En ik? Ik voel me verloren, genegeerd.</p><p>Jarenlang waren we een geweldig team. Ik was er altijd om je te behoeden voor teleurstelling en pijn. Weet je nog die keer dat je werd uitgenodigd voor de regionale veldhockey try-outs? Je coach was trots op je, jij haalde de laatste ronde. Maar toen... toen fluisterde ik in je oor: "Doe maar rustig aan, straks worden je teamgenoten jaloers!" En jij luisterde. Opluchting! Je liet expres een paar passes mislukken. Missie geslaagd.</p><p>En weet je nog dat ene feestje op de middelbare school? Die leuke jongen met dat schattige accent en ietwat slonzige kleren? Je stond op het punt om hem te zoenen, maar Speedy Gonzales die ik ben was er op tijd bij: "Wat als je vriendinnen je uitlachen?”, vroeg ik jou. Dus je deed het niet. Weer missie geslaagd. Niemand lachte je uit. En hij heeft nooit geweten wat jij voor hem voelde.<br>Ik was erbij toen je zo graag stage wilde lopen in Zuid-Afrika, maar je docent het afraadde. Je was boos. Maar ik? Ik kon deze kans niet laten gaan een troostte jou: "Luister gewoon naar hem. Te veel gedoe, ver weg, alleen..." En jij? Jij gaf toe. Poeh, wat was ik opgelucht.</p><p>Mijn trouwe bondgenoot in dit alles was Angst. Wat konden wij goed samenwerken zeg! Wanneer jij dreigde iets te durven, klopte ik bij Angst aan en samen hielden we je lekker veilig en klein. Mijn motto: Geen verantwoordelijkheid, geen schuld. Lekker simpel!</p><p>Maar de laatste jaren is er iets veranderd. Je luistert steeds minder naar me. Ik heb kennisgemaakt met een nieuwe vriendin van je: Lef. Echt, wat een bemoeial! Dankzij haar ervaar je nog steeds Angst, maar je besluit er vaker overheen te stappen. Iets met jouw motto “Feel the fear and do it anyway”. Serieus, hoe dan?! Ik mis de nachten waarin we samen piekerden tot je niet meer wist waar je het zoeken moest.</p><p>Het wordt me gewoon te veel. Jij bent je eigen coachingpraktijk begonnen, je doet mee aan Lefwijf en ik maak kennis met andere kanten van jezelf: moed, durf, zelfvertrouwen. En het ergste? Je bent milder geworden. Bah. Waar is die oude Shirley die altijd veilig in haar comfortzone bleef?</p><p>Oh ja, ik zie het al: je hebt me niet meer zo nodig. Weet dat ik altijd het beste met je voor had, jou behoeden voor pijn en teleurstelling. Gelukkig neem jij het mij niet kwalijk. Sterker nog, jij omarmt mij en wat ik voor jou heb gedaan. Dank je. Wij komen elkaar vast weer tegen, maar nu is het mijn tijd om een stap achteruit te doen. Ik ben trots op je.</p><p>Groet,<br>Je Innerlijke Criticus</p><p><br></p><p><em>@ Shirley Serno is een cross cultural coach die op pragmatische wijze anderen begeleidt naar een leven met meer authenticiteit, kracht en moed. Zij gelooft in ‘Leren door te doen’, een goed ontbijt als onmisbare start van de dag en is voorstander van meer dankbaar zijn voor de kleine wonderen van het leven. <a data-mce-href="http://www.bateleurcoaching.com" href="http://www.bateleurcoaching.com" target="_blank" rel="noopener">bateleurcoaching.com﻿</a></em></p><p><br></p>

Waarom luister je niet meer naar mij? - Brief van Shirley Serno aan…

LEFWIJF

Ben jij een Lefwijf en schrijf je mee aan het boek LEFWIJF Empowers? Vergroot jouw zichtbaarheid en expertise met jouw deelname. Een initiatief van Lucinda Douglas.

LEFWIJF

Blogs. Lefwijven vertellen

Lef klopt aan mijn deur… Mijn optredens op radio & tv - P...

Verzilver jouw stap-voor-stap aanpak - Jardinee Nahr

Dat heftige besluit, elke keer opnieuw - Annelies Beekman

Waar ben je, mam? - Luc Schouten

Haar en mijn identiteit - Helmi van Doorn

Waarom luister je niet meer naar mij? - Brief van Shirley...